Zo raar is het niet, dat het weer veranderd omdat  de aardas  verschillende malen verschoven is, m.n tijdens Tsunami’s.
En dat scheelt enorm op een groot oppervlak.

De zon komt niet meer op waar het zou moeten.
Maar ook het weerbeeld veranderd en dat is logisch.
Je moet het zien, dat wij in Nederland nu ongeveer Frans weer hebben gekregen, en Frankrijk heeft nu meer Spaans weer en Spanje, Marokkaans weer, enzovoorts.
We zijn zeg maar, nogal wat kilometers gezakt naar beneden toe of…de keerkring is hoger komen te staan…zoiets dan.

De magnetische noordpool van de aarde is zoveel verschoven dat we GPS moesten updaten

Het magnetische noorden is niet meer waar het vroeger was.

Sinds 2015 sprint de plaats waarnaar een kompas wijst in een tempo van meer dan 48 mijl (48 kilometer) per jaar naar Siberië. En deze week, na een vertraging veroorzaakt door de gedeeltelijke sluiting van de regering gedurende een maand in de Verenigde Staten, hebben mensen eindelijk hun achterstand ingehaald.

Wetenschappers hebben maandag een noodupdate uitgebracht voor het World Magnetic Model, waarmee mobiele GPS-systemen en militaire navigators zich oriënteren.

Het is voor de meesten van ons een kleine verandering – alleen merkbaar voor mensen die heel precies in de buurt van het Noordpoolgebied proberen te navigeren.

Maar de onverbiddelijke drift van de magnetische noordpool suggereert dat er iets vreemds – en potentieel krachtig – diep in de aarde plaatsvindt. Alleen door het te volgen, zei geophysicus Phil Livermore van de Universiteit van Leeds, kunnen wetenschappers hopen te begrijpen wat er aan de hand is.

Het magnetische veld van de planeet wordt bijna 2.000 mijl (3.200 kilometer) onder onze voeten gegenereerd, in de wervelende, draaiende bal van gesmolten metaal dat de kern van de aarde vormt.

Veranderingen in die ondergrondse stroom kunnen de magnetische veldlijnen van de aarde veranderen – en de polen waar ze samenkomen.

Bijgevolg is het magnetische noorden niet uitgelijnd met het geografische noorden (het eindpunt van de rotatie-as van de aarde) en is het constant in beweging. Records van oude magnetische velden van extreem oude rotsen laten zien dat de polen zelfs kunnen omdraaien – een gebeurtenis die gemiddeld drie keer per miljoen jaar heeft plaatsgevonden.

De eerste expeditie om het magnetische noorden te vinden, in 1831, lokaliseerde het in het Canadese Noordpoolgebied. Tegen de tijd dat het Amerikaanse leger op zoek ging naar de paal in de late jaren 1940, was deze 250 mijl (400 kilometer) naar het noordwesten verschoven.

Sinds 1990 heeft het maar liefst 600 mijl (970 kilometer) verplaatst, en het kan momenteel worden gevonden in het midden van de Noordelijke IJszee, 4 graden ten zuiden van het geografische noorden.

Vreemd genoeg heeft de magnetische zuidpool de peregrinaties van zijn noordelijke tegenhanger niet weerspiegeld. Sinds 1990 is de locatie relatief stabiel gebleven, voor de kust van Oost-Antarctica.

Het onderzoek van Livermore suggereert dat de locatie van de Noordpool wordt bestuurd door twee magnetische velden onder Canada en Siberië. In 2017 meldde hij dat de Canadese patch lijkt te verzwakken, het resultaat van een vloeibaar ijzer dat door de stormachtige kern van de aarde klotst.

Tijdens een bijeenkomst van de American Geophysical Union in december suggereerde hij dat het tumult ver onder het Noordpoolgebied de beweging van magnetische veldlijnen erboven zou kunnen verklaren.

Wetenschappers van de National Oceanic and Atmospheric Administration en de British Geological Survey werken samen om elke vijf jaar een nieuw magnetisch wereldmodel te produceren – een wiskundige weergave van het veld. De volgende update was niet gepland tot 2020.

Maar de aarde had andere plannen. Schommelingen in het Noordpoolgebied deden zich sneller voor dan voorspeld.

Tegen de zomer had de discrepantie tussen het wereldmagnetisch model en de realtime locatie van de noordmagnetische pool bijna de drempel overschreden die nodig is voor nauwkeurige navigatie, zei William Brown, een geomagnetisch veldmodel voor de BGS.

Hij en zijn Amerikaanse collega’s werkten aan een nieuw model, dat bijna klaar was om te worden vrijgegeven toen een groot deel van de Amerikaanse federale overheid geen geld meer had.

Hoewel het Britse bureau elementen van het nieuwe model op zijn site kon publiceren, was NOAA verantwoordelijk voor het hosten en beschikbaar stellen van het model voor publiek gebruik. Dit gedeelte van het model werd pas maandag beschikbaar , een week nadat de meeste NOAA-werknemers weer aan het werk konden.

Sommigen hebben gespeculeerd dat de aarde te laat is voor een nieuwe omkering van het magnetische veld – een gebeurtenis die al 780.000 jaar niet heeft plaatsgevonden – en de recente rusteloosheid van de Noordpool kan een teken zijn van een ramp.

Livermore was sceptisch. “Er is geen bewijs” dat de gelokaliseerde veranderingen in het Noordpoolgebied een teken zijn van iets groters, zei hij.

Hoe dan ook, magnetische veldomkeringen hebben zich typisch in de loop van ongeveer 1000 jaar ontwikkeld – waardoor de Amerikaanse federale overheid voldoende tijd heeft om zich aan te passen.

2019 © The Washington Post

https://www.livescience.com/41955-north-pole.html

https://axischange.wordpress.com/2018/12/17/12-2018-examples-of-axis-shift-images/

https://www.bibliotecapleyades.net/ciencia/ciencia_earthchanges112.htm

Ontdekking en verkenning
Het Noordpoolgebied was eeuwenlang onderzocht toen expedities een Noordwestpassage zochten – een zeeroute van de Atlantische Oceaan naar de Stille Oceaan. De 19e eeuw bracht de eerste grote pogingen om de Noordpool te bereiken. De Britse admiraal William Edward Parry leidde een expeditie in 1827, gevolgd door Noorse ontdekkingsreizigers tijdens een trektocht op het land, een Zweedse ontdekkingsreiziger die probeerde het te bereiken met een waterstofballon en vele anderen. Geen van deze expedities was succesvol.

Peary vs. Cook

In het begin van de 20e eeuw beweerden twee ontdekkingsreizigers dat ze eerst de Noordpool hadden bereikt. Een Amerikaanse arts, Frederick Albert Cook, kondigde in september 1909 aan dat hij en twee Inuit-metgezellen de pool hadden bereikt op 21 april 1908. Een week later beweerde de Amerikaanse ontdekkingsreiziger Robert E. Peary de Noordpool op 6 april 1909 te hebben bereikt. , vergezeld door Matthew Henson, de eerste Afro-Amerikaanse arctische ontdekkingsreiziger, en vier Inuit-mannen.

Peary had krachtige sponsors, waaronder The New York Times en de National Geographic Society, die de expeditie hadden gefinancierd. Peary, die twee eerdere pogingen had gedaan om de paal te bereiken, noemde Cook een fraudeur. Om hun zaak te verdedigen, publiceerden de mannen hun reisverslagen in een boekje met de titel ‘At the Pole With Cook and Peary’, dat een bestseller werd en de publieke opinie bewoog. Door de jaren heen sudderde de controverse.

Nieuw onderzoek in 1988 toonde echter aan dat Peary’s claim mogelijk verdacht was. Twijfelachtige elementen van zijn claim waren: het gebrek aan navigatie-ervaring in zijn team; het feit dat nadat de persoon die navigatie-ervaring had het team verliet, aangaf te reizen met tweemaal de snelheid; de routebeschrijving van dat ene lid verschilde van die van Peary; en dat Peary zijn gegevens nooit ter inzage heeft gegeven.

In 2005 bootste de Britse ontdekkingsreiziger Tom Avery de route van Peary na met behulp van hondensleden, en bereikte de paal, wat suggereert dat Peary’s gegevens misschien juist waren. Het Peary versus Cook debat blijft tot op de dag van vandaag controversieel.

Admiraal Byrd

Sinds de dagen van Peary en Cook hebben vele expedities naar de Noordpool plaatsgevonden per vliegtuig, te voet en per hondenslee. In 1926 beweerde de Amerikaanse ontdekkingsreiziger en gepensioneerde marine-admiraal Richard Byrd dat hij en zijn piloot, Floyd Bennett, over de Noordpool waren gevlogen. De National Geographic Society, een van zijn sponsors, bevestigde de prestatie. Byrd werd geprezen als een held, kreeg de Medal of Honor en vloog vervolgens over de Zuidpool, evenals het bereiken van vele andere mijlpalen in de poolexpeditie.

Byrd’s prestatie werd echter vrijwel onmiddellijk in twijfel getrokken. Velen dachten niet dat zijn vliegtuig de afstand in slechts 15 uur en 44 minuten had kunnen afleggen, zoals hij had vastgelegd. Nieuw onderzoek, gepubliceerd in het januari nummer van het tijdschrift Polar Record, suggereert dat Byrd zijn doel op de Noordpool met maar liefst 130 km (80 mijl) te kort schiet .

Roald Amundsen

De eerste verifieerbare, overtuigende expeditie naar de pool wordt gecrediteerd aan Roald Amundsen, een onverschrokken Noorse ontdekkingsreiziger. In 1903 leidde Amundsen de eerste expeditie om de Northwest Passage over te steken. In 1911 was Amundsen de eerste persoon die de Zuidpool bereikte . En in mei 1926 (slechts enkele dagen na de vlucht van Byrd) vloog Amundsen – of liever gezegd – over de paal in een luchtschip, de Norge, met 15 andere mannen.

Andere polaire mijlpalen
23 april 1948: Drie Sovjet-bemanningen landen de eerste vliegtuigen op de paal.

3 augustus 1958: De onderzeeër USS Nautilus is het eerste marineschip dat de pool bereikt.

19 april 1968: Ralph Plaisted van Minnesota bereikt de paal met een sneeuwscooter.

1968-1969: Wally Herbert bereikt de paal met een hondenslee (de eerste persoon die deze te voet bereikte).

17 augustus 1977: De Sovjet nucleaire ijsbreker Arktika is het eerste oppervlakteschip dat de pool bereikt.

1 mei 1986: De eerste expeditie om de paal te voet te bereiken zonder bevoorrading omvat Ann Bancroft, de eerste vrouw die naar de paal reisde.

2007 : Britse advocaat en duurzwemmer Lewis Gordon Pugh zwemt 18 minuten lang een kilometer in de Noordelijke IJszee op de Noordpool. Zijn prestatie, bereikt door slechts een zwembroek te dragen, werd gedaan om de publieke aandacht te vestigen op de smeltende ijskappen.

Geschillen over eigendom
Momenteel bezit geen enkel land de Noordpool. Het ligt in internationale wateren. Het dichtstbijzijnde land is het Canadese grondgebied Nunavut, gevolgd door Groenland (onderdeel van het Koninkrijk Denemarken).

Rusland, Denemarken en Canada hebben echter aanspraken op de bergachtige Lomonosov-bergrug die onder de paal loopt. Het Noordpoolgebied is rijk aan natuurlijke hulpbronnen, waaronder olie en gas, en waardevol als scheepvaartroute, waardoor het van groot belang is voor landen met Arctische kusten. In 2007 stuurde Rusland de eerste duikboot om de zeebodem onder de Noordpool te bereiken en liet daar een titaniumvlag vallen – tot ongenoegen van de andere Arctische landen.

In december 2013 heeft Canada plannen aangekondigd om een ​​voorstel in te dienen bij de Verenigde Naties die de Noordpool claimen als onderdeel van het Canadese grondgebied. Hun claim zal niet onbetwist blijven – zowel Rusland als Denemarken zullen naar verwachting ook claims indienen.

Maar de Noordpool is echt van … Santa Claus

Gelovigen weten dat, ongeacht wat de wetenschap of ontdekkingsreizigers zeggen, de Noordpool de thuisbasis is van vliegende rendieren en speelgoed makende elfjes hard aan het werk. De Canadese postdienst claimt zichzelf onder deze gelovigen en geeft de postcode HOH OHO aan brieven gericht aan de kerstman op de Noordpool. Alaska heeft een kerstthema dat bekend staat als de Noordpool, hoewel het eigenlijk nergens dichtbij de Noordpool ligt. Andere Arctische landen claimen de woonplaats van de kerstman, vooral Finland. Het idee dat de vrolijke oude elf in Lapland woonde, werd in de jaren twintig populair.

Niemand weet precies waar de legende van de kerstman die op de Noordpool woont vandaan komt, maar velen identificeren de Amerikaanse illustrator Thomas Nast als de man die Santa officieel zijn verblijfplaats gaf. In 1866 publiceerde Nast, wiens afbeeldingen van Santa het Amerikaanse idee van het pictogram populair maakten, een tekening genaamd “Santa Claus and His Works” in Harper’s Weekly. Op de afbeelding staan ​​de woorden “Santa Clausville, NP”. In die tijd was het Noordpoolgebied een plaats van fascinatie voor het publiek en kregen expedities veel aandacht, dus kijkers zouden de afkorting van Nast hebben begrepen.
😉