Wie is je vader? Van Elohim tot Nephilim

Wie is je vader? Van Elohim tot Nephilim

“Een roos met een andere naam zou net zo zoet ruiken.”

—William Shakespeare

‘Toen zei God:’ Laten we de mensheid maken naar ons beeld, naar onze gelijkenis, zodat ze kunnen heersen over de vissen van de zee en de vogels in de lucht, over het vee en over de hele aarde en over alle schepselen. die op aarde bewegen. ”

– Genesis 1:26

De Nephilim (Hebreeuws) hebben talloze culturele mythologieën voortgebracht, die in verschillende vormen en onder verschillende namen in de annalen van oude historische en religieuze teksten verschijnen, van de nakomelingen van de Zonen van God tot de heldere, glanzende Tuatha de Danaan uit de oudheid. Kelten, van Gilgamesj van Uruk tot de Bigfoot van de Indiaanse overlevering.

Variërend van het religieuze tot het ufologische, lijken de Nephilim een ​​redelijke verklaring te trotseren, behalve binnen twee fundamentele gedachtegangen: het metafysische, dat openstaat voor vele verschillende vormen van spiritualiteit en religieuze verklaringen, en het wetenschappelijke, dat het bestaan ​​misschien niet helemaal ontkent. van het spirituele, maar zal hoogstwaarschijnlijk niet toestaan ​​dat zo’n wonderbaarlijke dwaasheid wordt opgenomen bij het vaststellen van de waarheid.

Op het spirituele / metafysische pad is het gemakkelijk om niet-wetenschappelijke beschrijvingen van spirituele wezens, engelen en demonen te aanvaarden wanneer men probeert het bestaan ​​te begrijpen van een ras dat “neerdaalde uit de hemel” en samenwoonde met menselijke vrouwen. Het is zelfs nog gemakkelijker te geloven als je kijkt naar de vele verslagen van demonische opdringerige seksuele ontmoetingen, om nog maar te zwijgen van soortgelijke verhalen over ontvoeringen en bevruchtingen door buitenaardse wezens.

Maar dit soort verklaringen beschrijven interacties die bestaan ​​uit een speculatieve mix van religie, spiritualiteit en metawetenschap – en vaak een soort parapsychologie – die openstaat voor de mogelijkheden van dingen voorbij sluiers die schijnbaar onmogelijk te doorboren zijn door de eindige geest. en de studie van wetenschap.

Maar zelfs een meer wetenschappelijke benadering levert soms een net zo fantastisch begrip op, wanneer het niet geheel afwijzend staat tegenover de hele notie van de Nephilim, terwijl ze op zoek gaat naar niet-religieuze feiten.

Welk pad je ook toestaat om je gedachtegang te dicteren, het is een eenvoudig historisch feit dat de Nephilim, in hun verschillende vormen, de geschriften van oude beschavingen op een bijna pan-culturele basis doordringen. En of je nu een spiritueel, metafysisch, parapsychologisch of wetenschappelijk spoor volgt, één feit staat vast: de naam zelf van deze mythische wezens vindt zijn oorsprong in de oudtestamentische geloofsgeschriften van het boek Genesis, met het Hebreeuwse woord Nephilim.

In dat bronnenboek wordt gezegd dat de Nephilim zelf het hybride nageslacht zijn van de ‘zonen van God’, of, zoals de Hebreeër ze noemt, de bene haElohim – de wachters van het apocriefe boek van Henoch, waarvan de pagina’s verslagen bevatten van de Nephilim die parallel lopen aan en zelfs versterken met de karige details die in het boek Genesis voorkomen, waardoor velen geloven dat de twee verslagen op dezelfde bron waren gebaseerd.

Deze zogenaamde Zonen van God werden op hun beurt nagelaten / geboren / geschapen door Elohim, de Hebreeuwse naam die zo duizenden keren aan God werd gegeven in de Joodse boeken van geloof en wet. Dus, bij het zoeken naar dit mythische ras, is de grote vraag deze: definiëren we de Nephilim door spirituele teksten en een op geloof gebaseerd begrip, of zijn er verklaringen die buiten het rijk van spiritualiteit vallen, ondanks dat we alleen de naam bronpunt hebben gevonden? binnen de geschriften van Joodse spirituele literatuur?

Nog groter is deze vraag: zijn de twee gedachtegangen eigenlijk één op dezelfde? Ofwel zijn de religieuze definities juist, of de Ouden definieerden deze mythische wezens eenvoudigweg in de enige termen die ze konden begrijpen: degenen die binnen hun eindige rijk van spiritueel begrip vielen van hoe het universum werkte, terwijl ze tegelijkertijd een monotheïstisch geloof in God hoog hielden. en zijn geschapen kaste van geestelijke wezens.

Nu ga ik niet suggereren dat het boek Genesis niet feitelijk is. Evenmin zal ik suggereren dat de God van de Bijbel niet is wie de schrijvers van die boeken zeggen dat Hij is. Ik zal echter nadrukkelijk stellen dat de Bijbel een boek van geloof is, beheerst door de voorschriften van een op geloof gebaseerde spiritualiteit, waardoor de feiten niet alleen het product zijn van een op geloof gebaseerde cultuur, maar ook van een theocratische.

Met het oog op wetenschappelijke integriteit heb ik ervoor gekozen om – als een sprong van het begin – eerst de Hebreeuwse bron van het woord Nephilim – beeld te onderzoeken – en om dat te doen, moeten we de hele zaak nog een stapje verder brengen naar de bovenloop van het bronpunt: de Hebreeuwse geschriften. Als de Nephilim de mythische nakomelingen zijn van de Zonen van God – de bene haElohim – wie is dan de Vader? Wie is deze Elohim die hen heeft nagelaten?

God onder vele goden

Toen ik voor het eerst hoorde dat een van de meest voorkomende namen voor God een meervoud was, begon ik me af te vragen hoe ik dacht over veel van wat mij over de Bijbel was geleerd. En met ‘meervoud’ bedoel ik niet de drie-enige manifestaties van de Godheid: Vader, Zoon en Heilige Geest

met andere woorden: de
Drie-eenheid). Ik verwijs naar de oudtestamentische naam Elohim van wie wordt gezegd dat hij de bene-haElohim de zonen van God heeft nagelaten — die toen gemeenschap hadden met menselijke vrouwen en het hybride ras van Nephilim baarden.

Meer dan 2500 keer in het Oude Testament is het Hebreeuwse woord dat wordt gebruikt met betrekking tot de naam van God Elohim. Interessant genoeg is het woord niet louter een naam, maar het is ook een beschrijving, omdat het de fysieke kenmerken van de Hebreeuwse God beschrijft, ook wel bekend als Jahweh [Jehovah]. Het woord Elohim geeft zelf meervoud aan, in het bijzonder “meer dan twee”. Maar het wordt ook het meest gebruikt in de Hebreeuwse teksten, alleen in combinatie met een enkelvoudig werkwoord of bijvoeglijk naamwoord, dat soms kan duiden op een enkelvoudige, individuele God met een veelvoud aan enorme en vele machten, afhankelijk van de context van de passage waarin het wordt gevonden. . Er is ook het argument dat Elohim een ​​uitspraak is van de Hashalush HaKadosh, of de Drie-eenheid, ondanks het feit dat er geen aangegeven getal is dat de veelheid van Elohim beperkt tot “drie”. Antitrinitariërs zouden je vertellen dat de term Elohim alleen de veelheid van macht en majesteit suggereert, in tegenstelling tot de suggestie dat het woord duidt op een veelvoud aan wezens of een veelvoud aan entiteiten die individueel zijn gecombineerd tot een collectieve, enkelvoudige God. Het woord Elohim wordt ook gebruikt als een collectieve meervoudige verwijzing naar de vele aan de kaak gestelde valse goden en afgoden in het Oude Testament.

De letterlijke vertaling van het woord Elohim is “God van vele goden”, eenvoudiger: “God van goden”. Maar om dit weer te geven als een volledig polytheïstische term, zou haaks staan ​​op hoe de meest trouwe geleerden van het judaïsme het woord zouden interpreteren. Er is geen hogere autoriteit op het gebied van de Hebreeuwse taal dan de grote Hebreeuwse geleerde Wilhelm Gesenius. Hij schreef dat het meervoud van Elohim bedoeld was voor intensivering, en gerelateerd was aan het meervoud van majesteit en gebruikt werd voor versterking. Gesenius stelt dat “de taal het idee van numerieke meervoudigheid in Elohim volledig heeft verworpen (telkens wanneer het één God aanduidt) en vooral wordt bewezen door het feit dat het bijna altijd verenigd is met een enkelvoudig attribuut.” 1

“Dat de taal het idee van volledig heeft verworpen
numerieke meervoudigheid in beeld (telkens wanneer het één God aanduidt), wordt vooral bewezen doordat het bijna altijd is
samengevoegd met een enkelvoudig attribuut (cf. § 132 h), bijv.
Afbeelding 710, enz. Vandaar dat Image mogelijk was
oorspronkelijk niet alleen als numeriek maar ook als
abstract meervoud (overeenkomend met het Latijnse numen, en
onze Godheid), en zijn, net als andere samenvattingen van dezelfde soort, overgedragen aan een concrete enkele god
(zelfs van de heidenen). ”2

Met andere woorden, hoewel het erg verleidelijk is om uit het woord Elohim een ​​definitie te extrapoleren die het letterlijk weergeeft als ‘God van vele goden’, is het waarschijnlijker dan niet dat het in het Oude Testament, een Joods boek van geloof, zou zijn volledig in strijd met de joodse religie om hun God te presenteren als allesbehalve een enkelvoudige, individuele, monotheïstische godheid. Het woord Elohim weergeven als een aanduiding dat de Joden vasthielden aan een polytheïstische uitdrukking van God, zou gewoon in strijd zijn met hun hele monotheïstische geloofssysteem.

Hoewel er zeker over gediscussieerd is, heeft de naam Elohim (hoogstwaarschijnlijk) te maken met de eerste ontmoeting met God die mensen hebben meegemaakt, 3 tenminste binnen de Hebreeuwse Joodse denkwijze. Die eerste ervaringen veroorzaakten ontzag of angst voor de vele krachten van de natuur, zoals wordt weerspiegeld in het Oude Testament waar het woord Elohim wordt gebruikt voor God Zelf. Maar het wordt ook gebruikt voor het volledige aantal zogenaamde afgodische goden, de houten en stenen beelden die mensen aanbaden in hun huizen en dorpsgemeenschappen. Elohim wordt zelfs gebruikt om “engelen” en “rechters” te betekenen.

Uiteindelijk heeft de naam Elohim iets te maken met bevoegdheden: The Powers That Be; The Many Powered; Kracht en majesteit. In de traditionele Joodse opvatting is Elohim de naam van God als de Schepper en Rechter van het universum. In Exodus 3: 6 wordt de meervoudsnaam van Elohim gewijzigd door zijn enkelvoudige persoonlijke voornaamwoorden, waarvan gezegd wordt dat ze door God in de eerste persoon worden uitgesproken:

“De Heilige, gezegend is Hij, zei tegen hen:” Jij
wil je mijn naam weten? Ik word geroepen volgens mijn
acties. Als ik de wezens beoordeel, ben ik Elohim, en
wanneer ik genade heb met Mijn wereld, word ik JHWH genoemd
(Jehovah) …. ”

(Exodus 3: 6)

Toch duidt het Hebreeuwse woord Elohim zonder twijfel een meervoudigheid aan. Beslissen of die veelheid al dan niet duidt op “meer dan één God” versus “vele machten en versterkte majesteit” is waar het debat begint en eindigt. Wanneer een gebruik van het woord wordt gezegd dat het een enkelvoudige God betekent met een breed scala aan krachten, en een andere vertaling van het woord duidt op een veelvoud en / of een groot aantal afgoden en “valse goden”, dan zie je het inherente conflict en de daaropvolgende verwarring . Zoals we eerder hebben besproken, gaat het echter allemaal om de context en het gebruik van het woord zoals het wordt gewijzigd door de omringende werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden.

“In het begin, God (” El

ohim ”- meervoud) gemaakt
(“Bara” – enkelvoud) de hemelen en de aarde. ”

Is het woord Elohim dat in deze context wordt gebruikt een demonstratie van de creatieve kracht van God die de wilsdaad vertegenwoordigt van een goddelijk collectief van vele goden die betrokken zijn bij de handeling van de eerste schepping? Is het een unieke entiteit die veel goden vertegenwoordigt? Of is het de God van enorme en vele machten die het scheppen doet? Je zou kunnen beweren dat de scheppingsdaad wordt gedaan door een enkelvoudige weergave van Elohim, of, als je het buiten de religieuze denkwijze van de auteur van Genesis beschouwt, zou je de taal kunnen interpreteren als de creatieve daad die wordt uitgevoerd door een groot aantal vele goden belichaamd in de enkelvoudige Elohim. Je zou echter het standpunt van de auteur van het boek Genesis: Mozes moeten overwegen, zo zegt de joodse traditie (en ik geloof dat er geen reden is om aan dit feit te twijfelen, zoals ik zal aantonen in het volgende hoofdstuk over Mozes en de 18e dynastie van Egypte). Mozes was de grote “wetgever” van de Hebreeën, die de tien geboden vaststelde, wiens allereerste mandaat in het eerste gebod was: “Ik ben de Heer, uw God, die u uit het land Egypte heeft geleid, uit het huis van de slavernij. U zult geen andere goden vóór Mij hebben. ” Moet de nadruk van dit gebod worden gelegd op de persoon van de enkelvoudige Elohim die gebiedt dat “niets” hem moet worden voorgelegd tijdens de daad van aanbidding? Of moet de nadruk liggen op de „andere goden”, wat inhoudt dat er andere goden bestaan, maar dat Jehovah God degene is die uw aanbidding eist als u hem alleen wilt volgen? Of is het gewoon metaforische taal?

“Toen zei God (Elohim):‘ Laten we de mensheid erin maken
ons beeld, naar onze gelijkenis, zodat ze kunnen heersen
de vissen in de zee en de vogels in de lucht, over de
vee en alle wilde dieren, en vooral
de wezens die over de grond bewegen. ’”

(Genesis 1:26)

Verwijst God in deze passage naar Zichzelf in de derde persoon, zoals een aardse vorst zou spreken over de enorme macht die hij of zij over zijn of haar onderdanen uitoefent? Of is dit een voorbeeld van een veelvoud aan goden die als een enkelvoudige entiteit spreken?

De voorbeelden kunnen doorgaan tot een punt van triviale uitputting, aangezien er in het hele Oude Testament meer dan 2500 zijn. Dus laten we (meervoud) ons (meervoud) onderzoek (enkelvoud) van het woord Elohim (meervoud) tot een conclusie brengen en het in verband brengen met ons hele onderwerp, de Nephilim:

De bron van het woord Nephilim is alleen te vinden in oude joodse religieuze geschriften, waaronder de oudtestamentische boeken van Mozes in de Bijbel, het apocriefe boek Boek van Henoch en een paar andere schaarse bijbelse en niet-bijbelse verwijzingen. Of je het nu leuk vindt of niet, de joods-christelijke geloofsboeken zijn het absolute bronpunt voor het woord zelf. Dat wil niet zeggen dat er niet tientallen andere oude culturen zijn (zie hoofdstuk 4) die verslagen van dezelfde wezens onder verschillende labels en namen registreren. Maar om naar de bron te gaan van het meest algemeen begrepen en gebruikte woord voor deze wezens, zijn de Nephilim afkomstig uit Joodse geschriften. Volgens Genesis was het Elohim die geboorte gaf aan of schiep wezens die bekend staan ​​als de Wachters (volgens Henoch), die de Zonen van God (bene haElohim) worden genoemd in Genesis Hoofdstuk 6. Er wordt gezegd dat deze Zonen van God afdaalden naar de aarde en leefde samen met menselijke vrouwen, en bracht nakomelingen voort die de Nephilim werden genoemd. Bing. Bang. Boom.

Maar we hebben nog een tussenstap om naar te kijken voordat we bij de Nephilim zelf komen – namelijk hun onaardse afkomst, de ene helft van hun gekruiste ouderschap: de bene haElohim, of de zonen van God.

De zonen van God

Nu we de meervoudigheid van de naam Elohim hebben onderzocht, en de presentatie van het Joodse concept dat het (waarschijnlijker wel dan niet) een enkelvoudige God betekende met enorme majesteit en met vele krachten, moeten we nu zijn nakomelingen onderzoeken. Zij zijn de karakters in het verslag van de afstamming van de Nephilim die bekend staan ​​als de zonen van God, de bene Elohim of bene-haElohim, de ‘ouders’ – of tenminste de helft van de ouderlijke lijn.

“1 Toen het aantal mensen op de
aarde en dochters werden hun geboren, 2 de zonen van God
zag dat deze dochters mooi waren, en ze trouwden met iedereen
van hen kozen ze. 3 Toen zei de Heer: ‘Mijn Geest wil het niet
strijden voor altijd met mensen, want ze zijn sterfelijk; hun
dagen zullen honderdtwintig jaar zijn. ” 4 De Nephilim
waren op aarde in die dagen – en ook daarna – wanneer
de zonen van God gingen naar de dochters van de mensen
en kreeg kinderen bij hen. Ze waren de helden van weleer, mannen van
roem. ”

(Genesis 6: 1-4)

Deze vier verzen uit Genesis hoofdstuk 6 verschijnen in de inleiding van het verslag van Noachs zondvloed. Noachs naam komt voor het eerst voor in de tekst in vers 8, waar staat dat hij ‘gunst vond in de ogen van de Heer’. De passage gaat verder met te stellen dat Noach (en zijn familie) de enige ‘rechtvaardige’ mens was die op aarde was achtergebleven, en dat

Daarom werd hij gekozen om de bouwer te zijn van de grote ark – of schuit – die hem, zijn gezin en dierenparen zou behoeden voor het grote waterige oordeel van
Gods toorn. (We zullen later de betekenis van het woord rechtvaardig onderzoeken en ontdekken dat het veel meer betekende dan eenvoudige geestelijke goedheid.)

Deze vier verzen bevatten een zeer interessante passage in die zin dat ze qua schrijfstijl verschilt van de rest van het boek Genesis, omdat ze kenmerken heeft dat ze zijn geëxtraheerd, bewerkt en misschien zelfs – tenminste gedeeltelijk – geplagieerd uit ander bestaand hedendaags bronmateriaal. Als je ooit een scriptie voor school hebt geschreven, is het alsof je stukjes en beetjes materiaal uit externe bronnen parafraseert zonder die bron te citeren. Na een uitgebreide bestudering van deze passage verklaarde Dr. David Penchansky, voorzitter van de Universiteit van St. Thomas (St. Paul, Minn.) In een persoonlijk gesprek met mij:

Deze passage is bewerkt, hetzij door de schrijver van
Genesis, of door latere schriftgeleerden. Zeker niet
overeenkomen met de schrijfstijl van de rest van het boek, en de
taal waarin het is geschreven is “schokkerig”, bijna zoals
als het in de tekst wordt gereproduceerd als fragmenten van andere
bron materiaal. En het verslag was duidelijk ver
destijds te bekend om volledig weggelaten te worden.

Wie zijn de zonen van God?

De term bene haElohim (Afbeelding), of zonen van God, komt maar vier keer voor in het Oude Testament: Genesis 6: 1-4; Job 1: 6 en 2: 1; Job 38: 7; Psalm 29: 1.

In Genesis 6: 1-4 wordt ons verteld dat de zonen van God naar menselijke vrouwen keken (andere vertalingen verwijzen naar deze vrouwen als: “de dochters van mannen / mannen; mannendochters; de mooie vrouwen van het menselijk ras; en zelfs ‘deze meisjes’) en ‘zagen dat ze mooi waren.’ In sommige vertalingen hadden de Zonen van God “hunkering naar hen” en vervolgens “trouwden ze met een van hen die ze wilden”, of in sommige vertalingen “namen ze degenen die ze leuk vonden”. De titel, Zonen van God, is op verschillende manieren bekeken, en verschillende vertalingen verwijzen ernaar als ‘Gods Zonen, hemelse wezens en Zonen uit de hemelen’. Het is voor de meeste bijbelgeleerden duidelijk dat de titel ‘Sons of God’ verwijst naar engelenwezens, en dit wordt ondersteund door andere passages in het oude en nieuwe testament, evenals door het apocriefe boek van Henoch en verschillende andere historische teksten. Het is interessant op te merken dat zelfs Jezus van Nazareth zelf “De Zoon van God” werd genoemd.

Er worden echter verschillende meningen ingenomen over de passage in Genesis 6: 1-4:

Zonen van God verwijst eenvoudig naar mannen, de zonen van de edelen die beschermheren waren van de school van de profeten, die dochters van het gewone volk huwden. Dit is de mening van veel joodse autoriteiten en professoren vanuit mijn eigen theologische wortels in fundamentalistische, conservatieve baptisten-seminariekringen, die menen dat de zonen van God slechts menselijke mannen zijn, gerechtvaardigd door het gebruik van elohim die wordt gedefinieerd als ‘rechters’ in andere passages zoals Exodus 21: 6 en 22: 8. Maar dit is gewoon een middel waardoor bepaalde theologen het vermijden om te gaan met de vermenging van geestelijke wezens en menselijke vrouwen, een heel idee dat veel te dicht in de buurt komt van de erkenning dat er meer is dan alleen de mensheid die het universum bewoont. Dit is een perfect voorbeeld van goede geleerden die oneerlijke wetenschap gebruiken als een middel om de interpretatie van bepaalde woorden in hun specifieke theologische standpunt te persen.

Zonen van God – bene haElohim – wordt in deze passage gebruikt om het schrille contrast met de term dochters van mensen aan te tonen (Afbeelding). Van Elohim tot Adahm; God voor de mens. Als je Elohim leest in combinatie met andere woorden in de context, moet je het Hebreeuwse woord voor mannen bekijken: adahm (Afbeelding). Het betekent gewoon ‘het menselijk ras van mensen’. Als, inderdaad, de Zonen van God – de bene haElohim – alleen verwijst naar sterfelijke mannen van de hogere klassen, die proberen te trouwen met de dochters van de lagere klassen, zou het woord adahm niet in contrast staan ​​met bene haElohim. En wanneer het in dezelfde context met elohim wordt gebruikt, betekent adahm het menselijk ras in tegenstelling tot het goddelijke. De bene-haElohim waren allesbehalve menselijke wezens, en dat is in strikte eenheid met de Hebreeuwse taal van de passage.

Sommige theologen zijn van mening dat de Zonen van God begrepen moeten worden als het vrome, rechtvaardige ras dat afstamt van Seth (de derde zoon van Adam en Eva), en dat “dochters van mensen” geïnterpreteerd moeten worden als de “dochters van wereldse mensen”. De taal zegt dat eenvoudigweg niet, en nogmaals, het is intellectueel oneerlijk en een theologische strekking om te zeggen dat het dat wel is.

Wie ze ook waren, de tekst maakt duidelijk dat ze werden nagelaten door de God die boven hen stond; zonen door geboorte, of zonen door creatieve daad, hun oorsprong is in alle verslagen duidelijk: ze kwamen uit de hemelen en hadden sommigen aanspraak dat ze Zonen van God werden genoemd. De volgende passage uit het Boek van Henoch introduceert ze binnen het raamwerk van de joods / christelijke traditie – ondanks hun verschijning in een boek dat door de kerk uit de canonieke geschriften is verbannen – en biedt een verrassend vergelijkbaar verslag van

de Genesis 6: 1-4 passage.

“1 Het gebeurde nadat de mensenzonen zich in die dagen vermenigvuldigd hadden, dat hun dochters werden geboren, elegant en mooi. 2 En toen de engelen, de zonen des hemels, hen zagen, werden ze verliefd op hen en zeiden tegen elkaar: ‘Kom, laten we voor onszelf vrouwen kiezen uit het nageslacht van mannen, en laten we kinderen verwekken.’ 3 Toen zei hun leider Shamjaza tegen hen: ‘Ik vrees dat u misschien niet in staat bent om deze onderneming uit te voeren; 4 En dat ik alleen zal lijden voor zo’n ernstige misdaad. ” 5 Maar zij antwoordden hem en zeiden: ‘We zweren het allemaal; 6 En ons binden door wederzijdse executies, opdat we onze intentie niet veranderen, maar onze geplande onderneming uitvoeren. ” 7 Toen zwoeren ze allemaal samen, en ze bonden zich allemaal door wederzijdse veroordelingen. Hun hele aantal was tweehonderd, die neerdaalden op Ardis (tijdens de dagen van Jared), de top van de berg Armon (de berg Hermon in het huidige Israël). 8 Daarom heette die berg Armon, omdat zij erop hadden gezworen en zich door wederzijdse veroordelingen hadden gebonden. 9 Dit zijn de namen van hun leiders: Shamyaza, die hun leider was, Urakabarameel, Akibeel, Tamiel, Ramuel, Danel, Azkeel, Saraknyal, Azazel, Armers, Batraal, Anane, Zavebe, Samsaveel, Ertael, Turel, Yomyael, Arazyal. Dit waren de prefecten van de tweehonderd engelen, en de overigen waren allemaal bij hen. 10 Daarna namen ze vrouwen, die ieder voor zichzelf kozen; met wie ze begonnen te benaderen en met wie ze samenwoonden; leer ze tovenarij, bezweringen en het verdelen van wortels en bomen. 11 En de vrouwen die zwanger werden, brachten reuzen voort. ”

(1 Henoch 7: 1-11)

Volgens Henoch werden de Zonen van God geschapen, nagelaten engelachtige wezens die neerdaalden (neervielen) naar het aardse rijk, en sloten op de hellingen van de berg Hermon een pact om nageslacht voort te brengen met menselijke vrouwen. Het zou niet helemaal juist zijn om kwaadwilligheid aan deze engelen toe te schrijven, maar Henochs boek geeft wel aan dat als ze hun plan zouden uitvoeren, ze bang waren verantwoordelijk te worden gehouden voor het uitvoeren van een ‘zondige’ daad in de ogen van God. Henoch vertelt verder over de attributen die ze met zich meebrachten naar het menselijk ras: betoveringen, het maken van wapens, meteorologie, astrologie, astronomie, interpretaties van maanfasen, herbologie en de tekenen van de zon, sterren en maan. Met deze door engelen onderwezen vaardigheden dook de mensheid tot de kleinste gemene deler door de kunst van het oorlogvoeren te ontwikkelen en goddeloosheid na te jagen tot het punt dat ze Jehovah’s toorn opwekte. En de zonen van God werden inderdaad schuldig geacht; Shemjaza, hun leider, werd op de een of andere manier over het hoofd gezien, en Azazel werd beschouwd als de belangrijkste boosdoener voor het introduceren van wapens en oorlogsvoering aan de mensheid.

En dan waren er hun “gigantische” nakomelingen.

Uit The Rise and Fall of the Nephilim by Roberts Scott Alan