Waarom de ene kant van de aarde snel kouder wordt dan de andere
Het is een vreemd verhaal als over twee hersenhelften.
In een nieuwe studie zeggen wetenschappers van de Universiteit van Oslo dat de ene kant van het binnenste van de aarde veel sneller warmte verliest dan de andere kant – en de boosdoener is praktisch zo oud als de tijd.
Het onderzoek, gepubliceerd in Geophysical Research Letters , maakt gebruik van computermodellen van de afgelopen 400 miljoen jaar om te berekenen hoe ‘geïsoleerd’ elk halfrond was door continentale massa, wat een sleutelkwaliteit is die warmte vasthoudt in plaats van deze af te geven. Het patroon gaat helemaal terug naar Pangaea.
De aarde heeft een gloeiend hete vloeistof van binnenuit die de hele planeet van binnenuit verwarmt. Het draait ook en genereert zowel de zwaartekracht als het magnetisch veld van de aarde. Dit houdt onze beschermende atmosfeer dicht bij het aardoppervlak.
Op extreem lange termijn zal dit interieur blijven afkoelen totdat de aarde meer op Mars lijkt. De verrassing in de nieuwe studie is hoe ongelijk de warmte wordt verspreid, maar de reden is intuïtief logisch: delen van de aarde zijn geïsoleerd door meer landmassa, waardoor er iets van een thermoslaag is ontstaan die warmte vasthoudt. Deze inhoud is geïmporteerd uit {embed-name}. Mogelijk kunt u dezelfde inhoud in een andere indeling vinden, of kunt u meer informatie vinden op hun website.
Dit staat in contrast met hoe de aarde het grootste deel van haar warmte verliest: “De thermische evolutie van de aarde wordt grotendeels bepaald door de snelheid van warmteverlies door de oceanische lithosfeer”, schrijven de auteurs van het onderzoek. Waarom is dit de site met het grootste verlies? Daarvoor hebben we een snelle en vuile doorloop van continentale drift nodig.
De aardmantel is als een convectieoven die een loopband aandrijft. Elke dag beweegt het zeebodemoppervlak een klein beetje; nieuwe zeebodem wordt geboren uit het magma dat uitbarst bij de continentale kloof, terwijl de oude zeebodem wordt verbrijzeld en gesmolten onder de bestaande continentale landmassa.
Om te bestuderen hoe de binnenwarmte van de aarde zich gedraagt, bouwden de wetenschappers een model dat de aarde verdeelt in Afrikaanse en Pacifische hemisferen, en vervolgens het hele aardoppervlak verdeelt in een raster met een halve graad lengte- en breedtegraad.
De wetenschappers combineerden verschillende eerdere modellen voor zaken als de ouderdom van de zeebodem en continentale posities gedurende de afgelopen 400 miljoen jaar. Vervolgens kraakte het team de cijfers voor hoeveel warmte elke roostercel bevat gedurende zijn lange levensduur. Dit maakte de weg vrij om de algehele afkoelsnelheid te berekenen, waarbij de onderzoekers ontdekten dat de Pacifische kant veel sneller is afgekoeld.
De zeebodem is veel dunner dan de omvangrijke landmassa, en de temperatuur van binnen de aarde wordt “geblust” door het enorme volume koud water dat erboven is. Denk aan de gigantische Stille Oceaan in vergelijking met de landmassa’s aan de andere kant van Afrika, Europa en Azië – het is logisch dat warmte sneller verdwijnt van de grootste zeebodem ter wereld.
Eerder onderzoek naar dit zeebodemeffect ging slechts 230 miljoen jaar terug, wat betekent dat het nieuwe model, dat 400 miljoen jaar teruggaat, bijna het tijdsbestek dat wordt bestudeerd, verdubbelt.
Er is een verrassende tegenstrijdigheid in de bevindingen. The Pacific halfrond is afgekoeld ongeveer 50 Kelvin meer dan de Afrikaanse halfrond, maar de “consistent hoger plaat snelheden van de Stille Oceaan halfrond gedurende de afgelopen 400 [miljoen jaar]” suggereren dat de Stille Oceaan was veel warmer op een bepaald moment in de tijd.
Werd het ergens in het verre verleden bedekt met landmassa, waardoor er meer warmte binnen bleef? Er zijn andere mogelijke verklaringen, maar hoe dan ook, de hoge tektonische activiteit van de Stille Oceaan wijst op een warmteverschil. Hoe smeltender de mantel, hoe meer de platen kunnen schuiven en tegen elkaar kunnen botsen.
Bron: Popular Mechanics
