’Abortus is geen moord, het is wanhoop’

’Abortus is geen moord, het is wanhoop’
Door DAPHNE VAN ROSSUM

Beste Diederik van Dijk, als voorzitter van het platform ’Zorg voor leven’ en als kamerlid van de SGP weet je het zeker: abortus is moord. Daarom heb je er volgende week in de ’week van het leven’ op aangestuurd dat mensen een folder in hun bus krijgen. Op de folder is een treurende vrouw te zien en wordt uitgelegd waarom abortus te allen tijden voorkomen zou moeten worden. Er zouden in Nederland 30.000 abortussen per jaar worden uitgevoerd. Jij heb een missie: je strijdt door tot er geen één meer wordt uitgevoerd.

Abortus is vaak heel ingrijpend.

Sinds ik zelf kinderen heb, denk ik iets genuanceerder over abortus. Ik heb er nu een beeld bij. Dit kindje zou de ogen hebben van mijn zoon, dezelfde handen als mijn dochter. Ik weet niet of ik het nog een keer zou kunnen.

Kunnen, ja. Ook ik heb een abortus ondergaan. Ik ben daar absoluut niet trots op, maar ik zag toen ik nog op de middelbare school zat geen andere uitweg. Ik was zwanger geraakt door het spiraal heen.

De relatie met de babyvader (zoals dat tegenwoordig heet) was een aflopende, treurige zaak. Aan alles wist ik: ik zou een alleenstaande moeder worden. Zonder diploma, zonder geld, nog niet eens droog achter mijn oren. Ik durfde het niet aan. Dat mag hè? We leven in een vrij land. En gelukkig maar.

Jong zwanger
De beslissing om het kindje weg te laten halen was niet lichtzinnig genomen. Geen moment. Mijn eigen moeder was jong zwanger geraakt van mij en ik heb haar struggle gezien.

Het is allemaal goed gekomen, maar ik wilde dat niet voor mezelf en mijn kindje. Het was niet het goede moment. En dat mocht ik gelukkig vinden. Ik ben daar goed in geholpen en begeleid door mijn gynaecoloog én mijn moeder.

Verantwoordelijke echtgenoot
Pas veel, veel later toen ik al 35 jaar was en getrouwd, is mijn eerste zoon geboren. Mijn dochter kwam daar achter aan. Ik was afgestudeerd, had een baan en een verantwoordelijke echtgenoot die zijn steentje bijdroeg. De situatie was zoveel beter dan twee decennia daarvoor. Onvergelijkbaar gewoon.

Engeltje
En toch heb ik nog vaak verdriet gehad om haar. In mijn hoofd is het een meisje. Ik heb haar de naam Laura gegeven. Ik zie haar als een klein engeltje dat over mij waakt en met wie ik soms een beetje klets.

Heel soms gebeurt er iets magisch. Zoals die keer dat ik met mijn kinderen in Frankrijk door een middeleeuws stadje liep. Voor ons zagen we niet drie maar vier schaduwen. Mijn kinderen verwonderden zich erover, maar ik wist: Laura loopt met ons mee. Ze is er altijd een beetje bij. Dan denk ik: ze is nu 15, of 20, of dertig. Ik denk dat ze me het heeft vergeven. Zo fantaseer ik er dan een beetje over.

Wanhoop
In mijn ogen is abortus geen moord, maar wanhoop. Het is een beslissing die voortkomt uit onvermogen. Je kunt het niet. Je ziet niet hoe. En jij moet het doen. Luier na luier die verschoond moet worden, de ’nachtdiensten’ in de eerste jaren. Jij als ouder moet het doen.

Niet jij, Diederik van Dijk. Jij gaat nog geen luier verschonen, nog geen flesje geven. Geen cent bijdragen aan de kinderopvang of de talloze schoenen, spijkerbroeken, schoolboeken, kappersbeurten, brood, vlees en aardappelen die je als ouder nog moet kopen om je kind te voeden en te verzorgen tot ze 18 jaar zijn.

Intensief
Pas sinds ik zelf kinderen heb, weet ik ook echt hoe intensief het is om ze groot te laten worden. Om ze op te voeden tot verantwoordelijke mensen. Alles doe je met liefde, maar de offers zijn groot.

Vooral de eerste jaren moet je niet denken dat je nog tijd hebt voor jezelf. Een avondje met vriendinnen, een keer naar de film. Het kwam bij mij allemaal in de koelkast te staan. Kinderen vragen en verdienen die toewijding ook, maar het is niet altijd makkelijk.

Schaamte
Je kunt flyeren wat je wil, maar gelukkig leven we in een land waar je de baas bent over je eigen lijf en leden als vrouw. Daar kun jij helemaal niets aan veranderen, Diederik van Dijk.

Want denk je nu echt dat een vrouw in nood zich op andere ideeën laat brengen door zo’n folder? Dan moet je toch echt met wat beters komen. Steek je foldergeld bijvoorbeeld in een opvanghuis voor alleenstaande moeders. Wat je nu doet, is vrouwen nog meer schuld- en schaamtegevoel geven dan ze al hebben. Ga je schamen!

https://www.telegraaf.nl/vrouw/19656416/abortus-is-geen-moord-het-is-wanhoop