Natuurlijke alternatieven voor dodelijke opiaten op recept

Sinds 1997, toen de Verenigde Staten een van de slechts twee ontwikkelde landen werden die direct-to-consumer farmaceutische reclame toestond, zijn de verslaving aan geneesmiddelen op recept en overdoses van geneesmiddelen op recept verviervoudigd (Real Leaders, 2016). Vorig jaar waren er zelfs meer dan 50.000 sterfgevallen als gevolg van overdoses voorgeschreven medicijnen per jaar, waardoor het aantal sterfgevallen als gevolg van ongevallen met motorvoertuigen (37.757) en geweld door vuurwapens (36.252) in het niet viel (Chicago Tribune, 2016).

Vooral schuldig zijn synthetische opioïden, een klasse van depressiva van het centrale zenuwstelsel, zoals kalmeringsmiddelen, sedativa en pijnstillers, die in 2016 een dodental van 9.580 mensen eiste, een stijging van 73% (Chicago Tribute, 2016). Hoewel misbruik van voorgeschreven pijnstillers zoals Vicodin en OxyContin slechts met 4% toenam, eisten ze de grootste tol, met 17.536 doden (Chicago Tribune, 2016). De Centers for Disease Control (CDC) meldden zelfs dat voor het eerst in twintig jaar de levensverwachting van het land daalde, en noemden overdoses drugs als een belangrijke bijdragende factor (Chicago Tribune, 2016).

Hoewel de hypergepolitiseerde oorlog tegen het terrorisme veel meer publiciteit krijgt, doden geneesmiddelen op recept jaarlijks bijna vijftien keer zoveel Amerikanen als het aantal slachtoffers van binnenlandse terroristische aanslagen van meer dan dertien jaar samen (Real Leaders, 2016). In plaats van het gevolg te zijn van een illegale transactie op een slecht verlichte straathoek met een gewetenloos karakter, is tachtig procent van de opioïdenverslavingen afkomstig van een arts die een stethoscoop draagt ​​en een receptblok hanteert en legitieme recepten voor pijnmedicatie verstrekt (Real Leaders, 2016). Bovendien worden de opioïden, in plaats van te worden gedistribueerd via bendes voor drugshandel onder leiding van internationale drugsbaronnen, vervaardigd in ongerepte laboratoria door Big Pharma, met wettelijke goedkeuring van de Food and Drug Administration (FDA) en Drug Enforcement Administration (DEA) (Tough, 2001). ).

Veel hiervan is te danken aan een in Stamford, Connecticut gevestigd farmaceutisch bedrijf, Purdue Pharma, dat in 1995 de opioïde analgeticum OxyContin, een oxycodonpreparaat met vertraagde afgifte, op de markt bracht. van andere opiumderivaten zoals heroïne, morfine, fentanyl, methadon en codeïne, werd OxyContin in 1916 ontwikkeld in een Duits laboratorium (Tough, 2001).

De omzet steeg van $ 48 miljoen dollar in het eerste jaar tot $ 3,1 miljard een decennium later, met meer dan 14 miljard recepten die werden verstrekt in 2001 en 2002, waardoor Purdue bijna een derde van de markt voor pijnstillers veroverde (Mariani, 2015; Van Zee, 2009).

Een van de drie oprichters van Purdue Pharma, Arthur Sackler, was een van de eerste farmaceutische adverteerders die wederkerigheidsrelaties met artsen cultiveerde om artsen te stimuleren de medicijnen voor te schrijven die ze promootten, een model dat later de modus operandi zou worden voor de hele farmaceutische industrie (Mariani, 2015). Hoewel OxyContin geen voordeel bood ten opzichte van zijn opioïde verwanten, leidde een agressieve marketingcampagne van meer dan $ 200 miljoen door Pharma tot zijn dominantie in de markt (Van Zee, 2009).

Purdue paste perfide tactieken toe, zoals het samenstellen van databases van de meest en minst discriminerende voorschrijvers van opioïden en het targeten van vertegenwoordigers om die zorgprofessionals te bezoeken (Van Zee, 2009). Volgens Van Zee (2009): “Een lucratief bonussysteem moedigde verkoopvertegenwoordigers aan om de verkoop van OxyContin in hun territoria te verhogen, wat resulteerde in een groot aantal bezoeken aan artsen met hoge percentages opioïdenvoorschriften, evenals een veelzijdige informatiecampagne gericht op hen”. Alleen al in één jaar betaalde Purdue meer dan $ 40 miljoen aan verkoopbonussen aan zijn farmaceutische vertegenwoordigers (General Accounting Office, 2003).

Purdue rekruteerde ook artsen om volledig betaalde symposia bij te wonen in luxe resorts, een praktijk waarvan is aangetoond dat het de voorschrijfgewoonten van artsen beïnvloedt, en startte een inwisselbaar startcouponprogramma om patiënten een gratis recept voor beperkte tijd te geven (General Accounting Office , 2003; Orlowski & Wateska, 1992). Verder ondernam Purdue volgens de DEA gecoördineerde inspanningen om promotionele artikelen van het merk te verspreiden onder zorgaanbieders in een ongekend tempo (General Accounting Office, 2003).

Purdue moedigde op dezelfde manier het liberale voorschrijven van opioïden door huisartsen (PCP’s) aan, ondanks de bezorgdheid van deskundigen dat huisartsen niet gekwalificeerd waren om complexe pijnbehandeling te evalueren en te behandelen (Tough, 2001). Volgens Mariani (205): “Het zou een van de belangrijkste missies van Purdue worden om huisartsen minder oordeelkundig te maken als het ging om het uitdelen van OxyContin-recepten”.
Ondanks een gebrek aan wetenschappelijke consensus over het gebruik van opioïden voor niet-kankergerelateerde pijn, en resultaten van prospectieve, gerandomiseerde onderzoeken die aantonen dat “slechts een kleine tot bescheiden verbetering in pijnverlichting, zonder consistente verbetering in fysiek functioneren” bij niet-terminale pijngevallen, Purdue richtte zich krachtig op de markt voor niet-kwaadaardige pijn om nieuwe markten te veroveren,chronische pijn van 670.000 in 1997 naar 6,2 miljoen in 2002 (Van Zee, 2009).

Ze mobiliseerden niet alleen inspanningen voor het voorschrijven door artsen, maar ze schonken ook genereus aan patiëntenbelangenorganisaties zoals de American Chronic Pain Association, de American Pain Foundation en de National Foundation for the Treatment of Pain, om de negatieve retoriek rond pijn te transformeren. opiaat gebruik. Purdue lanceerde ook een openbaar voorlichtingsprogramma genaamd Partners Against Pain om de opioïdenmarkt uit te breiden en veilig te stellen en hun bedrijfsresultaten te verbeteren (Tough, 2001). In feite “financierde Purdue van 1996 tot juli 2002 meer dan 20.000 pijngerelateerde educatieve programma’s door middel van directe sponsoring of financiële subsidies, 19 die een locatie boden die een enorme invloed had op het voorschrijven door artsen in het hele land” (Van Zee, 2009).

Volgens Van Zee (2009): “Een consistent kenmerk in de promotie en marketing van OxyContin was een systematische poging om het risico op verslaving bij het gebruik van opioïden voor de behandeling van chronische niet-kankergerelateerde pijn te minimaliseren”, daarbij verwijzend naar een uiterst klein risico op verslaving in hun brochures en promotiemateriaal. Purdue kersverse studies en leerde hun vertegenwoordigers om te verwijzen naar een laag afleidingspotentieel en een verslavingspercentage van minder dan één procent; literatuuroverzichten hebben echter duidelijk gemaakt dat de prevalentie van verslaving varieert van 0% tot 50% volgens de gehanteerde criteria en het bestudeerde cohort (Hojsted & Sjogren, 2007).

Hoewel de prevalentiecijfers voor verslaving variëren, vonden Reid en collega’s (2002) misbruik van voorgeschreven opioïden bij 24% tot 31% van de niet-kankerpatiënten met chronische pijn. Katz en collega’s (2003) daarentegen vonden drugsmisbruik bij 43% van de patiënten die chronische opioïdentherapie bleven gebruiken. Een ander onderzoek in het Veterans Administration (VA) Medical Center in Seattle toonde aan dat 34% van de pijnkliniekpatiënten die chronische opiaten gebruikten, voldeden aan misbruikcriteria (Chabal et al., 1997). Bovendien toonde een retrospectieve studie van 470 patiënten in een pijnbeheersingsprogramma aan dat 45% abnormale urinetests had, wat wijst op misbruik van opioïden (Michna et al., 2007).

De misleidende verkooptactiek van Purdue leidde tot meer dan 300 rechtszaken met betrekking tot OxyContin die vanaf 2003 tegen hun bedrijf werden aangespannen (General Accounting Office, 2003). De frauduleuze onjuiste voorstelling van verslavingspercentages leidde ertoe dat Purdue Pharma en zijn gelieerde onderneming schuldig pleiten aan strafrechtelijke aanklachten wegens verkeerde merknaam en $ 634 miljoen aan boetes betaalden (Van Zee, 2009).

Recreatief OxyContin-gebruik neemt grote delen van het land over
Drugsmisbruik escaleerde met het toenemende commerciële succes en de toegankelijkheid van OxyContin, omdat “drugsmisbruikers leerden hoe ze de tablet met gereguleerde afgifte eenvoudig konden verpulveren en de krachtige opioïde konden slikken, inhaleren of injecteren.”voor een intense morfine-achtige high” (Van Zee, 2009). Zoals beschreven door een gebruiker in Paul Tough’s stuk uit de New York Times uit 2001, “The Alchemy of OxyContin,” “‘Als je die oxy-buzz krijgt, is dat een geweldig gevoel. Je bent gelukkig. Je lichaam doet geen pijn. Niets kan je naar beneden halen. Het is een high waarbij je nergens aan hoeft te denken. Al je problemen verdwijnen. Je hebt gewoon het gevoel dat alles van je schouders wordt getild.”

Voorschrijfpraktijken verschilden per geografisch gebied, waarbij patiënten in Alabama, Maine, West- en Zuidwest-Virginia en Oost-Kentucky vijf tot zes keer het nationale gemiddelde Oxycontin kregen voorgeschreven (DEA, 2000). Naast het platteland van Maine en de rust-belt-provincies van Oost-Ohio en West-Pennsylvania, werden de Appalachen van Virginia, West Virginia en Oost-Kentucky onevenredig zwaar getroffen, zo erg zelfs dat Purdue in 2015 ermee instemde Kentucky $ 24 miljoen te betalen in een civiele procedure. rechtszaak waarin de medicijnfabrikant werd beschuldigd van het misleiden van artsen en patiënten over hun blockbuster-medicijn, wat leidde tot een verslavingsepidemie, vooral onder mijnwerkers die OxyContin kregen voorgeschreven (CBS News, 2015; Tough, 2001). De kwaliteiten die deze gebieden verenigen, zijn onder meer sombere economische kansen, hoge werkloosheidscijfers, geschiedenis van misbruik van voorgeschreven medicijnen.

Hoewel OxyContin ooit bestempeld werd als ‘hillbilly heroïne’ en beperkt was tot afgelegen locaties, begon het zich nationaal te verspreiden en werd het in 2004 het meest recreatief gebruikte opioïde op recept in de Verenigde Staten (Cicero, Inciardi, & Munoz, 2005). De liberalisering van het gebruik van opioïden op recept voor niet-kwaadaardige pijn leidde ook tot een torenhoge beschikbaarheid en misbruik van andere opioïden. Van Zee (2009) meldt dat er tussen 1997 en 2002 een toename was van 402%, 226% en 73% in het voorschrijven van oxycodon, fentanyl en morfine, met een toename van 641%, 346% en 113% in de vermeldingen van de afdeling spoedeisende hulp van ziekenhuizen respectievelijk fentanyl, oxycodon en morfine gedurende dezelfde periode (Gilson et al., 2004). In 2002 overschaduwden de nationale sterfgevallen als gevolg van overdoses opioïden op recept die van heroïne en cocaïne (Paulozzi, Budnitz, & Yongli,
Het is alarmerend dat Amerika, ondanks dat het slechts vijf procent van de wereldbevolking uitmaakt, 85% van alle opioïden wereldwijd gebruikt (Real Leaders, 2016).

Met recente verhoogde overheidsregulering is de opioïde-epidemie veranderd en geëvolueerd: “Als een sluw virus dat muteert zodra het een vaccin confronteert, heeft de verslaving van Amerikanen aan opioïden het harde optreden van de regering tegen OxyContin overleefd en is het naar het louche asiel van heroïne gevlucht. Het is een soort evolutie in retrograde, met pilgebruikers die zich wenden tot een oude 20e-eeuwse plaag die ooit bloeide in stedelijk verval en lelijker, meer gestigmatiseerd en dodelijker is dan zijn farmaceutische tegenhanger” (Mariani, 2015).

Omdat de medische onderneming met winstoogmerk opereert op bedrijfsmonopolies en draait om beursgenoteerde farmaceutische bedrijven, is het maximaliseren van de aandeelhouderswinst in plaats van het bevorderen van welzijn hun primaire doel. Big Pharma rekent op een eeuwigdurende cyclus van toekomstige inkomsten door medicijnen te verkopen die nieuwe symptomen veroorzaken en levenslange gebruikers creëren.
De vijand van ons ziektebeheersysteem, dat draait om chemische magische kogelcocktails, is dus een open-source, biocompatibele, vrij geëxtraheerde en toegankelijke botanische geneeskunde, aangezien het medisch-farmaceutische industriële complex is gebaseerd op intellectuele eigendomscontrole over synthetische, octrooieerbare medicijnen.

Zoals gepubliceerd in het Journal of the American Medical Association, sterven elk jaar 106.000 gehospitaliseerde patiënten door het correct voorgeschreven gebruik van medicijnen als gevolg van bijwerkingen, met uitzondering van “fouten bij het toedienen van medicijnen, niet-naleving, overdosering, drugsmisbruik, therapeutische mislukkingen en mogelijke bijwerkingen”. [bijwerkingen]” (Lazarou, Pomeranz, & Corey, 1998). Ernstige bijwerkingen komen voor bij 6,7% van de gehospitaliseerde patiënten en in 1994 waren bijwerkingen de vierde tot de zesde belangrijkste doodsoorzaak (Lazarou et al., 1998).
Evenzo, omdat opioïden niet consistent zijn in werkzaamheid en goed gekarakteriseerde bijwerkingenprofielen hebben, waaronder gastro-intestinale klachten, sedatie, ademhalingsdepressie, hormonale en immunologische toxiciteit, door opioïden geïnduceerde hyperalgesie en een hoge incidentie van misbruik, verslaving en fatale overdosis, een meer natuurlijke aanpak is gerechtvaardigd (Ballantyne, 2006).

Zoals geïndexeerd in de uitgebreide databases van GreenMedInfo , is er een breed scala aan natuurlijke, niet-toxische, wetenschappelijk gevalideerde botanische en nutraceutische middelen die kunnen worden vervangen in plaats van potentieel dodelijke farmaceutische vergiften.
Zingiberaceae-familie

Bijvoorbeeld leden van de Zingiberaceae-familie, waaronder kurkuma(Curcuma longa), gember (Zingiber officinale) en laos (Alpinia galanga) zijn lange tijd pijnstillende hoofdbestanddelen geweest in traditionele medische systemen. Uit een systematische review en meta-analyse van het Journal of Nutrition bleek dat Zingiberaceae-extracten effectief waren in het verminderen van subjectieve chronische pijn, waarbij een dosis-responsrelatie ontstond (Lakhan, Ford, & Tepper, 2015). De auteurs concluderen: “Onze bevindingen gaven aan dat Zingiberaceae-extracten klinisch effectieve hypoalgetische middelen zijn en de beschikbare gegevens laten een beter veiligheidsprofiel zien dan niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen” (Lakhan et al., 2015).

Gingerol en zingerone, de primaire actieve ontstekingsremmende bestanddelen in gember, moduleren de productie van inflammatoire leukotriënen en prostaglandinen en remmen NF-KB (Lantz et al., 2007; Hsiang et al., 2013; Thomson et al., 2002). Een systemische review van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken (RCT’s) toonde bijvoorbeeld aan dat gemberpoeder, toegediend tijdens de eerste drie tot vier dagen van de menstruatiecyclus, effectief is bij dysmenorroe (Daily et al., 2015). Andere onderzoeken hebben aangetoond dat gember pijnstillende en ontstekingsremmende effecten heeft bij spierpijn met vertraagde aanvang (DOMS) veroorzaakt door excentrische inspanning of fysieke inspanning waaraan atleten niet gewend waren (Hoseinzadeh et al., 2015).
Curcuminoïden daarentegen, die polyfenolderivaten zijn van de specerij kurkuma, kan pijn verminderen via ATP-gevoelige kaliumkanalen en via zowel opioïde als niet-opioïde gemedieerde mechanismen (De Paz-Campos et al., 2012; Tajik, Tamaddonfard, & Hamzeh-Gooshchi, 2007). Bovendien is een van de pleiotrope werkingen van curcumine het neerwaarts reguleren van de nucleaire factor (NF)-KB en cyclo-oxygenase 2 (Cox-2), waardoor de expressie van inflammatoire eicosanoïde pijnmediatoren wordt voorkomen (Sandur et al., 2007; Samad & Abdi , 2001). Een andere systematische review en meta-analyse van acht RCT’s, waaronder 606 patiënten, verhelderde dat curcuminoïden de pijn aanzienlijk verminderen, onafhankelijk van de toegediende dosis of de duur van de behandeling (Sahebkar & Henrotin, 2015). Pilotstudies bij mensen hebben bijvoorbeeld de werkzaamheid aangetoond bij het verbeteren van de symptomen van zowel reumatoïde artritis als inflammatoire darmaandoeningen (Chandran & Goel, 2012; Holt, Katz en Kirschoff, 2005). Van curcumine is ook aangetoond dat het diabetische mellitus en de complicaties ervan, waaronder diabetische neuropathische pijn, voorkomt en vermindert door afwijkingen in spanningsafhankelijke natriumkanalen (VGSC’s) in neuronen van het beschadigde dorsale wortelganglion (DRG) om te keren (Meng et al., 2015 ).

De gomhars gewonnen uit de schors van een traditioneel ayurvedisch medicijn, Boswellia serrataof Indiase wierook, is een krachtig ontstekingsremmend, pijnstillend en anti-artritisch middel (Basch et al., 2004). Volgens Prahavathi et al. (2014), “De belangrijkste farmacologisch actieve ingrediënten zijn α- en β-boswellic acid en andere pentacyclische triterpeenzuren waarvan is aangetoond dat ze pro-inflammatoire processen remmen door hun effecten op 5-lipooxygenase, cyclo-oxygenase en het complementsysteem”. Met name het boswellic acid acetyl-11-keto-β-boswellic acid (AKBA) remt 5-lipoxygenase (5-LOX), een cruciale katalysator in de ontstekingscascade (Ernst, 2008). Onderzoekers gaan zelfs zo ver dat ze suggereren dat Boswellia serrata-extract (BSE) een levensvatbaar alternatief is voor NSAID’s (Abdel-Tawab, Werz, & Schubert-Zsilavecz, 2011).

Van Boswellia is aangetoond dat het de pijndrempel en pijntolerantie aanzienlijk verhoogt in vergelijking met placebo, en gepatenteerde Boswellia-extracten hebben de pijnscores en het functionele vermogen bij patiënten met artrose aanzienlijk verbeterd na slechts zeven dagen suppletie (Sengupta et al., 2010; Prahavathi et al., 2014). Onderzoekers bevestigden hun menselijke bevindingen met in-vitrogegevens die aantonen dat Boswellia-gomharsen het kraakbeenafbrekende enzymmatrix metalloproteïnase (MMP)-3 remmen en ontstekingen verminderen door onderdrukking van het celadhesiemolecuul ICAM-1 (Sengupta et al., 2010).

Cannabis sativabevat ongeveer honderd verschillende cannabinoïden, die het endogene endocannabinoïdesysteem beïnvloeden en zo stemming, sociaal gedrag, cognitie, motoriek en perceptie van pijn moduleren (Wei, 2017; Steafano, Liu, & Goligorsky, 1996). CB1-receptoren zijn grotendeels gelokaliseerd in hersengebieden die hogere executieve functies, motorische functies en nociceptie aansturen, oftewel de reactie van het sensorische zenuwstelsel op pijn (Pertwee, 1997). CB2-cannabinoïde-receptoren daarentegen worden voornamelijk aangetroffen in niet-neuronaal weefsel, zoals op immuuncellen, waar ze de immunosuppressie regelen en de neurotransmissie van pijn remmen (Pertwee, 1997; Pertwee, 2001).Volgens Pertwee (2010) is er krachtig bewijs in diermodellen dat cannabinoïdenkan antinociceptie induceren in acute en tonische pijnmodellen door CB1-receptoren te activeren in de amygdala, periaqueductale grijs, thalamus, superieure colliculus, en zowel de rostrale ventromediale medulla als de A5 noradrenerge groep van de hersenstam. Er is zelfs bewijs dat deze receptoren co-lokaliseren met substantie P en calcitonine-gen-gerelateerd peptide (CGRP), die beide functioneren bij de overdracht van pijn en neuro-inflammatie (Pertwee, 2010). Een ander mechanisme waarmee cannabinoïden pijn kunnen remmen, is via remming van de afgifte van inflammatoire eicosanoïden door activatie van CB2-receptoren op immuuncellen die zich in de buurt van nociceptieve neuronen bevinden. CB2 kan bijvoorbeeld de degranulatie van mestcellen en het vrijkomen van ontstekingsmiddelen remmen of de expressie van ontstekingsremmende middelen gunstig beïnvloeden (Molina-Holgado et al., 1999).

Een systematische review van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken naar het gebruik van cannabis bij niet-kanker chronische pijn, waaronder patiënten met neuropathische pijn, reumatoïde artritis, fibromyalgie, gemengde chronische pijn en neuropathische pijn, toonde een significante verbetering in pijn en vaak slaap in vergelijking met placebo (Lynch & Campbell, 2009). Een andere uitgebreide meta-analyse van geïnhaleerde cannabis ondersteunt de doeltreffendheid ervan bij de kortdurende behandeling van neuropathische pijn, en in zijn overzicht van de resultaten van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken pleit Aggarwal voor het langdurig medisch gebruik ervan voor chronische pijnaandoeningen (Andreae et al., 2015 ; Aggarwal, 2013).
In feite heeft de Italiaanse regering in 2014 het gebruik van cannabis goedgekeurd voor “voor alle chronische pijnaandoeningen, evenals voor spasticiteit, cachexie en anorexia bij aids- en kankerpatiënten, oculaire hypertensie bij glaucoom, de verlichting van spasmen bij het Tourette-syndroom, en sommige vormen van epilepsie” en wijdde zelfs zijn militaire chemisch-farmaceutische fabriek aan het kweken van goedkopere cannabis (Fanelli et al., 2017). Een verkennende retrospectieve analyse van een van de Italiaanse cohorten van 614 chronische hardnekkige pijnpatiënten toonde aan dat 64,7% een verbetering rapporteerde in verband met cannabistherapie, voornamelijk toegediend als thee, in combinatie met andere pijnbehandelingen (Fanelli et al., 2017). De auteurs van het onderzoek concluderen dat cannabistherapie veilig en effectief is, aangezien er geen ernstige bijwerkingen werden waargenomen, en dat 76.

Belangrijk is dat studies hebben aangetoond dat de implementatie van operationele medische marihuanawetten, zoals gedefinieerd door toelagen voor actieve apotheken of thuiskweek, in verband werd gebracht met een vermindering van de opioïde-positiviteit onder 21- tot 40-jarige dodelijk gewonde chauffeurs, zodat legalisering van medische marihuana ” kan het gebruik van opioïden en overdosering verminderen” (Kim et al., 2016). Dit wordt weerspiegeld door een gemiddelde daling van 13 procent in overdoses opioïden in staten waar cannabis is gelegaliseerd (Williams, 2017). Verder bleek uit analyse van de ziekenhuisgegevens in 27 staten dat het aantal ziekenhuisopnames als gevolg van misbruik van pijnstillers en verslaving gemiddeld met 23 procent daalde in staten die medische marihuana aanboden (Williams, 2017).

Een artikel in de JAMA Internal Medicine vond eveneens een afname van 25 procent in sterfgevallen door opioïden in staten met legale marihuana (Bachuber et al., 2014). Daarentegen is marihuana nooit in verband gebracht met een enkele dodelijke overdosis (Bachhuber et al., 2014). Bovendien bleek uit een studie dat artsen 1800 minder opioïdenrecepten per jaar uitschrijven voor patiënten in medische marihuanastaten (Bradford & Bradford, 2016). De onderzoekers verklaren: “Nationale algemene verlagingen van het Medicare-programma en de uitgaven van ingeschrevenen toen staten medische marihuanawetten implementeerden, werden geschat op $ 165,2 miljoen per jaar in 2013” (Bradford & Bradford, 2014).

Omdat cannabis pijnstillende en immunomodulerende effecten heeft en een directe wisselwerking heeft met ons endogene pijnverlichtingssysteem, heeft het een enorme therapeutische belofte om veel van de farmaceutische gifstoffen te vervangen die momenteel als zorgstandaard worden gebruikt.

Naast de bovengenoemde natuurlijke remedies zijn er 125 natuurlijke stoffen met pijnstillende eigenschappen gecatalogiseerd in de GreenMedInfo-database, zoals lavendel, roos, venkel, magnesium en kaneel, die allemaal zouden helpen het evenwicht te herstellen en pijn te verlichten zonder de verwoestende effecten van opioïden.
Tot slot, in plaats van de symptoomonderdrukkende lens van conventionele biogeneeskunde toe te passen en pleisters op kogelwonden te plakken, zou het verstandig zijn om de onderliggende oorzaken van disfunctie aan te pakken, zoals de belasting van giftige stoffen, uitputting van micronutriënten, niet-herstellende slaap en afwijking van de voorouderlijke levensstijl waaraan we evolutionair gewend zijn.

---