Een verhaal over hoogbegaafdheid en “dom” denken.
Een verhaal over hoogbegaafdheid en “dom” denken.
Nooit, nooit, nooit had ik gedacht dat ik hoogbegaafd was. Ja, ik was makkelijk door de basisschool heen gerold. En ja, ik was met andere dingen bezig dan leeftijdsgenootjes, maar dat ‘anders zijn’ had ik altijd ervaren als ‘minder’. Dat de meisjes uit mijn klas bijvoorbeeld bezig waren met make-up en jongens vertaalde ik als ‘zij zijn al verder in hun ontwikkeling’. Na een uitmuntende CITO toets kreeg ik het advies om naar de MAVO te gaan, want daar gingen mijn vriendinnen naar toe en dan had ik sociaal gezien nog wat ‘ houvast’. Mijn ouders hebben besloten dat ik naar een HAVO/VWO ging, zij kenden toen al de uitslag van een door mij gemaakte IQ test, die ze inmiddels kwijtgeraakt zijn en nooit met mij gedeeld hebben….
Toen ik op de HAVO vastliep omdat ik nooit geleerd had te leren dacht ik dat ik als enige in de klas ‘dom’ was en zo heb ik mij gedurende lange tijd genoemd. Dit werd ook bevestigd door diverse docenten die aangaven dat ik niet mee kon en wellicht een stap lager moest gaan. Voor mij alleen maar een uitdaging ‘ om hen te laten zien dat ik het wel kon’ waardoor ik extra hard ging werken. Het patroon herhaalde zich op de HTS. Ondertussen had ik het gevoel dat (doordat ik er zoveel moeite voor moest doen) ik het dus eigenlijk niet aankon. Later leerde ik dat veel hoogbegaafden het gevoel hebben ‘dom’ te zijn als ze iets niet direct kunnen en er moeite voor moeten doen.
De jaren vlogen voorbij waarbij ik boeken over hooggevoeligheid verslond en meerdere coach- en communicatie trainingen volgend in de hoop te leren hoe ik ‘erbij zou kunnen horen’, hoe ik mezelf zo zou kunnen veranderen dat ik me niet buitengesloten zou voelen in een kamer vol leeftijdsgenoten. Ik volgde zelfs een opleiding tot emotioneel therapeut in de hoop dat ik mijn ‘afgewezen’ en ‘niet goed genoeg’ gevoel zou kunnen beteugelen.
Inmiddels was het onderwijssysteem veranderd en haalde ik met zeer goede resultaten nog 3 verschillende pedagogische opleidingen. Niet langer was het nodig zaken ‘uit het hoofd te leren’, maar werd er competentie gericht gewerkt, waarbij ik middels werkstukken en opdrachten kon aantonen dat ik de leerstof beheerste. Hier werd ik juist gecomplimenteerd om mijn accuraatheid, snelheid en studievaardigheden. Maar natuurlijk lag dit niet aan mij; het onderwijs was verandert en ik was nog steeds ‘dom’, een verslag schrijven kon natuurlijk iedereen…
fotoEn toen kwam de ommekeer.
Mijn zoontje ontwikkelde zich als baby en jonge dreumes op zo’n manier dat anderen zeiden dat hij wel hoogbegaafd leek. Ik begon mijn zoektocht naar hoogbegaafdheid en een wereld ging voor me open. Ik las.. en las.. en herkende…. Mezelf !!
Wat een eye-openers!
Ik was niet de enige die ‘anders’ dacht, vreemde humor had, altijd de diepte in wilde met gesprekken, alles interessant vind, me niet gewaardeerd voelde…… Er was een naam voor wat ik ‘had’. Ineens vielen de kwartjes; introvert, creatief, gevoelig, onafhankelijk, perfectionistisch…. Het hoorde allemaal bij mijn ‘snelle denken’ en hoogbegaafdheid.
Een test bij de Mensa zou mijn vermoeden bevestigen. Ik werd uitgenodigd en heb gedurende een jaar de uitnodigingskaartjes retour gestuurd… wellicht volgende keer… Nadat ik een berichtje kreeg dat mijn inschrijfgeld zou vervallen ben ik toch maar naar de testlocatie afgereisd, met als gevoel; “ik word straks ontmaskerd….”
Ik weet nog dat ik de zaal binnenstapte. “Jeetje, wat veel studenten eigenlijk” dacht ik. En “wat een hoop slimme mensen bij elkaar, wat een voorrecht dat ik daar nu gewoon tussen mag staan”. Vervolgens stond ik met een kopje koffie aan de zijkant van de zaal om me heen te kijken, iets wat ik wel vaker doe en meestal valt me dan op dat iedereen een beetje geforceerd met elkaar converseert. Maar nu bekroop mij een gevoel van herkenning. Minimaal de helft van de bijna 100 aanwezigen stond zo te kijken. Niet ‘ wachtend op verlossing’, niet ‘beschaamd, want ik heb geen aanspraak’ maar net zoals ik; gewoon rondkijkend, indrukken opdoend, en me vriendelijk individueel vermakend. Vervolgens heb ik de test gemaakt, in mijn achterhoofd de gedachte dat ik het ‘toch nooit zou halen’, maar het was in ieder geval een leuke ervaring. Enkele dagen na de test kreeg ik de uitslag. Ik knipperde met m’n ogen…99%… toegelaten… ik werd er stil van.
Ik heb het mailtje maar bewaard. Want weet je… als ik het over moet doen dan zal ik het natuurlijk nooit meer halen dus dit is mijn enige bewijs van mijn toch-echt-bewezen hoogbegaafdheid.
Inmiddels ben ik enkele jaren verder. Nadat de eerste kwartjes vielen kwam alles in beweging, herzag ik mijn leven in nieuw perspectief en kon negatieve ervaringen in het leven herkaderen en een goede plek geven. Tegelijkertijd kwam er ruimte en mogelijkheid om naar de toekomst te gaan kijken. Als ik niet was wie ik altijd dacht dat ik was, wie (en wat) wilde ik dan ‘worden’? In mijn sollicitatiebrieven en op linkedIn schreef ik: ‘De omgang met mensen, informatie overbrengen en motiveren is een van de belangrijkste zaken in mijn leven. Ik ben betrokken en trots wanneer ik merk dat medewerkers zich gewaardeerd voelen en zich richten op persoonlijke leiderschap.’ Maar hoe dat exact vorm te geven was me nog altijd onduidelijk…
In het voorjaar van 2010 werd mijn dochter geboren. Een prachtige meid met grote open ogen en een stralende lach. Als ik haar aankeek dan werd ik warm van binnen, wat een krachtige persoonlijkheid werd daar -dag na dag- meer zichtbaar! En tegelijkertijd leerde ze mij een van de belangrijkste lessen uit mijn leven. Als zij bij me op schoot zat en ik zag de pluk haar die op haar voorhoofd zich onmogelijk liet beteugelen en –wat ik ook deed- rechtop bleef staan, haar wenkbrauwen waarbij de helft van de haren in de verkeerde richting groeiden waardoor ze ietwat eigenwijs overkomt, de eerste tandjes die schuin groeiden omdat ze duimde… ze was verre van perfect. Maar het absoluut waard om van te houden!
Ik ben verre van perfect; mijn haren zitten nooit zoals ik zou willen, mijn bovenbenen zijn te breed, mijn tranen zitten mega los en ik wil nog wel eens te veel stappen overslaan in mijn communicatie. Ik vergeet altijd namen, titels, strategieën en modellen maar als je net de tijd hebt genomen om het me uit te gaan leggen dan komt alles natuurlijk nét op dat moment weer boven. En ik heb zojuist uit een stuk tekst hierboven een letter T weggehaald, want ik schrijf altijd ‘ik wordt’ met een letter teveel.
Het rare is dat ik weet dat jullie dat ook hebben. Niet mijn unieke combinatie van ‘verre van perfect’ maar jullie eigen dingetjes. En toch vind ik jullie fantastisch, net zoals ik mijn zoon en dochter fantastisch vind. Dat besef maakte dat ik mezelf helemaal ben gaan accepteren. Een proces dat een aantal mega-sprongen heeft gekend in het begin en nu nog altijd gestaag elke dag vooruit gaat. Onze menselijke ervaring is niet altijd positief, soms worden we gekwetst, twijfelen we aan onszelf, schamen we ons voor iets dat we gedaan hebben. Ik heb inmiddels de moed om – vanuit zelfacceptatie en waardering- mezelf open te stellen en kwetsbaar te durven zijn. Dat proces van persoonlijk leiderschap leid mij naar authenticiteit. En dat gun ik jou ook!
Persoonlijk leiderschap, dat begint met jezelf waardevol vinden.
Vanuit dit ‘nieuwe weten’ en mijn inmiddels volle rugzak aan coachingservaring wil ik nu jou helpen in je zoektocht naar volledige acceptatie van jezelf.
https://gavemensen.nl/mijn-verhaal/
Mensen die hooggevoelig zijn, zijn ook vaker hoogbegaafd
