web analytics
11:11 Dubbele getallen
EgypteRH Negatief - Anunnaki - Elohim - Geloof

Oude mysteries van klanklevitatie

7179700e1134659c413e54e7b98bcee3 AnGel-WinGs.nl

De mysteries en talloze mogelijkheden van geluid hebben de mensheid al millennia geïntrigeerd. Einstein dacht dat niets sneller was dan de lichtsnelheid. Maar in 2007 ontdekte een team van Amerikaanse natuurkundigen dat ” superluminale akoestische geluidsgolven ” onder bepaalde omstandigheden beter kunnen presteren dan licht in snelheid en snelheid. Met die bevinding werd het potentieel voor op geluid gebaseerde technologie nog duidelijker.

In 2014 gebruikte een Japans team van wetenschappers van de Universiteit van Tokyo geluid om objecten zo groot als een kleine schroef in de lucht te laten zweven, niet alleen op en neer, maar ook heen en weer en van links naar rechts. Ze gebruikten een reeks van vier luidsprekers, die onhoorbare geluidsgolven met hoge frequenties produceerden die elkaar kruisen in een besloten ruimte. De kruising van deze elkaar kruisende golven creëert “staande” golven. Sommige staande golven worden constant in positie gehouden en dienen als een opschortende kracht, terwijl andere golven worden gebruikt om een ​​drijvend object binnen de staande golven te ondersteunen (zie VIDEO hieronder).

Helaas is de wetenschap er nog steeds niet in geslaagd om grotere, zwaardere objecten te laten zweven. Toch suggereert de geschiedenis dat de oude Egyptenaren dit geheim misschien al hebben gekraakt bij het bouwen van de piramides en andere megalithische monumenten. Hadden ze een geavanceerde vorm van geluidslevitatie om stenen van duizend ton te verplaatsen – een taak waarvan de hedendaagse bouwers toegeven dat deze zelfs met het gebruik van moderne kranen moeilijk zou zijn?

Ik vond een interessant verslag van geluidslevitatie in het boek The Lost Technique  van de Zweedse civiel ingenieur Henry Kjellson. Kjellson vertelt over de ervaring die zijn vriend, een Dr. Jarl, had tijdens een verblijf in een Tibetaans klooster in de jaren ’30.

“ In het midden van de weide, ongeveer 250 meter van de klif, was een gepolijste rotsblok met een komachtige holte in het midden. De schaal had een diameter van een meter en een diepte van 15 centimeter. Een blok steen werd door Yak-ossen in deze holte gemanoeuvreerd. Het blok was een meter breed en anderhalve meter lang. Vervolgens werden 19 muziekinstrumenten opgesteld in een boog van 90 graden op een afstand van 63 meter van de stenen plaat. De straal van 63 meter werd nauwkeurig uitgemeten. De muziekinstrumenten bestonden uit 13 trommels en 6 trompetten (Ragdons).


Acht trommels hadden een doorsnede van één meter en een lengte van anderhalve meter. Vier trommels waren middelgroot met een doorsnede van 0,7 meter en een lengte van één meter. De enige kleine trommel had een doorsnede van 0,2 meter en een lengte van 0,3 meter. Alle trompetten waren even groot. Ze hadden een lengte van 3,12 meter en een opening van 0,3 meter. De grote trommels en alle trompetten waren bevestigd op steunen die met stokken in de richting van de steen konden worden versteld.

De grote trommels waren gemaakt van 1 mm dik plaatstaal en hadden een gewicht van 150 kg. Ze werden gebouwd in vijf secties. Alle trommels waren aan het ene uiteinde open, terwijl het andere uiteinde een metalen onderkant had, waarop de monniken met grote leren knuppels sloegen. Achter elk instrument stond een rij monniken.

Toen de steen op zijn plaats lag, gaf de monnik achter de kleine trommel een teken om het concert te beginnen. De kleine trommel had een zeer scherp geluid en was zelfs te horen als de andere instrumenten een verschrikkelijk lawaai maakten. Alle monniken zongen en zongen een gebed en voerden langzaam het tempo van dit ongelooflijke geluid op. Gedurende de eerste vier minuten gebeurde er niets, toen de snelheid van het getrommel en het geluid toenam, begon het grote stenen blok te schommelen en te zwaaien, en plotseling steeg het de lucht in met toenemende snelheid in de richting van het platform voor het grotgat van 250 meter hoog. Na drie minuten klimmen landde het op het platform.

Voortdurend brachten ze nieuwe blokken naar de wei en de monniken met deze methode vervoerden 5 tot 6 blokken per uur op een parabolische vliegbaan van ongeveer 500 meter lang en 250 meter hoog. Van tijd tot tijd spleet er een steen, en de monniken verplaatsten de gespleten stenen weg.”

Dit account is vrij ongelooflijk. Het doet me denken aan de bijbelse verhalen over “trompetten” die de muren van Jericho neerhalen. Nikola Tesla vertelde ook over experimenten die hij deed met akoestische geluidsgolven die een aardbeving veroorzaakten in het gebouw van zijn laboratorium in New York City. Hij vertelde hoe de balken in het gebouw begonnen te trillen alsof hun moleculaire structuur werd aangetast. Geen twijfel mogelijk: geluid is erg krachtig. Maar heeft het de mogelijkheid om de zwaartekracht te neutraliseren?

Wat mijn aandacht trok in het Tibetaanse verslag, was de vermelding van het gebruik van een grote stenen kom (onderstreept). Soortgelijke stenen bekkens (eigenlijk kwarts) zijn verspreid over de piramides van Egypte gevonden en ik herinner me dat ik er een heb gezien tijdens mijn laatste reis daar in december 2014. Hoewel hun doel een mysterie blijft voor hedendaagse egyptologen, is de theorie dat ze werden gebruikt voor bloedafname tijdens rituele offers. Dit is een zwakke hypothese aangezien er op geen van de stenen bassins sporen van bloed zijn gevonden. Deze verklaring wordt verder verdisconteerd door het feit dat elk bassin drie gaten heeft die zich nabij de bovenrand van het bassin bevinden, niet aan de onderkant. Deze gaten waren niet ontworpen om bloed te laten vloeien van dieren die in de enorme bassins waren geplaatst. Als dat zo is, zou er een duidelijk afvoergat aan de onderkant zijn. Dus wat of hoe werden deze merkwaardige kwartsbassins gebruikt? De aanwijzing is dat ze zijn gemaakt van kwarts, dat piëzo-elektrische lading creëert, vooral wanneer er onder druk of geluid wordt uitgeoefend.

Auteur en onderzoeker, Dr. Alex Putney, legt zijn kijk op de kommen uit op  human-resonance.org :

“De enorme kwartsbassins hebben een boorgat gecentreerd op elk van de vier zijden van het vierkant
basis van de instrumenten, terwijl de vergelijkbare kalksteenvoorbeelden drie machinaal geboorde gaten aan slechts één kant van de vierkante blokken vertonen. De diameters van de kommen lijken uniform te zijn, wat suggereert dat ze deel uitmaakten van een grote reeks die ooit de piramides omringde voordat ze door de Egyptische autoriteiten in groepen werden verzameld voor hedendaagse openbare vertoning.


Door de identieke afmetingen en kromming van de vele stenen bekkens, met perfect weergegeven geometrische vormen, lijkt het alsof ze in serie zijn vervaardigd door middel van malproductieprocessen in plaats van te zijn ontgonnen en uitgehouwen in een vaste staat. Overvloedig bewijs van dit feit is bijna 30 jaar genegeerd door een groot deel van de academische gemeenschap, ondanks publicatie in wetenschappelijke tijdschriften. Het geopolymeeronderzoek van Dr. Jacob Davidovits documenteert de lagere dichtheid van de kalksteenblokken van de Grote Piramide, waaruit blijkt dat ze synthetisch zijn gegoten met behulp van een betonachtige slurry die heel anders is samengesteld dan alle natuurlijk gesedimenteerde kalksteen. De massieve kalksteenblokken van de piramide bevatten een exotisch mengsel van opaal CT,

Het modulaire karakter van de blokken suggereert dat ze rond de piramides werden verdeeld als
deel van de oorspronkelijke ommuurde omheining die ooit elk van de drie piramides op het plateau van Gizeh omringde.

Het specifieke en exclusieve gebruik van piëzo-elektrische calciet- en kwartskristallen voor de constructie van de piramides zelf, en de grote bassins die ze ooit in grote aantallen omringden, heeft betrekking op hun transducerende capaciteit om akoestische golven te focussen en te versterken. Mechanische buiging vindt plaats in de kwarts- en calcietkristallen als een uniforme structurele vervorming die staande golven genereert in het kristallijne rooster van de stenen, en uiteindelijk een sterk elektromagnetisch veld opbouwt dat akoestische levitatie mogelijk maakt.


Een soortgelijk mysterie omringt de bouw van het beruchte koraalkasteel in Florida in de VS. Het koraalkasteel is een stenen structuur die zonder enige hulp door één man is gebouwd. De Letse Amerikaan, Edward Leedskalnin, zei dat hij de technieken had ontdekt die de Egyptenaren gebruikten om de piramides te bouwen – technieken die verband houden met levitatie- en anti-zwaartekrachttechnologieën.

Hij gebruikte ook een komvormig apparaat met magnetische spaken. Hij heeft nooit onthuld wat het ronde apparaat was, noch zijn bouwgeheimen. 
Het kostte hem 28 jaar om het kasteel te bouwen van ongeveer 1923 tot 1951 en hij weigerde iemand hem te laten zien terwijl hij aan het werk was. Hij bouwde het kasteel volledig op zijn eigen houtsnijwerk van meer dan 1.000 ton rots. Hij stond erom bekend dat hij ’s nachts werkte, maar buren meldden dat ze nooit bouwlawaai hadden gehoord. Als hij sonische levitatiemethoden gebruikte, waren de gebruikte geluidsgolven onhoorbaar voor mensen.

De Arabische historicus, Abul Hasan Ali Al-Masudi, heeft geschreven over de oude Egyptenaren die een metalen staaf gebruikten om op steen te slaan, waardoor steen zweefde. De stenen zouden langs een omheind pad bewegen dat aan weerszijden van het pad was bekleed met metalen palen. De metalen palen creëerden vibrerende frequenties op zo’n manier dat ze een bewegende landingsbaan voor de stenen zouden vormen. Ik heb geen idee hoe Al-Masudi tot deze conclusie is gekomen, of het waar is of niet, maar het gebruik van de “metalen staaf” is interessant.


De oude Egyptische hiërogliefen vertonen vaak een metalen staaf die een
Was-scepter wordt genoemd . Alleen de goden, farao’s en priesters mochten zo’n heilig instrument dragen. Het symboliseerde „macht en heerschappij”. De onderkant lijkt verdacht veel op een stemvork die mogelijk magnetische eigenschappen heeft gehad. De kop van de scepter lijkt op een pteranodon , het grootste “vliegende” reptiel dat ooit heeft bestaan. Was het ter ere van de vliegende goden die gemakkelijk grote voorwerpen omhoog konden dragen? Dit zou verklaren waarom alleen de machtigen het konden dragen. Het zou kunnen zijn gebruikt om een ​​aardresonantie op te wekken die op de een of andere manier de zwaartekracht tartte. De hele wetenschap van zwaartekracht en anti-zwaartekracht moet nog volledig worden begrepen. En ik weet zeker dat de Ouden deze kennis in bewaakte handen hielden.

De tijd ontsluit alle mysteries. Ik denk dat we dichter bij het herontdekken van de antwoorden op deze verloren wetenschap komen. Stelt u zich eens voor wat de mogelijkheden zijn als ook wij even grote stenen uit de zwaartekracht kunnen bevrijden. Ja, we kunnen letterlijk bergen verzetten.

Dr. Kathy Forti is een klinisch psycholoog, uitvinder van de Trinfinity8- technologie en auteur van het boek Fractals of God: A Psychologist’s Near-Death Experience and Journeys Into the Mystical

Bron

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥