Bevrijdingsdag en dwangarbeid?
–
Inpeperen
Na de test werd ik naar mijn eerste en enige consulent gestuurd, en ook nog naar een soort workshop over het gebruik van de naschoolse opvang voor mijn kind. Die bijeenkomst duurde de hele ochtend, terwijl ik de informatie in vijftien minuten op papier had kunnen doornemen. Ik verloor daardoor vijf uur van mijn kostbare tijd. De inhoud van de workshop bleek te zijn gericht op mensen die geen kans hadden gehad op “goed” onderwijs. De opzet van de workshop was demagogisch. Er werd gebruikt gemaakt van kaarten, eenvoudige aantekeningen en sullige plaatjes. Ook werden er een soort spelletjes ingezet die de deelnemers aan de workshop moesten overtuigen van het nut en het belang van naschoolse opvang. Voor de deelnemers met een islamitische achtergrond hadden de begeleiders van de workshop ook nog een paar aardige woorden klaar: “Alles dat we uw kind geven, is halal”.
Wat verdiend de gemeente aan die sullige stomme projecten van ze?
Vast subsidie…van het rijk! En een belangenverstrengeling met de naschoolse opvang!
De workshopgroep bestond uit tien mensen, vooral vrouwen. Er was maar een man met zijn vrouw meegekomen. Iedereen moest in het bijzijn van de anderen allerlei privégegevens over zijn leven openbaar maken. Hoewel de begeleiders semi-vriendelijk probeerden over te komen, hadden ze toch vooral een rigide en overweldigende attitude. De workshop was als een soort brainstormsessie opgezet om onwillige vrouwen over te halen en hen in te peperen dat het toch echt de beste oplossing zou zijn om hun kind in een crèche achter te laten, gedurende de tijd dat zij buitenshuis aan het werk zouden zijn. De vrouwen kregen ook te horen dat de tijd van de slavernij voorbij was, toen ze thuis moesten blijven en hun man geld ging verdienen. Als ze een man hadden, dan kon hij toch ook voor hun kind zorgen? En als ze alleenstaande moeders waren en kinderoppas nodig hadden, dan zouden er genoeg mogelijkheden zijn om dat uit te besteden, bijvoorbeeld aan grootouders, gastouders, andere familieleden en zelfs buren (“Vraag het hen gewoon. Je weet immers niet of ze op je kind willen passen als je het niet vraagt.”).
Ik dacht cynisch: ja, we zijn er erg gelukkig mee dat onze samenleving ons in consumentenslaven verandert waardoor zowel vrouwen als mannen hun pasgeboren baby’s en peuters acht uur per dag in een crèche moeten onderbrengen om zelf wat geld te kunnen verdienen. Afspraken tussen partners met kinderen over familie-aangelegenheden zijn een zeer persoonlijke keuze. Niemand zou zich daarvoor behoren te schamen of zou daarvoor moeten worden gekleineerd, ongeacht of die keuze voortkomt uit persoonlijke overtuigingen, socio-culturele motivatie of religieuze identificatie.
Ik vertelde hem beleefd dat ik liever in het Engels wilde praten. Tot mijn ergernis kon de consulent mijn suggestie niet waarderen.
“Als u hier gaat leven, dan moet het voor u en uw kind een prioriteit zijn om Nederlands te leren.” En hij vervolgde op hoge toon, vermengd met nauwelijks verhulde woede: “Je moet Nederlands spreken tegen je kind! Spreek je Nederlands tegen je kind? De overheid geeft veel geld uit aan buitenlandse kinderen, zodat ze snel en goed Nederlands leren praten. En jij, wat ga jij eraan doen?” Ik vroeg me werkelijk af wat het privéleven van mijn kind en mij te maken had met het vinden van werk, maar het gesprek ging verder en ik hoopte er nog steeds het beste van.
Tirade
Na een korte stilte die eeuwen leek te duren, vervolgde de consulent zijn speurtocht naar mijn leven en loopbaan. “Je bent 54 jaar, mmmmh. Dat is te oud om nog een baan te krijgen. Verplaats jezelf in de positie van een werkgever, besef je dat? Je moet net als hen denken!”
“Sorry, maar ik voel me niet oud”, antwoordde ik onmiddellijk. Inmiddels was ik behoorlijk boos geworden, maar ik was nog niet beland op zijn denigrerende niveau van woede. Waren we ruzie aan het maken of hadden we een gesprek om me te helpen om betaald werk te vinden? Ik vond het behoorlijk teleurstellend en vroeg me af waar hij heen wilde.
“Je hebt universiteitsdiploma’s, mmmmh, laten we eens kijken. Wat zijn dat voor universiteiten?”, vroeg hij minachtend. “De universiteit van Barcelona, de autonome universiteit van Barcelona…” Hij voegde er snel aan toe: “Want weet je, in Nederland hebben we ook van dat soort universiteiten, waar mensen gratis cursussen kunnen doen, waar iedereen makkelijk aan kan meedoen.”
Nu was ik flink kwaad geworden. Ik antwoordde droog: “Gewoon hele normale universiteiten, zoals overal in de Europese Unie.” Wat voor spelletje was deze man toch met me aan het spelen?
En zijn tirade ging maar door: te oud, te weinig ervaring, het grootste deel van je leven je eigen werk gecreëerd, alleen met een kind (inderdaad, dat betekent de term “alleenstaande ouder”…), pas twee jaar in Nederland, je laatste loonarbeid is te lang geleden. “Waarom ben je hier sowieso naartoe gekomen, als ik mag vragen?”
Nee, dat mag je niet, dacht ik. Maar toch improviseerde ik een samenvatting over mijn persoonlijke omstandigheden, iets waar ik later nog spijt van zou gaan krijgen.
Bevrijdingsdag? Vrijheid in dit land, wat zijn dat voor een soort mensen, die dit aanrichten en mogen doen richting burgers??
Kosteloze dienstverlening en een aanspreekpunt
Het Werkgeversservicepunt helpt u met uw personeelsvraagstukken. Wij investeren graag in samenwerking en partnerships op lange termijn. Onze dienstverlening is voor u kosteloos. U krijgt bij ons één aanspreekpunt met kennis over uw branche: uw persoonlijke accountmanager. Samen helpen we Den Haag aan het werk!
De gemeente Den Haag voelt zich verantwoordelijk voor mensen die willen werken, maar nog niet op eigen kracht de weg naar een betaalde baan kunnen vinden. Daarbij werken we graag samen met werkgevers die ook deze verantwoordelijkheid voelen. Als ondernemer draagt u bij aan maatschappelijk verantwoord ondernemen, wanneer u een kandidaat van het Werkgeversservicepunt in dienst neemt.
Partners
Er is geen enkele partij op de Haagse arbeidsmarkt die zo’n specifiek en uitgebreid dienstverleningspakket aanbiedt als het Werkgeversservicepunt Den Haag. Dat is iets waar we trots op zijn. We werken daarvoor nauw samen met andere gemeenten en onze samenwerkingspartners zoals het UWV WERKbedrijf, de Haeghe Groep en Tempo Team.
De werkgever staat voorop
Wilt u meer weten over de mogelijkheden, over ons aanbod van kandidaten, over mogelijke samenwerking of subsidie? Neem dan vooral contact op met een van onze accountmanagers. Bij ons staan uw wensen centraal.
de Afrikaanse man van middelbare leeftijd die “geen fatsoenlijk Engels” zou kunnen praten”, verhief nog steeds zijn stem en vertelde haar dat hij alleen maar geld nodig had, of anders zou hij van de honger omkomen. En dat dit nu de derde keer was dat hij in het Werkplein dit soort sullige spelletjes aan het doen was. En dat hij bovendien was ontslagen vanwege de zogenaamde “crisis” en daarna werd verplicht om voor hetzelfde bedrijf te gaan werken “met behoud van uitkering”, maar dan wel voor veel minder geld. Toen hij daarover had geklaagd en zich zou hebben “misdragen”, was hij voor een paar maanden naar een nog beroerdere werklocatie gestuurd, met de bedoeling om hem te corrigeren en te disciplineren. En nadat dat achter de rug was, was hij weer teruggestuurd naar deze workshop “om te zien of hij zijn lesje inmiddels had geleerd”, zo zei hij. Daarop ging ze opnieuw de confrontatie met hem aan. Ze boog haar lichaam over zijn tafel door haar ellebogen erop te planten en recht in zijn gezicht te staren, op ongeveer twintig centimeter afstand. Ik vond die houding zo fout en agressief! De jongere Franssprekende Afrikaanse man probeerde de oudere man te kalmeren. Als iemand van ons zich zo zou hebben gedragen als zij zelf deed, dan waren de rapen gaar geweest! De anderen waren inmiddels ook flink pissig geworden. De hele klas was in opstand gekomen.
Toen ik terugkeerde, bleek een andere medewerkster een reddingsboei te hebben uitgeworpen naar de dame met de militaire aanpak. Zij maakte ons deelgenoot van haar gedachten door ons de les te lezen over hoe onaanvaardbaar het was om “die aardige docente tegen de muur te zetten”, “hoe onrechtvaardig” we haar hadden behandeld en “hoe negatief onze attitude” zou zijn geweest. Over onze hele groep zou verslag worden uitgebracht aan een leidinggevende manager. Het moest afgelopen zijn met de heibel die we aan het schoppen waren, niet alleen nu, maar ook gedurende de rest van onze training.
Toch greep ze nog de gelegenheid aan om te vertellen over de persoonlijke offers die ze had gebracht door een baan met een studie te combineren. Niets was gemakkelijk in de wereld, zo wist ze, en alle moeite zou zich uiteindelijk lonen. Ze was er echt op getraind om baanlozen te hersenspoelen en psychologische spelletjes met hen te spelen.
Ik leefde mee met de rest van de groep die gevangen bleef zitten in angst, wanhoop en gebrek aan informatie. Met sommigen had ik in vertrouwen kunnen praten. Ze waren erg boos en vonden dat er helemaal niets van deugde. Maar ze wisten niet wat ze ertegen konden doen. De meesten waren bang dat ze hun bijstandsuitkering zouden verliezen als ze niet zouden meewerken. Nu begreep ik waarom er op een van de papieren die we bij aanvang van het traject hadden gekregen, stond vermeld: “Geen enkele vorm van geweld tegenover de medewerkers zal worden getolereerd”. De hele structuur van dit soort dwangarbeid- en disciplineringstrajecten roept woede en verzet op. De medewerkers vrezen de reacties van de deelnemers die direct en indirect worden gekleineerd en vernederd in dit strafkamp. Ik zou er nog aan willen toevoegen: geef ze geen kans om de situatie naar hun hand te zetten en hun eigen gedrag te rechtvaardigen, mocht je overgaan tot agressie. En geef ze ook geen kans om in je hoofd te kruipen en je gek te laten verklaren. Er moet iets rationeels worden ondernomen tegen dit soort misbruik en uitbuiting, via het organiseren van dwangarbeiders en andere bijstandsgerechtigden!
https://www.doorbraak.eu/category/themas/dwangarbeid/
Mensen aub klaag hier toch over!
Als je niets zegt veranderd er nooit iets, niets doen is echt evil!
Wat vieren we vandaag nu de klepel van de klok gebroken is?
