Werkeloos zijn is heel erg fijn!
In Rotterdam mag je niet eens je oude spijkerbroek verkopen zonder dat op te geven.
Dit wordt gezien als inkomsten en wordt van de bijstand afgetrokken.
Terwijl men die broek zelf gekocht en betaald hebben, mogen ze de broek niet verkopen?
Wat is dit voor een debiel beleid?
Dit is een hetze, pesterij… dit gaat nergens over.
Kiespijn of niet: Huisbezoek gaat voor
Zij hebben de macht blijkbaar…
Published 27 oktober 2015
Mark Hüsen, bijstand advocaat.
Een Rotterdamse bijstandsgerechtigde moet bij de dienst W&I langskomen in het kader van een rechtmatigheidsonderzoek. De bijstandsgerechtigde verschijnt op de afspraak en overhandigt de gegevens waarom de dienst W&I gevraagd had.
De medewerker van de dienst W&I vindt die gegevens echter onvoldoende, schort de bijstand op en maakt drie dagen later weer een afspraak om 11:00 uur in de ochtend. De bijstandsgerechtigde verschijnt opnieuw. Het is vrijdag, de bijstandsgerechtigde heeft last van hevige kiespijn en heeft daarom na het gesprek om 12:30 uur een afspraak bij de tandarts. Desondanks willen de medewerkers van de dienst W&I direct na afloop van het gesprek een huisbezoek afleggen. De tandarts zat weliswaar in de buurt van het kantoor van de dienst W&I waar het gesprek plaatsvond, maar voor het huisbezoek had de uitkeringsgerechtigde eerst weer naar de andere kant van de stad moeten gaan. De bijstandsgerechtigde kan door de kiespijn op dat moment aan dat verzoek geen gehoor geven. Vervolgens trekt de dienst W&I de bijstand per die dag in, omdat het recht op bijstand niet is vast te stellen doordat de uitkeringsgerechtigde niet heeft meegewerkt aan het huisbezoek.
In bezwaar overlegt de bijstandsgerechtigde een declaratie van de tandarts en een betaalbewijs. Hierop staat te lezen dat er op die vrijdag een wortelkanaalbehandeling is verricht en dat de uitkeringsgerechtigde op diezelfde dag om 15:16 uur heeft betaald. Ook had de tandarts na afloop van de behandeling nog Ibuprofen voorgeschreven.
Intussen had de bijstandsgerechtigde ook een nieuwe aanvraag ingediend en tweeëneenhalve maand later is de bijstand hersteld, maar niet met terugwerkende kracht.
(Hoe moet iemand de huur dan betalen als men al niets heeft…? Wat als men een tijdelijke baan krijgt, en men na maanden aankomt met eventuele verdiensten en de huursubsidie, hoe verrekenen ze dit? Mensen kunnen niet voor of achteruit als men eenmaal een uitkering heeft)
Desondanks verklaart de gemeente Rotterdam het bezwaar ongegrond. De gemeente vond dat er geen sprake was van een situatie waarin op die dag een huisbezoek niet mogelijk was en overweegt dat er geen afsprakenkaart is overgelegd waaruit blijkt dat de afspraak daadwerkelijk om 12:30 uur was en dat er bovendien pas om 15:16 uur is betaald.
De gemeente Rotterdam gaat daarmee wel erg kort door de bocht. Dat je op de laatste werkdag voor het weekend barst van de kiespijn maakt blijkbaar niet uit. Een huisbezoek gaat voor. Het gat in de kies van de klant in kwestie is intussen gedicht, maar het gat in de uitkering helaas nog niet.
Column geschreven door Mark Hüsen.
Mark Hüsen is advocaat bij het AdvokatenKollektief Rotterdam en beschrijft in zijn columns de verbijsterende verhalen welke hij meemaakt in zijn functie als sociaal advocaat.
https://www.verbijsterendebijstand.nl/colums/kiespijn-of-niet-huisbezoek-gaat-voor/
En toen was je werkloos: geen geld, geen inkomen, geen eten, wat nu?
Published 12 oktober 2015 | By hmaat
werkloosVroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken, zo ook mijn vrouw enkele jaren geleden. Ze werkte bij een intermediair van verzekeringen. Alles liep lekker tot het moment dat de reorganisatie aanbrak. Elke vaste kracht moest het veld ruimen, mijn vrouw dus ook. Met veel vijven en zessen WW aan kunnen vragen maar wegens haar korte arbeidsverleden zou zij ook maar een paar maanden WW krijgen.
Op zich beviel haar het thuiszitten wel maar de hoogte van haar uitkering viel tegen, de ene sollicitatie na de andere ging de deur uit. Even zoveel afwijzingen moest zij verwerken en ja, daar zit je dan in je pas gekochte huis. Slechts drie maanden kreeg zij haar WW uitkering en daarna zou het afgelopen zijn. Samen zijn we naar het UWV gegaan om eens te informeren of er, mogelijk, een vervolg uitkering bestaat. Eenmaal bij de plaatselijke vestiging van het UWV begint mijn vrouw haar verhaal: geen lang arbeidsverleden dus een korte periode recht op WW en de vraag waarvoor we daar zaten. “Een vervolg uitkering, hoe bedoelt u dat?”, vroeg de streng uitziende UWV mevrouw. Mijn vrouw vervolgt haar verhaal: “Ik vraag u of er een uitkering bestaat die de WW opvolgt. Ik heb een hypotheek te betalen”. Stom verbaasd zit de UWV mevrouw ons aan te kijken en vraagt hoe de hypotheek nu betaald wordt dan. “Mijn man werkt maar van zijn salaris kunnen we de vaste lasten niet dragen, laat staan eten”. Er van uitgaande dat ik meer verdien dan de bijstandsnorm zou mijn vrouw geen vervolg uitkering krijgen, nee we moesten ‘het huis maar opeten’ zo werd ons mede gedeeld.
Je huis opeten, het huis dat je net een jaar geleden gekocht hebt en te maken hebt met waarde vermindering maar van het UWV moet je je huis opeten. Ik heb geen idee hoe zij dat zien maar het enige dat gegeten kon worden wat met het huis te maken heeft zijn de voegen maar ik denk dat cement niet zo lekker op de maag ligt. Daar zit je dan zonder werk en zonder geld maar wel met voegen in je huis want laten we eerlijk zijn: nog geen jaar na aankoop van je huis de onderwaarde opeten is geen optie. Mijn vrouw en ik spraken al van een persoonlijk faillissement, de gang naar schuldsanering zagen we niet zitten maar als dat de enige oplossing zou zijn dan moest dat maar. In die periode begon het gelazer met de hypotheekverstrekker. Maand in maand uit namen we contact op met de bank om telkens weer uit te leggen waarom we niet konden betalen want het was geen onwil maar onkunde. Gelukkig vond mijn vrouw een nieuwe baan waar zij een nul-uren contract kreeg, na twee jaar werkt zij nog steeds met eenzelfde contract tegen een salaris dat gelijk staat aan haar vroegere WW uitkering. We hebben het huis niet op hoeven eten en redden het maar net om de maand te overbruggen maar het is te doen. Ik zou er niet aan moeten denken als zij nu haar baan zou verliezen want opnieuw werkloos worden en WW over haar huidige salaris krijgen zou voor meer problemen zorgen dan destijds.
Iedereen kan werkloos worden. Iedereen kan nare gevolgen ervaren van de crisis. Ik weet zeker dat wij niet de enige mensen in Nederland, en al helemaal niet op de wereld, zijn die in de problemen zijn gekomen door werkloos te worden. Nog dagelijks hoor je de gevolgen van bezuinigingen, de economische situatie en allerlei ‘dumpingen van al het trouwe en vaste personeel’. En wat vinden die grote bedrijven het allemaal zo zielig en oh oh oh wat kunnen ze nou doen. ‘Het spijt ons. Wij moeten de kosten zo laag mogelijk houden en hierdoor is het niet verstandig om mensen in dienst te hebben die alleen maar uit hun neus zitten te eten. Vandaar dit besluit om 5000 mensen te ontslaan’, aldus woordvoerder van een multinationale onderneming. En wat zie je dan? Diezelfde woordvoerder rijdt weg met een gloednieuwe glimmende BMW én met een peuk in zijn hand. Lachend, gierend en brullend weg naar zijn luxe villa. Een villa met meer dan alleen maar voegen.
Is de economische situatie écht het probleem, of zoeken de bedrijven naar een reden om hordes mensen te ontslaan zodat ze dan goedkopere producten kunnen aanbieden en zo een sterkere concurrentiepositie kunnen bemachtigen?
Bron: Critics
https://www.verbijsterendebijstand.nl/bijstanders-aan-het-woord/en-toen-was-je-werkloos-geen-geld-geen-inkomen-geen-eten-wat-nu/
WAT EEN VERANDERING: NOOIT EEN BIOLOOG, WEL WERKLOOS
16 oktober 2015
‘Het voelt alsof ik heel erg gefaald heb’
Het leven van Irene (31) ziet er veelbelovend uit. Ze studeert biologie aan de universiteit en kijkt uit naar een interessante baan. Maar het syndroom van Asperger gooit het roer in haar leven om. En om … en om. En die veranderingen gaan vaak zonder dat Irene het eigenlijk wil.
In mijn leven is heel veel veranderd. Als kind ben ik door mijn vaders werk vaak verhuisd. Ik heb in verschillende provincies van Nederland gewoond. Maar ook heb ik op verschillende plekken samengewoond, alleen gewoond, opnieuw samengewoond. Deze veranderingen zijn elke keer aanleiding tot veel stress, door het syndroom van Asperger is het extra zwaar om met veranderingen om te gaan.
Geen baan op universitair niveau
Mijn studie aan de universiteit verliep zonder problemen. Daarna kwam echter de moeilijkste verandering van allemaal: ik ben van veelbelovende afgestudeerde biologe veranderd in een langdurig werkloze met een afstand tot de arbeidsmarkt. Vooral die laatste verandering valt me zwaar. Door mijn Asperger is het moeilijk in te schatten wat ik moet doen om aan het werk te komen, wat ik tegen wie moet zeggen en wat er nou eigenlijk van me verwacht wordt in een baan. Maar bovenal merk ik dat bij banen op universitair niveau meestal van je verwacht wordt dat je zelfverzekerd bent, alles meteen kunt en weinig tot geen hulp nodig hebt. Maar ik heb voor iedere baan wel echt een gedegen inwerktijd nodig.
Pijnlijk
Afgelopen weekend was ik op de alumnidag* van mijn oude universiteit. Daar ontmoette ik allemaal ex-studiegenoten die succesvol zijn en een goede baan in hun vakgebied hebben. Mij zal dat nooit lukken, een baan op mijn niveau in mijn vakgebied, al solliciteer ik iedere dag. Dat is best pijnlijk, want dat voelt alsof ik heel erg gefaald heb of dat er iets mis is met me. Heel lang kan ik dan vrolijk en optimistisch blijven doen, maar na het zoveelste succesverhaal op de afsluitende borrel brak ik. Daarom heb ik een oproepje aan Wajongers zoals ik, die nooit iets met hun hoge opleiding kunnen doen en die daarmee om hebben leren gaan. Hoe is het jou gelukt om je over dit gevoel van falen heen te zetten? Ik bedoel: wat zeg je dan tegen jezelf? Daar ben ik heel benieuwd naar.
*dag van oud-studenten
https://perspectief.uwv.nl/blog/wat-een-verandering-nooit-een-bioloog-wel-werkloos
***
Het trieste verhaal van een wajonger…
Rots in de branding
Als kind was ik al een zenuwlijer en erg onrustig van binnen. Ik woonde samen met mijn moeder en zus, financieel waren er altijd problemen.
Als kind kon ik mij al druk maken of wij in ons huis konden blijven wonen en of er de volgende dag wel eten zou zijn, met die gedachtes dook ik als klein jongetje mijn bed in.
Veranderingen kon al ik al helemaal niet tegen, ik kon mijn gevoel niet verklaren maar kan het nu omschrijven als “de zenuwen gieren door je lijf”.
Rond mijn 10e jaar is het (blijkbaar) allemaal teveel geworden, de angst en depressie sloegen in als een bom. Ik kreeg dwangneuroses zoals 100x per dag mijn handen wassen, angst voor brand wat zich uitte in tientallen keren kijken of alle lampen uit waren. Ik kon tientallen minuten naar een lamp kijken om mijzelf ervan te overtuigen dat hij toch echt uit was, hetzelfde gold voor het gasfornuis, ik moest zeker weten dat alle knoppen op de uit stand stonden. Ik zag wel dat het zo was, maar mijn gedachtes lieten mij steeds twijfelen. Ik kon er dan zo lang staan totdat mijn moeder mij bij het gasfornuis wegtrok en zei dat ik niet zo raar moest doen. Kon dan nog uren lang in bed het beeld van de stand van de knoppen zien en blijven twijfelen of ze echt uit stonden. En zo waren er nog tientallen dwangneuroses.
Rond mijn 11e jaar werd het mij teveel, ik raakte zwaar depressief en at niet meer, verzorgde mijzelf niet meer en het enigste wat ik wilde was dood zijn. Ik werd letterlijk gek van mijn eigen gedachtes en gedrag.
Toen begon het traject psychiatrie, heb letterlijk dozijnen psychiaters, psychologen, maarschappelijkwerkers versleten om tot de oorzaak te komen van mijn problemen. Die werdt nooit gevonden en werd er besloten mij op mijn 15e op te laten nemen in een psychiatrische inrichting. Lang verhaal kort bijna 2 jaar gezeten zonder resultaten, ik was er volgens de begeleiders toch niet echt op mijn plek geweest (mijn vraag tot op de dag van vandaag waarom mij dan 2 jaar lang vasthouden?)
Met mijn moeder was het in de tussentijd steeds slechter gegaan (schuldgevoelens) en was eigenlijk tegelijkertijd zelf opgenomen in een inrichting.
Mijn hele famillie was niet van de psychiatrie, ze vonden het allemaal maar onzin. Toen kwam het moment dat de hele famillie zich tegen mij als kind keerde, het was allemaal mijn schuld dat mijn moeder opgenomen moest worden en ik had de familie ten schande gemaakt.
Ondertussen was mijn moeder zo van de wereld dat zij mij niet meer herkende als zoon, als ik op bezoek ging vroeg zij mij steeds wie ik was en of ik haar niet mee kon nemen uit die inrichting. Ik als kind wist totaal niet meer wat er gebeurde, ik was zelf al niet goed en miste toch mijn moeder die dan voor mij zat.
Toen zij daaruit kwam en ik op verlof was ging ik naar het ouderlijk huis. De muziek hoorde ik buiten al keihard spelen (klassiek, kan er nu nog steeds niet tegen) en vond mijn moeder in de slaapkamer …. ze had zelfmoord gepleegd.
Wederom werd het mij door de famillie verweten en werd letterlijk door het hele huis geslagen door famillieleden.
Lees verder:
https://basindewar.simplesite.com/421607900
Gemeente maakt fouten bij bijstandsuitkeringen
https://rheden.nieuws.nl/nieuws/66417/gemeente-maakt-fouten-bij-berekenen-bijstandsuitkeringen/
Nieuwe show= bizar
So you think you can work, Sp is tegen
https://internetbode.nl/roosendaal/sp-kritisch-over-bijstandsshow-met-baan-als-hoofdprijs-294972
Goed van de SP, werken zonder loon moet stoppen!
https://www.sp.nl/nieuws/2015/10/karabulut-neemt-initiatief-om-werken-zonder-loon-te-stoppen
