De Anunnaki waren niet geïnteresseerd in goud maar in silicium en vernietigden onze oorspronkelijke wereld
Het enige belang van de Anunnaki was het bouwen van luxueuze steden van gezuiverde siliciumkristallen. Ze hebben nooit veel waarde aan goud gehecht.
Ze bouwden ‘kerncentrales’ voor zuivering. Deze staan nu bekend als piramides en werden gebouwd als faciliteiten om de chemicaliën te produceren die nodig zijn om het silicium te zuiveren.
Toen alles klaar was om aan de slag te gaan, hakten ze enorme siliciumbomen tot 120 km hoog om zuivere siliciumkristallen te extraheren.
De ANUNNAKI zochten niet naar goud op aarde, hun voornaamste interesse was puur silicium (dat ze nodig hadden voor hun levengevende structuren, steden en microchips.
Ruwe olie, water en zout waren bijproducten die de Anunnaki achterlieten bij het extraheren (raffineren) van het silicium.
Toen puur silicium uit silica werd geëxtraheerd met behulp van chemicaliën zoals zoutzuur, vereisten deze reacties veel water. Water wordt bewust geproduceerd.
Daarom zijn zout en vele andere ‘chemicaliën’ die in de oceanen aanwezig zijn, bijproducten van het siliciumzuiveringsproces. Daarom is zeewater zout.
Wat is er gebeurd met die gigantische silicabomen waarvan alleen nog maar stronken over zijn?
Enorme siliciumbomen, tot 120 km hoog, werden geleidelijk gekapt en verwerkt om zuivere siliciumkristallen te extraheren.
Dit zijn enkele van de chemicaliën die nodig waren om het silicium schoon te maken:
Onder andere koolstof, zoutzuur, waterstoffluoride, zwavelzuur en ook water.
Waarom water, vraag je je misschien af?
Want wanneer silicium aan water wordt toegevoegd, lost het geleidelijk op en valt het uiteen. In een op silicium gebaseerde omgeving zonder koepel is er dus geen water, alleen zwevende zuurstofdeeltjes in de atmosfeer.
Toen er uit silica puur silicium werd gemaakt, was er naast al deze chemicaliën ook veel water nodig.
Natriumchloride en vele andere chemicaliën die in de huidige oceanen worden aangetroffen, zijn bijproducten van het siliciumraffinageproces.
Het merendeel van deze giftige bijproducten van chemisch afval werd begraven in de heuvels van hoge bergen die we nu kennen als vulkanen, en wanneer de chemische reactie een kritiek punt bereikt, barsten de vulkanen uit.
