Giftig bier? Bayer en Monsanto
https://langleveeuropa.nl/2016/02/foodwatch-noodoproep-geen-hernieuwde-toelating-glyfosaat-totdat-veiligheid-is-vastgesteld/
Teken aub!
https://www.foodwatch.org/nl/onze-campagnes/onderwerpen/glyfosaat/e-mailactie-noodoproep-glyfosaat/
Bayer zou moeten boeten voor medische experimenten in nazi-kampen Claim van helft Mengele-tweeling
Een joodse vrouw die het vernietigingskamp Auschwitz overleefde, heeft een proces aangespannen tegen het farmaceutische bedrijf Bayer. Zij beschuldigt Bayer ervan dat het met dr….
Van onze correspondentWASHINGTONDe vrouw, Eva Mozes Kor, werd samen met haar tweelingzus Miriam door Mengele voor allerlei medische proeven gebruikt. Zij maakten deel uit van een groep van zo’n 1500 tweelingen die Mengele had uitgekozen voor zijn experimenten. Slechts tweehonderd van Mengeles ‘patiënten’ overleefden het.Volgens Kor, die nu in de Verenigde Staten woont, maakte Bayer gebruik van de gevangenen om medicijnen uit te proberen. Daartoe werden de gevangenen eerst ingespoten met ziekteverwekkende bacteriën.Naar haar zeggen was er vaak een vertegenwoordiger van Bayer aanwezig bij de experimenten. Volgens haar advocaten blijkt ook uit recent vrijgegeven documenten uit de Tweede Wereldoorlog dat Bayer contact had met de kampleiding van Auschwitz.In een van de gevonden documenten onderhandelt een vertegenwoordiger van Bayer met de kampcommandant over de prijs van 150 vrouwelijke gevangenen die voor een medisch experiment zouden worden gebruikt.Bayer is een van de Duitse bedrijven die deze week besloten een fonds te vormen voor het compenseren van voormalige dwangarbeiders. Maar volgens de advocaten van Kor is deze zaak uniek, omdat het bedrijf ervan wordt beschuldigd dat het direct betrokken was bij wreedheden.De advocaten van Kor waren ook betrokken bij claims tegen Zwitserse banken die in de Tweede Wereldoorlog van joden geroofd goud in bezit hadden ondergebracht.
Giftig bier?
https://www.telegraaf.nl/gezondheid/25267813/__Gif_in_Duits_bier__.html
Is ook giftig graan dus ook in brood…gefeliciteerd!
Dankzij Monsanto en Bayer zie bovenstaand artikel, worden er zwaar giftige bestrijdingsmiddelen gebruikt.
———
Codex Alimentarius stijgt op uit Auschwitz..!
De ‘Codex Alimentarius’ is een testament van de voortdurende en in macht toenemende invloed van de kopstukken van wereldcoöperaties, de grote multi-nationale ondernemingen, met begrotingen die vaak groter zijn dan onafhankelijke landen/democratieën. De Codex is inmiddels in staat onze meest fundamentele behoefte te controleren, namelijk voedsel, voedingssupplementen en medicijnen. Alles gaat onder en door deze wetgeving worden geregeerd. Aldus wordt de wereldbevolking in een soort slavernij gedwongen en tegelijkertijd wordt de hebzucht gevoed van deze coöperaties en de individuen die erachter schuilgaan…
Auteur van dit artikel, Heidi Stevenson, is oprichtster van de site gaia-health.com. Hierop plaatst ze goed gefundeerde artikelen en bespreekt ze boeken over gezondheid. Daarbij spreekt ze continue haar uiterste bezorgdheid uit, over de schade die wordt toegebracht door farmaceutische middelen, die als volkomen ‘normaal medicijn’ te boek staan. Haar gedegen studies naar achtergronden van, door dit medicijngebruik ontstane ziektes en invaliditeit, maken haar publicaties tot veel gelezen. En daarnaast -vanzelfsprekend- ook weer, door bepaalde belangengroepen, sterk verguisd.
Ook het onderstaande artikel is een gedegen stuk werk, dat wij van WantToKnow je graag als Nederlandse vertaling aanbieden. Deel het artikel met mensen waarvan jij weet dat ze geïnteresseerd zijn in gezondheid en gezond voedsel! Zo komt de Codex Alimentarius in zijn naakte hemd te staan..
Codex Alimentarius doemt op uit het kamp Auschwitz..
2013 © Heidi Stevenson, vertaling © WantToKnow.nl/.be – Guido Jonkers
Codex Alimentarius is een testament van de voortdurende en in macht toenemende invloed van de kopstukken van wereldcoöperaties, de grote multi-nationale ondernemingen, met begrotingen die vaak groter zijn dan onafhankelijke landen/democratieën.
Het concentratiekamp Auschwitz. Alleen de naam al, weerspiegelt de gruweldaden van Nazi-Duitsland. In een conglomeraat van 48 kampen, werden meer dan 1 miljoen mensen uitgeroeid in de gaskamers, stierven uitgehongerd of werden individueel omgebracht, vaak nadat ze waren gemarteld en er medische experimenten op hen waren uitgevoerd.
IG Farben-bestuurder Fritz ter Meer in het beklaagdenbankje, tijdens de Neurberg-processen van 1948
‘Codex Alimentarius’ is een moderne ‘techniek’ om de rechten van wereldburgers op een vrije keuze in hun basisbehoefte, voedsel, te limiteren. De regelgeving die door de bureaucraten van de Codex-wetgevingsontwerp is ‘bedacht’, blijkt volstrekt niet gebaseerd op kennis van voeding noch gezondheid..! De Codex-wetgeving wordt desalniettemin uitgerold over de (inter)nationale bevolking door nationale overheden en via internationale verdragen.
De beslissingen om dit te doen, zijn gebaseerd op de instructies van de grootmeesters van o.a. Big Pharma en de landbouwbusiness, coöperatieve entiteiten, die op het punt staan om de complete controle over te nemen in de voedingsketen en wat er over is van onze gezondheid. Maar wat hebben deze voorbeelden van fascisme, dus de ‘Codex Alimentarius’ en vernietigingskamp Auschwitz, met elkaar gemeen..? Allereerst even een paar namen:
BAYER, medicijnen en landbouw-business; BASF, landbouwbusiness en Hoechst, dat later werd omgedoopt in ‘Aventis’, dat later een onderdeel werd van farmaceut Sanofi. Dit zijn 3 van de conglomeraten die voorheen het superconglomeraat IG Farben grondvesten. Zij waren eigenaar van Auschwitz..!
Na de Tweede Wereldoorlog werd IG Farben gedwongen zich weer op te splitsen, waardoor Bayer, BASF en Hoechst weer op eigen benen kwamen te staan. Feitelijk zijn Bayer, BASF en Hoechst dus de bedrijven die direct schuldig waren aan de dood van meer dan 1 miljoen mensen..! (En wat doet men nu? In feite hetzelfde het valt alleen iets minder op)
En deze bedrijven waren schuldig aan de uithongering en dwangarbeid van veel meer mensen. (klinkt bekend in onze oren toch tegenwoordig?) Zij waren de baas over de afschuwelijke medische experimenten die in Auschwitz werden uitgevoerd. Zij verkochten het gas dat de miljoenen de dood in joeg. Zij voerden deze medische experimenten uit om medicijnen te ontwikkelen.. Zij floreerden op het lijden van anderen. Dát was feitelijk hun enige interesse in dit concentratiekamp; voor hen was het ‘gewoon’ het voeren van een bedrijf, waarbij de doelstellingen neerkwamen op het maken van winst op basis van de ellende van miljoenen mensen.
(Dat gebeurd nu dus nog steeds!!!!!)
En hoe past dan de ‘Codex Alimentarius’ in dit plaatje..? Codex is een agentschap dat is opgezet onder auspiciën van de VN en haar afdeling, de FAO, de ‘Food and Agriculture Organization’. Dat was al in 1963. Het doel van deze Codex is om internationale wetgeving te maken, die de controle krijgt over de voedselindustrie van de HELE WERELD, waarbij de locale wetgeving wordt ‘geharmoniseerd’ met deze Codex, inzake voedselproductie en -bereiding.
De poppetjes.. Allereerst Fritz ter Meer, een titaan van IG Farben en… Auschwitz!
Eén van de oprichters van deCodex Alimentarius was Fritz ter Meer. Hij was directielid van de raad van bestuur van IG Farben. En tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij ‘oorlogsmanager’ van IG Farben. In deze rol was Ter Meer verantwoordelijk voor Auschwitz.. In 1948 werd Ter Meer, tijdens de Neurenberg-processen, schuldig bevonden aan oorlogsmisdaden in de vorm van ‘plundering’ en ‘gevangenneming’. Hij werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 7 jaar, maar via zijn invloedrijke vriendjes, werd hij al na 5 jaar vrijgelaten, in 1952, enkele jaren te vroeg dus.
De Amerikaanse aanklager, die tijdens deze Neurenberg-processen Ter Meer en zijn ‘bedrijfsmaatjes’ vervolgde, liet deze woorden horen in de rechtszaal over Ter Meer en zijn IGFarben-collega’s:
“Het zijn deze IG Farben schurken, en niet de idiote Nazi-fanaten, die de ware oorlogsmisdadigers zijn. Als de schuld van deze misdadigers niet aan het licht wordt gebracht, en als zij hiervoor niet gestraft worden, zullen zij een véél groter risico betekenen voor de toekomstige vrede, dan Hitler, als deze nog in leven zou zijn.”
Je zou hopen dat Ter Meer’s invloed met die gevangenisstraf was geëindigd, maar inmiddels weten we beter..! Hij keerde terug naar zijn bestuursfunctie bij de Raad van Bestuur van BAYER, waar hij in 1956 voorzitter werd van deze RvB.. Hij werd weer volledig geaccepteerd als waardevol lid van het ‘Old Boys’-network, wat natuurlijk net zoveel zegt over dát netwerk.. Hij kreeg nevenfuncties bij o.a. Commerzbank AG, Bank Association AG, Duewag (fabrikant van treinwagons, nu bekend als ‘SIEMENS’) en Union Bank AG, onder anderen. En vanuit deze posities bleek Ter Meer in staat om zijn macht te consolideren, een macht die hij zo bijzonder effectief benutte..
Fritz ter Meer voor de aanvang van de Neurenberg-processen
Ter Meer, de held van BAYER..!
Fritz ter Meer is nog steeds de held van BAYER! Na zijn dood werd er een stichting in het leven geroepen, die uit zijn naam studiebeurzen uitreikte aan chemie-studenten. Deze stichting wordt door BAYER geadministreerd en gepromoot. Op de een of andere manier weet BAYER wel degelijk dat het problemen heeft met haar oorlogsverleden, en probeert het via allerlei PR-verhalen haar blazoen te schonen. Eén van die verhalen is de mededeling dat BAYER niet écht bestond tijdens de Tweede Wereldoorlog, en dat het een onderdeel was van IG Farben, maar hoe dat BAYER zou ontslaan van medeplichtigheid aan de dood van miljoenen, is waarschijnlijk diep opgeborgen in het hoofd van de marketingtovenaar die dit verhaal bedacht…
Fritz ter Meer’s rol in de Codex Alimentarius is niet helemáál duidelijk, maar dat hij veel interesse had in die richting, blijkt uit het feit dat hij in 1962 één van de architecten was van de Codex Alimentarius Commissie, zoals hij één van de architecten was die de onderdrukkingschema’s in elkaar zette voor IG Farben, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Schema’s die ervoor zorgden dat vele miljoenen mensen zouden gaan lijden. Het is met name de Rath Foundation die zijn rol heeft geanalyseerd. En de schijnheilige naam ‘Codex Alimentarius’ is natuurlijk ook niet zomaar gekozen..! Hij werd bedacht door dezelfde individuen, die op de poort van het concentratiekamp de gevangenen de schijnheilige slogan ‘Arbeit macht Frei’. (Arbeid bevrijd je).
Hoewel Fritz ter Meer de topman was, die de banden tussen Auschwitz en IG Farben construeerde, hebben andere leden van de Raad van Bestuur van IG Farben ook bijgedragen aan de uitroeing van miljoenen in o.a. Auschwitz. Enkele van deze leden en hun na-oorlogse carrières…
Otto Ambros. Nadat hij in 1952 werd vrijgelaten, werd ook hij lid van verschillende raden van bestuur van grote chemische en andere industriële bedrijven. Hij was een van de architecten achter het ‘Flick Schandaal’.. Als adviseur van F.K. Flick en de Amerikaanse topindustrieel J.P. Grace, bleek hij de man die dacht dat West-Duitse politici wel omgekocht zouden willen en kunnen worden.
Hermann Schmitz, oud-voorzitter van de Raad van Bestuur van IGFarben en hoofd militair-economische zaken in Nazi-Duitsland. Later was hij lid van de Raad van Bestuur van de ‘Berlin West bank’ en ere-voorzitter van ‘Rheinische Stahl’.
Fritz Gajewski. Werd later voorzitter van de RvB van ‘Dynamite Nobel AG’. Werd onderscheiden met Erekruis van de Federale Republiek Duitsland en was voorzitter van ‘Genschow & Co’ en de ‘Chemie-Verwaltungs AG’. En ook lid van de RvB van ‘Huels AG’ en de mijnbouwgigant ‘Gelsenkirchener minen’.
Heinrich Buetefisch. Werd na de oorlog onder andere supervisor-commissaris van ‘Ruhr-Chemie’ en van ‘Kohle-Öl-Chemie’. Kreeg in 1964 ook het ‘Kruis van bijzondere verdiensten van de Federale Republiek West- Duitsland, hoewel deze onderscheiding 16 dagen later werd ingetrokken, door aanhoudende en gewelddadige protesten!
Friedrich Jaehne. Werd later lid van de Raad van Commissarisen van o.a. Hoechst (nu ‘Aventis’) en ‘Alfreds Messer GmbH’.
Carl Krauch, oud-voorzitter van de RvB van IGFarben; werd later lid van de RvB van ‘Huels GmbH’.
Carl Wurster, de enige oud-IGFarben bestuurder, die niet schuldig werd bevonden tijdens de processen van Neurenberg. Terwijl iedereen zich natuurlijk afvraagt, hoe je überhaupt de dans kunt ontspringen als oud-IGFarben-topman.. Later werd Wurster voorzitter van de RvB van BASF, op dit moment een van de toonaangevende bedrijven op het gebied van genetische manipulatie. Hij had bestuursfuncties in o.a. ‘Duisburger Kupferhuette’ en ‘Robert Bosch AG’, ‘Augusts Viktoria’, de ‘Buna-Werke Huels GmbH’, ‘Süd-deutsche Bank’, ‘Deutschen Bank’, ‘Vereinigten Glanzstoff’, de BBC.., ‘Allianz’ en ‘Degussa’. Ook hij kreeg het ‘Kruis van speciale verdiensten van de Federale Republiek Duitsland. Maar ook de ‘BAYER-medaille van verdienste’ en nog een aantal eretitels op verscheidene universiteiten en steden. Hij werd president van de ‘Chemisch-industriële Federatie’ en vice-president van het ‘Max-Planck Instituut van Duitse chemici’.
Het zal duidelijk zijn, dat de procesen tijdens het ‘Neurenberg Tribuaal’ niet veel meer waren dan een parade op een veemarkt.. De meest schuldigen kregen na hun korte gevangenisstraffen uitzicht op uiterst welvarende levens, veel publieke eer en zakelijke en -indirect- politieke macht. Ondanks hun directe betrokkenheid bij de exploitatie van concentratiekamp Auschwitz. De Rath Foundation heeft er geen enkele twijfel over dat deze kwade geesten, ná de Tweede Wereldoorlog hun agenda’s voor werelddominatie gewoon hebben voortgezet en dat de ‘Codex Alimentarius’ daarvan een essentieel onderdeel was en IS..!
Gaan bij jou de alarmbellen al rinkelen?
Het is in ieder geval duidelijk dat zij voortgingen op hun weg om te profiteren van andermans zorgen, ongeacht de diepte van die zorgen en het verdriet erover..Al kijken we alleen maar naar de producten die BAYER, Sanofi en BASD sinds tientallen jaren in de markt zetten. Genetisch gemanipuleerd voedsel, levensgevaarlijke geneesmiddelen, chemische producten en andere verwoestende producten, die hun sociopathisch karakter meer dan duidelijk aantonen..!
De ‘Codex Alimentarius’, het uitvloeisel van een industrieel idee..!
Codex Alimentarius heeft beweerd dat de connectie met oud-Nazi-IGFarben-figuren niet juist is. Maar waarom weigert de Codex-commissie dan de namen vrij te geven van de oprichters van deze organisatie..? Behalve dat deze Codex-commissie tot stand kwam onder de vleugels van de FAO en de WHO (wereldgezondheidsorganisatie). De commissie geeft echter wel toe, dat, vóórdat Codex Alimentarius bekend werd als een overheids organisatie, het een INDUSTRIE was, totdat deze onder auspiciën van de VN kwam…! De ‘Raad van de Codex Alimentarius Europaeus’, was een organisatie die in 1958 werd gevormd door Europese industrieën en industriëlen..!
De industriële organisaties die deze ‘Codex Alimentarius’ onder hun vleugels namen, dus vóór de VN dat deed, waren de ‘Internationale Commissie voor Landbouw industrieën’ en het ‘International Bureau voor Analytische Chemie’…! En dan is het natuurlijk helemaal duideijk: het waren de na-oorlogse titanen, die we hierboven eerder noemden, die deze industrieën bestuurden en degenen waren die betrokken waren om deze Codex-commissie in het leven te roepen. En wie waren de meest prominente leden van deze industrieën..? Natuurlijk, de heren achter IG Farben…!
Er is heel wat goedgelovigheid voor nodig om te suggereren dat de IGFarben-titanen, die dus later werden gesplitst in Farben’s industriele trio, Bayer-BASF-Hoecsht, NIET betrokken zouden zijn bij de totstandkoming van de ‘Codex Alimentarius’, een organisatie die is opgezet door industriëlen om hun business wereldwijd te promoten en harmoniseren..!
In 1961, ging deze ‘Council van de Codex Alimentarius Europaeus’ banden leggen met de FAO en de WHO, en 2 jaar later, in 1963, was de ‘Codex Alimentarius’ geboren..! Codex Alimentarius is dus feitelijk een inspanning uit het post-Nazi-tijdperk om controle te krijgen over de wereldhandel. En door de enorme macht die deze zakenlieden hadden, kregen ze niet meer dan een figuurlijke draai-om-de-oren, voor hun misdaden tegen de mensheid in Auschwitz. Daarna, was het voor hen simpel hergroeperen en voortgaan op het pad dat ze tijdens de oorlog al liepen. Met nieuwe plannen om de waarde van deze enorme bedrijven hen ten goede te laten komen.
‘Codex Alimentarius’ vandaag de dag.
De Codex Alimentarius definieert de regels voor de handel in voedsel, en deze regels worden op dit moment wereldwijd geïmplementeerd. Maar dat betekent niet dat ‘Codex’ en gezondheidsbureau is, of iets dergelijks. Het is en blijft een handelsbureau..!! En om dit bevestigd te krijgen, hoef je alleen maar te kijken op de Codex’s website: (citaat)
De ‘Codex Alimentarius Commissie, in 1963 opgericht door de FAO en de WHO, ontwikkelt geharmoniseerde internationale voedselstandaardisering. Richtlijnen en praktijkcodes om de gezondheid van consumenten te waarborgen, en eerlijke handel in de voedselmarkten te verzekeren.
De commissie promoot ook de coördinatie van al het werk dat gedaan wordt om voedselstandaards te creëren, die door internationale organisaties, gouvernementeel en non-gouvernementeel, worden opgezet.
Maar de simpele vraag is waarom voedselstandaardisering internationaal gemaakt moet worden, als het niet de bedoeling is om multinationals te faciliteren in hun marktpenetratie..? Is het niet mogelijk om méér dan één meester te dienen..? De ‘Codex Alimentarius’ kan natuurlijk niet EN voor de gezondheid van mensen instaan EN tegelijkertijd ‘internationale voedselstandaards harmoniseren’…!
Het is daarom feitelijk onnodig om voedselstandaards over de hele wereld te ‘harmoniseren’, tenzij het de bedoeling is om het mensen onmogelijk te maken om hun eigen voedselstandaards op lokaal niveau te ontwikkelen..!
Het is duidelijk wanneer je de eigen-promotie lees, dat de Codex Alimentarius is gefocust op het bereiken van wereldwijde en volledige controle over de voedselvoorziening!
Codex Alimentarius is daardoor een testament geworden van de voortdurende en toenemende macht van de titanen van de multinationals. Bedrijven en personen die de controle willen krijgen over de basisbehoeften van wereldburgers, hen daarbij in winstmakers te veranderen. Hierdoor wordt de wereldbevolking in de slavernij gedrukt van het voeden van de hebzucht van enkelen.
https://www.wijwordenwakker.org/content.asp?m=m4&s=m30&ss=P2043&l=NL
—–
De weggemoffelde geschiedenis van een wonderpil/Aspirine
De eerbiedwaardige honderdjarige kan terugkijken op een roemrijk verleden als een van de grootste medische kaskrakers aller tijden. En dan te bedenken dat het maar een haartje heeft gescheeld, of Aspirine was nooit op de markt gekomen. De Meppeler Apotheker T. Rinsema reconstrueerde de intriges rond de introductie van de ‘pil van de eeuw’.
Het verhaal begint in het Bayer-laboratorium in het Duitse Wuppertal, eind vorige eeuw. Velen zochten in die tijd naar een vervanger voor wilgenbast-extract, dat al sinds de middeleeuwen werd gebruikt als een natuurlijke pijnstiller. De oude heer Hoffmann slikte het tegen zijn reuma, maar met tegenzin. Het hielp wel, maar smaakte akelig en vrat in op de maagwand.
Hoffmanns zoon, een jonge en talentvolle Bayer-chemicus, ging met de werkzame stof – salicylzuur – aan de slag om zijn vader te helpen. Op 10 augustus 1897 had hij beet. Hij wist salicylzuur te binden aan azijnzuur. Resultaat: een tevreden vader en een tevreden werkgever. Want Aspirine – mét hoofdletter, het is een merknaam – werd een grote medische kaskraker. Een succesverhaal. Maar is deze versie van de geschiedenis ook wáár? De Meppeler apotheker T. Rinsema stuitte in de Bayer-archieven, op zoek naar gegevens voor zijn proefschrift over de geschiedenis van synthetische geneesmiddelen, op enkele ongerijmdheden. Alleen al de datum op de geboorteakte van Aspirine: 23 januari 1899, vandaag op de kop af honderd jaar geleden. Op die dag stelde de Bayer-directie voor, de chemische stof acetyl-salicylzuur onder de naam Aspirin aan te melden bij het Keizerlijke Patentbureau. Anderhalf jaar na Hoffmanns ontdekking, en dat was in die dagen ongehoord lang. Apotheker Rinsema werd argwanend en dook nogmaals in de archieven van de Duitse geneesmiddelenfabrikant. Hij kwam tot een nieuwe versie van de ontstaansgeschiedenis van Aspirine.
De hoofdrol in zijn reconstructie speelt de onfortuinlijke Arthur Eichengrün, hoofd van het chemische laboratorium van Bayer en de baas van Hoffman. Een van hun eerste projecten was het vinden van een vervanger voor salicylzuur. Gewoon chemisch handwerk, dat wetenschappelijk niet bepaald in hoog aanzien stond: de chemici probeerden systematisch alle denkbare combinaties van stoffen uit. Dat Felix Hoffmann raak schoot was meer geluk dan wijsheid.
Aanvankelijk leek het er op dat Hoffmanns ontdekking in de krochten van het bedrijf een roemloos eind zou vinden. Alle stofjes die de chemici ontwikkelden, gingen voor klinisch onderzoek naar de afdeling farmacologie. Daar zwaaide Heinrich Dreser de scepter. En Dreser meende dat het nieuwe acetyl-salicylzuur slecht was voor het hart. Het zou ritmestoornissen veroorzaken. Een onzinnige bewering, bleek later. Maar er viel weinig tegenin te brengen. Dreser kreeg, als eerste hoogleraar die bij Bayer in dienst trad, veel privileges. Eén ervan was dat men zijn mening niet betwistte. Dat had hij zelfs in zijn contract laten vastleggen. De fabrikant was daarmee akkoord gegaan, al lang blij dat zij een hoogleraar had weten te paaien. In wetenschappelijke kringen stond het bedrijfsleven in die dagen laag aangeschreven. De nijdige Eichengrün legde zich niet neer bij het veto van Dreser. Hij toog ’s avonds naar zijn laboratorium om op eigen houtje acetyl-salicylzuur te maken. Dat stuurde hij heimelijk naar Felix Goldmann, artsenbezoeker van Bayer in Berlijn. Goldmann gaf het goedje aan bevriende artsen, die het op hun patiënten uitprobeerden. De artsen waren laaiend enthousiast. Het middel bleek uitstekend te werken tegen reumatische klachten. Bovendien, ontdekte een tandarts die het bij toeval in handen kreeg, bleek het ook nog eens een prima pijnstiller.
Een pijnlijke kwestie voor de Bayer-directie. Maar uiteindelijk verordonneerde geneesmiddelendirecteur Duisberg dat een onafhankelijke farmacoloog opnieuw onderzoek moest doen naar de afgekeurde stof. Vanaf dat moment klopt de officiële Bayer-geschiedschrijving weer.
Bayer besefte al snel, een goudmijntje in handen te hebben. De prijs werd vastgesteld op 42 mark per kilo, een fors bedrag in 1899. Want, vonden de ‘marketeers’, “het is een waardevol product en dus mag de prijs er ook naar zijn”. De artsen moesten er vervolgens wél toe worden aangezet het middel daadwerkelijk voor te schrijven.
De fabrikant liet er geen gras over groeien. Huisartsen en internisten die het middel hadden uitgetest maar daar “uit luiheid, gemakzucht en valse bescheidenheid” nog niet over hadden gepubliceerd, werden daar op bijeenkomsten toe aangezet. Een arts die uitstekende resultaten zag bij 160 patiënten met nerveuze aandoeningen, weigerde. Maar Bayer vond een andere oplossing: de gunstige ervaringen zouden onder de vlag van een bekende naam worden gepubliceerd. Reclame moest de rest doen. Er was een royaal budget beschikbaar, 20000 mark. Artsen werden bestookt met drukwerk, dat in oplagen van maar liefst 50000 van de persen rolde. Bayer besloot minstens eenmaal per maand een brochure of publicatie uit te brengen. Redacties van medische tijdschriften kregen monsters toegezonden met het verzoek er een referaat over te laten schrijven. Een slimme zet, voor die tijd revolutionair, was het besluit om Aspirine in tabletvorm op de markt te brengen. Dat was nooit eerder gedaan met een belangrijk geneesmiddel. De fabrikant verstrekte poeders aan de apothekers, die vervolgens zelf pillen sloegen of drankjes bereidden. De apothekers vervloekten dan ook, uit broodnijd, de tabletvorm. Maar zelfs een bezoek van de ‘Deutschen Apothekersvereins’, onder leiding van voorzitter Stöcker, kon de Bayer-directie niet vermurwen.
Het marketingoffensief was buitengewoon succesvol. Aanvankelijk schreven artsen Aspirine alleen voor bij koorts en pijn, maar de lijst indicaties groeide snel: ontstekingen van borstvlies, amandelen en blaas, gonorroïsche gewrichtspijnen, jicht.
Even zag het er naar uit, in de jaren zestig, dat het middel uit de gratie zou raken wegens de bijwerkingen: maagbloedingen en nieraandoeningen. Het goedkopere paracetamol, dat ook nog eens minder nadelen had, leek de strijd te winnen. Maar enkele jaren later zat het aspirientje weer stevig in het zadel. Vanwege de bloedverdunnende werking bleek het bij uitstek geschikt om een eerste of tweede hartinfarct of een beroerte te voorkomen.
En de beklagenswaardige Arthur Eichengrün? Het lot bleef hem ongunstig gezind. In het begin van deze eeuw dook zijn naam nog weleens op in verband met de ontdekking van Aspirine. Enkele tientallen jaren later blek hij uit de geschiedenis weggeschreven. In 1941 bezocht hij het ‘Deutsches Museum’ in München. Via de achteringang, want als jood mocht hij het pand niet via de voordeur betreden. Hij was ontzet toen hij de erezaal van de afdeling chemie betrad. Op een grote vitrinekast, gevuld met witte kristallen, stond het opschrift ‘Aspirine. Uitvinders: Dreser en Hoffmann’.
Misschien was het wetenschappelijke kinnesinne, misschien werd Eichengrüns rol ontkend omdat hij joods was. Bayer bestreed niet alleen de pijn in de wereld met aspirientjes, maar speelde ook een dubieuze rol in de Tweede Wereldoorlog. Bayer maakte sinds 1925 deel uit van IG Farben, dat na de oorlog door de geallieerden werd ontbonden. In de fabrieken van het chemieconcern hadden tijdens de oorlog duizenden voornamelijk joodse dwangarbeiders gewerkt. Vol wrok schreef Arthur Eichengrün in 1944 zijn verhaal op. Hij zat toen in concentratiekamp Theresienstadt. De oorlog overleefde hij, hij stierf enkele jaren later. Bayer had hij al in 1908 verlaten om zijn eigen, succesvolle bedrijf te starten. Dat bedrijf werd hem afgepakt door de nazi’s. Zoals hem eerder eeuwige roem ontging als ontdekker van een springlevende honderdjarige: Bayer perst elk jaar nog zo’n elf miljard aspirientjes.
-10 Duitse bedrijven die fout waren in de oorlog
1. BWM
Meer dan 50.000 dwangarbeiders werkten in de BMW-fabrieken. Onder barre omstandigheden maakten ze wapens en munitie. Ze hadden zo’n honger, dat ze materialen aten die werden gebruikt om batterijen te maken.
2. Oetker
Rudolf-August Oetker was een fanatiek aanhanger van het naziregime. Zijn vader zou de uitgave van Mein Kampf hebben gefinancierd. Het bedrijf was een voorbeeld voor de nationaal-socialisten.
3. Bertelsmann
Duitslands bekendste uitgever beweerde altijd fel tegen de nazi’s te zijn geweest, maar uit onderzoek bleek dat de man achter Bertelsmann, Heinrich Mohn, een actief Waffen SS-lid was. Daarom kon het bedrijf de grootste uitgeverij worden voor de Wehrmacht.
4. Krupp
Staalbedrijf Krupp speelde een hoofdrol in het bewapeningsprogramma van de nazi’s. Het bedrijf schroomde ook niet om een joodse zakenpartner af te laten voeren naar Auschwitz. Er werkten zo’n 70.000 dwangarbeiders.
5. Degussa
Een dochteronderneming van het chemieconcern produceerde tijdens de oorlog het gas Zyklon B. Daarmee zijn miljoenen joden in concentratiekampen om het leven gebracht.
6. Flick en Deutsche bank
Deutsche Bank verleende kredieten waarmee concentratiekampen zijn gefinancierd. Ook was de bank niet te beroerd om de vermogens van joodse klanten door te sluizen naar de nazi’s. Deutsche bank kocht in de jaren 80 het Flick-concern. Flick was een gigantisch bedrijf dat zo’n 40.000 mensen uit concentratiekampen uitbuitte.
7. Bayer, BASF en IG Farben
Bayer en BASF zijn voortgekomen uit het conglomeraat IG Farben. IG Farben maakte alle rubber en benzine voor de oorlogsvoertuigen van Hitler. In vier jaar zouden 25.000 dwangarbeiders zijn omgekomen.
8. Volkswagen
Hitler wilde voor iedereen een auto. Volkswagen ging die auto’s produceren. Topman Ferdinand Porsche stelde geen morele vragen. Volgens onderzoekers liep hij ‘als een slaapwandelaar door de misdadige tijden’.
9. Audi
Ook Audi zette zich in voor het belang van de nazi’s. Duizenden dwangarbeiders hebben dat met de dood moeten bekopen.
10. Hugo Boss
Boss maakte de uniformen voor de SA, SS, Wehrmacht, Hitlerjugend en de lijfwachten van Hitler. Hugo Boss was lid van de NSDAP en ook de andere topmannen waren overtuigde aanhangers van het naziregime.
https://www.welingelichtekringen.nl/samenleving/323824/10-duitse-bedrijven-die-fout-waren-in-de-oorlog.html
Niburu schrijft er ook over
