Keek zij door beslagen ramen
Het wachten
Was langdurig
De hoop vervloog
Keek zij door beslagen ramen
De gordijnen toe
Werd zij al dat wachten moe
Opende zij gordijnen
En keek niet om
Hoe achter haar blikken verstomden
Het deed er niet meer toe
Het lot kwam haar blijkbaar geen liefde brengen
En in haarzelf zag zij niet langer
Hoe de bewonderende verwondering
In blikken neergeslagen
Waren als liefdesverklaringen
Bij haar felle blik
Kon niet één haar ziel nog evenaren
Als in verlicht en totaal het zelf
De tijd was te ver doorgeschoten
Verlangens verstild
De deur die was nog gesloten
De sleutel was verborgen
Zij wist niemand
Kon die vinden
In haar aardse paradijs tuin
Niet zij had verloren
Maar de wereld
Een groot geheim
Maar het licht scheen
Rondom haar
Ze had waarlijk niemand nodig
Voorwaar
