Tweelingzielen – een aards ideaal ?

Tweelingzielen – een aards ideaal ?

In de geschiedenis is altijd aandacht geweest voor romantische liefdesparen als Dante en Beatrice, Abélard en Héloïse, Achnaton en Nefertete, Romeo en Julia. Soms werden ze aangeduid met tweelingzielen. Allerlei filosofen en schrijvers hebben zich met het thema tweelingzielen beziggehouden: Plato, Inayat Khan, Emanuel Swedenborg, John Milton om er enkele te noemen. In de vorm van aardse zielsverwanten, maar ook vanwege de intens gevoelde verbondenheid van zielen, die bij de schepping een eenheid vormden en toen volgens overlevering gescheiden werden. Het verlangen naar de wederhelft blijft daarom bestaan. In de esoterische filosofie vindt de hereniging van de twee zielen – man en vrouw – in het hiernamaals plaats. Het kan zijn dat tweelingen geestelijk volkomen gelijk-gestemde zielen zijn, maar dit is niet voor de hand liggend. Er zijn uiteenlopende theorieën ontstaan over het fenomeen tweelingzielen, het blijft tenslotte een actueel onderwerp, maar weinige bieden een logisch en compleet kader. In dit artikel wordt een tot nu toe nauwelijks bekend, maar uitermate boeiend en inspirerend voorbeeld geschetst.

Evolutie

In de heldere visie en leer van de Nederlandse metafysische schrijver en medium Jozef Rulof * wordt uitgegaan van de idee, dat bij het begin van de schepping op de Maan, de tweeling-zielen als myriaden goddelijke eencellige ‘vonken’ tegelijkertijd werden geschapen. Hij zegt: ” Het ene celletje was niet verder dan het andere, of het ene zou het andere vernietigd hebben. Uit één toestand geboren onderging dit leven de stoffelijke werking en zou sterven en opnieuw worden geboren. Op dat ogenblik kreeg de mens zijn tweelingziel. Dit zieleleven behoorde tot dezelfde levensgraad als wijzelf en was geen seconde ouder. Met dit leven gingen wij op weg, graad in graad uit, zo kwam het ene leven niet verder of hoger dan het andere. Geen tien seconden van elkaar weg, even oud, gelijk in gevoel, één in werking, kwamen wij tot het hogere bewustzijn. Nu eens als scheppend (mannelijk) dan weer als barend (vrouwelijk) principe. Zo beleefden we de Maan, daarna de tweede kosmische graad (Mars) en kwamen vervolgens naar de aarde. In al die stadia volgen de tweelingzielen de goddelijke wetten op en niets verbreekt hun natuurlijk gegroeide band. Als man en moeder zullen ze thans op de aarde de stoffelijke wereld beleven”. Al met al is hier sprake van een paradijselijke toestand.

Reeds bij de eerste geslachtelijke vermenigvuldiging, de ene ziel gaf zich bewust aan de andere, was er de eigen tweelingziel. Voor de tweelingzielen schiep God dus het universum, die Zijn ruimte vertegenwoordigen, als man en vrouw. Op een gegeven moment is het echter mis gegaan. Al veel eerder dan het bestaan op aarde is de afbraak begonnen – op Mars en andere planeten – en zijn de tweelingzielen uit elkaar gegaan om individueel goed te maken. Jozef Rulof zegt hierover het volgende: “Intussen is de ziel voor het bewuste leven ontwaakt, zij dompelt zich in hartstocht en geweld. In elk leven worden de wetten van God vernietigd. De ziel schept nu bewust karma en treedt nu het ‘oorzaak en gevolg’ binnen, ze moet goedmaken wat ze misdeed. Dit is het ogenblik, waarop de natuurlijke band verbroken wordt en de tweelingzielen uiteengaan. Zij worden elk naar andere graden getrokken, al naar de karmische wetten, die elk voor zich schiep. De persoonlijkheid – voor ons leven de bewustzijnsgraad – is voordierlijk, dierlijk , grofstoffelijk, stoffelijk of geestelijk afgestemd. En alleen de persoonlijkheid, die de geestelijke graad heeft bereikt en beleefd, ontmoette de eigen soort weer, al de lagere graden zijn nog bezig zich van het eigen karma los te maken en komen met andere graden in contact. Die zielen ondergaan het bewuste leed en de bewuste smart, de ellende, die zij zichzélf oplegden”. Om het kosmische gevoel van éénzijn terug te krijgen moeten we onherroepelijk dat andere deel van ons leven, man of vrouw, ontmoeten. In de voordierlijke en dierlijke levensafstemmingen kan iemand zijn tweelingziel tegenkomen en ook daarin nog een zeker geluk beleven, omdat ook in die lagere graden een gevoel van eenheid spreekt.

Maar, zo wordt geconstateerd, wat heeft een dergelijke, dierlijk afgestemde liefde in feite te betekenen. Christus is toch niet gestorven voor dit soort liefde? Alléén de geestelijke tweelingliefde heeft betekenis voor ons leven. De ziel staat dan op het niveau van de eerste sfeer aan gene zijde.

Jozef Rulof beredeneert op een logische wijze, gevormd door de opgedane kennis en het verworven inzicht gedurende zijn vele geestelijke reizen met zijn leider, dat het gehele bestaan is geconcentreerd rond de universele basiswetten van het vader- en moederschap en de reïncarnatie, die het mogelijk maakt dat de mens verder kan evolueren. In het bestek van dit artikel kan hier nu niet verder op worden ingegaan.

De mannelijke en de vrouwelijke eigenschappen vullen elkaar aan en zijn complementair. Dit is de voornaamste reden dat in een ieder de innerlijke behoefte leeft en drang aanwezig is om op zoek te gaan naar zijn geestelijke wederhelft om aldus de eerdere scheiding op te heffen. Hier komt nog bij dat na het aardse leven de verdere geestelijke ontwikkeling alleen maar plaats kan vinden wanneer man en vrouw elkaar als tweelingzielen hebben gevonden en vanaf dat moment gezamenlijk verder willen gaan. In de vele levens van onze kringloop, zoals hierboven reeds aangegeven, zijn we man en vrouw geweest, beide afstemmingen liggen dus bewust in onze ziel: man èn vrouw, vader èn moeder, gelijk ook God Vader èn Moeder is! Dat we ons bewust zijn van Gods schepping kunnen we nooit beweren, als we slechts het mannelijke organisme zouden kennen en niets weten van het moederschap of omgekeerd.

In het hiernamaals worden naast zeven duistere sferen ook zeven hemelse sferen onderkend. Afhan-kelijk van de persoonlijke ontwikkeling is er een plaats weggelegd na het aardse leven voor een ieder in een van deze sferen op grond van de wet ‘oorzaak en gevolg’. Deze wet schrijft vervolgens inhoudelijk voor wat iemand in een volgend leven op aarde heeft goed te maken. Om het geestelijke geluk en de hemelse vrede aan te kunnen in een van de hogere geestelijke sferen is echter de steun van de tweelingziel onontbeerlijk. Louter op eigen kracht is dit geluk in het hemelse paradijs niet te verwerken, het zou voor een ziel alleen te overweldigend zijn. Wanneer man en vrouw reeds het geestelijk geluk op aarde bezitten, dat wil zeggen elkaar volkomen begrijpen en liefhebben – één van kleur: van voelen en denken zijn – dan bezitten zij meestal de tweelingliefde en zijn dan tweelingzielen. Het is een grote genade dit bewust te kunnen ervaren. Die kameraad als wezen wordt gezocht, die het eigen menselijke bestaan inhoud geeft. Jozef Rulof zegt: “Het is gehoorzamen aan een wet, die door God zelf ingesteld is en luidt: ge zult àlle graden voor het menselijke leven beleven om daardoor de tweelingliefde te kunnen binnentreden”. Nooit ben ik voor deze liefde gereed als ik niet universeel liefheb. Het spoort vanzelfsprekend geheel met het gebod van Christus: “Heb lief al wat leeft”. De inhoud van de tweelingliefde wordt gekenmerkt door een volledige acceptatie van de ander, zoals die werkelijk is en het willen bijdragen aan diens ontwikkeling en algehele dienstbaarheid.

In de boeken van Jozef Rulof worden vele geestelijke ontmoetingen beschreven van tweelingzielen, die zelf ook bewust terug kunnen kijken op hun vorige levens en hun opgedane ervaringen. Ergens wordt een voorbeeld aangehaald over de relatie van twee vrouwen die bewust homoseksueel waren. De meester van Jozef Rulof aan gene zijde vraagt tijdens een van hun reizen nog even geestelijk scherper – helderziend – te kijken en dan blijkt dat een van hen terugmoet naar de aarde om in het nieuwe leven het scheppende organisme aan te nemen. En hem wordt geestelijk getoond bij welke vrouw de man er reeds in zit! Zij zijn tweelingzielen.

Fasen in de liefde

Meestal is het zo dat de ‘ware’ liefde wel wordt nagestreefd maar niet wordt gevonden, hetgeen niet wil zeggen dat de tweelingziel niet aanwezig zou zijn, maar dat deze eenvoudigweg niet als zodanig wordt herkend. Al zouden wij elkander in vele levens hebben gekend, dan zouden we daar toch niets van afweten, omdat wij normaal gesproken niet in het verleden kunnen schouwen. Eén of beide partners hebben dan nog een ontwikkelingsweg te gaan alvorens zij gereed zijn voor elkaar. Het is ook niet zo, dat de tweelingziel per sé van het andere geslacht zou moeten zijn.

Het kan zijn dat moeder en kind tweelingzielen zijn of vader en dochter, broeders en broeders, broeders en zusters, zusters en zusters, de rijke en de arme enz. In welke hoedanigheid ook, het kan je tweelingziel zijn. Aangezien de menselijke ontwikkeling een lange weg is kunnen de tweelingzielen elkaar ontmoeten in de verschillende levensfasen, zoals de voordierlijke, dierlijke, grofstoffelijke en de stoffelijke. Op al deze niveaus leven mensen op de huidige aarde. We hoeven maar om ons heen te kijken om dit te kunnen bevestigen. Het is daarom ook begrijpelijk, dat waar de tweelingliefde een kosmische betekenis heeft – de aardse ontwikkeling voorbij – deze liefde zo zeldzaam voorkomt. De geestelijk leider van Jozef Rulof constateert dat de mensen op aarde in de regel alleen zichzelf liefhebben, wat natuurlijk niets uit te staan heeft met de machtige tweelingliefde. De mensen leven er hun eigen leven en gaan niet in op de zielelevens die op hun weg komen. Vandaar zijn rake opmerking dat we elkaar pas bewust terugzien aan gene zijde, omdat we op aarde dit verhoogde bewustzijn echt niet wìllen bezitten. Pas als ons bewustzijn die hoogte heeft bereikt – de wetten van God eigen hebben gemaakt – zullen we in verbinding gebracht worden met de ziel, die tot ons behoort. Wanneer de ene tweelingziel het slecht doet en erge fouten maakt moet de andere ziel in de sferen van licht wachten totdat die fouten zijn goedgemaakt. Deze disharmonische toestand verhindert de gezamenlijke vooruitgang. De ziel die reeds zuiver ontwikkeld is kan de andere ziel, die nog op aarde is, wel helpen dragen en helpen goedmaken. Ook in de liefde zijn verschillende fasen te onderkennen. De liefde voor een ander kan heel diep gaan en vervolgens overgaan in de universele broeder- en zusterliefde, maar de tweelingliefde gaat daar nog weer bovenuit. De aardse liefde is over het algemeen niet meer dan vriendschap. Wat in de sferen gevoeld wordt is eeuwige liefde die ineensmelt: één voelen, één leven, één begrijpen. Die zielen zijn door God verbonden. Wie zich gereed maakt voor het huwelijk, maakt zich tevens klaar voor de broeder- en zusterliefde en eindelijk voor de tweelingliefde. Maar wie kan echt zeggen: “Ik heb de mensheid lief – als hij nog niet in vrede kan leven met het wezen naast hem? Wie wil groeien in de liefde, begint ermee zich dienstbaar te maken”. Doordat op aarde graad met graad is gehuwd, laag met hoog, de laagste hel met de eerste sfeer, leven er zo weinig mensen op aarde die waarachtig geluk kennen.

In het geheel van de menselijke evolutie is het de bedoeling van God als schepper, als Vader èn Moeder, dat de mens ook beide aspecten in zich verenigt. Dit betekent dan dat de tweelingzielen als man en vrouw voortdurend van organisme wisselen om zo meer gereed te kunnen komen voor elkander. Door het Moederschap worden de universele wetten beleefd, die hen tot God zullen terugvoeren. Beide afstemmingen liggen daarom bewust in onze ziel. De oorspronkelijke afstemming op de Maan is bepalend voor het uiteindelijke organisme later aan gene zijde. Dus wie in eerste instantie als vrouw dan wel man is geschapen, komt ook in dat betreffende organisme in het hierna-maals weer terug. De tweelingliefde heeft kosmische betekenis. Met véle zielen kunnen we begenadigde banden hebben, toch behoort slechts één wezen in het heelal waarachtig bij ons. Enkelen op aarde beleven de broeder- en zusterliefde. Deze is universeel, maar de tweelingliefde gaat daarboven uit.

Het is een heel moeilijke opgave iemand zo lief te hebben dat geen hard woord of daad hem in de liefde stoort. Of niet meer te haten en onder alle omstandigheden het vergevende woord te spreken. Hoever waren mannen of vrouwen er dan nog wel van af, als die hun geluk zochten bij vele anderen? Zij kunnen wel liefde in zich hebben, maar die liefde is niet voldoende bewust, ze is gesplitst. Zij zoeken slechts het stoffelijke eenzijn te beleven, het behoeft geen betoog dat deze zielen in het geestelijke leven aan gene zijde nog geen bezit aan liefde hebben.

Perspectief

Wellicht kan de gedachte opkomen, dat iemand naar zijn gevoel zijn tweelingziel daadwerkelijk ontmoet en herkent ondanks het feit dat hij een ander in dit leven toebehoort. Jozef Rulof maakt melding van zo’n situatie, waarbij een man plotseling voor zijn tweelingziel stond, in dit geval in de gedaante van een man. Het maakt echter niet uit, dit leven moet gewoon geleefd worden en getracht dient te worden het zo goed mogelijk af te maken. Het gereed maken en verder evolueren voor de uiteindelijke vereniging met de tweelingziel is het hogere doel. Ongetwijfeld zullen meerdere mensen zo’n persoonlijke ervaring hebben opgedaan. In zo’n precaire situatie is het moeilijk om de eigen partner gewoon trouw te blijven.

Bij het bereiken van de volgende (vierde) kosmische levensgraad in een ander planetenstelsel, nadat de geestelijke sferen in het hiernamaals zijn doorlopen en vele tijdperken zijn verstreken, zullen de mensen weer een stoffelijk lichaam ontvangen en dan zullen allen tweelingzielen zijn. Ook hier wisselen de organismen zich af, afwisselend man dan wel vrouw. Wanneer daar een kind wordt geboren, weten de ouders van tevoren wat de afstemming is van dit jonge leven en vooral, waar het innerlijke leven, de ziel dus als geest heeft geleefd, wie het is en waar zij dit innerlijke leven eerder hebben ontmoet. Deze mensen zijn pas echt kosmisch bewust geworden en leven in een paradijs waar geen geweld meer voorkomt.

De vraag die met recht gesteld kan worden is wat nu eigenlijk de meerwaarde is van het hooghouden van het ideaal van tweelingzielen. Immers, het is vrijwel ondenkbaar in het huidige aardse leven hiervan iets te kunnen verwezenlijken. De eisen die aan een volkomen gaaf liefdesleven gesteld worden zijn streng, naar de huidige maatstaven gemeten ligt de lat wel erg hoog. Daardoor kan machteloosheid ontstaan. Aan de andere kant kan het ook een aansporing te meer zijn om de verschillende fasen in de liefde bewust te willen doorlopen en continu te schaven en te werken aan de eigen persoonlijkheid op weg naar geestelijke ontwikkeling. Is het niet aan deze dan aan gene zijde. De ontwikkeling kan immers voortgezet worden ondanks de barrière van de lichamelijke dood. En verder reikt dan het hoopvolle perspectief van de hereniging met de eigen tweelingziel teneinde samen verder te gaan op het kosmische levenspad. Een voor elk mens bereikbaar ideaal dus. Het is een hartverwarmende gedachte: nooit meer alleen!

 

Tilburg, 11-12-2001

 

* Jozef Rulof (1898-1952), geboren in ‘s-Heerenberg en later werkend in Den Haag, werd door zijn meester Alcar aan gene zijde – de beroemde schilder Anthony van Dijck uit de Gouden Eeuw – ontwikkeld tot een helderziend, helderhorend, heldervoelend, schrijvend en schilderend medium. Zelf had hij geen enkele opleiding genoten en was daardoor een zeer bruikbaar instrument. Naast duizend symbolische schilderstukken ontvangt hij een dertigtal boeken met geestelijke wijsheid vanuit de wereld na de dood. Met concrete antwoorden op de vragen over het ‘hoe’, ‘waarom’ en ‘waarvoor’ van het menselijk bestaan. Kennis die vergaard werd tijdens de vele reizen in het hiernamaals onder leiding van zijn meester. De boeken worden uitgegeven door de Stichting Wayti Uitgeverij.

 

 

https://www.eenperspectiefzonderweerga.nl/e08.html