Omgaan met zielen en entiteiten

Omgaan met  zielen en entiteiten

Uittreden doen we allemaal als we slapen.

door Jan Erik Sigdell

Dit artikel bespreekt gevallen waarin wordt geconstateerd dat de cliënt een  vreemde ziel of entiteit bij zich heeft, hoe dit kan worden ontdekt en wat we er vervolgens aan kunnen doen. Het bespreekt ook een theologische achtergrond met betrekking tot het wereldbeeld van de gnostische christenen, die niet alleen goed past bij dit soort gevallen, maar ook bij regressie-ervaringen in het algemeen. De vraag wordt behandeld waarom zielen en entiteiten zich soms hechten aan personen, en de rol van de aura in dit opzicht. Een mogelijkheid om een ​​ziel bij de cliënt te bevrijden die niet aanwezig is, wordt beschreven.

Wat is het verschil tussen een ziel en een entiteit?

Ik gebruik de volgende definities om op een eenvoudige manier een verschil tussen twee gevallen te vermelden:

Een ziel is natuurlijk ook een entiteit, maar één die een lichaam heeft verlaten, omdat de laatste stierf, dat wil zeggen, het was geïncarneerd (en zal het waarschijnlijk ooit weer zijn)
Een entiteit in de zin van het woord dat hier wordt gebruikt, is nooit (of nog) niet geïncarneerd in een fysiek lichaam.
Theologische achtergrond

Zoals jij bent als je uittreedt tijdens je slaap, zo ben je ook na de dood. Alleen bewuster dan tijdens je slaap. Bewuster zelfs dan hier op aard.

Laat me als achtergrond het wereldbeeld van het gnostische christendom kort schetsen. Ik merk in mijn werk gedurende meer dan 25 jaar dat dit wereldbeeld beter dan enig ander dat ik ken, past bij ervaringen van eerdere bestaansregressies en ervaringen met het fenomeen waar we hier mee te maken hebben.

De gnostische christenen onderwezen reïncarnatie, maar werden beschouwd als ketters zoals gedefinieerd door de Raad van Nicaea in 325. Origens was een gnostische christen. De kerk beweert dat hij tegen reïncarnatie was, maar een diepgaand onderzoek in zijn werk onthult het tegenovergestelde. De verklaring van de kerk is gebaseerd op gecensureerde versies van de teksten van Origens. Ik heb dit en vele andere dingen uitgebreid behandeld in mijn boek Reinkarnation, Christentum und das kirchliche Dogma [1] , te downloaden in een Engelse vertaling van mijn website [2] .

De gnostische christenen leerden dat we ‘gevallen engelen’ zijn, in de zin dat we vanaf het begin van de schepping bestonden als entiteiten of spirituele wezens in Gods wereld van licht. Sommigen van ons begonnen echter vermoeidheid te voelen voor het bestaan ​​in de lichte wereld, ‘verzadigd met de visie van God’ en wilden ervaringen hebben die de lichtwereld ons niet kon bieden. Verklaard met een populaire uitdrukking: we wilden meer “actie” … We wilden onze vrije wil volledig kunnen waarmaken. Dit was niet mogelijk in de lichtwereld, omdat we er waren in gemeenschap met de anderen, dat als we een andere entiteit pijn zouden doen, we op hetzelfde moment zelf de pijn ervan zouden voelen. Dit is een soort ‘onmiddellijk karma’. Daarom hebben we nooit iemand pijn gedaan, maar zijn we deze toestand gaan zien als een beperking van onze vrije wil. Als we het vrijelijk zouden uitleven, conflicten met de vrije wil van anderen zouden onvermijdelijk zijn, en dan zouden we onszelf tegelijkertijd pijn doen. We wilden dat God ons een bestaansvorm zou geven die deze beperking niet zou hebben. (Dit zullen we ook ervaren na onze dood in die lichtwereld! We komen terug naar daar vanwaar wij kwamen!)

God schiep daarom nieuwe werelden. Hij creëerde negen niveaus van bestaan, een menselijk 10e niveau en een 11e niveau: het niveau van demonen en tegenstanders. Van de entiteiten – beter “negatieve entiteiten” genoemd – die we hier behandelen, kan worden aangenomen dat ze tot dat 11e niveau behoren.

Wij mensen werden zielen die, zoals de gnostici het uitdrukten, “voor straf werden geplaatst in lichamen vergelijkbaar zoals in gevangenissen.” Hier zullen we ook zelf de pijn moeten lijden die we anderen aandoen, maar niet onmiddellijk zoals in de lichtwereld. Het komt later, met een vertraging, vaak in een latere incarnatie; dit wordt dan “karma” genoemd. Anders zouden we onze vrije wil niet kunnen leven, zelfs niet op een manier die de vrije wil en integriteit van een ander persoon niet respecteert. Maar door ‘karma’ ervaren we zelf nog steeds wat we anderen ooit hebben aangedaan en leren we dus langzaamaan hoe verkeerd en zinloos dit is, omdat we er uiteindelijk toch ooit zelf nog voor moeten betalen. ( na de dood ervaar je alle pijn die je anderen aandeed, maar ook de vreugde die je gaf aan anderen! Het is dus niet alleen slecht! Gelukkig maar 🙂 )

Waarom gaan sommige zielen niet naar de lichtwereld als ze het lichaam verlaten?

Wat normaal gebeurt nadat een ziel het lichaam heeft verlaten, is dat het na enige tijd (van verschillende duur) het ‘aardse vlak’ verlaat en de lichtwereld binnengaat (waarvan ik veronderstel dat het een perifeer gebied van Gods lichtwereld zal zijn). Na een tijd van grotendeels verschillende duur reïncarneert de ziel vervolgens in een nieuw lichaam. Maar waarom blijven enkelen van hen hier en hechten ze zich aan levende lichamen (die al een eigen ziel hebben), in plaats van naar het licht te gaan?

Er zullen verschillende redenen zijn, maar een typisch geval is bv. de materialist. Hij heeft bv. een hele incarnatie al doorgebracht, ervan overtuigd dat er geen leven na de dood is; dat wanneer hij sterft en zijn zelf eenvoudigweg zou ophouden te bestaan. Nu bevindt hij zich buiten zijn dode lichaam en kan erop neerkijken. Hij is verward en verontrust: “Dit is niet mogelijk!” Hij bevindt zich in deze totaal onverwachte toestand. Hij ziet misschien een licht ver weg en voelt er wel een aantrekking op, en reageert bv als volgt. “Als ik daarheen ga, zal ik zeker echt dood zijn. Ik probeer maar beter hier te blijven. ‘

Hij ontdekt dat het gemakkelijker is om hier te blijven als hij zich vastklampt aan een levend lichaam. Hij kan het vasthouden, hij kan er levensenergie uit halen (meestal niet kwaadaardig, maar eenvoudig omdat hij geen andere manier ziet om de energie te krijgen die hij nodig heeft) en hij kan proberen ervaringen op te doen via de ‘gastheer’. De entiteit kan een ietwat kwaadaardig aspect aannemen als hij van alcohol wil genieten door de ‘gastheer’ te animeren om meer te drinken, als hij bepaalde vormen van ‘kinky’ seks via hem en dergelijke wil ervaren, maar hij zal een teleurstelling voelen, omdat het niet zo goed werkt voor hem. Het voelt het tenslotte niet meer zoals vroeger. Ik twijfel er niet aan dat drugsverslaafden meestal zielen van dode drugsverslaafden bij zich hebben. (!!!)

Een ander geval is de angst voor straf. Als de ziel in zijn incarnatie in de hel en eeuwige verdoemenis geloofde, kan hij om die reden vrezen naar het licht te gaan. Terugkijkend op zijn leven zal hij zich realiseren dat hij veel dingen heeft gedaan die hij niet had moeten doen: “Als ik naar het licht ga, kunnen ze me naar de hel sturen” – dus hij probeert hier te blijven.

Natuurlijk kan er geen eeuwige verdoemenis zijn, omdat dit de liefde van God zou tegenspreken. De gnostici leerden dat na de dood sommige zielen naar het 11e niveau konden afdalen (als een soort hel), maar niet voor altijd, alleen voor de tijd die nodig is voor inzicht, spijt, berouw en het veranderen van de houding. Dan zou de ziel terugkeren naar het niveau van de mens.

Er zullen zeker nog meer redenen zijn waarom een ​​ziel hier wil blijven. Gewoonlijk is de intentie van de ziel niet echt kwaadaardig, maar ze zoekt een toevlucht. Het is angstig en verward en voelt zich veiliger door het vastklampen aan een lichaam. Er zijn gevallen die negatiever zijn. Iemand kan bijvoorbeeld proberen wraak te nemen na zijn dood, of iemand streeft ernaar de onthulling van een geheim door de ‘gastheer’ (meestal over de persoon, die de ziel was) te voorkomen. Of de ziel wil dat de ‘gastheer’ ook sterft, zodat hun ziel weer samen kan zijn omdat ze vrienden of geliefden waren. Volgens de ziel lijkt dit niet zo erg te zijn.

Dan is er bijvoorbeeld het geval met de bezitterige moeder, die altijd dacht dat zij beter dan de zoon wist, wat hij wel en niet moest doen. Na haar dood gelooft ze dat ze nog steeds bij hem moet blijven en zijn leven moet beheersen. Ze vindt het een goede zaak en beseft niet hoe egoïstisch ze is. Een ander geval is dat de ziel vergeving zoekt voor wat ze de ‘gastheer’ heeft aangedaan, maar dit werkt normaal gesproken dus niet (omdat de ‘gastheer’ niet weet wat er aan de hand is), en zo’n ziel zal dit uiteindelijk realiseren en vertrekken. Of het wil een geliefde niet verlaten. Als die geliefde na een paar jaar een nieuwe partner vindt, kan de ziel proberen hun relatie te saboteren.

Sommige zielen zitten zelfs vast door het verdriet van de overlevende geliefde en kunnen niet vertrekken omdat ze erdoor worden tegengehouden. Wanneer we iemand hebben ‘verloren’ van wie we hielden (maar niet echt verloren zijn omdat hij of zij nog steeds bestaat), moeten we natuurlijk een periode van rouw doormaken, maar ons er de rest van ons leven niet in ‘wentelen’, omdat we op die manier de ziel veel schade kunnen berokkenen. In zo’n geval wordt het verdriet nogal egoïstisch …

Enzovoort…

Er zijn zeldzame gevallen waarin we zijn geboren met een aangehechte ziel die ons volgde vanuit een andere incarnatie (en dit misschien zelfs via een paar incarnaties heeft gedaan). En er zijn ook zeldzame gevallen waarin iemand een ziel “erft”. Het had zich eerder aan bijvoorbeeld de moeder gehecht en na haar dood schakelde het over op één van haar kinderen.

Als een vrouw een kind heeft verloren door een spontane of zelfs opzettelijke abortus, is het niet zeldzaam dat de ziel van het kind bij haar blijft. Als ze weer zwanger wordt, kan de ziel opnieuw de foetus binnengaan (of liever: hecht het eraan in het natuurlijke proces om geboren te worden met een nieuw lichaam, wat een positieve gehechtheid is en niet het soort gehechtheid waar we hier mee te maken hebben). Dit kan zelfs gebeuren in het vermoedelijk vrij zeldzame geval dat de vrouw het kind zo vroeg verloor dat ze nooit wist dat ze zwanger werd en daarom niet wist dat ze het was.

Hoe zit het met negatieve entiteiten?

Lange tijd behandelde ik gevallen van het hechten van negatieve entiteiten volgens William J. Baldwin (1939-2004) [3] , en het werkte heel goed. In zeldzame gevallen moest ik echter opgeven. Later heb ik een andere manier gevonden om met dergelijke gevallen om te gaan en sindsdien heb ik nog niet hoeven opgeven.

Baldwin stelt drie principes in verband met negatieve entiteiten:

Ze geloven dat ze geen licht in zichzelf hebben.
Ze worden bestuurd door de krachten van de duisternis (heersend over het 11e niveau) en geloven dat ze alleen in de duisternis kunnen bestaan, omdat licht gevaarlijk zou zijn en hen zou kunnen doden.
Ze geloven dat ze gestraft kunnen worden als ze zich laten ontdekken.
Dus waarom proberen ze een mens te beheersen? Ze genieten van macht en zijn vergeten wat liefde is. Ze hebben plezier in het manipuleren van mensen. En hen wordt verteld dat te doen. Ze kunnen bovendien de opname ervaren door te doen wat ze doen. In hun houding zijn ze meestal vrij arrogant en nogal sluw. Maar tegelijkertijd zijn ze in zekere zin vaak een beetje dom en saai. Als ik de entiteit (via de cliënt) vraag:

Jan Erik: “Hoe lang doe je dit mensen nog aan?”

Entiteit: (er staat mogelijk) “Enkele honderden jaren”.

Jan Erik: “Wordt het niet behoorlijk saai om altijd hetzelfde te doen?”

Entiteit: “Ik weet verder niets en er is mij gezegd dit te doen.”

Jan Erik: “Zou je niet eens iets anders willen proberen?”

Entiteit: “Wat ???”

Het lijkt moeilijk voor te stellen om iets anders te doen, en wat het zou kunnen zijn.

Dus wat doen de negatieve entiteiten? Het komt vaak voor dat de cliënt sterke negatieve emoties heeft, zoals angst of haat. Ze wekken dan zulke emoties in ons op. Wanneer we sterke negatieve emoties hebben, “scheiden” we overeenkomstige energieën van onszelf en dergelijke entiteiten voeden zich ermee. Zoals een plant zich voedt met onze fysieke uitscheidingen, voeden ze zich met onze emotionele uitscheidingen. Het zijn energieke coprofagisten …

Laten we ons nu vergelijken met het wereldbeeld van de gnostische christenen. Het zou als volgt kunnen zijn. We voeden ons met de natuur en daardoor met het licht, dat de planten absorberen. De engelen zullen zich rechtstreeks voeden met licht. De entiteiten van het 11e niveau hebben geen licht, maar moeten zich ergens mee voeden. Ze hebben misschien geen alternatief voor het voeden met energetisch afval van het niveau van de mens …

Hoe ontdekken we de aanwezigheid van een vreemde ziel of een negatieve entiteit bij de cliënt?

Er zijn bepaalde symptomen die kunnen wijzen op de aanwezigheid van een ziel of entiteit. Tot deze momenten behoren een onverklaarbaar gebrek aan energie, soms impulsen of drang om iets te doen wat je niet echt wilt (zulke driften kunnen te veel drinken, drugs gebruiken, gokken, bordelen, enz.//zijn, Ook al kunnen ze andere oorzaken hebben), in zeldzame gevallen een stem horen (in welk geval de persoon bang kan worden om krankzinnig te worden).

In de regressietechniek, die ik gebruik, speelt een ‘gids’ of ‘counselor’ een belangrijke rol. Ik begrijp dat deze gids normaal gesproken een manier is om je eigen onbewuste zelf te ontmoeten, alsof het voor je staat in een min of meer symbolisch uiterlijk, zodat je direct met je onbewuste zelf kunt praten. [4]

Wanneer we de gids de eerste keer in een regressie ontmoeten, is er een belangrijke eerste vraag die we moeten stellen: “Hoe voel je je met deze verschijning?” Als het de echte gids is, zal je je er goed bij voelen – veilig, vredig, één en  voelt liefde van hem of haar. In zeldzame gevallen is dit niet zo. Als het uiterlijk onaangenaam is, als het je geen gevoel van liefde geeft, misschien zelfs beangstigend aanvoelt, is dit niet de echte gids. In de meeste gevallen is het een buitenlandse aanwezigheid; een ziel of een wezen dat niet ontdekt wil worden. Het probeert ons te laten geloven dat het de gids zou zijn, maar dit voelt nooit goed. In een dergelijk geval verlaten we dat cijfer en gaan door totdat we de echte gids vinden waarmee de klant een goed gevoel heeft. De eerste vraag die we de klant in een dergelijk geval aan de gids vragen is: ‘Wie heb je onderweg ontmoet? Een deel van jezelf of een buitenlandse aanwezigheid? ”Het gebruikelijke antwoord is: “Een vreemde aanwezigheid” of “Een ziel of een negatieve entiteit”; vaker “Een ziel.”

Als er een onbewuste weerstand is om een ​​scène in het verleden te zien (of misschien om het antwoord van de gids te horen), laat ik de gids het verzet van het onbewuste zelf wegnemen en aan de kant van de cliënt plaatsen. Hoe ziet het eruit? Vervolgens vertel ik de cliënt om de gids te vragen om voor dat deel te zorgen. Vervolgens gaat de cliënt terug in de vorige scène (laat het verzettende deel achter bij de gids) en kan hij doorgaan met de ervaring (of kan het antwoord van de gids horen). Dit verzet kan ook een vreemde ziel of entiteit zijn, wat echter zelden het geval is.

In zeldzame gevallen beweert de cliënt te weten dat hij / zij een buitenlandse aanwezigheid heeft of vermoedt voordat we de regressie ingaan. Dan rijst de vraag of dit echt zo is of niet. De eerste stap is dit te achterhalen door de gids ernaar te vragen.

Zelden wordt de buitenlandse aanwezigheid op nog een andere manier ontdekt.

Dus wat doen we dan?

Vaker is de vreemde aanwezigheid die van een ziel in plaats van een negatieve entiteit. We vragen de gids om de ziel aan de cliënt te laten zien en we beginnen er een gesprek mee, bemiddeld door de cliënt. De “klassieke” methode om hiermee om te gaan is om de heengegane ziel te motiveren en aan te moedigen naar het licht te gaan. We proberen duidelijk te maken dat het een geweldige kans mist wanneer het hier blijft, in onwetendheid van de wondere wereld die het in het licht verwacht. Het is misschien bang voor oordeel en straf in de lichtwereld, maar er bestaat niet zoiets. Er is alleen verlichting, herstel en vrede, maar ook zelfevaluatie van het achtergelaten leven. Er is geen hel. Niemand wordt gestraft, maar wij kiezen zelf ons volgende leven op basis van welke les we moeten leren. Dit zijn allemaal dingen waar we met de ziel over praten en proberen het te laten begrijpen.

Het geval van een hechtende ziel kan worden vergeleken met een kind dat op het schoolplein verblijft wanneer het schooljaar voorbij is, terwijl de andere kinderen naar de zomervakantie gaan.

Naarmate de tijd verstreek werd ik gebracht om een ​​nieuwe aanpak te leren. Een vrouwelijke cliënt had een ziel van een vrouw bij zich. Ze waren heel goede vrienden geweest. De ziel vond het zo leuk om bij de cliënt te zijn dat ze niet naar het licht wilde. Toen zei de klant ineens:

Cliënt: “Maar ik kan met haar naar het licht gaan!”

Jan Erik: “Oké, vertel me wanneer je er samen bent.”

Klant: “Nu zijn we daar.”

Jan Erik: “Vraag je vriendin hoe ze zich in het licht voelt.”

Cliënt: “Ze is verbaasd. Ze had niet verwacht dat het zo geweldig zou zijn! ‘

Jan Erik: “Vraag haar of ze daar wil blijven.”

Cliënt: “Ja, dat wil ze.”

Jan Erik: “Zeg dan gedag tegen haar en ga terug naar je gids.”

Sindsdien doe ik het altijd op een vergelijkbare manier. “Vraag de gids om de ziel aan je te tonen!” We zouden dan graag willen weten of die ziel en de cliënt elkaar kenden terwijl de ziel geïncarneerd was. Ze kunnen hebben, maar is niet altijd het geval. We willen ook dat de cliënt de ziel kan vergeven dat hij daar is geweest, wat meestal niet moeilijk is. Dan zeg ik meestal:

“Vraag de gids om jullie beiden de toegang tot de licht wereld te tonen!”

Ze zullen het zien.

“Neem nu de ziel mee en ga samen door die ingang naar de lichtwereld.”

“Vraag de ziel hoe het voelt om in de lichtwereld te zijn.” Inderdaad altijd heel goed.

“Vraag het als het wil blijven.” Bijna altijd: “Ja”

“Zie je lichtwezens, misschien als engelen, erbij?”

Zo niet: “Roep ze en vertel me wanneer ze er zijn”

“Vraag hen om voor de ziel te zorgen. Daarna keert u terug naar uw gids. ‘

Het gebeurt soms dat er meer zielen zijn dan één. Dan doe ik het meestal met de een na de ander. Het is zeer zeldzaam dat de ziel niet in de lichtwereld wil blijven. We vragen waarom. Dan vragen we de lichtwezens om de ziel uit te leggen dat er echt niets meer is dat ze op aarde kan doen, voor niemand. Maar wanneer ze weer uit de lichtwereld incarneert, is er zoveel meer dat ze kan doen.

In één geval wilde de ziel niet naar het licht gaan en verzette zich ertegen. Ik liet de cliënt vragen of hij zich herinnerde dat hij in een fysiek lichaam was geweest. Natuurlijk deed het dat:

Jan Erik: “En herinner je je geboorte?”

Cliënt: (Na enige aarzeling omdat het wat tijd nodig heeft gehad om te onthouden) “Ja.”

Jan Erik: “Dan herinner je je dat je voor je geboorte in je moeders baarmoeder was?”

Cliënt: Opnieuw na een korte aarzeling, “Ja”

Jan Erik: “Waar was je daarvoor? Waar kom je vandaan?”

Cliënt: (Blijkbaar was er een moment van verwarring en toen) “Maar toen stond ik in het licht!”

Nu heeft de ziel helemaal niets tegen naar het licht gaan, niet meer …

Genees de aura!

Een ziel of een entiteit vindt gehechtheid aan een persoon waarbij de aura van die persoon een gat, een zwakke plek of een andere schade heeft. Het kan daar grip krijgen. Het is daarom belangrijk dat de klant de gids vraagt ​​of er dergelijke schade aan de aura is.  Waar op het lichaam? “Vraag de gids nu om je aura daar en overal te helen, en vertel me wanneer het klaar is.” Daarna zal een andere ziel of entiteit niet gemakkelijk meer in staat zijn zich aan de persoon te hechten, tenzij er nieuwe aura-schade optreedt.

Wat veroorzaakt dergelijke aura-schade? Meestal bedwelming of intense negatieve gevoelens. Als een persoon zwaar dronken is (en niet alleen onder matige invloed) of onder invloed van zware drugs (heroïne, crack, enz., Maar nauwelijks een matige dosis als in “weed” bv.), zal de aura worden beschadigd of losgemaakt, op zijn minst tijdelijk. En terwijl het zo is, zou een ziel of een negatieve entiteit zich kunnen hechten. Narcose is natuurlijk een medicijn-intoxicatie. Daarom gebeurt het – maar zelden – dat een persoon een ziel “opraapt” in het ziekenhuis voor een operatie. Een ongeval met bewustzijnsverlies kan mogelijk ook een dergelijk effect hebben, zoals buitengewoon sterke negatieve emoties, zoals een zeer grote angst (paniek) of een bijna oncontroleerbaar sterke woede of haat, die de aura losser maakt.

Pas op voor valsspelen!

Als we de ‘klassieke’ methode gebruiken om de ziel aan te moedigen naar het licht te gaan, bestaat de mogelijkheid dat het ons bedriegt. Het kan zeggen: “OK, ik ga naar het licht”, maar verbergt zich dan en keert terug na de regressie. Het is daarom belangrijk dat de cliënt de gids vraagt: “Is de ziel echt weg?” Als de gids dit bevestigt, zal de ziels release succesvol zijn geweest.

Als we de cliënt echter de ziel in het licht laten vergezellen, zoals hierboven beschreven, bestaat er nauwelijks een risico dat de ziel zal terugkeren. En als de aura is genezen en gesloten, zou het toch nauwelijks een inhaking plaatsvinden.

Hoe gaan we om met negatieve entiteiten?

Als blijkt dat de buitenlandse invloed niet van een ziel komt, maar van een negatieve entiteit, kan de zaak een beetje moeilijker zijn om mee om te gaan. Zoals ik hierboven vermeldde, werkte ik eerst volgens de principes die Baldwin noemde. Als we het op die manier doen (in mijn versie van de procedure), vragen we het wezen om diep in zichzelf te kijken om te zien of het een licht binnenin heeft:

Entiteit: “Onzin, ik heb geen licht!”

Jan Erik: “Nou, kijk diep in je en je zult ontdekken hoe het is.”

Na een tijdje zal de entiteit met enige verbazing antwoorden:

Entiteit: “Maar ik heb wel een licht van binnen. Dat wist ik niet! ‘

Jan Erik: “Natuurlijk heb je; niemand zou kunnen bestaan ​​zonder licht van binnen, omdat het de bron van het leven is. Brandt het?”

Entiteit: “Nee!”

Jan Erik: “Dus je ziet: ze hebben tegen je gelogen.”

We laten de gids vervolgens een engel roepen om uit de lichtwereld te komen en de entiteit vragen het licht voorzichtig aan te raken:

Jan Erik: “Brandt het?”

Entiteit: “Nee! Het verblindt me bijna een beetje, maar het brandt niet! ”

Jan Erik: “Dus nogmaals zie je dat je bent voorgelogen.”

Nu verwijzen we naar punt 3 hierboven:

Jan Erik: “Je bent nu ontdekt! Het kan gebeuren dat ze je daarvoor willen straffen! Maar je kunt er gemakkelijk aan ontsnappen! Als je met de engel naar de lichte wereld gaat, kunnen ze je niet bereiken en ben je veilig. Wat dacht je daarvan?”

Als dingen vrij gemakkelijk werken, kan de entiteit dit accepteren. Vervolgens vragen we de engel om de entiteit naar de lichte wereld te brengen, hem daar te laten en terug te komen zonder hem (omdat we misschien meer hulp van de engel nodig hebben).

Maar dingen zijn niet altijd zo gemakkelijk. De entiteit kan zich verzetten. We kunnen het vragen (zie hierboven) als het niet erg saai is om steeds hetzelfde te blijven doen. Natuurlijk zal het zo zijn:

Entiteit: “Wat is er nog meer?”

Jan Erik: “Als je naar de licht wereld gaat, zijn daar veel nieuwe mogelijkheden die je je nu niet kunt voorstellen. En niemand hoeft daar te blijven, je bent vrij om weer te vertrekken, maar het lijkt erop dat bijna niemand de licht wereld wil verlaten als ze er eenmaal zijn. ”

Als we er op zo’n manier tegen praten, kunnen we het misschien motiveren om met de engel(gids) mee te gaan. We kunnen ook vragen wat het krijgt als het doet wat het zou moeten doen:

Entiteit: “Macht!”

Jan Erik: “En hoe zit het met liefde?”

Entiteit: “Wat is liefde?”

We kunnen de engel vragen hem te helpen begrijpen wat liefde is.

Jan Erik: “Zou je dat willen ervaren?”

Entiteit: “Misschien klinkt het goed! Maar liefde en kracht zijn als vuur en water. Waar kracht is, kan geen liefde zijn. Niemand houdt van degene die macht heeft, maar alleen omdat hij dat moet. ‘

We vragen de engel om hem dat te laten begrijpen.

Jan Erik: “Zou je het eens willen proberen?”

Entiteit: “Waarom niet …?”

Als de entiteit nog steeds volhardend is en weigert naar het licht te gaan, moeten we misschien geweld gebruiken en tegen de cliënt zeggen: “Vraag de engel om de entiteit in een lichtcapsule in te kapselen” (Baldwin spreekt over een net van licht). Dan vragen we de engel om de ingesloten entiteit naar de lichte wereld te dragen en daar te laten. Is dit geen brute kracht? Nou, de entiteit begrijpt niet het goede dat we doen! En zoals gezegd is niemand gedwongen daar te blijven. En moeten we toestaan ​​dat deze bij de cliënt blijft en hem schade blijft toebrengen?

Ik zou dit willen vergelijken met een persoon die door een bos gaat en een man een meisje in de struiken ziet molesteren. Het is onze plicht om te doen wat we kunnen om het meisje in een dergelijk geval te redden, zelfs met het risico de man ernstig pijn te doen of een mes in onze eigen buik te krijgen! Als we dat niet doen, zullen we een lading karma verwerven voor een handeling van nalaten …

Een nieuwe procedure

Wat hierboven wordt beschreven, is de procedure die ik oorspronkelijk heb gebruikt volgens de door Baldwin genoemde principes. Later ontdekte ik een nieuwe en betere manier.

Ik dacht aan de ziel (zie hierboven) die eerst niet naar het licht wilde gaan, totdat hij zich herinnerde dat die er al was. En ik dacht aan het gnostische concept van de wereld. Dus toen er weer een geval met een entiteit aan de orde kwam, vroeg ik de gids eerst om een ​​engel te bellen en zei toen tegen de entiteit:

Jan Erik: “Je bent ooit in de lichte wereld geweest, maar je bent er heel lang geleden uit gevallen. Weet je dat nog? ‘

Sommigen hebben een vaag geheugen. Zo niet, dan vragen we de engel om de entiteit eraan te herinneren.

Jan Erik: “Hoe was het in de lichte wereld?”

Entiteit: “Het was inderdaad heel leuk!”

Jan Erik: “Wil je teruggaan?”

Entiteit: “Kan ik dat echt?”

Jan Erik: “Vraag het de engel!”

De engel zegt: “Ja.”

Tot dusverre heb ik met deze nieuwe benadering geen entiteit gehad die bleef weigeren naar het licht te gaan! In plaats daarvan had ik zelfs gevallen waarin de klant rapporteerde dat de entiteit zachter en helderder werd. In één geval viel het zelfs op zijn knieën en vroeg het de cliënt om vergeving.

Altijd met liefde!

Jezus leerde ons om van iedereen te houden. Boeddha heeft ons liefde en compassie voor alle levende wezens geleerd. Dit omvat zielen die hun lichaam hebben verlaten en zelfs negatieve entiteiten! We zullen hen ook met liefde behandelen! Wanneer een cliënt een hechtende ziel of entiteit blijkt te hebben, hebben we op dat moment eigenlijk twee cliënten – de tweede is de ziel of entiteit! Het heeft ook onze hulp nodig, zelfs als het het in eerste instantie niet (wil) realiseren. Daarom is het klassieke exorcisme echt een slechte benadering! Dit maakt de ziel nog meer verward en bang, en ze zal snel een nieuwe ‘gastheer’ vinden. Of als het een entiteit is, zal het zich bevestigd voelen in haar negatieve kijk en nog arroganter en spirituel gewelddadiger worden. De nieuwe ‘gastheer’ zou in het ergste geval de therapeut zelf kunnen zijn! Maar als we de hierboven geschetste benadering gebruiken, lijkt dat zeer onwaarschijnlijk.

Spookachtige plaatsen
Sommige aardgebonden zielen, zullen zich  in plaats van zich vast te klampen aan een persoon, blijven in het huis waar ze woonden terwijl ze in een lichaam waren. In bepaalde gevallen kan dit storend zijn voor degenen die er na hen wonen. In dergelijke gevallen kunnen we op dezelfde manier doorgaan als hierboven beschreven. Het is een goed idee om de regressie uit te voeren (en daarin contact op te nemen met de gids) terwijl u in het huis bent, maar dit is niet noodzakelijk. We kunnen via de cliënt aan de gids vragen of er een aardgebonden ziel (of mogelijk een entiteit) in het huis is. Als dit het geval is, gaan we verder zoals reeds beschreven.

Aanwezigheid met een andere persoon

In de regressieprocedure die ik gebruik, heb ik een techniek van Phyllis Krystal op een enigszins gewijzigde en vereenvoudigde manier toegevoegd. [5] We laten de gids een lichtcirkel maken op de grond of op de grond (of misschien op een wolk) waar de gids en de cliënt staan, zodat de cliënt in het midden van de cirkel staat. Als ze in de lucht zweven, zweeft de cirkel ter hoogte van de voeten. De gids maakt nog een (lege) cirkel voor de cliënt zodat de twee cirkels elkaar raken en vormen zoals figuur 8. Als er een karmische of andere speciale relatie is tussen de cliënt en een andere persoon, vaak iemand die de cliënt in het verleden kende leven, vragen we de gids om die persoon in de tweede cirkel te plaatsen. Het zou vandaag een vriend kunnen zijn waarmee de cliënt in een vorig leven een dader-slachtofferrelatie had. Het kan een echte partner of een ex-partner zijn. Het kan de moeder of vader zijn, enzovoort. We vinden dan symbolische banden tussen de twee. Materiële banden worden gesneden en verbrand, omdat ze een min of meer negatieve verbinding symboliseren; meestal omdat de ene ziel zich in het verleden door de andere heeft gekwetst. Immateriële banden, meestal lichtstralen, zijn positief en worden bewaard. We vertellen de cliënt vervolgens om met zijn handen alle wonden aan beide kanten te genezen die kunnen voortvloeien uit het doorknippen van de banden en het zoeken naar verzoening. Normaal gesproken zal er iets zijn om beide manieren te vergeven (het is onwaarschijnlijk dat slechts één de ander moet vergeven). Dit is een genezend verzoeningsritueel. Normaal gesproken zal er iets zijn om beide manieren te vergeven (het is onwaarschijnlijk dat slechts één de ander moet vergeven). Dit is een genezend verzoeningsritueel. Normaal gesproken zal er iets zijn om beide manieren te vergeven (het is onwaarschijnlijk dat slechts één de ander moet vergeven). Dit is een genezend verzoeningsritueel.

Nu kan het gebeuren dat we ontdekken dat de andere persoon een hechtende ziel of entiteit heeft. In dergelijke gevallen kunnen we hetzelfde doen, alsof het bij de klant zou zijn. Ik heb daarna opmerkelijke positieve feedback gekregen. Hoe kan dat De ervaring leert dat we uiteraard wel een contact met de ander op zielsniveau creëren wanneer we in de lichtcirkels staan.

Gids of hoger zelf?

Hierboven heb ik de ‘gids’ meerdere keren genoemd als een min of meer symbolische verschijning van het onbewuste zelf van de cliënt. Op dezelfde manier kunnen we de cliënt zijn of haar Hogere Zelf laten ontmoeten. Als de cliënt zich duidelijk niet veel heeft gewijd aan spirituele dingen, maar behoorlijk ‘down to earth’ is en met bepaalde twijfels regressie een kans geeft om een ​​probleem op te lossen, gebruik ik liever de gids. Maar als de persoon spiritueel georiënteerd is, laat ik hem of haar meestal zijn eigen Hogere Zelf ontmoeten en dan doen we hetzelfde als met de gids. Als iemand noch de gids, noch het hogere zelf vindt, zeg ik tegen hem: “Vraag je hogere zelf om je een engel te sturen.” Dat werkt meestal heel goed. We gebruiken de engel dan als een ‘gids’.

Sommige dingen met betrekking tot regressietechnieken worden hier slechts heel kort genoemd. Ze worden uitgebreid beschreven in mijn boek (in het Duits, Zweeds of Nederlands …)

Wat gebeurt er met ons bewustzijn nadat we sterven?

Wanneer een ziel de lichte wereld binnengaat, heeft deze duidelijk een andere, uitgebreide bewustzijnsstaat. Het ziet de meeste dingen anders dan hoe het het zag als het geïncarneerd was. En als dat zo is, waarom zijn sommige zielen dan bang om naar het licht te gaan? Het lijkt erop dat deze bewustzijnsverruiming zich alleen voordoet wanneer we het licht zijn binnengegaan, of dat het geleidelijk kan gebeuren op weg ernaartoe. Maar een ziel die hier ook voor een groot deel blijft, blijft in een bewustzijnsstaat die hij of zij had toen ze incarneerde. In dergelijke gevallen begrijpt het niet wat het licht is en vreest het. Zo’n ziel kan aardse dingen nog steeds belangrijk vinden, die alle belang voor ons verliezen als we in het licht zijn. Het begrijpt niet hoe nutteloos de aardse materiële ‘vreugden’ werkelijk zijn(oude zielen beseffen dat vaak wel), en het kan zelfs verblind worden door een verlangen, of door een verlangen naar wraak. Sommige van dergelijke zielen geven nog steeds om de materiële eigendom die ze hadden toen ze werden geïncarneerd en proberen te blijven kijken en, indien mogelijk, om ze te krijgen. Dit laatste is echter niet mogelijk. Ze kunnen er niets aan doen, behalve proberen te voorkomen dat bepaalde personen bepaalde acties ondernemen, die misschien niet werken. Ze zullen dan vaak erg overstuur zijn over wat mensen doen met hun ‘eigendom’ – wat eigenlijk niet meer van hen is.

Bezit en “omloop”

In middeleeuwse teksten maakte men een verschil tussen bezit (lat. Possio) en “omzetsnelheid” (lat circumsessio). Het geval van een echt bezit is gelukkig heel zeldzaam. In een dergelijk geval wil een ziel of entiteit de gastheer volledig beheersen en, indien mogelijk, haar ziel uit het lichaam verdrijven om het voor zichzelf over te nemen. Waar we hier mee te maken hebben, zijn gevallen waarin er een verbonden aanwezigheid is van een ziel of een entiteit, die vaak probeert de gastheer te beïnvloeden, maar geen volledige controle over hem of haar neemt. Dat is wat ‘circumsession’ wordt genoemd.

“Inloop”

Gevallen van “inlopen” zijn geen bezit of “omloop”, maar een heel ander ding. Als een persoon gedurende een bepaalde tijd ‘klinisch dood’ (of onbewust, of ziek ) is, kan het gebeuren dat zijn of haar ziel het lichaam verlaat en niet terugkeert. Voor de ziel betekent dit dat het absoluut is wat we de ‘dood’ noemen. In een dergelijk geval kan een andere ziel het lichaam overnemen, terwijl het nog  nieuw leven kan worden ingeblazen, alsof iemand een gebruikte auto overneemt en ermee rijdt … Wat is er gebeurd hier is een uitwisseling van zielen. Het lichaam heeft nog steeds maar één ziel tegelijk. Er is gesuggereerd dat in dit zeldzame geval, wanneer het zich voordoet, de nieuwe ziel vaak een specifieke taak heeft en van de gelegenheid gebruik maakt voor een ‘kortere weg’. Dit betekent dat het zichzelf dan 20 jaar of meer kan redden van opnieuw geboren en volwassen worden , voordat het zijn taak kan uitvoeren. Er is daarom gesuggereerd dat “walk-ins” in veel gevallen spiritueler zijn dan anderen. Dit zal natuurlijk in het algemeen niet het geval zijn.

[1] . Jan Erik Sigdell: Reinkarnation, Christentum und das kirchliche Dogma , Ibera, Wenen, 2001.

[2] . https://www-christian-reincarnation.com> NEDERLANDS> Teksten: Reincarnation, Christianity and the Dogma of the Church (twee versies voor verschillende papierformaten).

[3] . William J. Baldwin: Spirit Releasement Therapy , Human Potential Foundation Press, Falls Church VA, 2e ed., 3e druk 1993.

[4] . Jan Erik Sigdell: Reinkarnationstherapie , Heyne, München, 2005. Ook gepubliceerd als vertalingen van eerdere Duitse edities (uitverkocht) in het Nederlands: Putten uit vorige levens , bres / Synthese, Den Haag, 2004, en in het Zweeds: Emotionell befrielse genom regression , Solrosen, Västerås, 1997.

[5] . Phyllis Krystal: Cutting the Ties that Bind , Aura Books, Los Angeles, 1982.