Deze man, ingehuurd door de CIA, onthult de mysterieuze ‘banden’ rond de aarde waar mensen samenkomen na de fysieke dood
Robert Monroe, die door de CIA werd ingehuurd, was een echte pionier in de evolutie van het menselijk bewustzijn. In zijn boek beschrijft hij zijn ontdekking dat de aarde wordt omringd door ‘banden’ waar individuen na de fysieke dood samenkomen, voor verschillende tijdsduren, gebaseerd op hun individuele resonantievibraties en geloofssystemen.
Robert Monroe (1915-1995) was een radiodirecteur die onderzoek deed naar veranderd bewustzijn en The Monroe Institute oprichtte. In 1958 had hij een vreemde ervaring waarbij hij trillingen voelde en uit zijn lichaam zweefde. Ondanks de aanvankelijke paniek leerde hij het te beheersen en wijdde hij zijn leven aan het bestuderen van buitenlichamelijke ervaringen. Hij ontwikkelde de “Hemi-Sync”-technologie, waarbij hij audiopatronen gebruikte om hersenhelften te harmoniseren, en bewees de effectiviteit ervan door middel van EEG-scans. Monroe’s werk was een pionier op het pad naar tastbare veranderde toestanden.
Robert Monroe is bekend van het schrijven van drie boeken: ‘ Journeys Out of the Body ‘, ‘ Far Journeys ‘ en ‘ Ultimate Journey’ . Hij was een belangrijk figuur in het verkennen van het menselijk bewustzijn. Zijn boek Far Journeys is vooral belangrijk vanwege zijn ideeën over de toekomst van de mensheid.
In Far Journeys vertelt Monroe hoe mensen zich na hun dood verzamelen in onzichtbare lagen of “banden” rond de aarde. Hoe lang ze in deze banden blijven, hangt af van hun persoonlijke overtuigingen en de energie die ze afgeven. Deze ideeën zijn ook te zien in een boek genaamd War in Heaven, waarin wordt besproken hoe sommige geloofssystemen mensen zelfs na hun dood in deze banden controleren.
Monroe’s ontdekkingen over deze banden zijn belangrijk omdat hij later iets cruciaals over ze leert, met name gerelateerd aan de tijd rond het jaar 3000 na Christus. Deze toekomstige ontdekking onthult meer over wat er met mensen in deze banden zou kunnen gebeuren na de dood.
Monroe ontdekte dat de aarde omgeven is door verschillende lagen, zoals ringen, die er donkergrijs of bruin uitzien. Deze lagen zijn gevuld met wezens of geesten. Sommige van deze geesten zijn nog steeds verbonden met levende mensen, terwijl andere afkomstig zijn van mensen die onlangs zijn overleden.
Deze lagen of banden zijn gerangschikt in volgorde, beginnend bij de laag die het dichtst bij de aarde ligt en doorlopend tot verder weg.
De Eerste Band : De eerste groep wezens/entiteiten leek vast te zitten aan oude ideeën over hoe te overleven en was nog steeds gebonden aan de fysieke realiteit. Vanuit het oogpunt van geavanceerde entiteiten waarmee Monroe regelmatig communiceerde, weerspiegelde deze eerste band “een massa dissonante, ongerichte gedachtestraling”. De Eerste Band heeft verschillende kleinere groepen binnen zich. De eerste kleinere groep bestond uit wezens die hun fysieke lichaam hadden verlaten, maar nog steeds probeerden te interacteren met de fysieke wereld zonder succes. Ze leken niets te weten of te geven om iets buiten hun vorige fysieke leven.
De tweede subband was gevuld met entiteiten die niet volledig in hun lichaam waren, maar er nog steeds mee verbonden waren. Deze wezens waren in een out-of-body-ervaring, en probeerden dingen te doen die ze normaal gesproken zouden doen als ze wakker waren. Vanuit een breder perspectief leek het alsof ze plotseling verdwenen, precies in het midden van wat ze aan het doen waren, toen ze terugkeerden naar hun fysieke lichaam.
De derde band , of ring, bestaat uit wezens die zijn overleden maar nog steeds sterke overtuigingen hebben over wat er na de dood gebeurt. Dit is vergelijkbaar met wat werd beschreven in “War in Heaven”. Omdat deze wezens verschillende overtuigingen hebben, is de derde band verdeeld in veel kleinere groepen op basis van die overtuigingen. Als veel mensen bijvoorbeeld dezelfde religieuze overtuigingen delen, creëren ze een gedeelde “realiteit” waarin ze samenkomen in die overtuiging.
Deze band is misschien wel de grootste band, en is ook een zeer manipulatieve plek met al dezelfde spelletjes en machtsstrijd die plaatsvonden in fysieke belichaming op aarde. Deze band is ook de bron voor de opmerking “er zijn veel huizen in de hemel”. Het is ook de moeite waard om op te merken dat degenen die “geloven” dat “er één leven is om te leven en dan niets” zich verzamelen op hun eigen resonantieniveau binnen deze band. Monroe beschreef dat hij miljarden entiteiten zag, liggend in stasis, naast elkaar, in rijen. TENZIJ JE WEET DAT BEWUSTZIJN, ENERGIE EN INTENTIE DE AARD VAN DE REALITEIT CREËREN, welkom bij een lang verblijf in dit gebied binnen de Derde Band.
De vierde subband is een plek waar wezens verblijven die vroeger in de fysieke wereld leefden, maar nu in een andere staat van bestaan verkeren. Ook al weten ze dat ze de fysieke wereld achter zich hebben gelaten, ze gedragen zich nog steeds alsof ze erin zitten. Ze hebben een “alles mag”-houding en uiten zichzelf op vreemde en ongewone manieren die de fysieke wereld nabootsen.
Monroe illustreerde een bizarre manier van uitdrukken toen hij vertelde over een woeste, kronkelende stapel menselijke gedaantes die elkaar seksueel probeerden te stimuleren, maar die in werkelijkheid niet over een fysiek lichaam beschikten dat tot dergelijke interactie in staat was.
Maar waarom kwamen we eigenlijk naar de aarde?
Volgens Monroe heeft elk tijd-ruimtescenario (waarvan de Aarde er een is!) unieke aspecten die op interessante manieren bijdragen aan de ontwikkeling van zowel intelligentie als bewustzijn zelf.
Sommige wezens op een hoger niveau zouden dit soort omgeving niet willen ervaren. Hierdoor begrijpen veel wezens op verschillende niveaus niet echt wat liefde, mededogen en empathie zijn. In plaats daarvan richten ze zich op de behoefte om gehoorzaamd en aanbeden te worden, en ze zijn meer bezig met controle en manipulatie. Naar een plek gaan waar normale niet-fysieke regels niet gelden, is iets wat ze niet willen doen, omdat het zou betekenen dat ze hun behoefte aan controle opgeven.
Hoofdstuk 15 van Far Journeys, “Promised Plan”, geeft Monroe’s visie weer van een toekomst die we mogelijk zullen meemaken, ergens na het jaar 3000.
Toen Robert Monroe werd meegenomen naar een periode in zijn reizen naar de Aarde in de toekomst, rond 3000 na Christus, was hij verrast om te ontdekken dat de diepgrijze en bruine banden/ringen niet langer rond de planeet waren. In plaats daarvan was er een enkele platte ring die uit zichzelf licht uitstraalde.
Deze ring zat vol signalen en communicatie, maar er was geen hinderlijk geluid. Er waren geen steden of tekenen van geavanceerde technologie op het oppervlak van de planeet. De lucht was schoon en de omgeving van de planeet was weer gezond. Toen Monroe zijn gids naar deze veranderingen vroeg, kreeg hij te horen dat een gezonde omgeving gepland was, niet het resultaat van een ramp gevolgd door natuurlijk herstel. Er leefden geen grote groepen mensen op de planeet, en dit was ook opzettelijk. De hele planeet leek op een andere frequentie of niveau van bestaan te opereren.
Monroe kwam uiteindelijk entiteiten tegen op de planeet, maar ze waren niet-fysiek. Ze communiceerden zonder te spreken en legden uit dat ze soms fysieke lichamen gebruiken, die ze “containers” noemden. Deze containers werden gecreëerd vanuit hun gedachten en veilig bewaard in “energiecocons” zodat ze klaar zouden zijn voor gebruik wanneer dat nodig was.
Deze wezens hadden verbazingwekkende vermogens, zelfs toen ze in een lichaam zaten. Een van hen creëerde bijvoorbeeld een stuk fruit uit het niets en gaf het aan Monroe, die het opat en ervan genoot. De wezens vertelden Monroe ook dat hij op een speciale, snelle manier kon leren. Ze noemden het ‘gecomprimeerd leren’, waarbij hij het leven kon begrijpen vanuit het perspectief van elk levend wezen op aarde door zijn geest te verbinden met die van hen. Ze konden ervaren hoe het was om een dier of plant te zijn, en dan snel terugkeren naar hun eigen vorm.
Deze wezens waren ver voorbij de oude manier van leven op aarde gegaan, waar overleven en de behoefte aan een fysiek lichaam zo belangrijk waren. Ze konden zelfs voelen hoe het was om “levend opgegeten” te worden – iets waar mensen diep bang voor zijn – maar ze konden er gemakkelijk aan ontsnappen zonder enig gevaar. Ze hoefden niet te slapen en of ze nu in een lichaam zaten of niet, ze konden energie halen uit de ruimte om hen heen.
Nu is dit het interessante gedeelte. Ze vertelden Monroe dat entiteiten die in die tijd net op aarde arriveerden, eerst één menselijke levenscyclus in een bepaalde periode moesten doormaken voordat de veranderingen werden doorgevoerd, en dat ze daarna daar tijd mochten doorbrengen.
Monroe kreeg te horen dat deze eenmalige ervaringen in de 20e eeuw plaatsvonden voor sommigen van hen die voorbestemd waren om terug te keren om het dimensionale gebied rond de aarde te bezetten in 3000 na Chr.+. Degenen die in 3000 na Chr. afstudeerden van de aardse omgeving, keerden niet terug naar de aarde.
Ze hoefden de Aarde niet langer te ervaren en konden fysieke vormen aannemen in afnemende mate van dichtheid en stralingspatronen totdat ze de behoefte daartoe niet langer voelden… op hun reis naar de oneindige groeipatronen van bewustzijn die zich voortdurend ontwikkelden.
Monore’s boek Ultimate Journey besprak een deel van hetzelfde terrein vanuit een andere hoek. Het lijkt erop dat Ultimate Journey werd gemotiveerd door een onderliggende overtuiging van Monroe die bondig wordt weergegeven in één paragraaf in Hoofdstuk Zes.
Het kan helpen om te accepteren, als een geloof dat omgezet moet worden in een Known, dat wij, als Human Mind-Conciousness, zowel een individueel als een soort doel, of doelen, hebben om in het Earth Life System te zijn, wat doorgaans geen begrepen deel is van ons fysieke wakende bewustzijn. Conflict ontstaat wanneer de Human Mind een actie eist en het Earth Life System zelf moeite heeft om ermee om te gaan.
Monroe beschrijft The Earth Life System als “een voortreffelijk zelf-aanpassende, autotunende, zelf-regenererende organisatie van energie… Het hele systeem is er een van polariteiten, maar elk deel is met elkaar verbonden.” Het is, zei hij, een roofdiersysteem van de voedselketen, hoewel het zelden als zodanig wordt geaccepteerd. Het lijkt misschien chaotisch en complex, maar het is georganiseerd en werkt volgens een paar eenvoudige regels:
– Groei en blijf bestaan zolang je kunt.
– Krijg wat je nodig hebt om te bestaan.
– Houd je soort in stand door je voort te planten.
Er zijn geen beperkingen of voorwaarden bij het toepassen van deze regels…. Elke deelnemer is een roofdier en het proces kan niet worden gewijzigd of veranderd zolang het Earth Life System bestaat. Overleven is moeilijk, zo niet onmogelijk, zonder roofzuchtige actie. Hij wijst erop dat “het Earth Life System, ondanks al zijn tekortkomingen, een voortreffelijke onderwijsmachine is.” (p.83)
