Fleur (Gedicht)

Een mensenkind
Zo klein en onschuldig
Geboren
Bij liefhebbende ouders
Die hun best doen
Hun kind op te voeden
Tot het zelfstandig in het leven kan staan

Een mensen baby
Die niet gezien werd
Genegeerd werd
Uitgelachen werd
en bespot

Het lieve mensenkind had niemand
iets misdaan!
En juist omdat het zo liefdevol was
Omdat het niet terug peste
Daarom was die ziel
het uiteindelijk zo moe

Als dit dan de wereld was
Was deze te hard
Voor de gevoelige ziel
Als mensen dan zo wreed waren
Dag in dag uit
Niet meer konden nadenken
Over gevolgen van hun daden en
kwetsende woorden

Hoe moest dat dan in een toekomst
Ooit nog goed komen

Zij werd niet verlost
Van deze domme kinderen
Niemand die iets zag
Gebeuren
Hielp of reageerde

Al jaren was haar ziel
vertrapt
Ze had teveel verzwegen misschien
Teveel verborgen tranen gehuild
Verborgen op een zolderkamertje
Wie weet

Was het die dag de druppel
die de emmer overlopen deed
Het jonge mensenkind
sprong uit het leven
Wilde niet langer
meer
Want het leven deed teveel zeer

Dankzij de domheid
die leeft in deze maatschappij
Waar mensen niet langer opvoeden
en leren respect te hebben voor elkaar
Waar liefde dood ligt in de goot
En seks en uiterlijkheden
de boventoon voeren
Zijn zij oorzaak van dit trieste leed

Een bloem
verpletterd
Door een aanstormende trein
Hebben de pesters nu ook gein?
Een mensenkind
de zinloosheid
Het karma van diegenen die dit zichzelf aandeden
Door haar zo te pesten
dat niets er nog toe deed

©AngelWings