Vladi de Mier en Zel de Krekel
Vladi de Mier en Zel de Krekel
In het Grote Bos leefde Vladi Mier de Mier. Altijd hard aan het werk, gangen graven, voorraad stapelen, alles netjes op orde. Zijn mierinnetje zei altijd:
“Vladi, jij zou burgemeester van het bos moeten zijn, zó’n organisatietalent.”
Maar in het nabije Buurbos zat ene Zel Enski, een krekel, die nergens zin in had behalve in toeteren op zijn saxofoon en jodelen op zijn viool en flink klagen. Hij was een kampioen klager. En hij kon liegen dat het gedrukt was. Hij riep tegen iedereen:
“Arme ik, ik heb geen eten, geen spaargeld, want Vladi de Mier steelt alles! Ja echt, ik zweer het op mijn krekelige antennes!”
De dieren in het bos geloofden hem. Want ja, een mier die werkt klinkt best wel erg saai, maar een zielige krekel die mooi kan zeuren, dát trekt publiek. Dus kwamen ze met zakken noten, sieraden, glimmende keverschildjes – alles om Zel te steunen. Zijn krekelinnetje sprong meteen naar de juwelier (een slimme ekster) en kocht glimmers waar je u tegen zegt.
Vladi daarentegen kreeg overal de schuld van. Was er een storm? Vladi had het gedaan. Viel er een eikel op iemands kop? Vladi had hem gegooid. Zelfs toen de rivier buiten zijn oevers trad, zei Zel:
“Zie je wel? Vladi trekt aan de waterkraan!”
Tot op een dag Zel een stukje bos inpikte van Vladi. “Dit grasveldje is van mij!” riep hij.
“Nee hoor, dat is mijn grondgebied,” zei Vladi, “ik heb er de gangen al onder lopen.”
“Nietus!”
“Wellus!”
En zo begon de strijd van wellus en nietus.
De andere dieren keken en gaven Zel nóg meer eten en geld:
“Arme Zel, hij wordt zo gepest door die boze mier.”
Maar op een dag… brak de grond open. Alle gangen van Vladi kwamen tevoorschijn, met bergen voedselvoorraad en netjes gegraven kamers. Iedereen zag hoeveel werk hij had verzet en hoe alles eerlijk verdeeld werd.
Toen piepte de krekel ineens met zijn dunne stemmetje:
“Eh… misschien heb ik toch een béétje overdreven.”
De ekster siste: “Geef die sieraden terug.”
De eekhoorns riepen: “En die noten ook!”
En voor het eerst werd Zel stil. Héél stil.
Vladi keek hem aan, glimlachte en zei:
“Zie je, Zel? Ik kon me wel verweren maar dat had geen zin, de dieren moesten de waarheid zien voor ze het konden geloven.
De waarheid graaf je niet onder de grond. Die komt vanzelf naar boven.”
