Het was ijskoud!
De zon schijnt door het raam. Langs een kiertje en langs de dikke gordijnen, die al een seizoen dichtzaten, wegens de kou.
Bibberend kijkt Nora er naar. Haar adem maakt wolkjes in de lucht.
Ze luistert voor de duizend-triljoenste keer naar het nummer van Nielson.
Zo redt ze het nog een beetje.
Geen cv aan, neen, dat was absurd duur geworden.
Bijna geen eten meer, z.g.a geen lichten aan…allemaal bezuinigen…!
Compensatie, liet haar niet lachen zeg.
Ze bevroor in bed, werd wakker met een ijskoude neus en gelaat.
Het was een absurd koude winter, zo koud hadden ze het nog nooit zolang gehad,… alsof God met hen spotte.
Maar ze wist het wel, dat ze van hogerhand speelden met het weer, klimaatbeheersing enzo, geoengineering zoals ze het eigenlijk noemden, zodat ze meer geld konden innen, van mensen die het al zo slecht hadden inmiddels.
Het was 2025 en de zoveelste lockdown was een feit. Mensen leefden niet meer echt.
In feite waren ze gelijk aan zombies. Elke dag een uitzichtloos leven.
Niemand mocht nog bij elkaar op bezoek, en dan was je blij dat je een groot gezin had.
Het ene virus na het andere, toverden de hoge heren uit hun virus toverhoeden.
Onvoorstelbaar hoe bang de mensen waren.
Mensen waren afschuwelijk eenzaam, kinderen groeiden zo op en waren psychisch gestoord.
Niemand die er wat tegen deed, wat kon men doen?
Je mocht geen winkel nog in, ze waren gesloten, je mocht geen deur nog uit, of een drone schoot je dood.
Je kon nog geen verkeerd woord tikken online en de politie trok je al je woning uit.
Je ging dan zo een tijdje in de lik.
Allemaal ongein. Nog steeds had men dat demissionaire kabinet.
Ze waren er niet weg te branden gewoon.
Menigeen had het geprobeerd, maar had het moeten bekopen met de dood.
Elke dag kwam de melkboer weer langs met zijn wagen, en de bakker, en de voddenboer, en de petroleumboer en de kolenboer, veel mensen hadden weer een houtkachel of een kolenkachel en een petroleumstel.
Sommigen hadden zelfs een koe gekocht die stond dan in hun bijkeuken, garage of in hun tuinkot.
Ja je moest wat?
Kippen werden er ook gehouden en gefokt. Heerlijke verse eitjes weer.
Maar inmiddels was Nederland een zwaar armoedig land geworden.
”We build back better”, lispelde Schwab dan weer door luidsprekers op straat en door je oordoppen via je mobiel, want alles was gecontroleerd.
Gewoon dwars door je muziek heen! De brutaliteit gewoon.
Wat was het leven vreselijk geworden.
Ja natuurlijk waren de mensen straks blij met niks… het was al niks!
Als men dan de teugels wat liet vieren, dan was het altijd al beter dan nu.
Rutte leuterde elke week op de tv over de build back better, en wat mensen nu wel of niet mochten, nu eigenlijk niks meer.
Rutte ging dan met de pausmobiel over straat want die was zijn leven niet meer zeker natuurlijk!
Niemand wilde hem en niemand stemde op hem toch was hij altijd weer de winnaar.
Alsof hij niet zou frauderen zeg.
De Jonge was niet meer, die was 2 jaar geleden overvallen door een stel GGD érs die hem massaal een prik in zijn mik spoten, ja dan overleefde natuurlijk niemand hé!?
50 Leeggespoten spuiten vond men naast zijn naakte lijf.
Die ranspeuken, hem nog ontkleden ook de vernedering! Schande!
Nee hij had nog 3 maand geleefd met vreselijke trillingen en zijn ogen hingen bijna aan steeltjes uit zijn hoofd zo puilden ze uit hé!?
Mensen konden het woord vaccin ook niet meer aanhoren gewoon!
Vaccin en men sprong al op tilt van woede en ergernis!
Ja wat wil je, dag in dag uit datzelfde codewoord.
Laatst was er een DEMONstratie geweest en ze hadden alle mensen doodgeschoten.
Ja gevalletje teveel gamen (Call of Duty enzo) als kind en nu bij politie, je weetz hoe dat gaat dan!
Maar niemand kon iets doen. Een EU was een drama geworden.
Toen men iets had kunnen doen had het nog gekund maar nu?
Nee, niets kon de mensheid nog helpen. Te laat…
Tenzij men al die mensen in de regering om zeep zou helpen.
Maar niemand kon dat of durfde dat dus ja…dan hield het wel op.
Nora draaide zich om en keek naar de kachel was het al tijd om hem aan te steken, want het was echt stervenskoud.
Tot haar schrik zag ze dat de kolen op waren en het was pas dinsdag en donderdag kwam de kolenboer pas weer.
De tranen sprongen in haar vermoeide ogen.
Ze ging maar slapen, en ze trok 5 donzen dekbedden over zich heen.
De kolenboer vond Nora zo die donderdag… bevroren. Dood.
Zo een mooi ding, zei hij nog spijtig, met zijn hoofd schuddend.
Wat een zonde.
Hij was een beetje verliefd geweest op Nora daarom.
Het deed hem erg veel zeer, en in zijn vrije tijd knutselde hij wat bommetjes…
Met een doel.
Wraak…