Een doodgeboren baby kwam tot leven en herinnerde zich dit incident voor altijd
Dit geweldige verhaal werd gepubliceerd op de website van NDERF – de community voor onderzoek naar bijna-doodervaringen. De schrijver staat bekend als John J. en is nu 71 jaar oud. John noemt zichzelf een synestheet en zegt dat hij de emotionele pijn van andere mensen, maar ook van dieren, kan voelen.
Als hij naar een persoon kijkt, voelt hij onmiddellijk of zijn hart ‘mooi’ of ‘lelijk’ is.
John werd geboren op 2 december 1951 en de omstandigheden van zijn geboorte waren nogal ongebruikelijk: hij werd dood geboren, de navelstreng zat om zijn nek en vervolgens werd hij uit het geboortekanaal geperst.
Maar het vreemdste was dat John zijn kleine dode lichaam van buitenaf zag, en zich vervolgens in een andere wereld bevond en daar bleef totdat hij weer tot leven werd gewekt.
Hij herinnerde zich deze gebeurtenissen de rest van zijn leven, en toen hij opgroeide, vertelde hij dit verhaal vele malen aan andere mensen. Maar hij werd een fantast of een leugenaar genoemd, en vaak eenvoudigweg belachelijk gemaakt en geplaagd.
Zelfs als volwassene geloofde niemand John.
Hier is zijn verhaal:
“Ik zat in een ziekenhuiskamer, bovenaan, vlak boven de hoofden van de verloskundige en de verpleegster. Ik ging tot aan het plafond en zag van daaruit mijn moeder, ik zag de dokter en de verpleegster de navelstreng ontrafelen die vastzat om mijn nek. Ze maakten ruzie, de dokter zei snel iets of schreeuwde, en toen reden twee verpleegsters een ziekenhuisbrancard naar binnen. Ik zag mijn kleine bewegingloze lichaam van bovenaf – het was blauwpaars van kleur.
Later kwam ik erachter dat ik doodgeboren was en dat de dokter me niet eens aan mijn moeder had laten zien. Ik bleef aan het plafond “hangen” en keek neer op de kamer waarin een dokter, een verpleegster aan de tafels aanwezig waren. En toen verdween alles plotseling. Het volgende dat ik me herinner is dat ik ergens loop met mijn hand vast in die van een man in witte kleren.
Zijn figuur gloeide. Ik werd omhuld door een warme liefde en voelde geen angst. In de buurt zag ik andere mensen in witte kleren, sommigen van hen zwaaiden ter begroeting naar ons. De lucht hier was niet zoals op aarde, niet blauw. We werden gehuld in dat warme licht. De huizen waren wit, met afgeronde hoeken, zonder scherpe randen.
Alles rondom ons was één, en alles was een bijzondere plek. We liepen door met dezelfde man en sloegen linksaf. Ik zag een ongelooflijk mooie kristallen boom. Het bestond uit kristallen: stam, takken en zelfs bladeren. Ze waren plat.
Er was geen zuchtje wind, maar door een of andere beweging bewogen de kristallen bladeren en maakten een melodieus geluid.
En deze bladeren veranderden nog steeds van kleur, alsof het licht door een prisma ging en in verschillende kleuren werd verdeeld. Het geluid was helder en zeer aangenaam, een beetje zoals het geluid van bellen. Het geluid leek door mij heen te gaan en ik hoorde het vanuit mijzelf. De man in het wit en ik hebben daar een tijdje gestaan en zijn toen weer verder gegaan.
Terwijl kleine John in deze andere wereld was, werd zijn doodgeboren lichaam eruit gehaald en vervolgens naar een speciale couveuse kamer voor zwakke baby’s gebracht. Ze hielden hem daar nog een dag vast om er zeker van te zijn dat zijn toestand stabiel was, en pas daarna lieten ze hem aan zijn moeder zien.
“Mijn geest verliet duidelijk mijn lichaam en helaas heb ik niet langer de mogelijkheid om te controleren of alles zo was in dat ziekenhuis of anderszins, omdat mijn moeder al lang geleden stierf.
En ik weet niet of er gegevens zijn in die tijd, hielden ze kaarten over dergelijke gevallen bij”, zegt John. John zei ook dat hij als kind zijn moeder vaak verraste met zijn onverwachte kennis van bepaalde dingen, waarvan hij niet wist waar het vandaan kwam. Ze was verrast en vroeg hoe hij dit wist. Er gebeurde daarna niets vreemds met John; deze ervaring was de enige van deze soort in zijn leven. En hij gelooft dat de man in het wit die hem bij de hand leidde, ”God” (Gids) was.
