Waarom met de hand schrijven beter is voor het geheugen en het leren
Het inschakelen van de fijne motoriek om letters met de hand te produceren heeft positieve effecten op het leren en het geheugen.
Handschriftnotities in de klas lijken misschien een anachronisme, aangezien smartphones en andere digitale technologie elk aspect van het leren op scholen en universiteiten omvatten. Maar een gestage stroom onderzoek blijft suggereren dat het maken van aantekeningen op de traditionele manier – met pen en papier of zelfs stylus en tablet – nog steeds de beste manier is om te leren, vooral voor jonge kinderen. En nu onderzoeken wetenschappers eindelijk waarom.
Een recente studie in Frontiers in Psychology volgde de hersenactiviteit van studenten die aantekeningen maakten en ontdekte dat degenen die met de hand schreven hogere niveaus van elektrische activiteit hadden in een breed scala van onderling verbonden hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor beweging, zicht, sensorische verwerking en geheugen. De bevindingen dragen bij aan een groeiende hoeveelheid bewijsmateriaal waardoor veel experts zich uitspreken over het belang van het leren van kinderen om met de hand woorden te schrijven en afbeeldingen te tekenen.
VERSCHILLEN IN HERSENACTIVITEIT
Het nieuwe onderzoek, door Audrey van der Meer en Ruud van der Weel aan de Noorse Universiteit voor Wetenschap en Technologie (NTNU), bouwt voort op een fundamenteel onderzoek uit 2014 . Dat werk suggereerde dat mensen die aantekeningen maakten op de computer, zonder nadenken aan het typen waren, zegt van der Meer , hoogleraar neuropsychologie aan NTNU. “Het is heel verleidelijk om alles wat de docent zegt over te typen”, zegt ze. “Het gaat als het ware via je oren naar binnen en via je vingertoppen naar buiten, maar je verwerkt de binnenkomende informatie niet.” Maar als je met de hand aantekeningen maakt, is het vaak onmogelijk om alles op te schrijven; leerlingen moeten actief aandacht besteden aan de binnenkomende informatie en deze verwerken; er prioriteit aan geven, deze consolideren en proberen deze in verband te brengen met dingen die ze eerder hebben geleerd. Deze bewuste actie van het voortbouwen op bestaande kennis kan het gemakkelijker maken om betrokken te blijven en nieuwe concepten te begrijpen .
Om de specifieke verschillen in hersenactiviteit tijdens de twee benaderingen van het maken van aantekeningen te begrijpen, hebben de NTNU-onderzoekers de basisopzet van het onderzoek uit 2014 aangepast. Ze naaiden elektroden in een haarnetje met 256 sensoren die de hersenactiviteit van 36 leerlingen registreerden terwijl ze 15 woorden uit het spel Pictionary schreven of typten en op een scherm werden weergegeven.
Toen studenten de woorden met de hand schreven, merkten de sensoren wijdverbreide connectiviteit op in veel hersengebieden. Typen leidde echter tot minimale activiteit in dezelfde gebieden. Door handschrift geactiveerde verbindingspatronen die zich uitstrekken over visuele gebieden, gebieden die sensorische informatie ontvangen en verwerken en de motorische cortex. Deze laatste zorgt voor lichaamsbeweging en sensomotorische integratie, waardoor de hersenen omgevingsinputs kunnen gebruiken om de volgende actie van een persoon te informeren.
“Als je typt, is bij het produceren van elke letter dezelfde simpele beweging van je vingers nodig, terwijl je bij het schrijven met de hand meteen voelt dat het lichamelijke gevoel van het produceren van A heel anders is dan het produceren van een B,” van der Meer zegt. Ze merkt op dat kinderen die hebben leren lezen en schrijven door op een digitaal tablet te tikken “vaak moeite hebben met het onderscheiden van letters die veel op elkaar lijken of die spiegelbeelden van elkaar zijn, zoals de b en de d.”
VERSTERKING VAN HET GEHEUGEN EN LEERTRAJECTEN
Sophia Vinci-Booher , een assistent-professor in de educatieve neurowetenschappen aan de Vanderbilt Universiteit, die niet betrokken was bij de nieuwe studie, zegt dat de bevindingen opwindend zijn en consistent zijn met eerder onderzoek. “Je kunt zien dat bij taken die de motorische en sensorische systemen echt met elkaar verbinden, zoals bij handschrift, er een heel duidelijk verband bestaat tussen deze motorische actie die wordt volbracht en de visuele en conceptuele herkenning die wordt gecreëerd”, zegt ze. “Terwijl je een letter tekent of een woord schrijft, gebruik je dit perceptuele begrip van iets en gebruik je je motorsysteem om het te creëren.” Die creatie wordt vervolgens teruggevoerd naar het visuele systeem, waar het opnieuw wordt verwerkt, waardoor de verbinding tussen een actie en de daaraan gekoppelde beelden of woorden wordt versterkt. Het is vergelijkbaar met iets verbeelden en het vervolgens creëren: wanneer je iets vanuit je verbeelding materialiseert (door het te schrijven, te tekenen of te bouwen), versterkt dit het ingebeelde concept en zorgt het ervoor dat het in je geheugen blijft hangen.
Het fenomeen van het stimuleren van het geheugen door iets tastbaars te produceren is goed bestudeerd. Uit eerder onderzoek is gebleken dat wanneer mensen wordt gevraagd een woord dat ze lezen te schrijven, tekenen of uitbeelden, ze zich meer moeten concentreren op wat ze met de ontvangen informatie doen. Het overbrengen van verbale informatie naar een andere vorm, zoals een geschreven formaat, houdt ook in dat motorische programma’s in de hersenen worden geactiveerd om een specifieke reeks handbewegingen te creëren, legt Yadurshana Sivashankar uit , een afgestudeerde student cognitieve neurowetenschappen aan de Universiteit van Waterloo in Ontario die beweging bestudeert. en geheugen. Maar handschrift vereist meer motorische programma’s van de hersenen dan typen. “Als je het woord ‘de’ schrijft, hebben de feitelijke bewegingen van de hand tot op zekere hoogte betrekking op de structuren van het woord”, zegt Sivashankar, die niet bij het nieuwe onderzoek betrokken was.
Deelnemers aan een onderzoek van Sivashankar uit 2021 konden bijvoorbeeld een lijst met actiewerkwoorden nauwkeuriger onthouden als ze de overeenkomstige actie uitvoerden dan wanneer ze een niet-gerelateerde actie of helemaal geen actie uitvoerden. “Het verzamelen van informatie en het uitvoeren van informatie is nuttig omdat je over informatie moet nadenken en iets moet produceren dat betekenisvol is”, zegt ze. En door de informatie te transformeren, effent en verdiept u deze onderlinge verbindingen tussen de enorme neurale netwerken van de hersenen, waardoor het ‘veel gemakkelijker wordt om toegang te krijgen tot die informatie’.
HET BELANG VAN HANDSCHRIFTLESSEN VOOR KINDEREN
In veel contexten hebben onderzoeken aangetoond dat kinderen beter lijken te leren als hen wordt gevraagd letters of andere visuele items op een gecoördineerde manier met hun vingers en handen te produceren – een manier die niet kan worden nagebootst door op een muis te klikken of op knoppen te tikken. een scherm of toetsenbord. Uit het onderzoek van Vinci-Booher is ook gebleken dat de actie van het handschrift verschillende hersengebieden op verschillende niveaus lijkt te betrekken dan bij andere standaard leerervaringen, zoals lezen of observeren. Haar werk heeft ook aangetoond dat handschrift de letterherkenning bij kleuters verbetert, en dat de effecten van leren door schrijven “langer aanhouden dan andere leerervaringen die op een vergelijkbaar niveau de aandacht zouden kunnen trekken ”, zegt Vinci-Booher. Bovendien denkt ze dat het mogelijk is dat kinderen door het inschakelen van het motorsysteem leren hoe ze de “ spiegelinvariantie ” kunnen doorbreken (het registreren van spiegelbeelden als identiek) en dingen kunnen ontcijferen zoals het verschil tussen de kleine letter b en p.
Vinci-Booher zegt dat de nieuwe studie grotere vragen oproept over de manier waarop we leren, zoals hoe verbindingen in hersengebieden in de loop van de tijd veranderen en wanneer deze verbindingen het belangrijkst zijn bij het leren. Zij en andere experts zeggen echter dat de nieuwe bevindingen niet betekenen dat technologie een nadeel is in de klas. Laptops, smartphones en andere soortgelijke apparaten kunnen efficiënter zijn bij het schrijven van essays of het uitvoeren van onderzoek en kunnen een eerlijkere toegang tot onderwijsbronnen bieden. Er ontstaan problemen als mensen te veel op technologie vertrouwen , zegt Sivashankar. Mensen delegeren steeds vaker denkprocessen naar digitale apparaten, een handeling die ‘ cognitief offloaden ’ wordt genoemd: smartphones gebruiken om taken te onthouden, een foto maken in plaats van informatie te onthouden of afhankelijk zijn van een GPS om te navigeren. “Het is nuttig, maar we denken dat het constante ontlasten betekent dat het minder werk voor de hersenen betekent”, zegt Sivashankar. “Als we deze gebieden niet actief gebruiken, zullen ze in de loop van de tijd verslechteren, of het nu gaat om geheugen of motorische vaardigheden.”
Van der Meer zegt dat sommige functionarissen in Noorwegen op weg zijn naar de implementatie van volledig digitale scholen . Ze beweert dat leraren uit het eerste leerjaar haar hebben verteld dat hun nieuwe leerlingen nu nauwelijks meer weten hoe ze een potlood moeten vasthouden – wat erop wijst dat ze op de kleuterschool geen tekeningen aan het kleuren waren of puzzels aan het maken waren. Van der Meer zegt dat ze kansen missen die hun groeiende brein kunnen helpen stimuleren.
“Ik denk dat er heel wat argumenten zijn om kinderen te betrekken bij teken- en handschriftactiviteiten, vooral in de kleuter- en kleuterschool, wanneer ze voor het eerst over letters leren”, zegt Vinci-Booher. “Er is iets aan het betrekken van het fijne motorieksysteem en productieactiviteiten dat echt van invloed is op het leren.”
Ik gebruik ook nog steeds de oude agenda, dat onthoud ik prima, ik schrijf het op en dan noteer je dat in je bewustzijn oid, maar op de mobiel is het of je iets in de lucht schrijft en het zal wel.
Nu heb ik een fotografisch geheugen dus dat zal ook meespelen en ik vind de mobiel nog niet echt een verlengstuk van mijzelf, (gelukkig maar) mijn pc daarentegen vind ik wel geweldig.
Maar dit verhaal had ik ook al eens bedacht, dat het schrijven naar binnen gaat en je het dan beter in je opneemt. Ik kreeg de vraag nml van mijn zoon jaren terug waarom ik nog die agenda gebruikte… Ja daarom dus.
Ik hoef die agenda niet eens in te kijken, alleen voor de zekerheid, maar eenmaal beschreven is het opname in je brein, en in de mobiel is het zo weer weg alsof de mobiel het weer uitwist.
