Lijkenpikkers
Het voelde alsof ik op marktplaats mijn moeder zat te verkopen.
Bij lijkenpikkers want dat zijn ze.
Ik werd boos en verdrietig.
Het ging enkel over geld.
Jaren geleden betaal je voor een herdenkingssteen, niet misselijk!
Dat bedrag!
Ze konden de herdenkingssteen wel door geven aan mensen met minder draagkracht, maar zei de lijkenpikker vandaag, een collega had dat gezegd.
Hij niet en ze hadden er al 5 staan!
Nee die steen mocht ik dan zelf ophalen, of ging door de vernietigmachine…dat kost dan wel geld!
ik belde later iemand die zei oh dan gooi ik die steen wel in het water, ja lief bedoelt maar eh er staat een naam op.
Mijn gevoel hierbij is dat ze dus tweedehands stenen verkopen.
Voor het volle pond.
Werd misselijk. Ik begon te huilen.
Je moet het toch alleen regelen, geen lieve familie oid die je ondersteund.
We gingen naar buiten overleggen, praten, wat het beste was.
De man zat al met dollartekens te rekenen wat hij nog aan mij kon verdienen.
Uitstrooien op zee was een gratis optie, zei zijn collega, maar dat bleek anders dat was als iemand pas overleden was?
OH dus niet na jaren?
Ik zei hem nog hoeveel beter het was om iemand na het overlijden te verstrooien.
Nou hij trok wit weg ja maar…mensen willen nog graag een plek waar ze kunnen treuren.
Nou ik niet, mijn moeder was daar niet meer onder die herdenkingssteen!
Die was ergens in heaven…en als ik treurde kon dat ook best thuis.
Mijn ervaring is dat de mensen die gecremeerd zijn en verstrooid gewoon een vrijer gevoel geven qua emotie en verdriet.
Alsof ze echt verlost zijn.
Van dat aardse.
Maar dit, een steen waar je niet heen ging omdat je elke keer stond te snotteren bij die steen, was vast omdat mijn moeder zich gevangen voelde.
Nou goed nog eenmaal kijken bij de steen.
Het duifje dat ik er ooit plaatste stond er nog evenzo de kleine mus.
Ik nam hen mee naar huis.
Ze hebben haar graf bewaakt al die jaren.
Mijn zoon legt de duif op de bank voor de deur, en we zouden naar binnen gaan.
Zenuwachtig zeg ik, straks neemt iemand die duif mee????????
Mijn zoon glimlachte nou, als die duif er al 13 jaar staat, zal het wel heel raar zijn als die nu gestolen wordt.
Ok glimlach ik nog met natte ogen.
Binnen word ik neergezet in een enge kamer, alleen!
Hij moest even weg.
Ik denk oh my god help!!!!!
HELP!!!!!!!!
Verstand op nul zie allemaal grafstenen staan en enge sieraden waar men de as in kan doen.
Brrrrrrr… urnen voor op de schoorsteenmantel!
Afschuwelijk heb teveel films gezien.
O.a. dat iemand er koffie van ging zetten! Hilarisch ja hoor.
Nou het zelf verstrooien van de as van mijn moeder, dat kan ik niet aan!
De tranen springen me weer in de ogen.
Ik zie allerlei filmscenario’s voor me, waarbij de as in je gezicht waait e.d.
Zou echt iets voor mij zijn zoiets en dan zit ik weer met een trauma dat ik een deel van mijn moeder per ongeluk opgegeten zou hebben!
Voel me best paniekerig hoor daar.
Ik voel ook de behoefte aan goedkeuring, iemand die zegt het is goed zo!
Je moeder vind het ok!
Echt waar…
Het voelt niet zo…
Mijn ziel springt op en neer, ik stik bijna van ellende, kan wel huilen intens, in elkaar duiken voel me ineens moe…
Kijk de man voor mij even later nog wat bozig aan.
Vuige lijkenpikker denk ik nog.
Heel aardig is hij, de steen zullen ze dan gratis laten verprutsen in hun stenenverprutsmachine.
En mogen we haar dan hier verstrooien?
NEE!!!!
Niet op dat grasveldje waar al duizenden asselingen liggen, ik wil mijn moeder niet laten vermengen met weet ik wie allemaal?
Dat de familie mijn oma daar uiteindelijk zonder mijn medeweten liet verstrooien is mij al een doorn in het oog, schandalig gewoon!
Ik schaam me voor haar dat haar kinderen dat bedacht hebben zelfs.
Dat had ze nooit gewenst haar zeer goed kennende.
De beslissing wordt genomen.
Ik verkies het om mijn moeder op zee te laten verstrooien.
Op de golven meegaand in het ritme van het tij.
Schijnt heel bijzonder te gaan, speciaal asbootje, urntjes in biologisch oplosbare zakjes, ja en voor die zak te water gaat scheurt ie uiteen.
En dan drijft de as daar, en dan vaart de boot een rondje rondom de uitstrooingen op het water. Gooit een krans op het water…
En als laatste tuutert hij dan nog driemaal!
Als eerbetoon.
Je moet het wel geloven.
Ik geloof niets meer.
Kosten 130 euro.
Mijn zoon wil dit betalen voor oma.
Intens lief van hem!
Ik mag niets terugstorten van hem…
hoe los ik dit ook nog op dan?
Oma zou zo trots op je zijn jongen, denk ik nog.
Je lijkt zoveel op haar.
Zo jammer dat je haar moest missen in je leven…
Jullie zouden echt twee handen op één buik zijn geweest dat weet ik heel zeker.
Zo hetzelfde.
Als we het pand verlaten, schijnt mijn zoon al betaald te hebben bij de balie.
Zonder mijn medeweten.
Het doet zoveel pijn dit alles.
Dat verdriet.
En je zoon die dit voor zijn oma doet.
Als laatste eerbetoon…besloot hij ook nog eens dat mama niet onder de as wil komen te zitten als we de as zelf zouden moeten uitstrooien dus, besloot hij dat het zo echt beter was.
Zo ontzettend lief!!!!!!!!!!
Ik wil nooit meer naar die plaats gaan,….de mensen die misbruik maken van verdriet en lijden..hier veel aan verdienen!
Misselijkmakend.
En ik hoop echt dat zij, echt doen wat ze zeggen want voor hetzelfde geld, gooien ze de as van mensen gewoon door de plee. En dat ze de steen gewoon doorverkopen voor een nieuwprijs… wat kan hun dat schelen?
Dat is de maatschappij tegenwoordig…
Ik hang geen foto’s aan de muur, verdriet komt vanzelf op bepaalde tijden wel.
Confronteer je er niet mee continu.
Ik geloof in het leven hierna en hiervoor,
ik hoop dat mama het ermee eens is.
na 13 jaar…
opgesloten in een potje, wrijf ik de urn op en is ze vrij.
De duif staat nu in mijn tuin,……..
Mam i love you!!!!!!
