Oud Geheim Van Altijd Brandende Lampen: Was Het Verloren Kennis Van Goden?
In veel oude culturen zijn er beschrijvingen van geavanceerde gereedschappen en technieken die nog steeds een mysterie zijn voor de moderne wetenschap. Het bestaan van mysterieuze lampen die volgens onze voorouders eeuwen, millennia of meer branden zonder menselijke tussenkomst. De verhalen over oude eeuwige vlammen zijn in veel delen van de wereld genoemd.
Dus, wat was het? Een product gemaakt door oude goden , een soort magisch artefact, of een verloren hoogontwikkelde technologie uit de diepten van de oudheid? Bovendien is dit fenomeen van de eeuwige vlam, dat geen wetenschappelijke verklaring heeft gekregen, echt heel intrigerend. Wat zijn deze zogenaamde mysterieuze lampen? En bestaan ze echt?
Op verschillende momenten in de geschiedenis werden door verschillende kroniekschrijvers in verschillende delen van de aarde altijd brandende lampen vastgelegd. In een van zijn werken beschreef de oude Griekse historicus en filosoof Plutarchus bijvoorbeeld een mysterieuze lamp die brandde boven de deur van de Egyptische tempel van Jupiter Ammon. Het was in een open ruimte en wind noch regen konden het blussen. Soortgelijke verslagen van deze lampen worden ook gegeven in de altaren van tempels in Armenië (Tempel van Aderbain) en in Cyrene (Tempel van Apollo).
De Cyrene-tempel van Apollo zou een altijd brandende lamp hebben. Afbeelding tegoed: Wikimedia commons
In de 6e eeuw, tijdens het bewind van de Byzantijnse keizer Justinianus, stuitten zijn krijgers op een brandende lamp, vakkundig afgesloten van de externe omgeving, in een nis boven de poort. Volgens de inscripties ernaast werd het aan het begin van de eerste eeuw aangestoken, dat wil zeggen, tegen die tijd brandde het al vijf eeuwen totdat onhandige soldaten het braken.
In 100 voor Christus is er een verslag op papyrus gekrabbeld en later beschreven door de Arabische filosoof Iamblichus, dat vertelt over een expeditie van ontdekkingsreizigers die toegang zochten tot de ondergrondse kamers onder Gizeh en tijdens hun avontuur deze eeuwige vlammen tegenkwamen. Volgens Iamblichus luidde het rapport:
“We kwamen bij een kamer. Toen we binnenkwamen, werd het automatisch verlicht door licht van een buis ter hoogte van de hand van een man [ong. 6 inch of 15,24 cm] en dun, verticaal in de hoek staan. Toen we de buis naderden, scheen deze helderder… de slaven waren bang en renden weg in de richting waar we vandaan kwamen!
Toen ik het aanraakte, ging het uit. We hebben er alles aan gedaan om de buis weer te laten gloeien, maar hij gaf geen licht meer. In sommige kamers werkten de lichtbuizen en in andere niet. We braken een van de buizen open en er lekten parels van zilverkleurige vloeistof die snel over de vloer liepen totdat ze tussen de scheuren verdwenen ( kwik ?).
Naarmate de tijd verstreek, begonnen de lichtbuizen geleidelijk te falen en de priesters verwijderden ze en bewaarden ze in een ondergronds gewelf dat ze speciaal ten zuidoosten van het plateau hadden gebouwd. Het was hun overtuiging dat de lichtbuizen zijn gemaakt door hun geliefde Imhotep, die op een dag zou terugkeren om ze weer te laten werken.
In het graf van de zoon van koning Evander, Pallas, werd in 140 na Christus een lamp ontdekt die meer dan 2000 jaar brandde. Het was onmogelijk om het met water of een hap lucht te blussen. Het ging uit nadat de vreemde vloeistof die er was uit de lampkom was afgetapt. Er zijn veel van dergelijke verwijzingen in verschillende historische teksten.
In de Middeleeuwen was er veel bewijs van de ontdekking van eeuwig brandende lampen. Ze werden gevonden in oude graven en tempels over de hele wereld. Helaas werden ze allemaal vernietigd door bijgelovige gravers, vandalen en plunderaars.
Een ander vroeg-Romeins verslag van de altijd brandende lampen werd gegeven door de vroegchristelijke theoloog en filosoof St. Augustinus, die zo’n licht noemde in een Egyptische tempel gewijd aan Venus, waarvan hij dacht dat hij door de duivel zelf was gemaakt. Volgens St. Augustinus kon deze vlam op geen enkele manier worden gedoofd die een gewone man bezit, en hij was ervan overtuigd dat het werd gevoed door duistere, oude magie. Dit was in die tijd inderdaad een gebruikelijke verklaring voor dergelijke eigenaardigheden.
De berg Chimaera was een plaats of plaats in het oude Lycië, bekend om vulkanische verschijnselen en volgens sommige oude bronnen de oorsprong van de mythe van de Chimaera. Dit geologische fenomeen geeft geboorte aan de mythe van de Chimera, een verschrikkelijk beest dat vuur spuwde en het lichaam en de kop van een leeuw had, een geitenkop op zijn rug en een slangenstaart. Afbeelding tegoed: Wikimedia Commons
De middeleeuwen kunnen waarschijnlijk geen tijden van de triomf van wetenschap en denken worden genoemd. Veel wetenschappers leden in deze periode vanwege hun overtuigingen en verlangen om het licht van kennis te brengen. Het thema van een altijd brandend vuur prikkelde niet alleen de onderzoekers, maar ook de machthebbers in die tijd, niet minder dan nu. Hoe slaagden onze voorouders erin lampen te maken die honderden, en in sommige gevallen duizenden jaren zonder brandstof konden branden? Van wie konden de Ouden deze grote geheime kennis ontvangen? Dit is het onderwerp geweest van eindeloze debatten en speculaties.
Sommige mensen verwierpen zelfs het idee van het bestaan van een dergelijk fenomeen botweg, ondanks al het bekende bewijs. Anderen geloofden dat dit mogelijk was.
Een merkwaardig verhaal wordt beschreven door de occultist Eliphas Levi in zijn werk ” The History of Magic “. Hij sprak over een zekere mysterieuze Franse rabbijn (Joodse geleerde) genaamd Jechiele. Hij was adviseur aan het hof van Lodewijk IX in de 13e eeuw. Deze rabbijn had een lamp die hij voor zijn huis plaatste zodat iedereen hem kon zien. Er zat geen pit of olie in. Noch regen noch wind kon zijn vlam doven. Op alle vragen over hoe het mogelijk was, zei Jechiele dat het een geheim was.
Sommige bronnen beschrijven dat een dergelijke lamp in de tijd van Hendrik VIII ook in Engeland werd gevonden. Dit gebeurde toen de opstandige koning besloot zich los te maken van de Rooms-Katholieke Kerk en de Anglicaanse Kerk stichtte. Vervolgens beval hij de vernietiging van alle katholieke kerken die weigerden zich tot een nieuwe religie te bekeren. In de kerker van een van hen werd een oude lamp gevonden.
Er zijn altijd veel veronderstellingen geweest over de geheime energiebron voor eeuwige lampen. In de middeleeuwen en later probeerden veel grote denkers het probleem op te lossen door een speciaal soort brandstof te bereiden. Het moest even snel worden vernieuwd als het was uitgegeven. Geen van de vele experimenten leverde resultaten op. Niemand is zelfs maar in de buurt gekomen van het geheim van het maken van een altijd brandende lamp. De technologie van de Ouden is een mysterie gebleven.
De vroegste beschrijvingen van de goddelijke vlam, de eeuwige bron van licht, worden door historici gevonden in vele mythen en legendes van de antieke wereld. Al deze verhalen zijn nauw verbonden met de goden. De oorsprong ervan is immers van goddelijke aard. De oude Griekse god Prometheus werd gestraft voor het geven van vuur aan stervelingen. De oude Griekse schrijver en geograaf uit de tweede eeuw, Pausanias, schreef over een ongewone gouden lamp in de Atheense tempel van Minerva. Deze lamp, gemaakt door een wetenschapper genaamd Callimachus, brandde jarenlang gestaag zonder dat de olie bijgevuld moest worden of de lont moest worden bijgesneden.
Over de legendarische tweede heerser van Rome, Numa Pompilius, schreven ze dat hij tijdens zijn leven direct contact had met de goden. Ze vertelden hem het geheim van de eeuwige vlam, die hij later in de tempel plaatste. Iemand suggereerde dat Numa gewoon iets van elektriciteit af wist. Dit wordt bewezen door het feit dat zijn opvolger, Tullus Hostilius, stierf toen hij probeerde elektriciteit te krijgen van bliksem.
Volgens de tradities van de oude Egyptenaren, Grieken en ook Romeinen had de overledene een licht nodig dat zijn/haar pad naar de Vallei der Schaduwen zou verlichten. Daarom was het gebruikelijk om, voordat het graf werd verzegeld, een onuitblusbare lamp erin te plaatsen. Het diende als een soort offer aan de god van de doden en moest boze geesten verdrijven. Honderden jaren later, toen mensen de crypten openden, vonden ze brandende lampen in perfecte staat.
In 1534 plunderde koning Hendrik VIII het vermeende graf van Constantius Chlorus, een vader van de grote keizer Constantijn, die zogenaamd een vlam vasthield die al 1200 jaar constant brandde, en in 1580 schreef de Spaanse geleerde Juan Luis Vives March over een eeuwig brandende lamp die 1500 jaar brandde en bij aanraking uiteenviel in stukjes en stof.
Er is een oude hindoetempel in India genaamd “Jwala Ji”. Het is gelegen in de stad Javalamukhi in Himachal Pradesh, in de Himalaya. De muren stralen een mystieke blauwe gloed uit. Het komt uit de rotsen op verschillende plaatsen in de tempel. Het woord Jwala zelf betekent ‘vlam’. Er wordt gezegd dat dit vuur altijd heeft gebrand, vanaf het allereerste begin van zijn bekende geschiedenis.
Geleerden schatten dat ongeveer 170 middeleeuwse auteurs over dit mysterieuze fenomeen schreven. Ze geloven dat de wijze en bekwame ouden hun best deden om deze kennis geheim te houden.
Konden mensen in de oudheid zo’n enorme geheime kennis hebben? Hoe konden ze eeuwig brandende lampen maken? Is al deze grote wetenschappelijke kennis onherroepelijk verloren gegaan in de bladzijden van de geschiedenis? Misschien wisten onze voorouders van het eeuwige vuur. Zoals Eliphas Levi schreef: „Ongetwijfeld beschikten de tovenaars van het Zoroastrisme over voor ons onbekende methoden voor de productie en leiding van elektriciteit.” Maar hoe en waarom hadden de oude Egyptenaren, Grieken, Romeinen en andere culturen dezelfde kennis?
