De verdwenen vijf Sodder kinderen
De verdwenen vijf Sodder kinderen
Het verhaal van de Sodder-kinderen die in het vuur verdwenen is in veel opzichten echt heel vreemd.
Op kerstavond 1945, midden in de nacht, was er een enorme brand in het privéhuis van de familie Sodder. Het huis werd volledig verwoest en slechts twee volwassenen en vier van de negen Sodder-kinderen wisten eruit te komen. De overige vijf kinderen, de 14-jarige Maurice, 12-jarige Martha, 9-jarige Louis, 8-jarige Jenny en 5-jarige Betty werden vermist. Hun overblijfselen zijn nooit gevonden tijdens het opruimen van de vuurzee en werden nooit meer teruggezien. Wat er met deze kinderen is gebeurd, is nog steeds een raadsel, hoewel veel onderzoekers die deze casus hebben bestudeerd verschillende theorieën hebben aangedragen.
Vreemd telefoontje: De Sodders woonden in het kleine stadje Fayetteville in het bergachtige gebied van de Appalachen, West Virginia, VS. Hun huis was groot, goed gebouwd en had zeven slaapkamers. George Sodder en zijn vrouw Jenny waren zeer rijke mensen, George bezat een particulier kolenbedrijf. Ze hebben altijd gedroomd van een groot gezin en hun 9 kinderen leefden in liefde en werden goed verzorgd.
Die kerstavond haalden de vijf jongste kinderen, Maurice, Martha, Louis, Jenny en Betty, hun ouders over om hen in de woonkamer bij de feestelijke kerstboom te laten zitten. Ze mochten een tijdje opblijven op voorwaarde dat ze eerst even checkten of de deuren van het huis op slot zaten voordat ze uiteindelijk naar bed gingen. Om half twaalf, toen alle kinderen al sliepen, ging de telefoon in de gang van het huis, Jenny (de moeder van de kinderen) nam de telefoon op en hoorde een onbekende vrouwenstem, die een naam noemde. Op de achtergrond klonk een luid gelach van een andere vrouw. Jenny zei “Je hebt het verkeerde nummer” en hing op. Toen Jenny de gang naar de slaapkamer wilde verlaten, merkte ze dat de voordeur van het huis niet op slot zat. Ze gaf de schuld aan de vergeetachtigheid van de kinderen, deed toen de deur op slot en ging naar bed.
Toen Jenny al in slaap begon te vallen, hoorde ze een onbegrijpelijke harde knal en een bons op het dak, maar besloot dat het haar uiteindelijk onzin leek en viel toen rustig in slaap.
Brand, ontbrekende trappen en niet werkende vrachtwagens
Kort nadat Jenny in slaap was gevallen, begonnen het huis zich al snel met rook te vullen. Toen George en Jenny uit bed sprongen, stond het hele huis al in brand. Ze begonnen te schreeuwen, riepen de kinderen en haalden ze over om van het huis weg te rennen. Toen het stel naar buiten stormde, zagen ze met afgrijzen dat hun hele huis in brand stond. Ze zagen ook dat er maar vier kinderen bij hen buiten waren, en het was niet bekend waar de andere vijf waren.
Ze konden het huis niet meer binnen via de deur, dus besloten ze om via een tuintrap naar de kamers van de jongere kinderen te gaan, die zich op de bovenste verdieping van het huis bevonden. Maar toen George naar de schuur achter de trap rende, zag hij dat ze dat de trap niet stond waar ze eerder had gestaan. Een paar dagen later, tijdens het onderzoek, bleek dat iemand niet ver van het huis de trap van de Sodders had genomen en in een sloot had gegooid. In paniek besloot George met zijn vrachtwagen naar het huis te rijden om te proberen de tweede verdieping te bereiken door in zijn cabine te klimmen. Maar de truck wilde ineens niet starten. Toen snelde George naar zijn tweede vrachtwagen, maar die startte ook niet. En aan de vooravond werkten ze allebei volledig. Op pure adrenaline begon George Sodder te proberen met de hand de tweede verdieping te beklimmen, en sloeg toen met zijn blote handen de ramen in om naar binnen te gaan. Tegelijkertijd sneed hij zijn handen ernstig, en daarna was het voor iedereen duidelijk dat als de kinderen nog in huis waren, ze al waren gestikt.
De vijf vermiste mooie kinderen…
Geen hulp van brandweerlieden
George en Jenny renden toen naar de telefooncel en probeerden de brandweer te bellen, maar er was geen verbinding, alsof de telefoonlijnen beschadigd waren. Toen renden ze naar de huizen van hun buren, maar op dat moment was het dak van het huis van de Sodders ingestort. Een van de buren besloot met zijn eigen auto naar de brandweerkazerne te rijden, op 4 km van het huis van de Sodders. Dat lukte, maar de brandweerauto’s verlieten de oproep pas om ongeveer 8 uur ’s ochtends, 7 uur na het begin van de brand. (???) Het Sodder-huis was tegen die tijd een rokende as.
Toen de ruïne van het huis een beetje afkoelde, begonnen George en Jenny de overblijfselen van hun kinderen te zoeken. Ze vonden verschillende voorwerpen die op kleine botten leken, maar daarna werd het hen verboden door de as te snuffelen om het werk van de inspecteurs niet te hinderen. Tijdens het onderzoek bleek dat de telefoonlijnen waren doorgesneden.
Spookachtige voorspellingen werden al snel onthuld dat in oktober 1945, drie maanden voor de brand in het huis van Sodder, de verkoper van de verzekeringspolis, in reactie op een weigering om de polis te kopen, George Sodder dreigde dat zijn huis ‘in het vuur zou branden en dat zijn kinderen zouden sterven.” George nam deze dreiging niet serieus, in de overtuiging dat de verkoper gewoon boos was. Toen kwam een elektricien naar het huis om het stopcontact te repareren en zei terloops dat het huis slechte zekeringen had en dat ze op een dag brand konden veroorzaken. Vanwege zijn woorden belde een gealarmeerde George het elektriciteitsbedrijf, maar ze wuifden het weg en zeiden dat alles in orde was en dat de elektricien gewoon om extra betaling vroeg. Tijdens hun onderzoek hebben brandinspecteurs onthuld dat de brand in de kelder was uitgebroken en hoogstwaarschijnlijk werd veroorzaakt door een defecte kerstslinger. De zaak werd gesloten en de dood van de kinderen werd als ongeval verklaard.
Vuur kon geen botten vernietigen
Jenny Sodder was uiteraard vreselijk depressief na de dood van de vijf kinderen en aangezien het onderzoek door de politie en brandweerlieden erg traag verliep, besloot ze de zaak in haar eentje te onderzoeken. Omdat de botten van kinderen nooit in de as werden gevonden (behalve die vreemde kleine voorwerpen die op botten leken, en die iedereen alsnel vergat), werd officieel besloten dat het vuur zo heet was, dat alle botten werden vernietigd. Maar Jenny vond het te ongeloofwaardig. Allereerst bezocht ze het plaatselijke crematorium om erachter te komen bij welke temperatuur en omstandigheden het vuur menselijke botten bijna volledig kan vernietigen. Ze kreeg te horen dat botten niet smelten, maar uit elkaar vallen, en dat het 2 uur lang een brandtemperatuur van meer dan 454 graden Celsius nodig heeft om het hele menselijke skelet te vernietigen in een brand.
Het huis van de familie Sodder brandde ondertussen volledig af in slechts 45 minuten, omdat de houten constructie en de snelheid van de wind die nacht ervoor zorgden dat de constructie geen schijn van kans had.
Ontvoering samenzwering
Daarom besloot Jenny dat haar kinderen waren ontvoerd. In een gesprek met The Raleigh Register, meer dan 30 jaar na de brand, zei ze het volgende: ‘Je kunt me niet vertellen dat in zo’n klein oud huis vijf kinderen kunnen verbranden en dat er iets niet zal overblijven. Nee, ik zal het nooit geloven.’
Dit leidde tot meer vragen. Hoe konden vijf kinderen midden in de nacht uit het ouderlijk huis worden ontvoerd zonder hun ouders of andere broers en zussen wakker te maken? Trouwens, nu zou iemand de vermiste kinderen zeker kunnen herkennen, maar waarom hebben ze de autoriteiten dan niet gewaarschuwd? Zelfs Jenny zelf werd ooit als verdachte beschouwd. Zelf zei ze dat er geruchten waren dat zij en haar man, kort voor de brand, de vermiste kinderen verzekerden voor 75 duizend dollar. Het is echter bewezen dat de Sodders na de brand geen verzekeringsuitkeringen hebben ontvangen.
Kinderen gezien in het hotel
In een poging de vermeende ontvoerde kinderen te vinden, betaalden Jenny en George Sodder voor een gigantisch reclamebord waarop stond: “Wat was het lot van onze kinderen. Ontvoerd, vermoord of verbrand?” Ze boden ook een beloning van $ 5.000 aan voor alle nuttige informatie.
Al snel kreeg de politie veel meldingen van vermeende observatie van verdwenen kinderen op verschillende plaatsen. Een ooggetuige beweerde te hebben gewerkt in een hotel in Charleston (80 kilometer ten westen van het huis van de Sodders) en zag de kinderen de dag na de brand.
“De kinderen werden vergezeld door twee vrouwen en twee mannen die allemaal Italiaans spraken. Ze checkten in rond middernacht. Ik probeerde op een vriendelijke manier met de kinderen te praten, maar de mannen toonden vijandigheid en weigerden mij met deze kinderen te laten praten.”
Een van de mannen keek me vijandig aan; hij draaide zich om en begon snel Italiaans te spreken. Meteen stopte de hele groep met mij te praten. Ik voelde me genegeerd en zei niets meer. Ze vertrokken de volgende ochtend heel vroeg. ”
Helaas kon de politie niets vinden over de mysterieuze Italianen met vijf kinderen in Charleston of in andere steden in de wijk. Of het was een vals spoor, of de kinderen werden snel nog verder weggevoerd.
Wraak op George Sodder?
Er zijn veel onderzoekers die denken dat de Italiaanse fascisten op deze manier wraak kunnen nemen op George Sodder. Hij werd in 1895 op Sardinië geboren en kwam op 13-jarige leeftijd naar de Verenigde Staten. Hij vermeed altijd te praten over het feit dat hij een Italiaanse immigrant was. Hoewel hij nog vrij jong was, werd George Sodder de eigenaar van zijn eigen transportbedrijf voor kolen in Fayetteville. Zijn vrouw Jenny was ook Italiaans van geboorte, haar meisjesnaam was Cipriani. De familie Sodder genoot veel aanzien in de stad, deels omdat George sterke antipathieën had jegens Mussolini en over het algemeen een fervent tegenstander van de nazi’s was. Tegelijkertijd waren er veel andere Italiaanse immigranten in Fayetteville die tegengestelde opvattingen hadden.
Er werd ook gemeld dat de kolenzendingen van Sodder regelmatig werden bedreigd door de Siciliaanse maffia en George was hiervan op de hoogte. En zelfs een paar weken voor de brand klaagden de kinderen van Sodder bij hem dat ze op straat werden achtervolgd door een onbekende auto toen ze terugkwamen van school.
Plotseling
Louis Sodder Louis Sodder was 9 jaar oud toen hij werd ontvoerd of door brand werd verbrand. Maar 22 jaar na zijn verdwijning ontving zijn moeder Jenny een vreemde brief uit Central City, Kansas. De brief had geen afzenderadres en bevatte een foto van een jonge man. Op de achterkant van de foto stond “Louis Sodder. Ik hou van broeder Frankie en de kleine jongens.”
Na deze brief huurden George Sodder en Jenny een privédetective in om de afzender te vinden, maar dat mislukte. Ouders konden niet bevestigen of er een echte gelijkenis is tussen de man op de foto en de kleine Louis Sodder. Ze dachten echter dat het hun Louis was, en bewaarden deze foto zorgvuldig op de schoorsteenmantel. De FBI weigerde de zaak te onderzoeken De verdwijning van de Sodder-kinderen bleef decennia lang onopgelost. Ondanks het feit dat deze zaak zo spraakmakend was, was de FBI er nooit bij betrokken.
In 1947 benaderden George en Jenny FBI-chef Edgar Hoover rechtstreeks in de hoop dat hij zou helpen. Ze ontvingen de volgende persoonlijke brief van Hoover, die schreef: “Hoewel ik graag behulpzaam zou willen zijn, lijkt deze kwestie plaatselijk te zijn en buiten de reikwijdte van het onderzoek van dit bureau.” Andere FBI-agenten zeiden dat ze klaar waren om de familie te helpen zodra ze toestemming kregen van de lokale autoriteiten, maar om de een of andere reden weigerden zowel de politie van Fayetteville als de brandweer het groene licht te geven.
Het was weer een verwoestende slag voor de familie Sodder. Ze hebben het huis dat door de brand was verwoest nooit herbouwd, maar in plaats daarvan veranderde het terrein in een herdenkingstuin en verzorgden ze de bloemen elke dag. George Sodder stierf in 1969 en zijn vrouw Jenny stierf in 1989. Het enige nog levende lid van het gezin is Sylvia, de jongste van de Sodder-kinderen, die slechts 2 jaar oud was in de nacht van de brand.
