En dan ineens…
Komt zoiets voorbij…
Ik had geen vader….
Ik had een vervangende vader als klein meisje, dat was mijn opa…
Ik had een vader, die mij adopteerde later als zijn eigen kind.
Maar mijn echte vader deed dingen, die ik nog niet kan begrijpen..waarom iemand zulke dingen doet…en deed en nog doet…
En is zoals hij is.
En ik bedenk me vaak, dat hoe hij deed niet zo had gehoeven….
Hoe anders het had kunnen zijn, maar onnodig, bracht hij enkel problemen.
Ik had gehoopt op een mens met karakter en vriendelijkheid en liefde in zijn ziel…een mooi en bijzonder mens…
Ik zag hele andere dingen…
het zegt dus niets, je biologische verwekker is blijkbaar een voorbijganger.
Die geen emoties of gevoel heeft en het liefst liever oneerlijk is.
Die zijn eigen bloed het liefst verloochent…niet alleen mij maar ook zijn andere kinderen zelfs
Hoe kun je zo zijn?
Hoe?
En toch…denk ik ook vaak, waarom?
Waarom kan die man niet gewoon doen en kun je ermee praten…zoals het hoort en zou moeten…
En dan komt zoiets als dit ineens heftig binnen….want toch ergens…diep..van binnen!
Ben je nog dat kleine meisje op zoek naar haar liefdevolle vader die er nooit voor je was…en ook nooit zal zijn!
En dat doet verdomd veel pijn.
