Het laatste hoefje van boer Harkema
Het laatste hoefje van boer Harkema
Boer Harkema was geen leuke vent.
Laat ik dat vooropstellen.
Hij was het soort boer dat zelfs zijn eigen koeien depressief maakte.
Hij zei nooit eens vriendelijk hallo, alleen “Hó!” tegen zijn paard,
en dan volgde er meestal een lel met een touw of een schop in de zij.
Iedereen in het dorp haatte ‘m stiekem.
Zijn vrouw, Grietje, het meest van allemaal—maar die was te bang om dat hardop te zeggen.
Zijn paard heette Dirk. Dirk was een oude, trouwe knol met een ziel als een zalige zondagochtend.
Tot boer Harkema ‘m op een dag weer eens schopte op de akker. Net iets te hard. Net iets te vaak.
Toen…
Dirk dacht niet na.
Dirk deed gewoon.
Één hoef, recht op z’n scheve rug.
Twee hoeven, vol op z’n knorrige harses.
En boem! Boer Harkema lag languit in de modder van zijn eigen akker,
de regen viel in zijn mond, maar ademen deed-ie al niet meer.
Hij was dood, morsdood, nu weet je dat mors dood is en dood mors, dus morsdood is. Platgetrapt. Door karma op vier benen.
De burgemeester kwam kijken en krabde aan zijn kin.
“Nou ja… ’t is wat,” zei hij.
Maar niemand huilde. Zelfs de hond van Harkema keek opgelucht en kwispelde plots wel heel erg blij met zijn staart.
Grietje daarentegen veranderde in een bloemenmeisje op leeftijd.
Ze verkocht de boerderij, kocht een tweedehands camper en reed met Dirk (die een lint kreeg voor heldhaftigheid) naar Zuid-Frankrijk. In bikini. En een doorzichtige kleurige bloemige kimono.
Met een glas rosé.
Het dorp hield een feestje.
Er was appeltaart, accordeonmuziek en iemand had een standbeeld van Dirk gemaakt in klei—met één opgetilde hoef.
Er stond onder: “Foar rjochtfeardigens.” (Voor gerechtigheid.)
Sindsdien kijkt elk paard in het dorp een beetje trotser.
En elke oude boer met losse handjes… wat voorzichtiger.
