“De chihuahua die met de wolven rende”

In Ely, Minnesota, was een zwerfchihuahua een soort lokale legende geworden.

Klein, strijdlustig en ongelooflijk zelfverzekerd paradeerde hij door de stad alsof hij drie meter groot was. Hij was niet agressief, maar gewoon onverschrokken.

Hij blafte naar pick-uptrucks, jaagde op wasberen die twee keer zo groot waren als hijzelf en ontweek op de een of andere manier altijd de hondenvanger.

Meer dan een jaar lang zagen mensen hem overal: bij het restaurant, vlakbij de houthandel, en zelfs een keer tussen de poten van een eland door (zo ging het verhaal).

En toen, op een dag, verdween hij.

Nu de wolven steeds dichter bij de rand van de stad kwamen, gingen de meesten uit van het ergste. De natuur spaart de kleintjes immers meestal niet.

Maar een maand later dook er iets ongelooflijks op.
Een boer net buiten de stad had een wildcamera neergezet om wilde dieren die over zijn land liepen in de gaten te houden. Hij verwachtte herten. Misschien een beer. Wat hij in plaats daarvan aantrof, was een korrelig maar onmiskenbaar beeld:

Een roedel wolven.
En dravend midden tussen hen in… de chihuahua.

Staart omhoog, kop omhoog, bewegend alsof hij erbij hoorde.

De foto verspreidde zich razendsnel. Sommigen lachten, anderen waren verbijsterd. Lokale wildlife-experts werden erbij gehaald. Toen iemand werd gevraagd hoe een chihuahua in vredesnaam niet alleen tussen de wolven kon overleven, maar ook deel kon uitmaken van de roedel, haalde hij simpelweg zijn schouders op en zei:

“Ik heb veel wolven en een paar chihuahua’s ontmoet – en ik was altijd banger voor de chihuahua’s.”

Niemand weet hoe het begon. Misschien volgde hij ze. Misschien tolereerden ze hem. Misschien besloot hij gewoon dat hij een van hen was, en maakten de wolven geen ruzie.

Maar in een wereld die vaak een harde grens trekt tussen wild en tam, roofdier en prooi, vervaagde dit kleine hondje ze allemaal – met zijn houding, charme en ijzeren wil.