Een kleine jongen krijgt een telefoontje op zijn speelgoed telefoon van zijn overleden moeder

Een kleine jongen krijgt een telefoontje op zijn speelgoed telefoon van zijn overleden moeder

Nadat bij zijn moeder een kankergezwel was vastgesteld, kwam een kleine jongen bij familieleden terecht en al snel gebeurde er iets dat hem pas vele jaren later werd verteld. Zelf herinnerde hij zich hier niets van. Dit verhaal werd verteld door een Amerikaan, genaamd William Goble. Het werd ongeveer een jaar geleden op Quora gepost.

Volgens Goble heeft hij het zelf van zijn tante gehoord, aangezien hij toen te jong was en zich er niets van herinnert. Hij woonde in een arm gezin, waar zijn vader een ontoereikende drugsverslaafde was, en zijn moeder trok zichzelf strak een riem om en werkte met wel drie banen om haar vijf kinderen te voeden. ‘S Morgens werkte ze bij McDonald’s, ging toen ook nog  in een ander café werken en’ s avonds sopte  ze de vloeren in de hotelkamers. Baby William en zijn 7-jarige broer stonden onder toezicht van hun 11-jarige broer, die het leuker vond om Sega te spelen dan voor zijn jongere broers te zorgen. En de twee oudere zussen, op de leeftijd van 14 en 16, waren al behoorlijk onafhankelijk, zelfs teveel. De 16-jarige zus was net zelf bevallen van haar eigen kind. Alle zeven zaten bij elkaar gedoken in een klein tweekamerappartement en waren afhankelijk van het geld van hun moeder. Hun vader woonde op een andere plek, want op een dag schopte zijn moeder hem eruit en begon het echtscheidingsproces. Hij kwam echter regelmatig bij haar om geld te bedelen door middel van bedreigingen, ook tegen de kinderen.

William was nog geen twee jaar oud toen zijn moeder erg ziek werd, en in het ziekenhuis kreeg ze de diagnose kanker. Hij weet niet wat voor soort kanker ze had, maar volgens dokters waren haar kansen op herstel erg klein, en dan alleen met behandeling. Maar ze had geen geld voor een behandeling, omdat er geen ziektekostenverzekering was voor dergelijk werk. En de verzekering voor de armen dekte slechts een fractie van de behandelingskosten. De arme vrouw had ongelooflijk moeilijke keuzes, ofwel haar geld van haar werk aan de behandelingen besteden, en de behoeften van het gezin opofferen, ofwel hopen dat de kanker zal verdwijnen met de medicijnen die ze onder de verzekering voor de armen kan krijgen. Er gebeurde geen wonder.

Ze werd erger ziek en toen begon ze te zoeken naar degenen die voor haar kinderen zouden zorgen als ze weg was. De 16-jarige zus ging uiteindelijk naar de vader van haar kind, de 14-jarige werd meegenomen door de neef van de moeder, de 11-jarige en 7-jarige broer werd meegenomen door de zus van de moeder en William werd meegenomen door de jongere broer van de moeder en zijn vrouw. Een paar maanden na de diagnose werd zijn moeder zo ziek dat ze met een morfine-infuus in het ziekenhuis werd opgenomen om de pijn te verlichten.

William was toen al gewend om in een nieuw gezin te wonen. Hij had veel speelgoed, veel kleren, en hier kreeg hij veel beter te eten dan voorheen. Als hij vroeger voornamelijk koekjes en patat at die zijn oudere broer hem gaf, had hij nu volop groenten, fruit en eiwitten.

Op een dag zat de kleine William op het tapijt in de woonkamer en speelde met het speelgoed dat over het tapijt was uitgestrooid. Zijn tante zat naast hem op de bank tv te kijken en te kijken hoe hij speelde. In de hoek van de woonkamer, op de vloer, stond een speelgoed-telefoon met een witte wijzerplaat en een lachend gezicht, en een touwtje om hem rond te rollen.

Bovenop de telefoon zat een knop die rinkelde als erop werd gedrukt.

Ineens ging deze telefoon, wat zijn tante heel vreemd vond, want er was niemand in de buurt die op de knop kon drukken.

Kleine William kroop naar de telefoon en hij kroop ongeveer een minuut naar hem toe, waarin de telefoon bleef rinkelen en rinkelen. Toen pakte hij een speelgoedtelefoon en begon met iemand te praten:

“Hallo mama! Is het tijd dat je weggaat? Oké … ik weet het … ik zal … ik zal een brave jongen zijn en mijn oom en tante gehoorzamen. Ik hou van je mama!” … Toen hing hij op, zei tegen mijn tante: “Nu ben jij aan de beurt” en kroop terug naar zijn speelgoed.

De vaste telefoon ging meteen over en toen mijn tante de telefoon opnam, was het een verpleegster van het ziekenhuis. Ze zei dat William’s moeder 5 minuten geleden was overleden. Volgens William weet hij nog steeds niet hoe hij zich tot dit verhaal moet verhouden. Kon zijn tante dit allemaal hebben gecomponeerd, of was het haar verbeelding? Of misschien heeft hij zelf paranormale gaven? Zelf herinnert hij zich er niks van, zijn tante vertelde hem dit verhaal toen hij al oud genoeg was.

Источник: Bron