Foto’s aan de muur
Ik heb ze niet.
Bewust niet.
Nu is mijn geheugen prima, dus als ik wil denk ik aan een beeld en zie het voor me.
Heel soms kijk ik nog wel eens foto’s, maar ik ken ze al vanuit mijn geheugen. Dus het weerzien veranderd daar niet zoveel aan.
Ik heb blijkbaar een fotografisch geheugen…
Waarom wil ik geen foto’s aan de muur of op een tafeltjes of kastje?
Dat heeft een reden.
Bewust gekozen, ja…
Ik zag altijd wel foto’s bij mensen en altijd bleef je er even bij stilstaan.
Oh ja dat is die en die, en oh ja dat waren hun ouders die niet meer leven.
Mensen hebben vaak foto’s staan van inmiddels overgegane mensen.
Best triest als je gezellig even een bak koffie komt halen dat je daar dus mee geconfronteerd kan worden met eventuele gevoelige gevolgen voor jezelf van dien.
Dus laat staan als jij in jouw huis de hele tijd foto’s ziet van die zo geliefde overleden mensen.
Niet gezond voor het proces doorgaan, geloof me.
Het zal je dagelijks, ook al is het onbewust, herinneren (confronteren met) aan voorbije tijden en het verdriet van gemis.
Toen ik de foto’s wegdeed, ik had er enkele, voelde dat als een opluchting.
Als ik wil zie ik hen voor me in gedachten en mocht dat vervaagd zijn als dan, dan kijk ik even in een fotoalbum…of de pc bv…
Mijn gevoel is dat het terughalen van het verleden je ergens verzwakt in je ziel en je moet toch doorgaan.
Hoe dan ook.
Liefde zit in je hart en niet in een foto.
Gewoon een tip die voor mij werkt, misschien niet voor jou. Maar wie weet.
AngelWings
