‘Stel je voor: je 11-jarige dochter blijkt 17 weken zwanger’
‘Stel je voor: je 11-jarige dochter blijkt 17 weken zwanger’
VERKRACHTING
Dit is een verhaal over een oplettende moeder, die alle ouders wil waarschuwen. Want hoe alert ook: wat haar overkwam kan ons allemaal gebeuren. Haar elfjarige dochter werd na bedwelming verkracht en raakte zwanger.
In juni bericht De Limburger voor het eerst over een elfjarig meisje dat na bedwelming was verkracht en zwanger raakte. Elf jaar. Pas na bijna zeventien weken werd de zwangerschap ontdekt. De sociale media ontploften zowat van heilige verontwaardiging. Hoe had dit kunnen gebeuren? Waar waren de ouders? Waarom hadden ze niets gemerkt?
De moeder van het meisje meldt zich via haar advocate Meyke Spauwen bij de krant. Ze is boos en verdrietig. Ze wil praten als haar anonimiteit wordt gewaarborgd. Ik ontmoet haar in het kantoor van de advocate. Ik ben zelf ook moeder. Ook ik heb vragen. Stel je voor: je elfjarige dochter blijkt zeventien weken zwanger. En het kind weet niets. Want ze was bedwelmd met temazepam, een krachtige ‘inslaper’ voor volwassenen. Hoe vaak is ze verkracht terwijl ze bewusteloos was?
Vastberaden
Dat alles speelt door mijn hoofd als ik de moeder ontmoet. Het blijkt een intelligente vrouw te zijn die, op rustige en vastberaden toon, een huiveringwekkend verhaal vertelt. Gaandeweg raak ik diep onder de indruk van haar wilskracht. Van de alertheid die ze aan de dag legt als haar 11-jarige dochter een zeventien weken oude vrucht in haar buik heeft en een abortus moet ondergaan.
Het is aan haar, de moeder, te danken dat een DNA-match is gevonden die de foetus linkt aan de 61- jarige huisvriend van de vader, een man uit Brunssum, getrouwd en met volwassen dochters.
DNA-match
De moeder voert talloze gesprekken met haar dochter. Ze streept één voor één alle mogelijke verdachten en scenario’s weg en komt tot de conclusie dat de huisvriend de schuldige moet zijn. Ze weet haar verdenking overtuigend over te brengen op de politie. Die zorgt ervoor dat het DNA van de foetus allereerst wordt vergeleken met dat van de huisvriend. Er is een honderd procent match. Over en uit. Hij is de dader.
Verantwoordelijk
Dat is overigens geen reden voor de verdachte om te bekennen. Die stoot voor de rechtbank onverstaanbaar gemompel uit waaruit met enige moeite kan worden ontcijferd dat hij alles ontkent. De ouders van het slachtoffer wonen de zaak bij achter een scherm zodat ze niet zichtbaar zijn voor de verdachte en het publiek. De naam van het slachtoffer wordt tijdens de behandeling uit piëteit niet genoemd; ze moet zo anoniem mogelijk blijven, vindt ook de rechtbank. Raadsman Alper Çinar zal na afloop van de strafzaak zeggen dat hij zijn cliënt heeft geadviseerd te bekennen en verantwoordelijkheid te nemen. Tevergeefs.
Spauwen vraagt in een hartstochtelijk pleidooi de rechtbank een ton schadevergoeding voor moeder en dochter. Een uitzonderlijk hoog bedrag. Maar dit is ook een uitzonderlijke zaak. De uitspraak is twee weken later. De rechtbank volgt de redenering van het Openbaar Ministerie, maar legt acht jaar op in plaats van de geëiste tien. Waarom? Een bevredigende uitleg blijft uit.
Teleurstelling
De toegekende schadevergoeding blijft steken op 12.500 euro. Ik, verslaggeefster, word geacht neutraal te zijn. Rechtbankverslaggeving is mijn vak. Maar ook ik voel teleurstelling. Wat een gemiste kans, denk ik mét Spauwen en de slachtoffers in deze zaak. Hier had de rechtbank geschiedenis kunnen schrijven. Weer twee weken later is duidelijk dat er ook geen hoger beroep wordt ingesteld. Advocaat Cinar laat weten dat het vonnis ‘navolgbaar’ is.
En zo eindigt een modern horrorverhaal. Niet met een punt, maar met een vraagteken.
Bron: de Limburger
En dan nog eenzelfde soort verhaal!
‘Mijn ontvoering en verkrachting leidde tot einde van jarenlang misbruik’
Katie Beers is nu 34, getrouwd en succesvol auteur. Ze heeft twee kinderen. In 2012 schreef ze ‘Buried Memories’ over de 17 vreselijke dagen van haar ontvoering, mishandeling en verkrachting eind 1992. Katie was toen amper negen. Ze bleek later al vanaf haar tweede slachtoffer te zijn van seksueel misbruik. Dat hielp haar naar eigen zeggen om rustig te blijven in die afschuwelijke hel.
Katie Beers schreef er vijf jaar geleden een bestseller over en gisteren, 25 jaar na de gruwelijke feiten, stelde ze zich op de website Reddit open voor alle mogelijke vragen van het publiek in een ‘Ask me Anything’. Het verhaal van overlevingsstrijd is beklemmend.
Enkele dagen voor haar tiende verjaardag lokte John Esposito, vriend des huizes, de kleine Katie Beers met de belofte van een verjaardagsgeschenk. Dat was op 28 december 1992. Esposito bracht haar naar een ondergrondse, houten folterkamer die hij bewust op voorhand voor het meisje onder zijn garage met een dikke laag beton had gebouwd. Katie kreeg geen pakje, maar werd vastgeketend aan haar hals en zeventien dagen lang mishandeld, ook seksueel. Op 13 januari 1993 gaf Esposito zichzelf aan. Hij kreeg een celstraf van ten minste vijftien jaar tot levenslang. In 2013 overleed hij in de gevangenis, kort nadat hij had het misbruik voor het eerst zelf had toegegeven.
Misbruikt door oom
Katie zei later dat ze op het moment van haar ontvoering al acht jaar lang in een nachtmerrie leefde van seksueel misbruik, gepleegd door haar toenmalige voogd, Salvatore. Hij was de echtgenoot van haar peettante, Linda Inghilleri. ,,Ik werd ook door alle volwassenen die eigenlijk voor mij moesten zorgen, fysiek, emotioneel en verbaal mishandeld”, verklaarde ze in interviews. Ze kon zichzelf er als meisje niet toe brengen om het misbruik aan te klagen bij de kinderbescherming, omdat die haar enkel interviewde in de kamer waar dat misbruik ook plaatsvond. Door haar getuigenis is ook haar oom Salvatore veroordeeld tot een gevangenisstraf.
Tijdens de vragensessie op Reddit blijkt dat Katie dacht dat Esposito op 13 januari 1993 nog meer mannen had meegenomen naar de kelderkamer om haar te komen verkrachten. Het bleken agenten te zijn, die ter plaatse kwamen nadat Esposito zich had aangegeven. Katie vermoedt dat hij dat deels deed omdat zij hem bang gemaakt had door hem slinks te doen nadenken over de toekomst.
Katie kwam na alle onheil terecht in een liefdevol pleeggezin, dat ze tot vandaag dankbaar is voor de veilige omgeving die de familieleden haar vanaf dan schonken. Dat was een omgeving waar ze al die jaren zo naar gesnakt had.
Onvoorstelbaar wat een horror, en dat is dus een huisvriend?
Je kunt blijkbaar geen enkel mens vertrouwen, zeker je naaste, je allerbeste huisvriend niet eens!
En die arme kinderen, wie denkt er aan het kind bij zulke wandaden, waarom beseffen zij dit niet?
Hoe gevoelloos moet diegene wel niet zijn om dit een kind aan te doen?
Ik zeg maar niet wat ik zou doen, als ik zoiets zou meemaken…
Ps!
Pas op je facebook foto’s!
Men heeft je naam al en je woonplaats, en als men wil, kan men zo achterhalen waar je dus woont en…je lieve kind opwachten ergens? Ja,… dat zou kunnen… precies.
Nooit doen dus!
