Martin en de Magie van geuren

Martin en de Magie van geuren

Martin was een enigma.
Een man uit duizenden.
Woest aantrekkelijk, kaaklijn als een beschaduwde geslepen diamant, ogen als een espresso met een snufje melancholie, een carrière als architect van prachtige dingen, een huis zo smaakvol, dat je er spontaan je schoenen voor uittrok, en een auto die zacht zoemde als je hem startte.

Maar.
Martin had één probleem.

Niemand wilde bij hem in de buurt zijn.

Nou ja, niet letterlijk niemand — de katten in de buurt adoreerden hem.
Maar vrouwen? Die verdwenen als rook, zodra hij zijn mond opendeed.

Wat was het toch? Zijn stem? Zijn grapjes over quantumfysica? Zijn passie voor Wagner?

Nee.
Het was de knoflook.

Martin hield van knoflook zoals andere mensen van zuurstof hielden.
Hij bakte zijn eieren met knoflook.
Zijn stamppot? Met knoflookjus.
Zijn koffie? Jawel. Eén teen knoflook, licht geplet, voor de “umami”.
Zijn tandpasta? Als er een knoflookvariant bestond, had hij die gekozen.

En ja — Martin wist heus wel dat knoflook enigszins geurt.
Maar dat het een sociale atoombom was, daar had hij geen weet van.
Tot op een dag…

…toen Martin zich, licht droef door de alleenzaamheid maar toch ergens nog wel hoopvol, in de Surinaamse toko op de hoek stortte.
Hij zocht daar troost tussen de madame-jeanettes en de kokosmelk, toen zijn blik viel op háár.

Mathilde.

Een vrouw met een houding alsof ze het leven al had verslagen.
Goudbruine huid, en gouden ogen die lachten vóórdat haar mond het deed. Ze droeg een prachtig kleurige zomerjurk, en haar haren vielen als een waterval in kleine vlechtjes over haar cafe latte kleurige schouders.
Ze stond bij de diepvries met zoutvlees en ze zei plotseling: “Jij ruikt als mijn oma. En die vrouw was magisch.”

Martin bloosde knoflookkleurig. Haar prachtige witte tanden glansden hem tegemoet, hem ”de Martin”!

“Wil je misschien samen ehm eens soep maken?” vroeg hij, trillend van hoop.

En ja —  en ze maakten soep.
Met knoflook.

En curry. En liefde.
En sambal op hun lippen, terwijl ze elkaar kusten, met gezamelijke knoflookdampen en al.

Ze trouwden op een warme dag in mei.
Geen witte duiven, maar gebakken bakkeljauw en knoflookbrood.
Hun bruiloftsgasten? Een kleine kring knoflookminnende vrienden, die in tranen uitbarstten van geluk… en een beetje van de geur.

Twee kinderen kwamen er.
Mooier dan de zon, vrolijker dan een steelpan.
Ze aten knoflookchips als tussendoortje.
Ze geurden als kleine vampierkillers.
En toch waren ze razend populair op school.

Want hun ouders hadden een geheim verspreid:

Knoflook was gezond.
Knoflook was eerlijk.
Knoflook was liefde in tenen.
En wie dat niet begreep, verdiende de neus niet in het leven.

Vanaf die dag stond er op de voordeur van hun huis:

“Hier wonen mensen met smaak.”

En niemand twijfelde eraan.

Na enige tijd…

De Knoflookstad

Het begon onschuldig.
Een wijk.
Een straat.
Een kruidige kus tussen twee mensen met knoflookadem.

Maar wat Martin en Mathilde niet wisten toen ze op nummer 17 hun eerste knoflookfeestje gaven (inclusief knoflookcocktails, knoflooktapas en een speciaal dessert van knoflookijs met karamel),
was dat ze een beweging waren begonnen.

Want mensen begonnen zich… beter te voelen.
De buurvrouw met reuma? Weg klachten.
De postbode met hooikoorts? Geen nies meer in zicht.
Zelfs de goudvis kreeg meer glans (oké, dat was toeval — maar hij zwom enthousiaster sinds Martin stiekem knoflookdruppels in z’n water deed).

Binnen drie maanden verspreidde het fenomeen zich:

Knofloquia,
de eerste stad ter wereld waar álles rook naar knoflook, was geboren.

– De lucht? Kruidig.
– De regen? Licht pittig.
– De scholen? Elke ochtend begonnen ze met een Knoflookmeditatie.
– Zelfs de vuilniswagens sprayden knoflookparfum om het straatbeeld fris te houden.

En weet je wat het rare was?
Het werkte.

Geen griep meer.
Geen covid.
Geen hoofdpijn.
Geen verstopte darmen, zelfs geen vage ochtendhumeurgevallen.

De wereld keek toe. En fronste.

Elders hoorde je nog steeds gesnotter en gezucht.
Maar in Knofloquia, ja men noemde de stad zelfs zo, zong men op straat.
De kinderen dansten.
De ouderen deden yoga op het dorpsplein, terwijl ze na afloop teentjes knoflook pelden als meditatie.

Tot er op een dag iets gebeurde.

Een jonge man, Brent, fris gewassen, zónder geur, kwam de stad binnen.
Hij at muntjes.
Hij had witte tanden.
Hij sprak over “neutraliteit” en “luchtverfrissers”.

De stad verstijfde.

Martin rook het al van 30 meter afstand.
Mathilde pakte automatisch een pan met olie en begon knoflook te fruiten, om het evenwicht te herstellen.

“Brent,” zei de burgemeester, “we waarderen je… eh… geurloosheid, maar dat is hier… niet gebruikelijk.”

“Maar is het niet een beetje extreem?” vroeg Brent. “Jullie aanbidden een… bol.”

“Een bol?” herhaalde de bevolking in koor.

Het plein viel stil.
Een kind liet een knoflookchipje vallen.

Toen stond Opa Simón op, 103 jaar oud, nog met een sixpack en glanzend donker haar:
“Jongen… in deze stad hebben wij keuzes gemaakt.
Onze neuzen zijn afgestemd.
Onze zweetporiën zijn zuiver.
Onze liefde… ruikt naar hoop en kruidenboter.”

Brent zweeg.

De volgende dag zag men hem op de markt.
Hij kocht een knoflookplant.
Hij at een toastje met aioli.
En hij glimlachte.

Hij was genezen.

Zo bleef Knofloquia de stad van licht, liefde, en lucht die naar leven rook.
En het motto prijkte in sierlijke letters boven elke straat:

“Wie knoflook zaait, zal vrede oogsten.”

En weet je wat? Ze hadden nog gelijk ook.

De Grote Knoflookdag – Nationale Feestdag van Knofloquia

Dat stond er inmiddels aangekondigd elk jaar op de eerste vrijdag van augustus, wanneer de lucht zindert en de tenen van je sandalen plakken aan de stoeptegels, viert Knofloquia haar heiligste dag:
“De Grote Knoflookdag”, oftewel:

“Fiësta del Knoflooko!”
(ja, dat klinkt zuidelijk en spicy – net als hun knoflookbrownies.)

De dag begint vroeg.
Om 04:44 ’s ochtends (want vier vieren staat voor geluk en… vier teentjes in een bol)
klinkt het Nationaal Knoflooklied vanuit alle luidsprekers:

“O knoflook geur, gij hemels vuur,
wij eren u met onze neus en ons gezond zijn!”

Kinderen trekken verkleed als teentjes knoflook door de straten,
er is een knoflookoptocht,
een aioli-stormbaan,
en in het park wordt er gevochten om de eretitel:

“Knoflookkoning(in) van het Jaar”
(de persoon die het hele jaar geen dag heeft overgeslagen.)

Deze wordt geportretteerd op een speciaal biljet van 3 knof (de lokale munt),
en mag een heel jaar lang gratis knoflook kopen bij elke toko.

De Knoflookmodeweek

En dan… Knofloquia Fashion Week – ook wél genoemd:
“The Allium Runway”

De nieuwste mode?
Zilverfoliejurken met knoflookprint.
Schoenen met geperste tenen (letterlijk).
Oorbellen in de vorm van bolletjes.
En de topper: het parfum “L’Allium No. 5” – ruikt naar een romantische avond in Italië met je hoofd in de pastasaus.

En natuurlijk heeft elke outfit een functionele zak voor verse knoflook. Want mode is vergankelijk, maar geur… die blijft.

De Toekomst van Knofloquia

Er zijn geruchten…

Dat Knofloquia werkt aan KnofSat-1, een satelliet die gezuiverde knoflookdeeltjes de atmosfeer in zal schieten om wereldwijd welvaart, vrede en stevige immuniteit te verspreiden.

En wie leidt dat project?

Je raadt het al: Martin & Mathilde.
De knoflookkoningen.
De starters van het hele geurige sprookje.

En dus zeggen de inwoners nog steeds elke avond voor het slapengaan:

“Adem diep in. Laat het stinken. En slaap gezond.”