Het fenomeen van astrale muziek
Het fenomeen van astrale muziek
Op 22 maart 1832 sterft Johann Wolfgang Goethe in zijn huis in Weimar. Hij is dan 83 jaar oud. Vrienden en familieleden hebben zich dan verzameld aan het bed van de stervende dichter en ze zijn verbaasd: met de zonnestralen van het ochtendgloren, treedt er een vreemd, verwarrend verschijnsel op in de kamer, dat de hele dag zal duren.
Er klinkt plotseling mysterieuze muziek en zo mooi, dat het geen twijfel lijdt dat ze tot een andere wereld behoort. Haar geluiden worden vergezeld door de laatste uren van Johann Wolfgang Goethe te midden van de respectvolle stilte van de aanwezigen. Zoete, onaardse harmonieën, zachte en ingetogen akkoorden verzwakken geleidelijk aan geluid, totdat ze volledig vervagen.
Rond middernacht stopt de muziek en op hetzelfde moment stopt het hart van Goethe met kloppen. Zorgvuldig navragen van de oorsprong en herkomst van muziek bleek nutteloos. Geen enkel muziekinstrument klonk die dag op geen enkele afstand van het huis van de dichter, en het feit bleef gehuld in mysterie.
Dit is een voorbeeld van transcendentale muziek. Nod (NAD) is een Sanskrietwoord dat dient voor de algemene naam van astrale, paranormale muziek van hemelse oorsprong, waarbij de bron van geluid geen aardse oorzaken heeft. In het bovenstaande geval van transcentrale muziek was de perceptie van het fenomeen collectief.
Onderzoekers van astrale muziek kennen echter niet minder dan honderd gevallen van individuele perceptie van het knooppunt. Dit is wat beschreven wordt in het boek “The Riddle of the Poltergeist” van de auteur, de Amerikaanse parapsycholoog Raymond Baileys, staat:
“Op een avond, nadat ik naar bed was gegaan, toen ik al in bed lag, maar nog steeds niet sliep en volledig bij bewustzijn was, hoorde ik plotseling een geluid dat ergens van ver leek te komen, waarvan ik dacht dat een radio was ergens.
In het begin was de muziek nauwelijks hoorbaar, maar het volume nam toe tot de muziek eindelijk duidelijk hoorbaar werd, en na een tijdje begon het te vervagen, totdat het helemaal stopte … Ik ben vrij zeker dat de muziek niet aards was: haar schoonheid en grootsheid waren ongelooflijk mooi. ”
Het horen van astrale muziek gebeurde met een andere bekende parapsycholoog, Nandor Fodor, die in juni 1932 de Golf van Biskaje overstak. Zijn indrukken en beschrijvingen verschillen bijna niet van de waarneming van het fenomeen door Beiliss.
Maar Fodor bracht, in tegenstelling tot zijn collega, twee hypotheses naar voren om het fenomeen te verklaren, waarvan hij het geluk had getuige te zijn: ofwel is het een telepathisch horen, dat wil zeggen, een telepathische perceptie van muziek die ergens ver weg klinkt; of, meer waarschijnlijk, deze perceptie kan worden gedefinieerd als het luisteren naar onaardse muziek.
Zeker weten doet men dit niet. Maar ten minste de aard van de muziek en de kwaliteit van de uitvoering ervan geven alle reden om zijn onaardse oorsprong aan te nemen.
Uit het boek “177 mysteries en wonderen van de wereld”
Mijn tweede vader, was doof aan één oor. Hij werkte altijd met radio’s en televisies en deed reparaties. Hij kon ook deze muziek waarnemen, hij zei wel eens dat hij wilde dat hij muziek noten kon schrijven, want die muziek die hij hoorde was zo prachtig, het was klassiek.
Maar bijzonder mooi. Hij vond het spijtig dat hij geen muziek kon schrijven zo prachtig was het.
Blijkbaar was hij helderhorend en kon hij deze onaardse muziek waarnemen.
Misschien juist wel omdat hij doof was aan één oor.
