web analytics
11:11 Dubbele getallen
AngelWingsVerhalen AngelWings

Mijn moeder

Muziek die ze mooi vond…
Ook hier vond ik weer een verhaal terug… dat ik schreef om haar en door haar…

2002

Afscheid »-(¯`v´¯)-»AnGeL_WinGs»-»

In het witte kamertje drongen zonnestralen naar binnen
Door een kiertje in de evenzo witte gordijnen
De vogels floten buiten
en de vrouw in het bed draaide zich moeizaam om
De dag was lang, in de pijn die ze leed
Ze vertrok haar gezicht in een krampachtige trek
En probeerde weer te verliggen.
Ze keek op het klokje naast het ziekenhuisbed.
half zes
Ze zuchtte
alweer weinig slaap gehad deze nacht

Onrust vloog haar aan
Zij ging dood en ze wist het.
Angst overspoelde haar plots,
wetende dat er tegen de dood niets te doen was
Als hij kwam, dan kwam hij en ze wist ook dat ze dat te accepteren had.
Hoe moeilijk ook, het geluk mocht niet lang duren, ze had eindelijk haar oude geliefde weer gevonden, de vader van haar kind en in liefde voor hem
had ze gestraald
maar een korte tijd, een driekwart jaar lang
was ze de gelukkigste vrouw van de wereld geweest

Hij was een hart patient en had eens een onderzoek moeten ondergaan in het ziekenhuis en ze was zo overstuur geweest, misschien ging het wel niet goed met hem
zul je net zien zei ze toen nog

Nu trok er een cynische glimlach over haar zachte gelaat
Ja, nu was het haar beurt, ze had het toch wel aangevoeld, ergens wel?

Geluk duurde nooit lang in een leven immers?
Dat had ze meegemaakt en zo was het altijd al gegaan
Tranen welden op in haar ogen en een traan drupte op haar mondhoek
Verwoed wreef ze de traan weg
en drukte toen weer al haar verdriet en gevoel weg
Het had immers weinig zin nog om
Het was zo kort dag

De hele dag liep het bezoek af en aan
Soms was ze zo moe
vroeg ze om een verhoging van de morfine om die vreselijke afgrijselijke pijn te vermijden
De
pijn waar ze zo bang voor was

Soms wenste ze de mensen weg…
Nu even niet
niet om de mensen, maar om de vermoeiheid die haar overviel
de pijn die haar tergde.

Toch, ze lachte nog steeds.
Ze probeerde het afscheid voor anderen niet moeilijker te maken dan nodig

Ze was zo sterk in zichzelf
had zoveel moeten doen in het leven
Zelf moeten doen

Ja, ze was een hele sterke vrouw, net als haar moeder en overgrootmoeder

Ze lag te sluimeren, na het avond eten, waarvan ze maar weinig naar binnen kreeg

Toen de kamerdeur open ging

Ze opende haar ogen en kreeg meteen een zoen op haar mond
Hij was er weer!
Haar enige kleinzoon, ze glimlachte en voelde verdriet en ook blijdschap.
Verdriet omdat ze hem niet zou zien opgroeien.
En blijdschap omdat hij haar enige kleinkind was
en ze had hem lief
Zo lief

Hij brabbelde aan een stuk door..of de tv aan mocht
of Tom& Jerry aan mocht
Oma vond alles goed

Glimlachend om zijn onschuld en niet begrijpen van haar heen moeten gaan
Vertelde ze hem wel dat ze erg ziek was
en misschien nooit meer beter zou worden
dat ze naar de hemel ging
en
verder kon ze niet denken
wilde ze niet denken
Want het nieuwe dat haar te wachten stond, was ergens bekend en ook weer niet.
Ze zou naar huis gaan, dat wist ze

Haar moeder en haar twee zussen waren haar al voorgegaan immers, in korte tijd na elkaar…
en ze zou ze weerzien, daar was ze van overtuigd

Het  vijfjarige jongetje in de kamer bracht een frisse sfeer in de kamer dat deed haar goed
om alles even te vergeten.
Als ze dat kon tenminste

Hij liep door de kamer te banjeren, alsof er niets aan de hand was, bracht drinken naar oma als oma dat vroeg

Hij deed zijn best en lachte om Tom&Jerry op de kleine tv die op een stoel stond in de kamer naast het bed

haar dochter zat naast haar
hand in hand, verslagen, niet wetend wat te zeggen
proberend om die tranen te verdringen van binnen, terwijl het hart schreeuwde om bevrijding
van die intense pijn van binnen

Mam zei ze nog
Nu raak ik je nog aan
en straks ben je weg????
Ik begrijp het niet, fluisterde ze
gesmoord
Jij weg?
het is niet eerlijk mam, ik kan niet zonder jou mam!

Ze keek haar dochter aan en zei:
Het leven is niet eerlijk..is het nooit geweest, zei ze
En geluk?
Is er niet in het leven, het leven is niet leuk, zei ze gesmoord. Niet echt…

Toen ze weggingen lag ze te staren naar het witte plafond met allerlei gedachten en herinneringen
pijnlijk

Afscheid nemen was nooit haar sterkste punt
Daarom ook

Was het dat ze op een nacht plots heenging, alleen,
in de schemering van de aankomende morgen.
voelde ze een pijn in haar hart.
en ergens was ze verbaast
Nu al?
En ze stond op uit het bed
en zag haar moeder en haar zussen staan bij het bed
Ze staken hun handen naar haar uit,

en in de schemer van dat kleine bedompte kamertje

omhelsden ze elkaar.

Kom,zeiden ze tegen haar
Kom en welkom thuis

De verlossing van pijn kwam en het aardse ging voorbij…

»-(¯`v´¯)-»AnGeL_WinGs»-» | 12/7/2003 ]


De avond voor mijn moeder heenging, speelde dat nr plots af op mijn computer, ik kreeg het niet meer uit, ik had niets aangezet…
Na een pc restart was het pas afgelopen…ik wist dat er iets ging gebeuren en belde het ziekenhuis, maar alles was nog goed zeiden ze…
Tegen de ochtend is ze heengegaan en ik had ooit een droom gehad maanden ervoor, van die kamer waar ze later lag…en een vrouw in dat bed en in de schemering van de ochtend zag ik hoe de vrouw stierf en verbaast was, ik wist niet wie die vrouw was in mijn droom en zag ik dat ik erbij was en toekeek, en dat haar zussen en moeder haar ophaalden…vreemd toch?
En ik wist niet dat zij het was in die droom…in feite wordt je wel voorbereid.
Ik had meer dromen, ik zag bv ook het schilderij daar in de gang… en ik herkende zelfs die gang!
Onvoorstelbaar…
Met oud en nieuw dat jaar ging ik in de nacht nog naar haar toe…
Ik kon haar geen gelukkig nieuwjaar meer wensen.
En er was gedoe met die biologische verwekker van mij…net op dat moment.. ik heb het gelaten voor wat het was, hij was er elke dag bij…toen wel!
Ik kon minder vaak bij haar zijn omdat hij er was… Ik heb veel geaccepteerd, het maakte de pijn niets minder.
Ik neem het hem ook niet kwalijk, hij was een voorbijganger blijkbaar meer niet.
Hij verliet haar toen ze in verwachting was, en heeft haar geholpen heen te gaan…
Misschien was dit het brood en spelen dat nodig was, ik had al zoveel achter de kiezen gehad…dat kon er nog wel bij immers?
Wrong timing..
maar goed…


Daarna volgde het verhaal met dit nr

Heel bijzonder het was alsof zij dat nr voor mij had laten schrijven bwvs… zo absurd bizar…
Geen contact met familie niemand eigenlijk… nooit geweten waarom?
Ik had niets fout gedaan, zij des te meer…
Ik nam het hen niet kwalijk, ze waren menselijk toch?
Gebeurd overal.
Misschien was dat het wel, dat je alles maar accepteerde en toch hun fouten zag. Konden ze niet aan oid. Kijk was je woedend geworden dan hadden ze kunnen zeggen wat een kreng is dat zeg zie je nu wel… ja nu niet.
Maakt ook niet meer uit verder.
Je moet door, je doet wat nodig is.
Frappant dat nr hoe de dochter en de moeder met elkaar spreken na de dood?
Heel apart… dat nr vergeet ik nooit meer…zo bijzonder toepasselijk! De tekst alles.
Mijn moeders wens, in het ziekenhuis nog zelfs, dat de familie bij elkaar zou komen en elkaar zou steunen daar is weinig van terecht gekomen.
Jammer ma maar zo waren ze altijd al!
Nothing new toch?
Liefs

 

Afscheid nemen bestaat niet

Ik had hen zo lief allemaal
en mis ze nog steeds, de leeftijd waarop ik deze mooie mensen verloor:

♥Opa-5
♥Ome Wim-14
♥Tweede vader Aaldert-15
♥Oma Vroukje-21
♥Tante Annie en Ome Herman-30
♥♥Oma♥♥-33
♥Tante Hiltje-33
♥Ko-34
♥♥Mama♥♥-35
♥Bart♥♥-37
♥Judith♥45
♥♥Ome Ben♥♥-46
♥Frouke♥-48

Laat meer zien

Gerelateerde artikelen

Back to top button
Close

Een Adblocker gedecteerd

AngelWings.nl wordt mede mogelijk gemaakt door advertenties ♥Support ons door je ad blocker uit te schakelen♥