De konijnenplaag van Burgemeester Bas
Niemand snapte het. Echt níemand.
Op een dag besloot de nieuwe burgemeester, Basje van der Belachelijk, dat het goed voor de stad zou zijn om honderden wilde konijnen los te laten. Niet in een park of een kinderboerderij, nee… gewoon midden in de winkelstraat.
De konijnen vraten álles kapot. Kabels, bloemen, lantaarnpalen, zelfs de oplaadpalen van de elektrische auto’s. Binnen een week lag de hele stad in het donker en reed men weer paard en wagen.
En alsof dat nog niet genoeg was, liet Basje dure villa’s bouwen voor die beesten. Geen gewone hokken — nee:
-
Gouden wc’s voor de konijnenkeutels.
-
Gouden kranen boven hun drinkbakjes.
-
Zelfs een jacuzzi voor de rammetjes.
De konijnen snapten er natuurlijk niks van. Ze dronken gewoon uit de plassen op straat, en gebruikten de gouden wc als zandbak.
De burgers vroegen zich af: “Waarom in vredesnaam?”
Het antwoord kwam pas toen er een geheim briefje uitlekte, afkomstig van ene Mr. Soros:
“Beste Basje, laat die konijnen maar los. Ja, ze maken alles stuk, ja, ze zullen katten traumatiseren en ja, je stad verandert in een levende Bugs Bunny-aflevering. Maar in 2030 leg ik je uit waarom. Tot die tijd: zakken vol geld, capice?”
En zo geschiedde.
De chaos werd nog erger. De konijnen werden echt zó brutaal dat ze zelfs katten seksueel besprongen in donkere steegjes. Katten liepen hierna massaal in protest met spandoeken:
”MRAUWWWWWWWWWWWW!”,
“Konijnen terug naar de Boesboes, geen konijn aan m’n Poespoes!”
De burgemeester wuifde het weg. “Ach joh, dat is inclusiviteit! Stel je niet zo aan en gaan met die konijnenbanaan.”
Tot op een dag iemand, een heldhaftige stadsbewoner met een ernstig konijnentrauma, en op zijn toch al laatste dagen op aard, wegens een konijnen allergie, besloot dat het genoeg was geweest. Hij gaf Basje een klein, maar doeltreffend duwtje van de trap in het gemeentehuis. Bafffff daar lag Bas der Belachelijke, dood te wezen onderaan de trap.
De stad slaakte een zucht van verlichting.
De konijnen werden eindelijk verdreven, terug naar hun konijnenmoederlandje, de katten kwamen weer buiten en eindelijk mocht men zelf een nieuwe burgemeester kiezen.
Sindsdien koos men altijd voor een rijke stinkerd. Want ja — een rijke stinkerd kún je misschien niet vertrouwen, maar omkopen kan dan tenminste niet meer.
En ergens in een donker kantoortje lachte Soros in zijn vuistje en schreef een nieuwe brief. Voor de volgende idioot. Misschien trapte er toch nog iemand in zijn spelletjes?
