Hoe hard de waarheid is
Hoe hard de waarheid is
Hoe hard de waarheid is
Als je op een dag
In de spiegel
ziet
Hoe jouw levensboek
Is gaan hangen
Aan je ooghoeken
Hoe de tranen
Lijnen trok langs je wang
Hoe elke Nee
Die onderkin veroorzaakte
Omdat je dan naar beneden keek
Waarom je geen leesbril wilde
En die frons boven je wenkbrauwen
Je ineens doen denken aan
een boos persoon
Hoe baardstoppels plots witgestipt werden
En borstharen
een chaotische grijze bende
Hoe de eerste inhammen aantoonden
Dat je jeugd nu echt voorbij was
Hoe borsten pront en fier
Wat lager lagen op de buik
van 5 maand zwangerschap
Wat al jaren niet meer kon
Dacht zij
Waarom ik?
Waarom ik…en niet zij…
Waar snorharen de bovenlip sierden
Spottend en wrakend
Dat zelfs met het verlies van vrouwelijkheid
Het mannelijke in de vrouw naar boven kwam
Hoe wreed de natuur is
En een gezicht doorploegt
Met wallen tot op de ballen
Een magere reet
Namen die je vergeet
De kalmte
In de ziel
Alsof het wacht
Tot het moment
Waarop het einde
aangekondigd wordt in het thema van de dood
Besef je toch
Dat het altijd al had kunnen gebeuren
Leeftijd maakt niets uit
Maar toch…
Maar toch
De zilverwitte haren
Rondom een geteisterd gelaat
De lijnen die verzachten
In de geest het meest gebaat
De huid die niet langer meer wil spannen
De kreukels in het laken en pak
De rollen of botten
Vet of niks
De lachrimpels
De brakke tanden
De lijnen rond het lippenspel
Ouder worden,
nu weet men het inmiddels wel,
is hard
Maar hoort er gewoon bij
En zal velen overkomen
Op een dag
Nu of dichterbij
Of nog ver weg
In je gedachten
Ver weg van je geest
Want als er iets jong blijft
is dat van alles toch het meest
