Verschoppeling zijn?

Zonder ouders, en familie van de ene kant, en dan ook een ingewikkelde andere kant, en enigskind, valt het niet mee.
Ik besloot me weer tot die ene kant van de familie te wenden, want die andere kant heb ik nooit contact mee gehad, althans een beetje maar ooit even en lang geleden.
Je hebt dan ergens hoop dat het eindelijk eens beter gaat worden.

Dat zij veranderd zijn misschien?
Maar dat waren ze dus niet.
Totaal niet zelfs!
Ik kreeg er bijna trauma verschijnselen van.
Ik ontdekte veel dingen die ik voorheen nooit had beseft.
De haat en nijd en jaloezie en het ”kijk mij eens geweldig zijn…”, ik herkende het weer en was er moe van maar ook verdrietig.

Dat wilde ik niet nog eens meemaken. Niet weer, ik hou daar niet van gewoon!

Ondertussen was je goed genoeg om te komen opdraven als er wat gemaakt moest worden, maar dan had de ene ruzie met de andere en was jij weer in tel.

Zodra de ruzies onderling bijgelegd waren, kon jij weer ophoepelen!
Een keertje winkelen in de stad of een terrasje zat er echt niet bij.
Dus het voelde ook niet goed, alsof er iets was… wat dat was?
Nu had het mij 20 jaar laten barsten, wees het graag met de vingers naar mij, hoef je niets voor te doen zelfs.

Ik wilde dat niet meer en nadat ik vriendelijk die ene uit de familie hielp met iets, kreeg ik een zg lief bedoeld bericht…
Nou kwetsender kon je het niet maken.
Ik wist toen ik het las dan ook, zo ga je niet met mensen om. Dit flik je gewoonweg niet.
En ik ging dit niet langer accepteren!
Ze mogen wie dan ook slecht behandelen, maar niet langer bij mij!
Mensen die van jou houden kwetsen je niet!
Die trappen je niet naar beneden!

En mensen mogen heus hun mening geven, opbouwende kritiek geven, maar het affikken van een mens vind ik niet gezond. En dan ook nog redeloos. Helemaal absurd.
Ik heb me jaren afgevraagd wat ik toch fout deed altijd? Maar ik besefte later wel dat het niet aan mij lag.

Ik besefte maar weer eens hoeveel last ik heb gehad van die familie die mij totaal geen enkel zelfvertrouwen wilde meegeven, integendeel zelfs.
Ik leek wel het zwarte schaap in de familie.
Nu prima… ik zwaai gedag!
En weet je hoe opgelucht je je voelt als je, je niet weer begeeft in dat wespennest!?
Mensen die nooit eens aardig zijn, niet echt, het niet eens menen, nooit complimenteren, je manipuleren, en zeer oneerlijk zijn…
En enkel aan zichzelf denken, wat een ellende.

Ik vind ze zelfs vrij narcistisch.
Gelukkig leer je ervan na jaren… maar prettig is het niet.
Het hoort zo niet te zijn.
En ik moet er niet aan denken, dat ik een dochter/zoon  van mijn zus *die ik helaas niet heb* zo zou behandelen.
Maar ja, mijn moeder deden ze ook altijd raar tegen.

Nee, dan kun je maar beter zonder familie zijn, vrienden kies je nog uit tenminste.
En ze zijn echt nooit leuk geweest. Er was altijd wel wat, van dat drama gebeuren. Vreselijk.
Van mensen houden leer je niet, dat zit in je of niet.
Ik heb van ze gehouden, familie daar hou je toch van?
Nou wat is mij dat tegengevallen! Je moet houden van mensen die dat waard zijn en die ook in jou investeren.
Ik ben opgelucht dat ik besloot om niet weer in die oude val te trappen. Ik ben geen slachtoffer nml maar een overlever!
En zij die zichzelf niet eerlijk in de ogen kunnen kijken, daar heb ik niets mee.