Wanhoop anno 2012 waar gebeurd
Zachtjes streelde hij haar magere rug. Ze huilde, ze had zoveel verdriet.Hij wist het ook niet meer, hoe nu verder?
Hij had alles geprobeerd om hun levens een beetje op orde te krijgen.
Hij hield zoveel van haar, haar zien huilen kon hij niet. Ze was altijd zijn zonneschijn geweest. Zo gelukkig en blij als ze altijd was. Ze hield ook dolveel van hem.
Hij streelde haar lange haren. Zijn hart kromp ineen.
Och liefje huil toch niet langer, we zijn toch samen lief?
Ze sloeg haar betraande ogen naar hem op, zijn hart brak.
Liefste, ik kan niet meer. Niet nog zo’n koude winter! Niet nog een keer…Ik wil niet meer, fluisterde zij zacht.
Hij schrok van haar woorden, maar ook hij wist nog zo’n koude winter dat konden ze niet meer aan.
Al jaren leefden zij in bittere armoede!
Hij was afgekeurd en zij kon niet werken ze was analfabeet.
Ze mocht zich daarom ook niet inschrijven voor werk, dus een uitkering kreeg zij niet.
Wat hij kreeg, daarvan konden zij samen niet rondkomen.
70 euro per week, meer kregen ze niet samen.
Ze leefden in een oud verlaten huis, zonder ramen, zonder warmte, alleen elkaar en wat voedsel, veel was het niet.
Een koelkast hadden ze niet, ze stopten voedsel dat bederven kon in plastic tassen en stopten deze in een kuil in de grond.
De verwarming konden ze ook niet betalen, het was altijd koud voor in de winter… En al die ellende,samen konden ze dat net aan. Maar die ijzige koude.
Nog een keer?
Ze waren uitschot, in de maatschappij en niemand die hen hielp of wilde helpen.
Hij had alles geprobeerd nml. Elke week liepen ze twintig kilometer naar een gaarkeuken voor wat warme soep.
Hand in hand, liefdevol, als ze maar samen waren. Maar hoe konden ze het slechte nieuws, nml nog een zeer slechte winter, aan?
Liefde kon alles aan maar, na al die jaren, en geen vooruitzichten meer op een beter leven. Ze had gelijk zijn Helen.
Ze konden niet meer verder leven. Niet in deze harde en slechte wereld.
Deze ongevoelige kille wereld.
Ik heb een idee, Helen, zei Mark. Ik heb een goed idee, we gaan ergens naar toe, waar wij samen kunnen zijn, waar we heel gelukkig zullen zijn samen.
Ook hij had de tranen in zijn ogen, hij had als oorlogsveteraan al genoeg aan ellende en hel gezien in deze wereld.
Dit was maar beter zo. Er was geen toekomst meer voor hen, waarom dan nog accepteren dat hen dit moest overkomen?
Toen hij Helen vertelde van het plan, glimlachte ze hem toe. Ja lieverd als we samen gaan durf ik wel.
Samen gaan we zei hij!
Ze huilden samen, hielden elkaar stevig vast.
Anno 2012, de volgende dag werden ze samen gevonden. Dood, op weg naar de hemel.
Bron
