De zee van tijd
De zee van tijd
Ze stond ineens alleen in haar huis. De stilte was plotseling oorverdovend.
Geen deuren die dichtsloegen, geen stemmen die ruzieden over wie er eerst in de badkamer mocht, geen stapels wasgoed die haar blik gevangenhielden. Alleen de hond die haar aankeek en de kat die zich uitrekte op de keukentafel alsof niets veranderd was.
Haar kinderen waren volwassen en vertrokken. Eerst haar zoon, daarna haar dochter. Twee uitvliegers, bijna tegelijk. Het voelde alsof ze in één klap een halve eeuw moederschap achter zich liet. Ze was al jaren gescheiden en had jaren alleen voor de kinderen gezorgd, hij had een ander en een nieuw gezin.
Ze had alles met liefde gedaan, daar niet van, maar toch…
De eerste weken was het vreemd, pijnlijk zelfs. Ze dwaalde door kamers die ineens te groot leken, dronk koffie zonder dat er iemand tegenover haar zat, en voelde een eenzaamheid die zich als een mist door haar borstkas trok.
Ze was vijftig, maar ze zag er jonger uit. Toch voelde ze zich oud. Alsof ze zweefde tussen hemel en aarde, zonder anker, zonder doel.
Maar langzaam, heel langzaam, begon ze iets te ontdekken.
De zee van tijd.
Ze kon opstaan wanneer ze wilde. In het weekend sliep ze uit tot de zon hoog stond. ’s Nachts zat ze uren te lezen, series te kijken, te schrijven. Omdat het kon. Omdat niemand haar meer nodig had. Omdat het ineens mocht.
Ze at wanneer ze trek had, soms pas om acht uur ’s avonds. Ze draaide haar eigen nachtdiensten in de woonkamer, met kaarslicht en zachte muziek, en de wereld leek plotseling nieuw en onbekend.
De vrijheid rook in eerste instantie naar leegte. Maar nu, beetje bij beetje, begon die leegte te geuren naar avontuur.
Geen verplichtingen, geen verantwoording. Voor het eerst sinds jaren leefde ze alleen voor zichzelf. Bijna ergens een verademing. Een opluchting omdat niets nog moest. En ze had zoveel gemoeten.
Ze aaide de hond, glimlachte naar de kat, en keek uit het raam naar de maan.
“Dit is mijn nieuwe wereld,” dacht ze.
En heel voorzichtig, alsof het nog wennen was, voelde ze een tinteling van geluk.
