Lastig
Lastig
Een gesprek te voeren met jou
Die heel anders denkt
en is
Mij niet kan begrijpen
Denkt van wel
Ook al doet dat er niet toe
Wie ik ben
Iemand ben
of niet
Uitleggen heeft weinig zin
Verwoorden dito
Ruzie achtige sferen
altijd weer opnieuw
Verlorenheid in gespreksstof
mis ik zoveel
Van het normale leven
Weet ik inmiddels
Dat acceptatie
Van je zijn
En niet aanwezig zijn in je ziel
Lijf en leden
Misschien een laat maar
Gevoel moet geven
En toch
Als ik denk vanuit het nu zijn
Zelfs wezen
Dan stoort het intens
Dat een mens
Geen interesse heeft
in niets of niemanddal
Gewoonweg voor de vuist weg leeft
En wel ziet waar het uitkomt ooit
Of niet
Ga ik geen discussies meer aan zoveel ik kan
Negeer ik vragen
Kijk ik neer
Mijn ziel huilt
Bij je tekeer
Gaan telkens weer
Soms zo lost
Probeer ik te zijn
Waar anderen niet langer komen
Je alleen laten gaan
In het leven
En men niet langer denkt
Aan hoe je mij al die jaren hebt gekrenkt
Ik had al lang moeten gaan
Toch blijf ik staan
Bij een moeilijker mens dan ooit
tevoor
Tot weder en verhoor
Als in opdracht
Verlangens vermoord
Gedachten gekooid
Hoelang nog
Tot je eens zelfstandigheid kent
Zover bent
Let me go
Now…
