Sarah Hare, de vrouw in was…

De vrouw in was

 

Weggestopt in een donkere hoek van de Hare-kapel in Stow Bardolph, nabij Downham Market, is een angstaanjagend fascinerend monument dat niet voor angsthazen bestemd is. Het is veruit het meest buitengewone monument van de 20 gedenktekens die dateren uit het begin van de 17e eeuw tot aan het einde van de 20e eeuw.

Het zit in een eenvoudige mahoniehouten kast in de noordwestelijke hoek van de kapel en een bronzen plaat vertelt ons dat het Sarah Hare bevat die in 1744 stierf.

Doe de deur van de kast open en daar is ze – levensgroot in was met krullend haar, felblauwe ogen, een witte verscholen zijden jurk en een sjaal van rode zijde satijn die over haar lichaam is gedrapeerd terwijl ze van achteren gluren terwijl ze zijden gordijnen had.

Niets kan u voorbereiden op de frisson als de deur van het kastje openzwaait. Dan werp je je ogen op haar en besef je dat de deur naar het kabinet niet voor niets is – ze is angstaanjagend met haar gezicht klonterig en wrang en haar ogen sluiten onmiddellijk aan op de jouwe.

En ik ben niet verrast, ze heeft daar gezeten door twee eeuwen oorlogen, koningen, winters en de opkomst en ondergang van rijken.

Niets in haar leven was zo opmerkelijk als deze lange, stille, onbeweeglijke wake en je vraagt ​​je af: als ze het zou weten, zou ze dan nog steeds deze onsterfelijkheid willen?

Maar tegelijkertijd snakt je naar het genoegen iets te zien dat zo verbazingwekkend levensecht is en te horen dat het de enige begrafenisweelde is buiten de abdij van Westminster – misschien een aanwijzing voor de rijkdom van de Hare-familie in die tijd.

Ze was ongeveer 50 toen ze stierf en het was haar eigen wens om op deze manier te worden vereeuwigd.

Haar wil zegt: “Ik verlang ernaar om mijn gezicht en handen in was te laten maken met een stuk karmozijnrood satijn dat als een kleed in een schilderijhaar op mijn hoofd is gegooid en in een geval van mahonie met een glas ervoor te hebben gelegd en te zijn opgelost zo dicht bij de plaats waar mijn korps loog. ‘

De aanwijzingen die in dit boekje worden gegeven, zijn naar de letter doorgevoerd, maar het blijft een raadsel waarom deze onbekende landdame een wassen beeld wilde van zichzelf.

Lady Rose Hare, bewaarder van het landgoed Hare, zei: “Ik ben verrast dat er niet veel belangstelling is voor het wassenbeeld van Sarah Hare, gezien hoe zeldzaam het is.

“Niemand weet waarom ze het wilde doen. Ze was niet bekend en de enige andere soortgelijke wassen beeldjes zijn in Westminster Abbey van beroemde mensen. Maar je kunt uit haar testament zien dat ze precies uitdaagt wat ze wil en er duidelijk heel sterke gevoelens over had. ”

Ze vervolgde: “We weten niet zeker of het een echt dodenmasker is, maar we weten zeker dat de handen in eigen handen zijn gemodelleerd.

“De pruik is ook haar eigen pruik met echt haar, maar het is interessant dat mij is verteld dat de pruik 20 jaar achter de tijd zat omdat plattelandsdames geen dames uit Londen hadden gepakt.”

Lady Hare voegde toe dat het onduidelijk is waar het lichaam van Sarah Hare werd begraven omdat er niets op het kerkerf staat, maar gelooft dat het onder het wasbeeld is.

Wat ook opmerkelijk is, is dat deze beeltenis nog steeds overeind bleef – tot de jaren tachtig – net zoals het werd gemaakt zonder enige vorm van manipulatie en dit op zich is vrij uniek.

Niettemin, gedurende een lange periode, was het voor wijlen Sir Thomas en Lady Hare duidelijk geworden dat er stappen zouden moeten worden ondernomen om Sarah Hare te beveiligen tegen de verdere verwoestingen van muizen, motten, dump en stof.

Er werd een aanzienlijk onderzoek ondernomen om de behandeling te vinden en de juiste mensen te vinden om het zorgvuldige behoud van zo’n opmerkelijke overleving aan te kunnen.

In 1984 werd Jean Fraser, een eenmalige studiomanager van Madame Tussauds, benaderd en te zijner tijd uitgenodigd om het delicate werk te doen van de behandeling van het wassen beeldje van Sarah Hare.

Haar opmerkingen na het bestuderen van het model waren: “De schade aan de beeltenis was niet groot gezien de leeftijd.

“De grootste problemen waren de aanzienlijke hoeveelheid vuil aan het oppervlak, sommige scheurtjes in het oppervlak waar het vuil op sommige plaatsen was doorgedrongen, aanzienlijke schade aan het haar door motten en twee gebroken vingers aan elke hand.

“Er leek heel weinig te zijn aan restauratie in het verleden, wat heel zeldzaam is in een beeltenis van deze tijd. Het lijkt daarom verstandig om zo min mogelijk te doen om het oorspronkelijke karakter te behouden. ”

In november 1984 werd het wasbeeld van Sarah Hare uit het kabinet gehaald en het kostuum uit het uitstalraam gehaald waaraan de beeltenis 240 jaar lang sinds haar dood was bevestigd.

Toen, ongeveer twee jaar later, werd de beeltenis vervangen in het nu gerepareerde kabinet en weer achter een glazen deur opgesloten – hersteld voor toekomstige generaties om hun ogen op te richten.

Toen hij Sarah Hare’s beeltenis zag tijdens een bezoek aan Stow Bardolph in de jaren zestig, merkte professor Charles Mitchell van het Bryn Mawr College in Amerika op: “De beeltenis van Sarah Hare behoort tot een zeer oude traditie van levensechte grafbeelden en, meer recent, dingen als de was beeltenissen in Westminster Abbey en de wasbeelden in Annuziata in Florence.

“Wat het echter bijzonder interessant en kostbaar maakt, is precies zoals het terugkeert naar het klassieke Romeinse precedent.

“Plinius de Oudere in zijn natuurlijke geschiedenis beschrijft de begrafenissen van adellijke Romeinse families; hoe beelden van de doden werden meegevoerd in begrafenisstoetingen, en hoe de waskoppen en borstbeelden werden teruggenomen naar het atrium of de binnenplaats van het familiehuis waar ze in houten kasten werden bewaard op de omringende muur met inscripties die hun naam en afstamming opnamen .

“Cicero [Romeins filosoof] spreekt ook in zijn oratie in Pisonem over deze verbeeldingen fumosse – de rokerige beelden van voorouders, gerookt door generaties van vuren op de binnenplaats die de oudheid van het gezin aangaven.

“Wel daar bij Stow Bardolph, we hebben het behoorlijk stoffige beeld in Sarah Hare dat nog steeds in haar familiekapel overleeft, dat een soort atrium is, aan alle kanten omringd door de afbeeldingen en monumenten van haar familie.

“Het gebruik van de woordentaferelen in het opschrift laat duidelijk zien dat zij en haar broer precies wisten waar ze over gingen bij het bestellen en opzetten van een dergelijk gedenkteken.”