Op bezoek
Het ziekenhuis
Je neemt mee, waarvan je denkt dat het oké is…wat te drinken, wat te eten, slippers, een dekentje, een blad, een kaartje…
De hele dag liggen niksen, is ook niet erg prettig natuurlijk.
Nee, er hoeft niemand te komen…maar bezoek is toch altijd fijn…anders lig je ook maar…
Zonder verdere familie is het ook sneu…ook al vind diegene het blijkbaar niet zo erg.
Of toch wel?
En zegt diegene maar niets?
Het is moeilijk bepalen.
Onderzoek zus en zo…hier en daar…
Verpleegkundigen zijn niet erg sociaal meer…zo blijkt.
Er zijn er nog maar weinig die gewoon netjes en vriendelijk kunnen groeten…
De mobiele generatie? Dat ging vroeger wel anders.
Uitleg?
Men komt zo bij u, in de kamer bij alle anderen op de kamer geeft men open en bloot uitleg. Je ziet de anderen stil worden en toch meeluisteren.
Ik vind dat ook not done en niet netjes.
Zo hoort dat niet.
Diegene waar je voor komt is heel ondeugend en doet van alles wat niet mag…want niemand merkt het dus, naar beneden gaan, of zelfs even weg naar huis met de auto, moet gewoon kunnen.
Als men diegene zocht, dan was diegene gewoon ergens beneden hé?
Nou na een flinke operatie ooit die alles zga nieuw maakte zitten er weer verstoppingen…binnen twee jaar?
Wat heeft men gemist dan tijdens al die onderzoeken en gesprekken elke maand?
Het gaat zo langs elkaar heen.
Ik heb inmiddels geleerd om op mijn strepen te staan bij zulk soort situaties anders hoort men je echt niet en ben je zo weer dagen verder.
Ik heb trieste dingen meegemaakt op dat vlak…
Waar zij die daar werken niet bij stilstaan.
Bv ergens uren moeten wachten met je kind op een koude gang…
Eh we hadden een afspraak, zeg je dan bij de balie…oh ja!
Klopt…en dan loopt men wel voor je…maar had je niets gezegd hadden ze je niet eens opgemerkt.
Ik kom er niet graag, trauma’s van…zelfs zo erg, dat de uitleg over een flinke plas bloed in bed die dag, mij al dizzy maakt… doe maar niet gewoon!
Ik zie alles te levendig voor mij. Joh maak je niet druk, eh dat gaat vanzelf… kan er prima naar kijken enzo, maar ik word gewoon dizzy???????
Kwenie wrom…verhaal…
Diegene is de jongste op die afdeling…elke keer trouwens…sneu!
🙁 Je doet er niets aan…het is zoals het is.
Ik snap het allemaal wel, het waarom enzo…
Toch maakt het mij verdrietig, dat een mens, daar zo ligt en moet zijn en verblijven….
Bij het weggaan slik ik altijd wat tranen weg..ook al een trauma… kan ik niet tegen gewoon, dat afscheid nemen…
Toch ook de angst,… wat als het mis gaat, wat als het fout gaat…of tzt…of binnenkort.. je weet het nooit immers?
Er zijn mensen die hard zijn, maar ik kan dat dus gewoonweg niet.
Ik besef dat de ander is zoals diegene is…en dat diegene niet kan veranderen…
Ja, ik weet het, ik schrijf dit nogal cryptisch! Opzettelijk.
Het blijft moeilijk…altijd.
En altijd weer die vraag, houdt diegene zich nu zo flink, of is er geen echt besef?
Ik heb geen idee.
We gaan naar huis en natuurlijk begint het dan te regenen! 🙂
