De Drone, de Dildo en de Russische Beschuldiging

In een straat in Nederland, de Lindelaan, ergens in een wijk met nette heggen en keurig aangeharkte voortuintjes, gebeurde iets dat de hele buurt – en een paar landen verderop – op stang joeg.

Het begon op een doodgewone zondagavond. De zon zakte, de barbecuegeur hing nog wat in de straat en buurvrouw Truus zat haar kamerplanten bij haar tuindeur net water te geven toen er een woesjjjjj–plof! klonk.

Zij keek op en zag iets vallen uit de lucht, iets dat landde in de tuin van de buren: iets lang, roze… en behoorlijk schokkend van vorm.

In de tuin van Henk, de meest nuchtere man van de Lindenlaan, lag plots een lang, rozig ding. Hij bukte, trok een wenkbrauw op en zei droog:
“Nou, dát is geen vogel.”

Truus hield haar handen voor haar mond. “Nee, nee, dit is gevaarlijk, het is oorlogsmaterieel!”

Ondertussen probeerde buurman Henk het ding op te rapen, met een tuinhandschoen (want je weet nooit). Hij draaide ‘m om, inspecteerde ‘m. Een  kleine schattig strikje bungelde vrolijk aan de zijkant. “Volgens mij is dit eerder… partymateriaal.”

“Dit… dit is ehm een roze dildo!” zei hij.

Binnen vijf minuten stond de hele straat om zijn tuin heen.

“Dat is een Russische drone!” krijste Ria, die altijd alles wist.
“Je ziet toch zo dat het een chemisch wapen is!” zei Kees, die al jaren meeleefde met alle complotten op YouTube. ”Is het niet radioactief”, riep Truus nog vanuit haar achtertuin, onderwijl nerveus aan een sigaretje zuigend.

Enkele buren gierden: “Het is een mega-dildo!”

“Russen hebben een dildo-drone gestuurd!” riep iemand.
“Hij is neergestort in onze tuin!” zei de buurvrouw.
“Dit is oorlogsvoering van de bovenste plank!” twitterde iemand anoniem.

Binnen een uur had iemand het op X gezet: ‘Russische drone neergestort in achtertuin van Nederlandse wijk!’
De hashtag #Dildodrone ging viraal.

Mensen deelden filmpjes. De Politiek reageerde. De Russische ambassade ontkende: “Geen oorlogsdrone, wij sturen alleen schöne  bloemen, geen seksspeeltjes!”

De volgende ochtend stond de NOS op de stoep, gevolgd door RTL, SBS en zelfs een journalist uit België. Politici twitterden woedend dat “de soevereiniteit van Nederland was geschonden.”

De media stonden op scherp, er werden experts opgetrommeld: geluidsexperts, luchtvaart-nerds, liefhebbers van ongebruikelijke drones.

De buren bleken inderdaad een cadeau te hebben gekocht voor een vrijgezellenavond. Dat cadeau was met de pakketbezorging vergeten, in een doosje met  de naam “Required for Party Kitty @ home.” De bezorger had het verkeerd bezorgd — iemand opende het en schrok zo, dat het over de schouders een driedubbele salto mortale in de lucht maakte en terecht kwam in de tuin van een buurman, en wie kreeg weer de schuld: “De Russen” deden het, zoals altijd.

De volgende ochtend stond de straat vol mensen met koffiekopjes. De tv-ploegen waren gearriveerd. Politici trokken verontwaardigde gezichten. En de Russische ambassade stuurde een officieel statement: “Wij hebben niets met dildo’s of foutbezorgde pakketjes te maken.”

Buurman Henk werd een beetje beroemd in de buurt. “Hey, jij hebt die drone neergeschoten!” riep de opgeschoten jeugd lachend naar hem.

Diezelfde week hield de burgemeester een toespraak op het marktplein. Hij keek ernstig de camera in voor de televisie:
“Wij laten ons niet intimideren door dildo-drones. De Lindenlaan staat pal voor de vrijheid.”

De straat lag dubbel. Henk zette het roze gevaar op Marktplaats met de titel ‘Russische drone, nauwelijks gebruikt’. Binnen een uur bood iemand al vijfhonderdvijftig euro.

En ergens in Moskou zat Poetin met zijn  mok thee, hoofdschuddend:
“Wij? Dildo-drones? Die mensen in het Westen zijn echt gek geworden.”