Er was geen angstaanjagend voorgevoel van een naderend onheil of iets dergelijks. Integendeel, het was een mooie dag. Ik was de volgende ochtend op reis, dus de hele dag moest ik rondrennen om dingen uit te zoeken.

Ik was al een tijdje bij een therapeut. Het hielp niet, maar het voelde fijn om met iemand te praten en een vriend te hebben (ook al was het maar een schijnvertoning en ik betaalde er echt mijn kont voor).

Ik was van plan om uiteindelijk mijn leven te nemen. Ik had een afspraakje en een plan, maar het was nog een beetje ver weg en ik wist dat niemand van gedachten zou kunnen veranderen, dus wat had ik te verliezen door met een therapeut te praten? Niets….behalve mijn leven uiteindelijk natuurlijk.

Ik was gestopt met kunst maken. De gedachte alleen al aan het oppakken van een potlood was zo ondraaglijk voor mij dat ik een brandwond in mijn borst voelde als iemand het ter sprake bracht. Het leek alsof ik zou sterven als ik enige vorm van kunst zou proberen. Het maakte toch niet uit, ik zou spoedig sterven.

Dat was mijn rechtvaardiging om ermee in te stemmen een vriend van mij te zien die interesse had getoond om mij een tijdje terug opdracht te geven enkele kunstwerken te maken. Hij had eerder gebeld met de vraag of ik de ruimte mocht komen bekijken en ik stemde toe. Ondanks dat ik een lange dag had gehad, zei ik tegen mezelf dat ik dit moest doen. Ik opende de taxify-app en vroeg om een ​​rit rond 8 uur.

Om 8.30 uur was ik op weg naar Victoria Island. Dit zou een korte ontmoeting zijn, hield ik mezelf voor. In en uit omdat ik moest slapen. Mijn rit was tot dusver zonder problemen verlopen, tenzij je de chauffeur meetelt die me vertelde dat hij me eerder had gereden – en ik, die zich niets van dat soort dingen herinnerde, en zijn opmerking negeerde.

Het ongeluk

Ik merkte niet dat ik op de 3e vastelandbrug kwam. Ik bedoel, ik wist dat we op de brug waren, maar het was een frequente route, dus er was niets opmerkelijks aan. Pas toen ik de impact voelde. Het gebeurde allemaal vrij snel – een knal, de aanblik van de Lexus SUV in mijn perifere zicht, nog een knal, een reeks hartverscheurende metaalachtige geluiden, de gedempte geluiden van mensen die buiten schreeuwden, brekend glas, de aanblik van de reling en dan… .stilte.

De auto waarin ik zat, was aangereden door een andere auto, een SUV van Lexus – in feite een hit-and-run. Ik zat achterin in de hoek van de eigenaar en bij de eerste treffer vloog ik naar voren en naar links en ramde ik tegen de rugleuning van de bestuurdersstoel. Voordat ik de kans had iets te voelen, vloog ik achteruit naar mijn startpositie. Ik zal waarschijnlijk nooit weten of ik mijn startpositie heb bereikt, omdat het plotseling voelde alsof ik in de lucht zweefde, met de telefoon in de hand, toen de auto begon te kantelen.

De tweede treffer volgde en ik was er zeker van dat het tijd was om te sterven, precies daar op die verdomde brug. Het was al erg genoeg dat ik zou sterven vóór de dag die ik had gepland, maar ik zou dat doen in een Corolla? nee fam. Ik kan het niet zijn.

de vergadering

Ik kwam steeds dichter bij de rand van de brug en het besef trof me met een kracht die me de adem zou benemen, als het ongeluk dat niet al deed.

“ Ik wil niet dood ohh. ”

Helaas was er geen controle over de situatie. Het water zou beslissen of het me zou nemen of niet.

We moeten de reling tot 4 keer hebben geraakt. De manier waarop de dood ons bespot. Maar wie kon ik de schuld geven? Als ik de dood was, zou ik zweren dat er geen groter amusement is dan mensen te zien die beseffen hoe gewoon en onbelangrijk hun hele leven is geweest.

Hoe elke laag van overmoed en valse grootsheid verdwijnt bij de naderende dood. Wanneer je knielt voor de dood, je ware God op dat moment en hem smeekt om je niet te nemen. Wanneer je de realiteit omarmt dat het enige waar je om geeft jezelf bent en al het andere op dit moment secundair en onmemorabel is.

Ik was ver voorbij dat punt.

In die paar seconden dat de lucht stil was en ik smeekte om leven, voelde het alsof ik in een vergadering was die ik onbewust had bijeengeroepen. Zoals de dood sprak – echt sprak – voor de eerste keer tot mij. Ik wilde al heel lang dood en het voelde alsof ik op dat moment werd verteld dat ik een beslissing moest nemen. Leef of sterf. In werkelijkheid moeten het 5 seconden zijn geweest, maar het voelde als minuten.

De auto stopte met salto’s maken en rustte nu op zijn kant. Het was voorbij. Ik leefde, wij leefden. De dood had ons uitgelachen en had zich teruggetrokken, tot de volgende keer.

Tijdens het ongeval zijn er een aantal echt belangrijke dingen gebeurd. Dingen die mijn leven daarna hebben gevormd. Het is cliché maar zo is het nu eenmaal. Ten eerste bevestigde ik hoe echt egoïstisch ik in mijn hart was. Het kon me niet schelen of de chauffeur het haalde. Ik moest het halen.

Ten tweede realiseerde ik me dat kunst niet was wat ik met mijn leven wilde doen. Had ik toen een alternatief? Nee, niet echt, maar ik zou er een vinden. Ik begreep dat mensen je waarschuwen voor de obstakels die voor je neus vallen om ervoor te zorgen dat je nooit komt waar je zou moeten gaan. Wat ze je niet vertellen, is dat deze obstakels soms ook goede dingen kunnen zijn – zoals een kunsttalent misschien.

Ten slotte kende ik mezelf niet buiten een depressie. Het dreef me mentaal, emotioneel en fysiek. Daarbuiten was ik geen persoon, maar een stel elementen die naast elkaar bestonden, maar niet met elkaar verbonden waren. Het was alsof iemand was vergeten de stukjes van deze puzzel in elkaar te leggen en de stukjes lagen verspreid, niet te ver van elkaar, maar ook niet te dichtbij.

Ik stond op glas en probeerde de deur (die nu boven me was) open te duwen. De chauffeur sprak en voor het eerst sinds we werden aangereden, herinnerde ik me dat ik niet alleen in de auto zat. Iemand opende het portier boven ons en op de auto stonden een paar mannen, die opgewonden spraken en hun handen uitstaken zodat we konden grijpen en eruit konden klimmen.

Het was alsof ik mannen voor het eerst zag. Deze mannen waren hier om mij te redden. Ik zou ze niet binnen een paar uur onthouden, maar ze leken me zo geweldig. Ik ging de rest van die nacht in een waas door. De volgende ochtend vloog ik uit Lagos. Ik had werk te doen.

8 oktober 2017.

De vrouw naast me in de bus huilde haar ogen uit, een overdreven reactie naar mijn mening, alleen omdat ik niet kon reageren zoals zij. De bus was gestopt en ze keek uit het raam, dat waren we allemaal.

De auto achter de onze had een salto gemaakt op de andere rijstrook en auto’s aan beide kanten waren gestopt met rijden. Mensen schreeuwden en renden naar de salto-auto. Het is net zoiets met een bepaalde klasse mensen in Lagos. Ze staan ​​klaar om van je te stelen, je te bedriegen en je te vermoorden, maar zullen naar een plaats van het ongeval racen, klaar om elk leven te redden dat ze kunnen – en misschien zelfs van hen stelen.

Uw leven is belangrijk voor u mevrouw, maar uw GSM niet.

Terwijl de mannen de auto achtervolgden, begon een aanhanger met een container langzaam zijwaarts te vallen, op een andere auto. Het viel zo langzaam dat mensen “Yeeeee” bleven schreeuwen, waarschijnlijk in de hoop dat hun gecombineerde kreet de trailer op de een of andere manier halverwege de herfst zou stoppen. Het was een pandemonium toen mensen nu naar de tweede plaats van het ongeval renden.

Het zien van die auto salto voelde alsof ik mijn ongeluk van buitenaf aanschouwde. Hadden de passagiers hun eigen ontmoetingen met de dood? Ik vroeg me af.

De dood was in de buurt, om te bespotten of te nemen. Misschien zelfs allebei en misschien heeft het me even aangekeken, gegrijnsd en zich omgedraaid naar zijn nieuwe speelgoed. Ik was oud…. voor nu.

Het einde

Ik worstelde met nachtmerries. Geen kunst meer. Geen depressie meer. Op de een of andere manier was ik genezen. Ik wilde leven, en op de best mogelijke manier. Mijn leven was niet geweldig, maar op de een of andere manier wist ik dat het goed zou komen.

Bron: Medium