Gespleten aard
Haar gespleten aard
Had twee gronden
Een blanke en een zwarte
Grond
Waar wortels zich bevonden
In haar moeder
En Vaderland
Was zij een helft van ieder
Bedacht zij zich enig racisme
Dat niet zo was
Voelde zij de pijn collectief misschien?
Bij haar mooie verschijning zei men nooit iets
Verkocht zij haar ziel
Aan haar vaderland
Toch was zij maar een half
En kon zij niet aarden
In welk land dan ook
Vocht zij tegen vermeend racisme
Waar geen sprake van was
Pas nadat ze zich liet horen
Werden er mensen boos
Mensen werden stil
Van haar krachtige mooie verschijning
Niet omdat zij een halfbloed was
Men baalde van haar venijn
Op den duur
Door verzuring in gedachten dat men haar aanviel
Op het vaderdeel
Zij begreep niet
Dat ze in haar leugens stikte
Omdat ze aandacht zocht
En verhalen schreef over
Dat wat een ander bedacht had
En deed of het van haarzelf was
Vol verbazing las ik van haar pijn
En verdriet
En wist ik zij zag het echt niet
Want een mooiere vrouw dan zij
Was er bijna niet
En toch was zij zo onzeker
Door het leven
Waarin ook bij haar een vader ontbrak
En koos zij toch zijn kant
En zijn vaderland land
Terwijl zij niet langer wist
Aan welke kant zij moest staan
Want ze was een bloedmooie halfbloed
Men durfde niet te spreken
Tegen haar mooie ogen
Haar felle blikken
Verbleekte men in alles
Naast haar
Ze werd steeds extremer
Helaas
Verloor zichzelf in een strijd
Verloor zich in de reden
Waarvan zij zelf ook niet langer wist
Waarom ze zich had vergist
Voor S
