Geheimen van de ‘Huwelijkskrant’: hoe vrouwen aan het begin van de 20e eeuw naar een partner zochten

Aan het einde van de 19e eeuw werden in het Russische rijk nog steeds huwelijken gesloten via bemiddeling van koppelaars – dames van volwassen leeftijd met uitgebreide connecties in de samenleving. Ze kenden bijna iedereen, hadden toegang tot de meest geavanceerde salons in de hoofdsteden en beschikten over uitzonderlijke communicatieve vaardigheden.

Na verloop van tijd verdwenen de matchmaker-diensten echter naar de achtergrond – ze werden vervangen door advertenties in huwelijkskranten. Nu konden bruiden en bruidegommen van verschillende klassen, zelfs uit de meest afgelegen uithoeken van het land, hun advertentie naar de krant sturen en tientallen anderen lezen om hun ideale metgezel te kiezen.

Wat voor soort advertenties waren dit, waar schreven ze over en hoe trokken hun auteurs de aandacht op zichzelf om snel liefde te ontmoeten? Artem Maratkanov, oprichter van de it-service voor het bestuderen van familiegeschiedenis Famiry, vertelt het verhaal.

Monopolie op bruiden

De trend van huwelijksadvertenties verscheen aan het begin van de 20e eeuw in Duitsland en Engeland – daar werd deze methode van daten en trouwen als erg handig beschouwd. In 1906 verscheen in Moskou de eerste en meest populaire ‘Huwelijkskrant’, die in het hele land werd gepubliceerd, ook in Turkestan, Siberië en Transkaukasië.

Het doel was eenvoudig maar ambitieus: het grote belang van het huwelijk in het publieke bewustzijn versterken. Dat is de reden waarom op de pagina’s niet alleen advertenties van ‘aanvragers’ werden geplaatst, maar ook behoorlijk serieuze materialen over het gezin, verhalen en gedichten, artikelen over de cultuur en tradities van het huwelijk in andere landen.

De redactie van de “Marriage Newspaper” publiceerde zelfs een waarschuwing op de pagina’s: er is maar één zo’n krant in Rusland, de uitgaven worden op abonnementsbasis bezorgd en alle correspondentie verloopt alleen via het kantoor van de krant.

“Geef antwoord, lieve…”

De advertenties in de Huwelijkskrant waren nauwelijks formeel en droog te noemen. Elke afzender probeerde zich te onderscheiden van de rest – ze schreven op een originele manier, soms in verzen, met een overvloed aan scheldwoorden en fascinerende metaforen. Net als vandaag de dag op moderne datingsites. Het is waar dat de advertenties in de Huwelijkskrant één verschil hadden: de afzenders maakten direct en eerlijk hun bedoelingen kenbaar. Onder deze bedoelingen bevond zich materieel gewin, waar zowel mannen als vrouwen zonder aarzeling melding van maakten.

“Een jongeman wil een jongedame of weduwe van 18 tot 25 jaar oud ontmoeten met een vriendelijke ziel, bij voorkeur een landeigenaar. Bruidsschat vanaf 8 duizend. Ik werk voor een gerenommeerd commercieel bedrijf.”

“Een mooie jongedame wil een rijke heer ontmoeten met als doel te trouwen.”

In huwelijksadvertenties omschrijven mensen zichzelf vaak zoals ze zijn: rijk of arm, knap of onaantrekkelijk, schoon of slordig, intellectueel of eenvoudig werker. Er waren ook geen uniforme criteria voor bruiden en bruidegommen – voor iedereen was een geschikte match te vinden, en jeugd, gebrek aan verleden en een goed uiterlijk werden een waardige vervanging voor titels en een grote bruidsschat.

“Een idealist (vegetarisch), 36 jaar oud, voorstander van een natuurlijke levensstijl, die voor twee kinderen wil zorgen, vraagt ​​om te reageren op een ideaalgezinde vrouw die de mogelijkheid heeft om hem te helpen… Ik zou graag willen openen een boekwinkel, waarvoor ongeveer drieduizend roebel nodig is.”

“Een briljante maar extreem arme jongeman wil trouwen met een intelligent persoon.”

“Ik hou van tegenstellingen! Ik zie er niet zo knap uit, maar ik zou graag een knappe echtgenoot willen; Ik ben niet te jong, maar ik zou een echtgenoot kiezen die niet oud is; Ik heb absoluut niets, maar ik zou op zoek zijn naar een heel, heel rijke echtgenoot, en aangezien ik zelf een edelvrouw ben, zou ik hem de voorkeur geven boven de koopliedenklasse.

Op de pagina’s van de krant spraken mensen over zichzelf, hun hobby’s en over hun gevoelens en verwachtingen van hun partner. Ze schreven over eenzaamheid – velen wilden een vriend, een trouwe metgezel of metgezel vinden om mentale wonden te genezen en zich eindelijk geliefd te voelen.

“Ik hou niet van liegen: ik ben niet rijk, niet knap of nobel, maar in mijn hart brandt de honger naar een mooi leven hand in hand met een interessante, moedige en gevoelige vrouw.”

‘Antwoord me, lieverd, ik zou graag een vriendelijke vriendin-vrouw willen hebben van die hartelijke burgers die zich, net als ik, vervelen, alleen zonder liefde en genegenheid.’

Niet alleen met het oog op het huwelijk

Na verloop van tijd begon de ‘Huwelijkskrant’ op te treden als tussenpersoon tussen twee geadresseerden. Op de pagina’s stonden korte berichten die met elkaar verbonden waren door een enkele semantische draad: de een schreef naar de ander in de hoop in ruil daarvoor een adres te ontvangen, een hint over een eerste ontmoeting, of eenvoudigweg op deze manier mee te delen dat de geadresseerde een brief had ontvangen.

Thematische advertenties verschenen ook in de Huwelijkskrant. Schoonheidssalons nodigden iedereen uit voor een gezichtsmassage voor jeugd en frisheid, gewone mensen plaatsten advertenties voor de wederverkoop van kleding, en waarzeggers en meisjes van gemakkelijke deugd boden versluierd hun diensten aan.

“Ida Angley voorspelt de toekomst, vertelt het verleden, geeft advies.”

Lang en gelukkig

Op de voorpagina van de Marriage Newspaper stonden vaak brieven aan de redacteur waarin hij de publicatie bedankte voor de hulp bij het ontmoeten van hun geliefde. Er waren ook kleine rapporten van lokale bruiloften – het gebeurde dat mensen na het ontmoeten van mensen binnen een maand trouwden! Er waren ook brieven van volwassen gezinnen – een gelukkige echtgenoot stuurde een dankbrief waarin hij zijn huwelijk met een geweldige vrouw beschreef, dat op het moment van publicatie al in het vijfde jaar was.

Dergelijke aantekeningen hielpen het geloof in de liefde te behouden onder degenen die wanhopig waren en niet meer hoopten een geliefde te ontmoeten: “Met de hulp van je mooie krant hebben we groot geluk gevonden in het gezinsleven… Degenen die denken dat alleen mensen uit noodzaak veranderen naar de “Huwelijkskrant” zich vergissen (alsof iemand verdrinkt door een rietje), nee, en duizend keer nee, wij zijn het bewijs… We sympathiseren met de verspreiding van deze krant naar alle uithoeken van de wereld.”

De Huwelijkskrant werd in 1918 gesloten en bestond al twaalf jaar. Maar tot op de dag van vandaag is ze een uniek voorbeeld van hoe mensen, ondanks alle omstandigheden, in de liefde geloofden en die vonden.

Valentijnsdag is trouwens een geweldige kans om meer te leren over liefdesverhalen en huwelijkstradities in je gezin. Vraag uw grootouders waar en hoe ze elkaar hebben ontmoet, zijn getrouwd, bekijk samen met hen het familiealbum en voeg hun herinneringen toe aan de stamboom. En kijk eens in het familiearchief. Wat als het verhaal van uw voorouders precies het verhaal is dat begon met een simpele advertentie in de Huwelijkskrant?

Bron