Het natuurlijke kind
Het natuurlijke kind
Ik kwam iemand tegen van lang geleden. Diegene had inmiddels een kleindochter.
Ik weet de naam niet meer, het was iemand bij school…lang geleden.
Ik zag hem wel vaker met zijn kleinkind.
Verwonderd keek ik toe hoe bijzonder het was.
Het kind was nog zo kind.
Zo zichzelf.
Ze speelde, en hij had alle geduld.
Ze was in een eigen wondere wereld.
Zoals normaal is bij kinderen.
Normaal zou moeten zijn.
Ze wandelde op kleine beentjes en hij keek toe.
Geen woord van ”schiet eens op”. Nee, hij gaf haar alle tijd van de wereld.
Het moeten ging al snel genoeg gebeuren.
Ze liep door een regenplas en hij keek goedmoedig toe hoe zij ontdekte.
Geen boze woorden, -let op je kleding, pas nou toch eens op.-
En zij leerde op een natuurlijke wijze.
Zoals het zou moeten.
Voor alle kinderen.
Ik weet niet wat ik zag op dat moment, tot ik er thuis even bij stilstond en ineens besefte dat het kind echt kind mocht zijn.
Dat opa waarschijnlijk oppaste en het kind alle tijd gaf en aandacht die zij nodig had.
Ik vond het bijzonder mooi.
Omdat je dit weinig nog ziet in de wereld.
Een kind dat nog echt kind mag en kan zijn.