Cayce, Edgar Evans – Edgar Cayce over Atlantis

Atlantis, het vermeende verdwenen mensenrijk, blijft tot de verbeelding spreken. Het meest eenvoudige is om deze mythe af te doen als zodanig: een mythe, een verzinsel dat vanwege een verwijzing in twee dialogen van Plato de schijn van verre geschiedenis in zich draagt. Leuk voor de romantische geest om zich een voorstelling van dit Utopia te maken, maar meer niet.

Dat wordt anders zodra Edgar Cayce er dingen over zegt.

Ik ben door het lezen van There is a River van Thomas Sugrue ervan overtuigd geraakt dat wat Edgar Cayce in zijn trance-staat vertelde, daadwerkelijk informatie betreft vanuit een ons onbekende dimensie. Noem het de Akasha Kronieken, of enig kosmisch geheugen of databank, waar hij toegang toe had. Zijn talloze medische diagnoses en behandelmethoden – waar hij mee begon – hebben mijn aanvankelijke scepsis monddood gemaakt. Later gaf hij zogeheten ‘life-readings’, om mensen te helpen persoonlijke problemen waarmee ze worstelden te overwinnen. In veel van deze life-readings spreekt Cayce van vorige levens van mensen, waar ze iets hadden meegemaakt dat nu in hun huidige leven nog een rol speelde. (In haar voortreffelijke boek, Many Mansions, zet Gina Cerminara uiteen hoe dit werkt, en hoe karma wordt opgebouwd.) Veel van de mensen voor wie Cayce een life-reading uitvoerde, hadden kennelijk in Atlantis geleefd en uit deze informatie heeft Edgar Evans, de zoon, een reconstructie opgebouwd. Wat was Atlantis? Hoe zat het in elkaar? Wat is er gebeurd waardoor het nu verdwenen is?

Volgens deze reconstructie is het rijk van Atlantis ten onder gegaan aan drie grote omwentelingen (upheavals) die zich voltrokken met tussenpozen van duizenden jaren. Ook komt er uit de readings een beeld naar voren van een op technologisch vlak sterk ontwikkelde cultuur, waarin iets als elektriciteit bestond en er vervoersmiddelen waren die zich door de lucht bewogen. De ‘upheavals’ zouden dan ook zelfs samenhangen met atoomkrachten die in een conflictsituatie zijn gebruikt. De citaten uit de readings zijn ‘eerie’, ook al omdat er tussen de diverse readings jaren zitten, en er een consistent beeld uit naar voren komt.

In of op Atlantis zouden spirituele wezens zijn neergedaald en dat zou dan misschien 10 miljoen jaar geleden zijn gebeurd. Een groep onder deze spirituele wezens nam materiële vormen aan om de gevoelens en sensaties van een fysiek lichaam te kunnen ervaren. Dit is qua timing in tegenspraak met alle wetenschap over het ontstaan van de mensheid, hoewel er toch diverse fossiele vondsten zijn gedaan die je aan het denken zouden kunnen zetten. Deze spirituele wezens die zichzelf in lichamen materialiseerden, maakte Atlantis tot de plek waar “man first appeared on earth in material form.” Ook was daar “the first division of sexes”. De kloof tussen de twee groepen, de spiritueel gebleven wezens en zij die materiële vorm hadden aangenomen, wordt groter.

Dit is en blijft theorie, want de readings die Cayce gaf, vertellen dit allemaal niet zo expliciet. Die teksten zijn ook niet altijd in de meest begrijpelijke vormen opgesteld, dus er is veel ruimte voor interpretatie. Zo wordt er beweerd dat de excessieve interesse voor de seksuele ervaringen het hen in toenemende mate onmogelijk maakte om uit hun materiële lichamen te treden om terug te keren naar hun spirituele staat. “They became encased in them from birth to death.” In de verklarende teksten wordt seks ook voornamelijk als slecht en verderfelijk afgeschilderd, wat logisch is gezien het sterk Bijbelse milieu waarin Edgar Cayce en zijn gezin leefde. Maar op mij komt het nogal zwart/wit en simpel over.

Van de tweespalt die op Atlantis ontstaat, zijn zelfs de namen van de groeperingen bekend. De materialisten werden de Sons of Belial genoemd, wat een nogal duivelse associatie oproept, en de andere factie van de spirituelen heette de Sons of the Law of One. Daarin zit naar mijn smaak een iets te scherpe tegenstelling in tussen het kwade en het goede. En zodra dat naar voren komt, ben ik op mijn hoede. Want nog altijd geloof ik niet dat het goede bestaat, noch het kwade in de zin van universele werkelijkheid.

Het conflict dat in deze scheiding besloten ligt, zou de oorzaak zijn van de eerste ‘upheaval’ die rond 50.000 jaar voor Christus plaatshad. Dit heeft Atlantis niet vernietigd, maar veranderde het rijk in een conglomeraat van eilanden en -djes.

Een tweede upheaval zou rond 10.000 vChr hebben plaatsgevonden en met de laatste omwenteling verdween het land diep in de oceaan. Maar daarmee niet per se ook haar cultuur, want vele Atlanteanen wisten wat er zou gebeuren, en zochten een veilig heenkomen in de omringende landen, zoals Amerika, Europa en Afrika. Daar zijn culturele invloeden aangetroffen die zouden afwijken van de oorspronkelijke culturen, wat deze theorie zou staven. Ook zouden er verschillende mensenrassen zijn aangetroffen bij archeologische vondsten.

Al met al wordt er veel geïnterpreteerd en is het wetenschappelijke bewijs op zijn best mager te noemen. Boeiend is dat Cayce in diverse readings spreekt van een plek waar archieven opgeslagen liggen, die ooit nog eens gevonden zullen worden. Stel je toch eens voor… Maar uiteindelijk is het misschien niet eens de vraag of deze en andere theorieën over Atlantis waar zijn, maar wat je er zelf mee doet. Bij mij bracht het lezen van dit boekje de volgende gedachte naar boven:

Als reïncarnatie waar is en wij dus steeds weer hier op Aarde incarneren om te leren van voorgaande gebeurtenissen, dan zou je kunnen stellen dat we als mensheid opnieuw in de gelegenheid worden gesteld om nu de goede keuzes te maken. Ten tijde van Atlantis pakten de keuzes verkeerd uit en verdween er een heel werelddeel en een belangrijk deel van haar inwoners. Ook nu zijn er tweedelingen, maar nu zijn ze er in overvloed. Tot er één tweedeling de kop op zal steken – denk bijvoorbeeld aan de tweedeling van het Moslim-extremisme versus de rest van de wereld – die de toestand in de wereld op scherp zet. Misschien mogen we het met de niet actieve kennis uit onze vorige levens keer op keer proberen, totdat we toch nog ons Utopia hebben gevonden. Wat er daarna te gebeuren staat, wie zal het zeggen?

https://www.leeservaringen.com/alle-ervaringen/cayce-edgar-evans-edgar-cayce-on-atlantis/

Er waren meer dan 700 verwijzingen van Edgar Cayce op Atlantis
Edgar Cayce wordt beschouwd als een van de meest productieve profeten in de moderne geschiedenis en wordt vaak vergeleken met Nostradamus. Maar hij was eigenlijk veel productiever dan Nostradamus, met zijn 14.000 plus readingen. Hij was ook nauwkeuriger. Cayce gaf meestal paranormale lezingen voor mensen die in grote moeilijkheden of lijden verkeerden. Hij heeft nooit om geld gevraagd en hij heeft er nooit misbruik van gemaakt. Naast het aanbieden van lezingen aan mensen, profeteerde hij ook over wereldgebeurtenissen, het verleden en de toekomst. Een van die evenementen was de Lost City of Atlantis. Hij gaf heel specifieke details, maar wat waren precies de visies van Edgar Cayce over Atlantis?

De voorspellingen en visies van Edgar Cayce over Atlantis gingen over de ontdekking, geschiedenis en vernietiging ervan. Hij zei dat een nieuw land zou verschijnen in 1968/9 voor de oostkust van Noord-Amerika, de zogenaamde “opkomst van Atlantis”. Het was in die tijd dat de “Bimini Road” werd ontdekt in de Atlantische Oceaan. Na al die jaren debatteren archeologen en wetenschappers nog steeds over deze kwesties.

Edgar Cayce beweerde dat Atlantis de ‘eerste’ beschaving was die technologisch superieur was aan de onze zelfs. Hij voegde eraan toe dat de laatst overgebleven eilanden zo’n tienduizend jaar geleden ergens in de Atlantische oceaan zijn verdwenen.

Cayce onthulde dat de grootte van Atlantis gelijk was aan die van Eurazië. Hij zag visioenen van dit continent van het verleden dat drie grote periodes van verdeeldheid doormaakte. De eerste twee vonden plaats rond 15.600 voor Christus, toen het vasteland zich in eilanden verdeelde. De drie belangrijkste eilanden van Atlantis waren Poseida, Og en Aryan.

Edgar Cayce over Atlantis Technologie

Hij beweerde dat de Atlantiërs goed thuis waren in technologie die gebruik maakte van de kracht van de kwantumwereld. Dit omvatte het gebruik van kristallen en geluidsgolven voor genezing. Liften en verbindende tunnels bediend met perslucht en stoom. En ze gebruikten een kwarts kristal wetenschap om goud, koper en zilver van de aarde te delven. Atlantiers waren bedreven in het gebruik van siliciumchips op nog ongekend niveau in de moderne wereld. De Kristallen Schedel bijvoorbeeld, werd met zo’n oneindige precisie gesneden dat “geen enkel modern gereedschap de klus kon hebben gerepliceerd”. Ze waren bekend met de versterkingskracht van kristallen in lasertechnologie en geheugenchips. Ook maakten ze uitgebreid gebruik van massale mentale telepathie, psycho-kinesis en astrale projectie in vierdimensionaal bewustzijn.

Bimini Road: Zou dit de ontdekking van Atlantis Cayce voorspeld kunnen zijn?

Edgar Cayce zei dat de mensen van Atlantis gigantische laserachtige kristallen voor krachtcentrales hadden gebouwd, en dat deze verantwoordelijk waren voor de tweede vernietiging van het land. Cayce gaf de schuld aan de uiteindelijke vernietiging van Atlantis en de desintegratie van hun cultuur op hebzucht en lust.

De oorlogen van Atlantis
Volgens Cayce vochten twee rivaliserende partijen in de laatste dagen om controle over de Atlantiërs. De Kinderen van de Wet van Een wilden terugkeren naar een geestelijk rentmeesterschap van het land op basis van natuurlijke wetten. De andere groep, de Sons of Belial, wilde natuurlijke hulpbronnen exploiteren voor materiële winst.

De belangrijkste focus van hun conflict was een derde klasse van saaie, half wakkere sub-mensen die de Zonen van Belial voor slavenarbeid gebruikten. De Kinderen van de Wet van Een wilden deze subwezens verlichten door hun bewustzijn te verhogen. Echter, de Zonen van Belial wilden hen in onwetendheid houden en ze uitbuiten voor hun eigen gewin.

Exodus Van Atlantis naar Egypte
Cayce onthulde dat voordat het legendarische land verdween onder de golven, er een exodus was van vele Atlantiërs naar het oude Egypte. Hij schreef de bijbelse zondvloed van Noach toe als gevolg van het zinken van de laatste enorme overblijfselen van Atlantis.

Hij onthulde ook dat de vele Atlantiërs die wisten te ontsnappen, hadden gehoopt een verslag van hun beschaving bij te houden. Dus creëerden ze twee afzonderlijke archieven met al hun geschiedenis en prestaties, zodat ze ze konden bewaren. Cayce zei dat de Atlantiërs een van de archieven onder één van de poten van de Sfinx begroeven.(!!!)

Onlangs is er nieuw onderzoek uitgevoerd rond de Sfinx met nieuwe technologie. Tijdens een van de Discovery Channel-specials bevestigden onderzoekers dat ze in feite een kamer onder de linkerpoot van de Sfinx konden zien. De Egyptische directeur van Antiquities staat echter om geen enkele reden opgravingen toe in dat gebied.

Incarnaties van de Atlantiërs
Tijdens Cayce’s buitenaardse reizen, onthulde hij vaak de vorige levens van degenen die naar hem toe kwamen voor informatie over hun gezondheid. Hij vertelde een aantal van hen dat ze vorige levens hadden gehad in het legendarische verloren land Atlantis. (!)In feite onthulde Cayce dat een groot aantal zielen die in Atlantis in het verleden leefden, al lange tijd naar Amerika incarneerde. Hun doel was om een ​​nieuw tijdperk van verlicht menselijk bewustzijn in te luiden. In totaal noemde Cayce niet minder dan zevenhonderd keer Atlantis over een periode van twintig jaar.

Casey onthulde informatie over de geschiedenis van de mensheid, van het begin (de schepping) tot een tijd in de toekomst waarin mensen evolueren naar wezens met bovennatuurlijke krachten. Maar één ding was hij altijd heel nadrukkelijk: hij geloofde dat die vreselijke toekomstige gebeurtenissen waarover hij profeteerde, mogelijk konden worden afgewend als de mensheid haar gedrag veranderde. In feite is dat het doel om profetieën te geven – om mensen te waarschuwen om te veranderen, zodat profetieën niet zullen gebeuren.

De voorspellingen van Edgar Cayce komen misschien niet tot Fruition
Cayce zou herhaaldelijk zeggen dat zelfs de Heer des Heren toekomstige gebeurtenissen niet nauwkeurig kon voorspellen, omdat menselijke vrije wil de toekomst kan veranderen en veranderen. Hij gebruikte het bijbelse verslag toen Jezus werd gevraagd wanneer hij zou terugkeren en Hij antwoordde: “Niemand weet van die dag of dat uur, zelfs niet de engelen in de hemel, noch de Zoon, maar alleen de Vader” (Mattheüs 24) : 36).

Had Casey gelijk over Atlantis? We hebben nog steeds geen sluitend bewijs om zijn profetieën en visies te ondersteunen. Zijn verhalen zijn echter nog steeds fascinerend en de zoektocht gaat verder.

Bronnen:
de originele leestranscripties van Edgar Cayce .

ATLANTIS EN DE EDGAR CAYCE-LEZINGEN

Sinds enkele jaren hebben ARE-leden en de organisatie zelf expedities uitgevoerd op zoek naar ruïnes of overblijfselen van het verloren continent Atlantis. Volgens Cayce werd Atlantis – gelegen van de Golf van Mexico naar Gibraltar – verwoest in een laatste catastrofale gebeurtenis rond 10.000 voor Christus. De focus van de ARE-inspanningen lag in het Bimini-gebied, maar andere verwante locaties zijn ook onderzocht. Onderzoek naar de zogenaamde Bimini Road is bemoeilijkt omdat onderzoekers zijn verdeeld over de oorsprong van de structuur: sommigen geloven dat het een door de mens gemaakte weg of fundering is, terwijl anderen beweren dat het natuurlijke strandrots is die op zijn plaats is gebroken. Echter, een zelden besproken feit is dat een deel van de Bimini Road werd verwijderd na een orkaan in 1926.

Vóór het einde van de laatste ijstijd (12.000 jaar geleden) lagen de oceaanniveaus minstens 300 voet onder hun huidige niveaus. Een enorm “eiland” was in die tijd in de streek in plaats van ketens van eilanden. Edgar Cayce verwees naar Bimini als een van de bergtoppen van het oude Atlantis. Hoewel weinigen het eiland als een berg zouden beschouwen, 12.000 jaar geleden, was het een van de hoogste punten op de uitgestrekte landformatie in de regio. Bimini en Andros eiland, ongeveer 100 mijl ten oosten van Bimini gelegen, waren een deel van hetzelfde eiland in 10.000 voor Christus – genaamd “Poseidia” tempel die in 10.000 v. Chr gedaald is en volgens Cayce valt onder “het slijm der eeuwen”. .” Deze platenhal is identiek aan die in Egypte onder de Sfinx.

Archeologen hebben tegengewerkt dat de overblijfselen van de beschaving in de regio slechts 7.000 jaar teruggaan – of misschien zelfs minder. Ze hebben beweerd dat als er een belangrijke beschaving in het gebied zou bestaan, sommige van zijn overblijfselen op het huidige land zouden worden gevonden. Die bewering heeft een fundamentele tekortkoming. Oude maritieme beschavingen bouwden typisch hun steden en havens aan de oevers van de oceaan. Zoals gerelateerd aan eerdere nummers van Ancient Mysteries, archeologen die in Zuid-Amerika werken, de Pacifische kust van Noord-Amerika, India en elders in de wereld hebben de overblijfselen van onderwaterruïnes ontdekt. Deze oude maritieme beschavingen bouwden hun steden en havens aan kustlijnen – die allemaal zijn bedekt door de opkomende oceanen. Gezien de recente veranderingen in de archeologie van Noord- en Zuid-Amerika, die de geschiedenis van bewoning in de Amerika’s tot 50.000 jaar geleden hebben meegebracht, lijkt het waarschijnlijk dat er ruïnes in de ondiepe wateren rond Bimini zouden liggen.

Andrew Collins-Gateway to Atlantis

In augustus 2002 hernieuwde de Britse onderzoeker Andrew Collins opnieuw interesse in de zoektocht naar Atlantis met een opzwepende lezing op de jaarlijkse Egypt & Ancient Civilizations Conference in Virginia Beach. Collins ‘boek, Gateway to Atlantis, stelt voor dat de belangrijkste overblijvende delen van Atlantis zich in en rond Cuba bevinden, vooral in het gebied waar mogelijke onderwaterruïnes werden ontdekt in 2000. Collins publiceerde dit nogal verrassende idee voorafgaand aan de ontdekking van de mogelijke ruïnes. Collins besprak ook de mogelijkheid dat het Andros-eiland (tussen Bimini en Cuba) ruïnes van Atlantis kon bevatten en hij liet een verscheidenheid aan foto’s zien van onderwaterschepen in de wateren rond Andros. Veel van de foto’s zijn gemaakt door J. Manson Valentine en verschillende piloten in de jaren zestig, voorafgaand aan het bestaan ​​van GPS. Zo zijn verschillende van de locaties van de ruïnes verloren gegaan.

Zoals vermeld in de ARE-lidmaatschapsbrief Ancient Mysteries, Collins vond een aantal van de originele foto’s en Cubaanse artikelen in de Egerton Sykes ‘collectie van de ARE-bibliotheek tijdens de conferentieweek. Sykes was een wereldwijd erkende autoriteit op Atlantis die zorgvuldig al het bewijsmateriaal over Atlantis evalueerde en zijn eigen expedities uitvoerde tot aan zijn dood in 1983. Al zijn boeken, manuscripten en onderzoeksmateriaal zijn gehuisvest in een beveiligd gedeelte van de bibliotheek. De artikelen, geschreven in het Spaans, werden vervolgens vertaald door ARE Trustee, Humberto Martinez, MD, die ze voor het publiek voorlas. De artikelen detailleerden de jaren 1950-pogingen om overblijfselen van Atlantis te lokaliseren door Cubaanse archeologen – die vervolgens allemaal werden opgeschort vanwege politieke veranderingen. Niettemin wees de informatie op de gebieden rond Cuba – waaronder Andros en Bimini – als waarschijnlijke ruïnes.

Cubaanse onderwater “ruïnes” kunnen concreet zijn

Hoewel we hopen dat de “ruïnes” die gemeld zijn aan de uiterste westpunt van Cuba overblijfselen van Atlantis zijn, toont ons onderzoek aan dat de formaties op de 2100-meter-bodem iets anders kunnen zijn. Dit gebied ligt in de buurt van de locaties van de door de Sovjet-Unie geleide raketbunkers en betonplatforms die de kritieke kwestie vormden in de Cubaanse rakettencrisis van 1962. Wij geloven dat de materialen op de bodem mogelijk de restanten zijn van deze bunkers en de opslagsilo’s die snel door de Sovjets werden ontmanteld en gedumpt. Vrijwel geen nieuwe informatie (2004) is vrijgegeven over de Cubaanse site, maar we blijven hopen dat ruïnes op de locatie kunnen worden geïdentificeerd.

Genetische en archeologische bevestigingen

Een extra stuk grondig wetenschappelijk bewijs dat wijst op het waarschijnlijk bestaan ​​van Atlantis is onlangs gepubliceerd in twee boeken: Mound Builders (2001) en Ancient South America (2002). Beide boeken zijn geschreven door Dr. Greg Little, John Van Auken en Dr. Lora Little. In Mound Builders suggereren de auteurs dat de technologie die veel mensen associëren met Atlantis mogelijk niet zo geavanceerd is als gedacht. Daarnaast vinden Van Auken en Lora Little’s boek, The Lost Hall of Records (2000), vondsten in verband met de migratie van Atlantiërs naar Midden-Amerika. Bijgewerkte informatie over recente archeologische ontdekkingen en genetisch bewijsmateriaal is gepresenteerd tijdens de jaarlijkse Ancient Mysteries-conferentie.

Het is al lang erkend dat migratielegenden van autochtonen in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika de migratie van geavanceerde groepen naar verschillende locaties in Amerika ondersteunen, wat overeenkomt met Cayce’s accounts van Atlantis. In de afgelopen jaren heeft archeologisch werk aangetoond dat de verslagen van Cayce over de Atlantische migratie naar Amerika consistent zijn met het archeologische bewijs. Nu, echter, onderzoek naar een vorm van DNA hersteld van oude overblijfselen bijna perfect overeenkomt Cayce’s account. Dit was een onverwachte wetenschappelijke verrassing die de bewering dat Atlantis in het Caribische gebied leek te ondersteunen. In het bijzonder, wat door genetici ‘Haplogroup X’ wordt genoemd, is gevonden in oude overblijfselen op elke locatie in de wereld waar de Cayce-lezingen verklaren dat Atlantiërs op drie verschillende tijden vluchtten (10.000 voor Christus, 28, 000 BC en 50.000 BC). Verbazingwekkend is dat Haplogroup X-one van 42 belangrijke oude mtDNA-groepen is geïdentificeerd – niet op andere locaties in de wereld is aangetroffen. Bovendien lijkt een ander DNA-type, Haplogroup B genaamd, te zijn van wat Cayce en anderen het oude continent Mu-of Lemuria hebben genoemd. Wij waren de eersten die deze bewering deden, die inmiddels door vele anderen is omarmd. Zie voor meer informatieAncient America and Genetic DNA Research .

ARE’s Satellite Imagery-onderzoek van Bimini

In 2001 en 2002 financierde de Edgar Cayce Foundation een satellietbeeldproject van 640 vierkante kilometer in het gebied rond Bimini. Dit onderzoeksproject werd voltooid door Jonathan Eagle. Dit proces maakt de identificatie van waarschijnlijke onderwaterstructuren mogelijk. Het project onthulde twee soorten schijnbaar “anomale” formaties. Beide zijn nu uitgebreid onderzocht. De resultaten zijn hieronder:

“Twee” rechte lijnen werden gezien van NE Bimini en het rapport aan de ARE door J. Eagle suggereerde dat de lijnen muren met zandduinen over hen zouden kunnen zijn. Medio 2003 bezochten Greg en Lora Little de site van de lijnen en ontdekten dat het simpelweg om zeewier ging op de toppen van zandkanalen. Locals waren goed op de hoogte van de zandkanalen. J. Eagle en Bill Donato bezochten de linies in juli 2003 en maakten ook dezelfde bevinding. J. Eagle meldde echter dat hij een “omgekeerde thermocline” in het gebied “voelde” met koeler water op het oppervlak. Eagle en Donato hebben gesuggereerd dat de thermocline en zandkanalen te wijten kunnen zijn aan een of andere soort vulkanische activiteit waarvan ze beweren dat die op de een of andere manier verbonden is met een goudader die volgens Cayce op Bimini stond. The National Geographicheeft een uitgebreide studie van de waterstromen rond Bimini gesponsord en talloze gebieden aangetroffen waar verschillende temperaturen zich vermengden. De thermoclines rond Bimini zijn te wijten aan warme waterstromen die kronkelen met koudere waterstromen. In oktober 2003 bekeken we het grote beeld van het 630 km2-satellietbeeld van Bimini (nu gepost in de ARE-bibliotheek) en noteerden we op zijn minst nog een dozijn “rechte lijnen” naar het NO van de twee die werden onderzocht. We geloven dat dit allemaal volledig natuurlijk is en niet de aandacht waard is, maar een paar andere onderzoekers hebben plannen om de onderwaterlijnen bij NE Bimini te bezoeken om hun mogelijke relatie met de goudader te onderzoeken.

Ongeveer een dozijn cirkels uit South Bimini werden door de satelliet gezien. We bezochten een aantal van de kleinere die volgens ons werden gevormd door het baggeren en verzamelen van zand voor de strandgebieden van Bimini. Sommige van de kleinere cirkels lijken ogenschijnlijk op diegene die we rondom Andros vonden – allemaal natuurlijk. De grootste cirkel bij Bimini was 200 voet in diameter en werd opgeheven van de bodem als een hoop. Het had een intrigerend uiterlijk vanuit de lucht. De grote cirkel is verschillende keren door ons onderzocht. Het was waarschijnlijk door de mens gemaakt, maar het werd veroorzaakt door een lading moderne bouwmaterialen die op de locatie werden gedumpt. Een paar van de kleinere cirkels werden “uit de grond gehaald” – blijkbaar werden ze gemaakt door gespecialiseerde baggerschepen die grote zandzuigende buizen gebruikten om zand te verzamelen voor de bouw en nieuwe strandzones op Bimini.
Andros

Vijf 2003 expedities werden uitgevoerd naar Andros. De eerste expeditie onderzocht de onderwatercirkels gevonden in het westen van Andros. De tweede onderzocht Rebikoff’s “e”, een vreemde e-vormige formatie in ondiep water in het uiterste noordwesten van Andros. Tijdens deze expeditie werd een onderzeese “anomalie” gevonden in Noord-Andros. De derde expeditie onderzocht deze structuur en bezocht ook de cirkels in South Bimini. Zoals hierboven vermeld, zijn de nieuwste expedities naar Andros geweest. De meest recente informatie over Andros en Bimini, waarbij het idee dat zowel de Bimini Road als Andros Platform oude golfbrekers zijn die havens omsluiten. Er is nog een andere intrigerende mogelijkheid over de Bimini Road en Andros Platform, en dit werd ons door archeologen voorgesteld. Beide formaties hadden een grote fundering kunnen zijn voor gebouwen. Dichtbij het Andros-platform, in water van ongeveer 3 meter diep, ligt een groot vlak gebied. Liggend op de bodem in dat gebied zijn vlakke straatstenen zorgvuldig met elkaar verbonden. De straatstenen zijn allemaal vierkant en rechthoekig met de typische afmeting ongeveer 2 bij 3 voet.

2004 Andros Expeditions

De 2003 expedities vonden twee belangrijke onderwaterstructuren in Andros en vonden ook bewijs van een oude tempel op het eiland. In 2004 werd de eerste expeditie naar Andros in juni gemaakt. Het bevestigde de aanwezigheid van oude bouwwerken in het centrum van Andros en keek naar meer delen van het onderwaterplatform. Er zijn extra expedities gepland naar verschillende gebieden in en rond Andros, evenals naar een onderwaterhaven voor de kust van Yucatan. Deze vonden allemaal plaats. In het kort werd een oude Mayahaven met een nog bestaande 1000 voet lange golfbreker onderzocht op Isla Cerritos bij Yucatan. De haven en de golfbreker waren gemaakt van platen uitgehakte strandrots.

Piedras Negras-2004

Piedras Negras, Guatemala is de site van de derde platenhal van Edgar Cayce. (De andere twee waren in Giza – onder de Sfinx – en op de Bahama’s.) In april 2004 hebben we een door de ARE gesponsorde expeditie naar Piedras Negras gemaakt, waarbij de meeste ruïnes zorgvuldig werden bestudeerd.Van deze expeditie werd een 83 minuten durende videodocumentaire gemaakt.

Andros-Bimini december 2004

In december 2004 gingen we opnieuw naar Bimini en Andros, dit keer met een team uit The History Channel. Bij Bimini haalden we de beste beelden ooit van de weg. We hebben ook onderzoek gedaan naar en gefilmd wat bekend staat als “Proctor’s Road”, net ten noorden van de Bimini Road. Proctor’s Road is een rechte lijn van stenen die zich uitstrekt van de kust in de richting van de Bimini-weg. Op het Andros-platform ontdekten we dat de orkanen direct over de site waren gepasseerd. Een groot deel van het 1000 meter lange platform met drie lagen lag onder zand. Maar de orkanen bewogen enorme hoeveelheden zand vanuit de binnenhaven en onthulden een diepte van minstens 65 voet. Vóór de orkaan was de haven slechts 25-35-voet diep. De stormen onthulden ook een diep kanaal dat naar de haven leidde naast het einde van het platform. Het kanaal wordt door de riffen en het gesteente geknipt. Onderzoek wees uit dat de haven nooit gebaggerd is en dat het kanaal in de moderne tijd niet werd ingekort.

2005 Bimini Andros Expedition

In mei 2005 werd een gezamenlijke expeditie ondernomen tussen het ARE Search for Atlantis-team en archeoloog Bill Donato van The Atlantis Organization. Een reeks verbazingwekkende ontdekkingen werden gedaan tijdens en na de expeditie. Resultaten van laboratoriumtesten van materialen die tijdens die expeditie zijn verzameld, zullen worden vrijgegeven op de 2005 Ancient Mysteries Conference in Virginia Beach. We zijn ook nog steeds van plan om naar Cay Sal en Anguilla te gaan. Een andere mogelijke reis wordt gepland aan de kust van Belize.

Bimini-update 2007

In mei en juni 2007 werden drie afzonderlijke expedities uitgevoerd in de Bahama’s als onderdeel van het ARE’s Search For Atlantis-project. Het eerste rapport van deze expedities, uitgegeven in juli, detailleerde de ontdekking van verschillende neergestorte vliegtuigen, waarvan er tenminste één als vermist in de Bermudadriehoek werd gemeld. Het tweede rapport, uitgegeven in augustus, vatte een aantal onverwachte ontdekkingen samen in Bimini, met inbegrip van wat lijkt op rechthoekige bouwfunderingen in 100 voet water en de overblijfselen van een tempel die bestaat uit witte marmeren materialen. Dit rapport geeft een samenvatting van de vondsten op en rond Andros.

Andros is het grootste en meest onontdekte eiland in alle Bahama’s. North Andros ligt ongeveer 150 mijl ten oosten van Miami. Het eiland is ongeveer 105 km lang en 35 km breed op het breedste punt. Zoals eerder gemeld, zijn er verschillende landverkenningen gedaan met Andros samen met talloze waterverkenningen. Week lange reizen naar Andros gemaakt door Drs. Greg & Lora Little in zowel mei als juni 2007, die beide begonnen met luchtfoto’s van delen van de Great Bahama Bank (GBB). De GBB is een enorme uitgestrektheid van een grotendeels vlakke en ondiepe bodem die zich uitstrekt over bijna 300 mijl ten noorden van Bimini tot op enige afstand ten zuiden van Andros, iets ten noorden van Cuba. Over het algemeen is de waterdiepte van dit gebied gemiddeld ongeveer 25 voet. Tijdens de laatste ijstijd lag de hele GBB ruim boven zeeniveau. De luchtonderzoeken identificeerden meer dan 30 ongebruikelijke, donkere formaties in ondiep water op de GBB en de gps-locaties werden vanuit de lucht meegenomen. Alles behalve één van deze formaties werd vervolgens op het water bezocht en Noord-Andros diende als onze uitvalsbasis. Daarnaast werd side-scan-sonar gebruikt om grote gebieden rond Andros te verkennen en in andere gebieden werd een externe onderwatercamera gebruikt om de bodem te onderzoeken.

Bevindingen bij Underwater Dark-functies op de Great Bahama Bank

Dertig donkere functies (onderwaterformaties) werden bezocht op de Great Bahama Bank, waarvan sommige bijna 50 mijl uit de kust van de GBB lagen. Scheeps- en vliegtuigresten die op sommige van deze locaties zijn gevonden, zijn eerder gedetailleerd beschreven. In het algemeen is ongeveer 75% van alle donkere formaties geassocieerd met een verscheidenheid aan gedumpte materialen, evenals meer merkwaardige artefacten. Een perfect ronde witte vlek in het midden van een donkere formatie toonde bijvoorbeeld wat leek op een deel van een enorm metalen anker dat omhoog steekt vanaf de bodem. Dit stuk kan niet met de hand worden verplaatst. Wordt het daadwerkelijke schip daar ook begraven? We weten het niet, maar de formatie rond het anker is meer dan 500 voet lang.

Bij andere donkere kenmerken ontdekten we gedumpt bommen, propaangasflessen, apparaten en ander puin. Vissers uit de Bahama’s verbeteren vaak een goede vislocatie door materialen naar de bodem te dumpen, waardoor de visbedekking toeneemt. Maar deze formaties waren voor ons van marginaal belang, omdat ons belangrijkste belang ligt in archeologische overblijfselen. Er is gesuggereerd dat deze “goede visplekken” in eerste instantie gevormd kunnen zijn vanwege “iets begraven onder het zand” waardoor het gras zich kan vormen, maar zonder uitgebreide uitgravingen kan dit niet worden vastgesteld.

Ontdekking van het onderwater “Joulter’s Wall”

De belangrijkste archeologische vondst van de Andros-expedities van 2007 was een steenwandeling in ondiep water van een eiland ten noorden van Andros. Talrijke interviews met lokale bewoners van Andros werden gemaakt tijdens onze reizen. Een bewoner vertelde ons over een enorme, onderwatermuur die zich bevond in ondiep water op de kleine keten van eilanden die bekend staat als Joulters Cays, ongeveer 11 km ten noorden van Andros. Joulters is volledig onbewoond en uit de gegevens die in de afgelopen 20 jaar zijn verkregen, is gebleken dat talloze door orkanen aangedreven tsunami’s, 30 voet en hogere watermuren de eilanden hebben doorkruist. In de jaren vijftig werd geprobeerd een kleine gemeenschap op het zuidelijke eiland Joulters te vormen, maar die werd snel verlaten toen een orkaan de paar kleine, houten huizen die waren gebouwd, vernietigde. Alle Joulters is extreem ondiep en boten met een diepgang van meer dan twee voet kunnen er gewoon niet bij. De nadering naar het gebied waar de muur zich bevindt is echter nog ondieper.

Uit aanwijzingen van de plaatselijke autoriteiten, vonden we de onderwatermuur met Eslie en Krista Brown. Tijdens de twee reizen naar Andros brachten we vier volle dagen door op deze site, niet alleen om de hele ‘muur’ te filmen en te fotograferen, maar ook om de eilanden van het ene eind naar het andere te verkennen. We moesten het gebied betreden tijdens vloed terwijl we meer dan anderhalve kilometer water snelden, slechts één voet diep. We vonden de muur precies zoals beschreven door de Andros-bewoner. Ze vertelde dat ze het twee keer had gezien. De eerste keer, begin jaren negentig, was een groot deel van de muur intact en gedeeltelijk boven water. Ze zag het voor de tweede keer na een zware orkaan uit de jaren 90 en zei dat het oog van de orkaan dat gebied trof en het grootste deel van de muur en kustlijn vernietigde.

De muur zelf bevindt zich eigenlijk in een kleine, smalle baai tussen wat lijkt op twee eilanden. De baai is 3-7-voet diep, afhankelijk van het getij, en heeft haaien die bij vloed binnenkomen. Vanuit de baai strekt de muur diagonaal van de twee eilanden uit in water dat één tot vier voet diep uitmondt, waar de zandbanken zich bevinden en de bodem nauwelijks door water wordt bedekt. Ongeveer drie kilometer verder, door dit ondiepe water, ligt de diepe tong van de oceaan.

De muur is hoofdzakelijk gemaakt van vierkante en rechthoekige kalksteenblokken die variëren in lengte van 3-6 voet, een breedte van 2-3 voet, en een dikte van 6-inch tot 3-voet-met enkele blokken veel groter. De blokken zijn duidelijk gesneden en ruw aangekleed en ruwe gereedschapsporen zijn duidelijk zichtbaar op velen. Er zijn enkele kleinere, kubusachtige stenen, ongeveer een vierkante voet, af en toe te vinden in delen van de intacte muur en op sommige plaatsen op de bodem. Eén deel van de muur blijft redelijk intact en wordt gevonden in water van ongeveer 3 meter diep. Het borstelen van de zandbodem onder de onderste laag stenen onthulde meer kalksteenblokken onder het zichtbare gedeelte. Hoe ver het reikt, is onbekend. Dit deel van de muur is ongeveer 30 voet lang en wordt gevormd door de massieve blokken op elkaar gestapeld met 2-3 verticale lagen blokken zichtbaar.

https://www.edgarcayce.org/the-readings/ancient-mysteries/atlantis/