13 Jaar oud meisje overleden recreatieplas
https://www.ad.nl/binnenland/13-jarig-meisje-verdronken-in-recreatieplas-in-alblasserdam~aa586ec7/
Ik herinner me nog alles toen ik 13 was…zeer zelfbewust al…
Wijs… ja best…
Wist al veel, men dacht vaak dat ik veel ouder was…
13…
Een beginnend leven als jongedame…en dan zo ineens is het over en voorbij.
Wat vreselijk. Ik lees het net en het raakt me, denkend aan haar ouders die dit gruwelijke nieuws meekregen… dat is niet voor te stellen die pijn is zo heftig!!
Zo een mooi jong kind…aan het begin van haar leven…
Je snapt dan vaak niet het zinloze in een leven, dat nu zo kort mocht duren…
Wat is het nut denk je dan,…vraag je, je af en dan hoop je dat er meer is.
Dat er hoop is en dat de ouders ooit nog haar weer terug mogen ervaren, als zijnde een ziel die verder leeft na de dood.
Ja, dat soort dingen bedenk ik me dan vaak als ik zoiets lees…
Ik zie dan die levenslijnen… een kind die geboren wordt bij ouders die het liefhebben en verzorgen…grootbrengen, elke dag eten verzorgen, schone kleding, school, etc etc…
En dan gvd die ene dag…
Veeg mij maar op! WHY!????!
Ik krijg er geen antwoord op…
nooit…
Nu lees ik wel weer boeken over het hiernamaals, wat ik wel interessant vind, en lees en zie ik ook veel over reïncarnatie, dus ja dat moet wel bestaan gewoon!!
Maar godsamme… als goden bestaan etc, waarom bestaat de dood?!
Het is alsof we in een film leven en ineens knipt men er iemand uit…en jij moet er maar mee dealen!
Hoe dan, als het je kind is!?
Een intens dierbare?
Ik heb nog geen antwoord op wat de dood dan is…
Geen duidelijkheid over de Anunnaki nog als in de zin van…wat maakten ze hier van ons… Ik weet inmiddels dingen maar…?
De dood is onduidelijk.
Ik ken iemand die is zijn moeder verloren….
Helemaal van slag is hij.
Bijna huilen als we erover spraken…
logisch want niks mag nog?
Je mag niet voelen ofzo?
Maar zijn moeder is er niet meer…
De tranen sprongen in zijn ogen en hij vroeg mij wanhopig bijna…
Gaat dit nog over..
Die pijn dacht ik nog?
Nee nooit meer,… zei ik…stellig zelfs!
Nooit…nee, dat kan niet, want de liefde doet zeer…doet pijn!
De liefde mist…
De liefde is mooi, maar ook gevaarlijk en is hard!
Nee, de pijn van dat verlies gaat nooit meer over!
Nooit!
Hoor je mij, dacht ik nog…ik -de mij…die dit zegt nu tegen iemand – na 20 jaar gemis…
Hoe durf ik – maar ik durf…want ; Been there, done that… wtf wat een leven ook..
Nooit!….. Ik herinnerde mij alle pijn en verlorenheid in al die jaren die kwamen nadat zij overleden waren, en er niet meer waren…gewoon out of the movie!
Maar, zei ik toen… je leert ermee leven, je leert ermee omgaan!
niet omdat je dat leuk vindt hoor…maar gewoon!
Bijna dankbaar keek hij mij aan…
Echt?
Ja echt…verzekerde ik hem…het komt ooit goed…nu niet…morgen niet maar ooit op een dag, dacht ik, dan lach je weer eens…en dan wat vaker enzo…
En telkens denk ik aan zijn grote droeve blik…zijn angst in zijn ogen…zijn wanhoop en ik dacht ja, ooit, keek ik net zoals hij!
Wie zag het toen?
Niemand?
Iemand?
Er was nooit een mens…niemand…! Nergens!
