Mary Jane – Alles en Niets
Mary Jane – Alles en Niets
Iedereen kende haar naam.
Mary Jane.
Een naam die klonk als parfum en privileges.
Ze was mooi, nee, buitenaards mooi. Het soort schoonheid waar vrouwen fluisterend over spraken en mannen hun nek voor verdraaiden.
Ze had alles. Rijke ouders, een jeugd zonder vlekken, een kasteel van een huis in een laan waar de bomen netjes boogden bij elke seizoenswisseling. Ze reed in een auto die vanzelf leek te rijden. Haar man – minstens even charmant als zij – was óók advocaat, en minstens zo succesvol.
Ze reisden de wereld rond, dineerden onder sterrenhemels op plekken waar anderen alleen van konden dromen. Hun Instagram leek een sprookjesboek zonder valse bladzijden.
Ze hielden van elkaar. En niet een beetje. Geen verstandshuwelijk, geen façade.
Nee, echte liefde. Elkaar aankijken en begrijpen, lachen in de keuken om niks, elkaars ademhaling kennen in het donker.
Ze waren stapelgek met elkaar.
En dat… dat was misschien nog wel het meest onverdraaglijke voor de buitenwereld.
Men fluisterde.
Waarom zij? Waarom altijd zij? Waarom alles goed?
De jaloezie in de straten waar Mary Jane liep, was als mist die onder je huid kroop.
En toen… op een doordeweekse dag waarop niets bijzonders leek te gebeuren, sloeg het lot als een bijl op een eeuwenoude boom.
Een auto-ongeluk.
Niet zij.
Maar hij. Haar grote liefde. Haar leven.
Het nieuws ging als een vlam door droog gras.
Mary Jane, die altijd lachte. Mary Jane, die alles had.
Mary Jane… verloor alles in één seconde.
Ze verscheen niet meer op straat. Niet meer in de rechtszaal. Niet op Instagram.
De gordijnen bleven dicht in het huis aan de laan.
Ze ging niet meer op vakantie. Ze at niet meer uit. Ze praatte niet meer. Ze was er nog, maar als schim.
Als schaduw van wie ze ooit was.
En ineens verstomde de jaloezie.
Ineens keek men niet meer met haat, maar met iets dat ongemakkelijk dicht bij schaamte lag.
Want Mary Jane had het gehad – alles – en verloren.
Niet een beetje. Niet tijdelijk. Maar voorgoed.
Gebroken mensen helen soms.
Maar Mary Jane brak precies op dat ene breekpunt waar geen lijm of tijd bij kan.
En wie weet… misschien braken die jaloerse ogen haar ook een beetje.
Zoals een bloem breekt als je er te hard aan trekt.
Misschien… is dat wat men had moeten begrijpen:
Dat wie alles heeft, ook alles kan verliezen.
En dat geluk niet bedoeld is om op te haten.
Maar om stil van te worden.
Dankbaar, als het jouw deur passeert.
En voorzichtig, als het een ander omhelst.
