De zwarte telefoon

Degenen onder ons die oud genoeg zijn om zich te herinneren dat de telefoons nog aan de muur waren aangesloten, meestal in de gang of de keuken, kunnen zich vast wel in dit verhaal vinden.

”Toen ik een kleine jongen was, had mijn vader een van de eerste telefoons in onze buurt. Ik herinner me de gepolijste, zwarte box die aan de muur was bevestigd. De glimmende hoorn hing aan de zijkant van de kast. Ik was te klein om bij de telefoon te komen, maar luisterde altijd gefascineerd als mijn moeder ermee sprak.

Toen ontdekte ik op een gegeven moment dat ergens in het prachtige apparaat een geweldig persoon woonde. Haar naam was “Information Please” en er was niets dat ze niet wist. Informatie om ”Gelieve iemands nummer en de juiste tijd door te geven”.

Mijn persoonlijke ervaring met de geest-in-de-fles deed zich op een dag voor toen mijn moeder bij een buurvrouw op bezoek ging. Terwijl ik me vermaakte op de gereedschapsbank in de kelder, sloeg ik met een hamer op mijn vinger, en de pijn was verschrikkelijk, maar het had geen zin om te huilen, omdat er niemand thuis was om medeleven te betuigen. Ik liep door het huis terwijl ik op mijn kloppende vinger zoog en kwam uiteindelijk bij de trap aan.

De telefoon!

Snel rende ik naar de voetenbank in de salon en sleepte die naar de overloop. Ik klom er op, pakte de hoorn van de haak en hield hem tegen mijn oor. ‘Informatie alstublieft,’ zei ik in het mondstuk net boven mijn hoofd.
Een klik of twee en een  heldere stem sprak in mijn oor. “Informatie.”

“Ik heb mijn vinger bezeerd…” jammerde ik in de telefoon, de tranen kwamen snel genoeg nu ik publiek had..
“Is je moeder niet thuis?” was de vraag
“Niemand is thuis, behalve ik,” blubberde ik.
“Ben je aan het bloeden?” vroeg de stem
“Nee,” antwoordde ik. “Ik heb met de hamer op mijn vinger geslagen en het doet pijn.”
“Kunt je de koelkast openen?” vroeg ze.
Ik zei dat ik dat wel kon.

“Breek dan een klein beetje ijs af en houd het tegen je vinger”, zei de stem.

Daarna heb ik voor alles “Informatie alstublieft” gebeld.

Ik vroeg haar om hulp bij mijn geografie en ze vertelde me waar Philadelphia was.

Ze hielp me met mijn wiskunde.

Ze vertelde me dat mijn eekhoorntje die ik de dag ervoor in het park had gevangen, fruit en noten zou moeten eten.

Toen was er de tijd dat Petey, onze kanarie stierf.

Ik belde “Informatie alstublieft” en vertelde haar het trieste verhaal. Ze luisterde en zei toen dingen die volwassenen zeggen om een kind te kalmeren. Maar ik was niet getroost.

Ik vroeg haar: “Hoe komt het dat vogels zo mooi zingen en in alle gezinnen vreugde brengen, om vervolgens als een hoopje veren op de bodem van een kooi te eindigen?”

Ze moet mijn diepe bezorgdheid hebben gevoeld, want ze zei zachtjes: “Wayne, onthoud altijd dat er andere werelden zijn om in te zingen.” Op de een of andere manier voelde ik me beter.

Een andere dag was ik weer aan de telefoon: “Informatie alstublieft.”
‘Informatie,’ zei ze met de mij nu bekende stem.
“Hoe kan ik de spelling corrigeren?” vroeg ik. Ze legde het mij uit.

Dit alles vond plaats in een klein stadje in de Pacific Northwest. Toen ik negen jaar oud was, verhuisden we door het land naar Boston. Ik miste mijn vriendin heel erg.

“Information Please” hoorde thuis in die oude houten zwarte box en op de een of andere manier had ik er nooit aan gedacht om de glimmende nieuwe telefoon te proberen, die op het tafeltje in de gang stond. Toen ik opgroeide in mijn tienerjaren, lieten de herinneringen aan die kindergesprekken me nooit echt los.

 

Vaak herinnerde ik me op momenten van twijfel en verbijstering het serene gevoel van veiligheid dat ik toen had. Ik waardeerde nu hoe geduldig, begripvol en aardig ze was om haar tijd aan een kleine jongen te besteden.

Een paar jaar later, op weg naar het westen naar de universiteit, landde mijn vliegtuig in Seattle. Ik had ongeveer een half uur tussen de vliegtuigen. Ik heb ongeveer een kwartier aan de telefoon gezeten met mijn zus, die daar nu woont. Toen, zonder na te denken wat ik aan het doen was, belde ik de telefoniste van mijn woonplaats en zei: “Informatie alstublieft.”

Wonder boven wonder hoorde ik de kleine, heldere stem die ik zo goed kende.
“Informatie.”

Ik had dit niet gepland, maar ik hoorde mezelf zeggen: “Kun je me alsjeblieft vertellen hoe ik de spreuk goed uitspreek?”

Er viel een lange pauze. Toen kwam het zacht gesproken antwoord: “Ik denk dat je vinger nu wel genezen moet zijn.”

Ik lachte, “Dus jij bent het echt,” zei ik. ‘Ik vraag me af of je enig idee hebt hoeveel je in die tijd voor me betekende?’

‘Ik vraag me af,’ zei ze, ‘of je weet hoeveel je telefoontjes voor me betekenden. Ik heb nooit kinderen gehad en keek altijd uit naar je telefoontjes.’

Ik vertelde haar hoe vaak ik in de loop der jaren aan haar had gedacht en ik vroeg of ik haar weer mocht bellen als ik terug was van het bezoek aan mijn zus.

‘Alsjeblieft, graag’ zei ze. “Vraag gewoon naar Sally.”
Drie maanden later was ik terug in Seattle.

Een andere stem antwoordde: “Informatie.”
Ik vroeg naar Sally.
“Ben je een vriend?” vroeg ze.
“Ja, …een hele oude vriend,” antwoordde ik.
‘Het spijt me dat ik je dit moet vertellen,’ zei ze. ‘Sally werkte de afgelopen jaren parttime omdat ze ziek was. Ze is vijf weken geleden overleden.’
Voordat ik kon ophangen, zei ze: “Wacht even, zei je dat je Wayne heette?” ”
“Ja.” antwoorde ik.

Nou, Sally heeft een bericht voor je achtergelaten. Ze schreef het op, voor het geval je belt. Laat me het je voorlezen.

Op het briefje stond: “Zeg hem dat er andere werelden zijn om in te zingen. Hij zal begrijpen wat ik bedoel.”
Ik bedankte haar en hing op. Ik wist wat Sally bedoelde…”