Let us pray! Kabinet naar huis?
https://www.ad.nl/Nog-steeds-onenigheid-over-illegalen-overleg-gaat-door.dhtml
Ach nee natuurlijk niet, ijdele hoop…
PVDA zal VVD niet afvallen dat pluche is zo zalig warm aan de kont…
Vreselijk hé?
Ik hoop niet meer hoor…anders kan ik er niet meer tegen!
Dus dan maar even dit nr!
RELAXT!
🙂
Dan nog een kans in mei!
Dat dit kabinet valt…. hoopt…
Maar het zal wel niet….toch?
De vos en de druiven
Aesopus’ fabel over de vos en de druiven
Een eenzame vos, die al een hele tijd geen eten had gehad en die dan ook erg mager was, kwam na veel omzwervingen bij een wijngaard. Er waren rijkelijk veel druiven, die in grote trossen hingen, rijp en zeer geschikt om te eten.
Omdat er niemand in de buurt was, sloop de vos stiekem de wijngaard in. Maar – terwijl hij daar inging, ontdekte de vos, dat de druiven heel hoog hingen. Hij sprong er naar, maar miste. En hij sprong nog eens, en nog eens. Maar zijn inspanningen waren vergeefs. De druiven hingen te hoog. Zijn vermoeide lichaam begon pijn te doen door de vele pogingen zijn honger te stillen.
Tenslotte, toen de teleurgestelde en boze vos van zijn laatste sprong terugviel, riep hij: “Ik wil de druiven helemaal niet. Ze zijn zuur en helemaal niet geschikt om te eten.”
Mensen doen alsof ze dingen, die ze niet kunnen krijgen, verachten.
* * *
Toelichting
Moraal van het verhaal: het is gemakkelijk om neer te kijken op wat je niet kunt krijgen. Deze fabel is bekend in een gezegde. Men zegt “de druiven zijn zuur” als men iets versmaadt wat buiten bereik is. Merkwaardig is dat het gezegde vaak in de tegengestelde betekenis wordt gebruikt: men heeft verdriet omdat iets buiten bereik is.
Een berijmde versie door Johan van Nieuwenhuizen:
De vos en de druiven
Zoals een hond vergeefs kan springen naar een worst,
sprong eens een vos vergeefs naar druiven. Schoon zijn dorst
aanzienlijk was bleek toch de tros niet te bereiken
en zo begon de vos op Tantalus te lijken.
Met dit verschil, dat d’één het volhield, ’t was zijn straf,
terwijl de andere er gauw de brui aan gaf.
Waarop de dwaze vos, hoe meer de dorst hem kwelde,
teleurgesteld de druiven uit begon te schelden:
“Ik moet die dingen niet! ’t Is enkel vel en pit!
‘k Wil wedden dat er ook geen druppel sap in zit!”
Dit is ’t verhaal van hen, die als zij iets begeren,
dat onbereikbaar is, dit daadlijk gaan kleineren.
Bron
“De fabels van Aesopus” verteld door Robert Mathias, vertaald door C. van der Heide. Thieme, Zutphen, 1984. ISBN: 90-03-98320-8.
https://www.beleven.org/verhaal/de_vos_en_de_druiven
Het verhaal van de hamer.
Een man wil een schilderij ophangen. Hij heeft wel spijkers maar geen hamer.
Zijn buurman heeft er wel één. Dus besluit de man naar hem toe ’te gaan en die te lenen.
Op dat moment begint hij echter te twijfelen; stel je voor dat de buurman mij zijn hamer niet wil lenen?
Gisteren groette hij mij ook al zo vluchtig.
Misschien had hij haast.
Of misschien deed hij maar alsof en heeft hij iets tegen mij.
Wat dan?
Ik heb hem nooit iets gedaan.
Wat denkt hij wel! Als iemand gereedschap van mij zou willen lenen, zou ik het meteen geven.
Waarom hij dan niet?
Waarom zou iemand zijn medemens niet zo’n eenvoudige dienst bewijzen ?.
Mensen als die vent maken je het leven zuur.
En dan verbeeldt hij zich nog wel, dat ik afhankelijk van hem ben.
Alleen omdat hij een hamer heeft.
Nu is de maat toch echt vol !
En dus stormt hij naar de buren.
Belt aan, de buurman doet open.
Maar nog voor de buurman “goeie morgen” heeft kunnen zeggen, schreeuwt de man hem toe: “Je mag je hamer houden, pummel”.
Bron :onbekend
